Soms lukt het niet meer. Soms wil ik het uitschreeuwen van pure frustratie, van onbegrip, van kwaad zijn op mezelf. Soms ben ik zo verdrietig, zo verslagen, zo leeg. En op andere momenten voel ik me als een vogeltje in de lucht, blij, vrij.

Het heeft lang geduurd voor ik wist wat er allemaal aan de hand was. Mijn ex beschreef me als een rollercoaster. En waarschijnlijk was het dat ook wel. Maar de reden waarom ik me zo voelde, heeft me met de neus op de feiten gedrukt.

Het begon allemaal stilaan tot me door te dringen op het moment dat mijn ex van me wilde scheiden. O ja, toen zat ik pas echt op een rollercoaster. In plaats van 20 kilometer per uur ging ik 120 kilometer per uur. Mijn omgeving en ook directe omgeving begreep niet wat er aan de hand was. Laat staan dat ik dit in het begin allemaal zelf begreep.

Stel je eens voor dat je gelukkig bent in je huwelijk ondanks dat je voelt dat er spanningen zijn. Je bent gelukkig met je kinderen, waar je woont, je vrienden. En op een dag zegt je man tegen je, het is voorbij, de liefde voor jou is voorbij. Je gelooft dit eerst niet. Maar dit wordt gedurende die week verschillende keren herhaald.Mijn wereld zakte onder mijn voeten onderuit. Ik heb mijn principes en de dingen waar ik volledig voor wil gaan. Eén van die dingen was mijn huwelijk. Ondanks alles wilde ik dit niet opgeven.

Stel je nu eens voor dat je man poeslief naar je kinderen is en jou in hun ogen als ‘slechte’ wil doen overkomen. Want ik zat er letterlijk onderdoor. Ik zei tegen niemand iets van de situatie thuis. Stel je nu eens voor dat je man, steeds opnieuw je onderuit haalt als je alleen met hem bent bv. ‘jij bent de schuld van alles, jij gaat vreemd, jij kuist niet, jij doet niets, …..’ en wanneer de kinderen of familie of vrienden in de buurt zijn, hij poeslief doet en kusjes geeft. Dat hij zelf ‘s nachts aan je zat en je hoopte dat dit allemaal een nachtmerrie was, maar de dag daarna begint alles opnieuw.

Op een gegeven moment kon ik niet meer. Hij bleef tegen mij zeggen dat alles mijn schuld was, dat hij wilde scheiden en wanneer er iemand in de buurt was, hij poeslief was. Ik werd gek.

Ik wilde niet meer leven. Op een nacht toen hij weer aan me zat, ben ik naar de badkamer naast de slaapkamer gevlucht. Ik heb scheermesjes genomen en wilde mijn polsen oversnijden. Het was genoeg geweest. Als ik toch de schuld van alles was, kon ik er beter niet meer zijn. Dat was voor iedereen beter. Ik heb heel erg mijn best gedaan om mijn polsen over te snijden. Pijn voelde ik niet, maar ofwel waren de messen te bot, ofwel hield er toch iets me tegen. De dag daarna heb ik mijn snijwonden verstopt die vreselijk pijn deden.

Begin februari vertelde hij me dit allemaal, 16 augustus van dat jaar ging hij weg. Dit was een lange periode. Op een gegeven moment ging mijn dochter op kamp. Haar kamer was vrij. Dus ik ging daar slapen. ‘ Zie je wel, je moeder moet mij niet meer, ze slaapt niet meer bij me’ Ik had iets nodig om in slaap te komen, dus ging ik een fles jenever halen om wat rustiger te worden ‘ zie je wel, je moeder is aan de drank, ze heeft zelfs een fles naast haar bed staan’ Hij begon me te vertellen dat ik altijd vreemd was gegaan en de jongen die verliefd op me was toen ik en hij samen een relatie begonnen, hij nog steeds achter me aan kwam. Ik verbrandde al mijn brieven van mijn vrienden, vriendinnen. Ik wilde bewijzen dat ik mijn man graag zag‘ zie je wel, je moeder wordt gek, nu gaat ze ook nog brieven verbranden in de wasbak’

Ik kan nog heel veel voorbeelden geven maar het draait allemaal om hetzelfde. Ik werd als slecht bestempeld en ik voelde me het slachtoffer en in mijn hoofd klopte het helemaal niet. Ik werd gek.

Ik moest voor mezelf eerst gaan zorgen. Mijn kinderen daar kwam hij niet aan, die liet hij met rust. Toen ben ik naar een psycholoog gestapt. Ik begreep niets meer, ik zat helemaal in de knoop.

Stilaan ben ik de knopen gaan ontwarren. De psycholoog vroeg me steeds of ik het verhaal vertelde door een roze spiegel of door de spiegel van mezelf. Ik begon te begrijpen dat de verhalen die mijn man me vertelde, verdraait waren. De kern was juist maar het gegeven kreeg een andere invulling waarbij de waarheid verdraait werd. Jee, wat een mindtwist voor me. Ik moest leren voor mezelf te denken, voor mezelf op te komen, in mezelf te geloven. Daar ging het om. Mezelf te vertrouwen.

Maar bij de de kleinste mindtwist waarbij dat ik geraakt werd, zat ik terug in die rollercoaster en daar werd misbruik van gemaakt.

Mijn kinderen, mijn alles, dat is mijn zwakte en dat weet hij. Het doet nog steeds pijn als ik er aan terug denk, maar ik moet het laten gaan. Het verleden kan ik niet uitwissen, ik kan alleen naar de toekomst kijken.

Ik wil geen slachtoffer meer zijn, ik WEIGER een slachtoffer te zijn. Maar het is nog steeds werken aan mezelf. Ik ken mezelf beter, ik weet waar mijn zwaktes liggen. Niemand is perfect.

Het moeilijkste vind ik dat ik mijn kinderen wil helpen, hen steunen, hen vertrouwen geven. Ik wil zo graag, maar ik word soms niet toegelaten. Dat voel ik en ik kan hier niets aan doen, dan geduld hebben. Soms hoop ik dat het niet te laat gaat zijn, ik word ook ouder, er kan van alles gebeuren. En dan komt het zonnetje tevoorschijn, ik doe wat ik kan in mijn mogelijkheden en ik hou van ze, van ALLE VIER MIJN ZONNETJES.

Ik kijk nu hoopvol naar de toekomst. Ik heb een mooie partner met een warm hart, een gezellige thuis en prachtig gezin.