Soms lukt het niet
meer. Soms wil ik het uitschreeuwen van pure frustratie, van
onbegrip, van kwaad zijn op mezelf. Soms ben ik zo verdrietig, zo
verslagen, zo leeg. En op andere momenten voel ik me als een vogeltje
in de lucht, blij, vrij.
Het heeft lang
geduurd voor ik wist wat er allemaal aan de hand was. Mijn ex
beschreef me als een rollercoaster. En waarschijnlijk was het dat ook
wel. Maar de reden waarom ik me zo voelde, heeft me met de neus op de
feiten gedrukt.
Het begon allemaal
stilaan tot me door te dringen op het moment dat mijn ex van me wilde
scheiden. O ja, toen zat ik pas echt op een rollercoaster. In plaats
van 20 kilometer per uur ging ik 120 kilometer per uur. Mijn omgeving
en ook directe omgeving begreep niet wat er aan de hand was. Laat
staan dat ik dit in het begin allemaal zelf begreep.
Stel je eens voor
dat je gelukkig bent in je huwelijk ondanks dat je voelt dat er
spanningen zijn. Je bent gelukkig met je kinderen, waar je woont, je
vrienden. En op een dag zegt je man tegen je, het is voorbij, de
liefde voor jou is voorbij. Je gelooft dit eerst niet. Maar dit wordt
gedurende die week verschillende keren herhaald.Mijn wereld zakte
onder mijn voeten onderuit. Ik heb mijn principes en de dingen waar
ik volledig voor wil gaan. Eén van die dingen was mijn huwelijk.
Ondanks alles wilde ik dit niet opgeven.
Stel je nu eens voor
dat je man poeslief naar je kinderen is en jou in hun ogen als
slechte wil doen overkomen. Want ik zat er letterlijk
onderdoor. Ik zei tegen niemand iets van de situatie thuis. Stel je
nu eens voor dat je man, steeds opnieuw je onderuit haalt als je
alleen met hem bent bv. jij bent de schuld van alles, jij gaat
vreemd, jij kuist niet, jij doet niets,
.. en wanneer de
kinderen of familie of vrienden in de buurt zijn, hij poeslief doet
en kusjes geeft. Dat hij zelf s nachts aan je zat en je hoopte dat
dit allemaal een nachtmerrie was, maar de dag daarna begint alles
opnieuw.
Op een gegeven
moment kon ik niet meer. Hij bleef tegen mij zeggen dat alles mijn
schuld was, dat hij wilde scheiden en wanneer er iemand in de buurt
was, hij poeslief was. Ik werd gek.
Ik wilde niet meer
leven. Op een nacht toen hij weer aan me zat, ben ik naar de badkamer
naast de slaapkamer gevlucht. Ik heb scheermesjes genomen en wilde
mijn polsen oversnijden. Het was genoeg geweest. Als ik toch de
schuld van alles was, kon ik er beter niet meer zijn. Dat was voor
iedereen beter. Ik heb heel erg mijn best gedaan om mijn polsen over
te snijden. Pijn voelde ik niet, maar ofwel waren de messen te bot,
ofwel hield er toch iets me tegen. De dag daarna heb ik mijn
snijwonden verstopt die vreselijk pijn deden.
Begin februari
vertelde hij me dit allemaal, 16 augustus van dat jaar ging hij weg.
Dit was een lange periode. Op een gegeven moment ging mijn dochter op
kamp. Haar kamer was vrij. Dus ik ging daar slapen. Zie je wel,
je moeder moet mij niet meer, ze slaapt niet meer bij me Ik had
iets nodig om in slaap te komen, dus ging ik een fles jenever halen
om wat rustiger te worden zie je wel, je moeder is aan de drank,
ze heeft zelfs een fles naast haar bed staan Hij begon me te
vertellen dat ik altijd vreemd was gegaan en de jongen die verliefd
op me was toen ik en hij samen een relatie begonnen, hij nog steeds
achter me aan kwam. Ik verbrandde al mijn brieven van mijn vrienden,
vriendinnen. Ik wilde bewijzen dat ik mijn man graag zag zie je
wel, je moeder wordt gek, nu gaat ze ook nog brieven verbranden in de
wasbak
Ik kan nog heel veel
voorbeelden geven maar het draait allemaal om hetzelfde. Ik werd als
slecht bestempeld en ik voelde me het slachtoffer en in mijn hoofd
klopte het helemaal niet. Ik werd gek.
Ik moest voor mezelf
eerst gaan zorgen. Mijn kinderen daar kwam hij niet aan, die liet hij
met rust. Toen ben ik naar een psycholoog gestapt. Ik begreep niets
meer, ik zat helemaal in de knoop.
Stilaan ben ik de
knopen gaan ontwarren. De psycholoog vroeg me steeds of ik het
verhaal vertelde door een roze spiegel of door de spiegel van mezelf.
Ik begon te begrijpen dat de verhalen die mijn man me vertelde,
verdraait waren. De kern was juist maar het gegeven kreeg een andere
invulling waarbij de waarheid verdraait werd. Jee, wat een mindtwist
voor me. Ik moest leren voor mezelf te denken, voor mezelf op te
komen, in mezelf te geloven. Daar ging het om. Mezelf te vertrouwen.
Maar bij de de
kleinste mindtwist waarbij dat ik geraakt werd, zat ik terug in die
rollercoaster en daar werd misbruik van gemaakt.
Mijn kinderen, mijn
alles, dat is mijn zwakte en dat weet hij. Het doet nog steeds pijn
als ik er aan terug denk, maar ik moet het laten gaan. Het verleden
kan ik niet uitwissen, ik kan alleen naar de toekomst kijken.
Ik wil geen
slachtoffer meer zijn, ik WEIGER een slachtoffer te zijn. Maar het is
nog steeds werken aan mezelf. Ik ken mezelf beter, ik weet waar mijn
zwaktes liggen. Niemand is perfect.
Het moeilijkste vind
ik dat ik mijn kinderen wil helpen, hen steunen, hen vertrouwen
geven. Ik wil zo graag, maar ik word soms niet toegelaten. Dat voel
ik en ik kan hier niets aan doen, dan geduld hebben. Soms hoop ik dat
het niet te laat gaat zijn, ik word ook ouder, er kan van alles
gebeuren. En dan komt het zonnetje tevoorschijn, ik doe wat ik kan in
mijn mogelijkheden en ik hou van ze, van ALLE VIER MIJN ZONNETJES.
Ik kijk nu hoopvol
naar de toekomst. Ik heb een mooie partner met een warm hart, een
gezellige thuis en prachtig gezin.
|