Voorlopig al een veel betere dag dan gisteren. Gisteren had ik echt een dipje. Ik was kwaad op de wereld, je kent dat gevoel wel.

Dat is een van de redenen waarom ik alles ben beginnen opschrijven. Om al die gevoelens te kanaliseren, uit mijn systeem te krijgen. Als je kwaad moet je dat eens kunnen ventileren, dat het je niet verteert.

Maar alles gaat goed. Als ik me morgen weeg kan ik de echte balans opmaken na een week diëten. Volgens mijn personal coach – de Wii dus – is het, zoals ik al heb gezegd, best om 700 gram per week te vermageren. Ik zit  nu al op 900 gram dus in principe zal ik morgen mijn eerste doel zeker bereikt hebben. Natuurlijk hoop ik eigenlijk dat ik morgen kan zeggen dat er een kilo af is. Een kilo op een week, heel ongezond kan dat toch niet zijn als je net begonnen bent. Ook al is het niet nodig, ik wil dat het in het begin wat vlotter gaat. Dat is volgens mij de manier om gemotiveerd te blijven.

Maar zoals gezegd, ik kan zeker niet ontevreden zijn. Al moet ik proberen meer te bewegen. In de blok is dat niet gemakkelijk. Zo heb ik morgen mijn eerste examen, best dat ik me daar even op concentreer. Het volgende is al op donderdag dus het is niet dat ik de tijd heb om vlug even een marathon te lopen.

Al wil ik niet zeggen dat bewegen tijdens zo’n lange studieperiode, een zitperiode dus, tijdverspilling is. Ik ga dus proberen om wanneer ik kan te gaan joggen.

Belangrijk om weten: ik ben al miljoenen keren gestart met lopen. Beetje gelijkaardig met mijn dieetverleden. Zo heb ik me al vaak laten vergezellen door Evy Gruyaert haar Start to Run. De eerste keren ging dat goed. Het verste dat ik ben geraakt was les 19, wat voor mij – iemand zonder conditie dus – al een hele inspanning was. Door de weersomstandigheden van toen heb ik het een paar weken moeten overslaan. Toen ik dan herbegon was ik niet fit meer genoeg om verder te gaan met de lessen dus zocht ik de les die wel aansloot bij mijn conditie. Eigenlijk kwam het er op neer dat ik begon te prutsen en eigenlijk te weinig liep. Dit resulteerde dan in het opgeven van joggen. Sindsdien ben ik al een paar herbegonnen maar ik heb niet meer volgehouden. Gevolg: ik ken de eerste lessen al vanbuiten dus die ben ik kotsbeu maar ik heb geen conditie opgebouwd door dat ik het dus niet volhoud.

Waar ik ook niet goed tegen kan bij start to run is de commentaren. Wanneer je dan een langer stuk lopen, hangt je tong bijna tegen de grond, loop je aan nog geen kilometer per uur en verlang je tot ze zegt dat je weer mag wandelen. Maar wat zegt ze dan? ‘Zie je wel dat het meevalt, je bent goed bezig!’ Moest ze op zo’n moment effect bij mij lopen, ik zou niet instaan voor mijn eigen daden. Oké, ik overdrijf een beetje, maar het is toch niet de manier waarop ik gemotiveerd wil worden.

Met dit alles in mijn achterhoofd ben ik een tijd geleden nog eens herbegonnen met joggen. Ik dacht, ik laat Evy deze keer thuis. Ik ga lopen en mezelf timen, kijken hoelang ik het volhoud zonder wandelen. Ik heb al gezegd dat ik helemaal geen conditie heb, dus moest ik het vijf minuten volhouden, ik zou al supergelukkig geweest zijn. En wat bleek, het waren zeven minuten! Normaal zou dat moeten motiveren maar eerlijk gezegd ben ik daarna niet meer gaan lopen. Maar nu staat het weer in mijn rijtje met voornemens. Dus wens mij geluk!

08-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Moeilijke dag. Lastig. Honger doet iets met een mens. Ik loop dan humeurig, gefrustreerd zelf. Hoeveel keer ik al zonder reden in tranen ben uitgebarsten. Het is alsof mijn emotionele weerstand gezakt is. Als zoiets al bestaat. Ik zou me nochtans beter moeten voelen. De weegschaal toont resultaat, gestaag ben ik mijn doel aan het bereiken. En dan moet ik er rekening mee houden dat het een lange weg is. Maar het is de zesde dag en ik heb al zoveel honger gehad. En dan dat laat eten. Ik sta dan op het punt flauw te vallen, zo lijkt het toch voor mij. Als we dan eten is het in drie minuten op en heb ik niet eens het gevoel gegeten te hebben. Dus weinige tijd later heb ik weer honger en moet ik weer superlang wachten.

Al die boeken met gezonde recepten enzo, at heb je daar dan aan. Het is niet tijdens de lunch of het diner dat diëten moeilijk is. Het is om, ik zeg maar iets, drie uur in de namiddag. Wanneer je geen echte honger hebt maar een ‘goestingske’. Zin in iets, een knabbeltje. Dan moet je karakter tonen. En velen zeggen, eet op die moment iets. Maar wat? Er bestaat niets gezonds. Bij mij thuis wordt er geen fruit gegeten na tien uur ’s morgens, dat zou niet goed zijn voor uw lichaam. Maar dan sta je daar om drie uur, met uw goestingske. En dan om vier uur een vieruurtje. Dat mag natuurlijk ook niets ongezond zijn en gezond staat blijkbaar gelijk aan iets dat uw maag niet vult. Bij mij is dat dan een puddinkje, met stevia, zeker niet met gewone suiker. Na vijf minuten weet je dan niet meer dat je iets hebt binnen gehad. En als je dan moet wachten tot acht uur ’s avonds, deze avond was het zelf nog later, ja, dan ga je dood. Dan is alles en iedereen irritant. En als je dan eindelijk je bord voor je neus hebt mag je je niet eens volproppen. Dus nu is het bijna negen uur en heb ik weer een goestingske. God help mij en alle mensen rondom mij wanneer dat een hongertje wordt.

Het is wel zo dit patroon dat ik nu toon mij ervan overtuigt dat ik een eetverslaving heb. Niets ongezond, buiten dan dat ik iets te veel eet. Ben ik moddervet? Nee. Heb ik vreetbuien? Nee. Ik eet, of ik mag al zes dagen zeggen at, gewoon altijd iets te veel. En veel tussendoortjes. Als je mijn vorig eetpatroon zou analyseren zou je zien dat mijn maaltijden op zich vrij gezond zijn. Alleen durf ik af en toe een boterham eten op elk gegeven moment van de dag. En eens chips bij het tv kijken. Dingen die iedereen doet, maar dan iets regelmatiger denk ik. Een verslaving. Ik heb er dan ook het meest last van als ik alleen ben. Compenseren van verveling denk ik. Hopelijk geraak ik daar van af, net als van de kilo’s.

Voorlopig houden we de moed erin. Hopelijk komt de motivatie terug als ik morgen op de weegschaal ga staan. Op dat vlak mag ik trouwens echt niet klagen. Ik ben voorlopig al 900 gram kwijt, niet slecht, hé?

07-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Hoe kan dat nu? 200 gram bijgekomen. Nee, dat is niet veel, maar het is iets. En ik wil afvallen. Ik heb nochtans gedaan als andere dagen. En het is verdomd lastig. Gisteren bijvoorbeeld was ik kapot van de honger. Beslissen de oudjes om pas om twintig voor twee te eten. En geloof me, als je al lang wakker bent, dan is dat heel laat. En ja, dan word ik humeurig. Maar wat wil je? Je doet al al die opofferingen wat eten betreft en dan word je nog tegengewerkt.

Toen ik thuis sprak over mijn voornemen om te vermageren, zeiden ze dat ze gingen  helpen. Ze weten dat het niet gemakkelijk is om zoiets alleen te doen, vandaar.

Dag 1, lasagne over van de vorige dag. Ik eet geen, want het is echt niet gezond. Wat doen zij die mij zouden steunen? “Mmm, zo lekker… das nog lekkerder dan gisteren.” Daar zou je toch iets van krijgen? Uiteraard mogen zij eten wat zij willen, mogen ze zeggen dat het lekker is. Maar je moet erbij geweest zijn, het was echt om met mij te lachen dat ze het zeiden. En daarna het  weglachen, van “je moet er tegen kunnen” en weet ik veel wat. Nee, ik kan er niet tegen. Waarom niet? omdat ik graag eet! Anders zou ik niet gekomen zijn waar ik nu ben, smekend tegen de weegschaal om wat lagere cijfers aan te geven.

Ik moet natuurlijk ook nuanceren en zeggen dat ze mij ook wel degelijk helpen. Gisteren, na heel lang wachten weliswaar, stond er vis op tafel. Hierbij wortelpuree met heel weinig aardappelen. Speciaal voor mij dus.

Het is dus niet dat ik niet dankbaar ben. Ik wil gewoon echt duidelijk maken dat het moeilijk is. Zeker als je dan nog eens bijkomt terwijl je er echt voor gaat.

Hopelijk is de weegschaal mij morgen wat beter gezind. Het zal nodig zijn voor de moraal.

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Gisteren heb ik niets geschreven. Dit om de eenvoudige reden dat ik niet echt iets te vertellen had. Ook al ben ik bezig met een belangrijke queeste, mijn leven is daarom niet altijd even boeiend. Waarrschijnlijk is het voor velen sowieso niet zo boeiend, maar het is voor mij belangrijk te denken dat sommigen dit lezen.

Ik was gisteren alleen thuis, dat maakt het extra saai. Wel extra moeilijk voor mij waat eten betreft. Als er niemand ziet wat je eet, durft een mens al eens wat meer binnen te spelen dan hij zih heeft voorgenomen. Is dat uit honger? Nee, natuurlijk niet. Dat is uit goesting, uit verveling zelf. Je moet weten dat ik momenteel in ‘den blok’ zit. Studeren dus, het enige wat in mijn agenda staat. Saaie periode, niet veel tijd voor amusement. Heel gevaarlijk wat sneukelen betreft. Iets eten is dan gewoon iets dat je kan doen, want je kunt heel weinig doen tijdens het studeren.

Daar bovenop heb ik geen goede concentratie. Ik ben heel rap afgeleid en daardoor snel bezig met andere dingen.

Dit alles terzijde heb ik wel goed nieuws voor mezelf. Ik ben opnieuw 300 gram afgevallen. Dat brengt het totaal op 600 gram. Ik ben ook begonnen met ‘wii fit’. Dat programma weegt je, toont je BMI, helpt je een doel te bepalen en uiteraard te bereiken door amusante oefeningen. Dat s met zo’n balance board, weet je wel. Oké, niet elke oefening zal helpen gewicht verliezen maar er zijn saaiere pauzes die je kan nemen als student. Elke vorm van beweging is meegenomen.

De wii vertelde mij – ja, we hebben al een sterke band opgebouwd – dat je best niet meer dan 1,4 kilogram per twee weken vermagerd. Doe je dit toch, dan is de kans op een terugval – klinkt heel serieus, eigenlijk is het dat ook want als je wil vermageren wil je niet dat alles er weer bijkomt – groter. Ideaal is dus 700 gram per week. Dat is nu ook het tempo waar ik naar streef. Momenteel lig ik dus heel goed op schema, ik wou dat ik dat ook van mijn studies kon zeggen. Ondertussen begin ik wel een serieuze honger te krijgen. Helaas is een van de oudjes pas nu beginnen koken, dat betekent dat ik nog even op mijn honger moet blijven zitten. 

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Alweer de dag begonnen met fruit, twee peren met een uitgeperste citroen. Citroenen zijn naar het schijnt goed voor je metabolisme, dus we bijten door de zure appel – of nee, citroen – heen en gaan ervoor. Niet mijn favoriete combinatie, peren met citroen. Het kan natuurlijk ook te maken hebben met het feit dat de peren heel rijp zijn, “smooshie” zoals je dat kan noemen. Naar goede gewoonte – oké, het is maar sinds gisteren, maar toch – dronk ik daar een tas groene thee bij.

Ondertussen is er een goed uur verstreken sinds ik dat alles genuttigd heb. Er komt al een klein hongertje, maar voorlopig nog houdbaar. Een groter probleem is dat ik super veel zin heb in een koffie. Maar ja, ook dat is niet ideaal voor je lichaam. Ik weet het, normaal verdik je er niet van maar ideaal is het zeker niet. mijn buurvrouw – studente biomedische – zou hier een hele uitleg kunnen geven waarom koffie goed of slecht is, maar zelf begin ik daar niet aan. Mijn mama – geef toe, als je naar één iemand moet luisteren is het toch naar de mama – zegt “alles mag, maar met mate”.

Dat is toch interessant? Maakt het leven ook draaglijker, je kan eten wat je wil maar gewoon niet overdrijven. Ja, iedereen weet dat als je echt vlugger resultaat wil op de weegschaal – mijn nieuwe ‘BFF’ – zal je meer moeten doen dan alles eten met mate. Maar op feestjes of dergelijke kan het niet leuk zijn om al het eten aan je te laten passeren om dan maar een tomaat of zo te eten. Dat zou ik zeker niet kunnen.

Over mijn BFF gesproken, op dag 2 was ze mij al vrij gunstig gezind. 300 gram minder dan gisteren, dat kan toch al tellen, niet? Al is ik op zo’n tempo vermager zie je mij volgend jaar niet meer lopen. Uiteraard ben ik er mij van bewust dat het niet zo’n vaart zal lopen. Toch is een positieve ingesteldheid belangrijk! En elk beetje minder op de weegschaal is extra motivatie om verder te doen. Ja hoor, dankzij die cijfers op de weegschaal voelde ik dat het goed ging!

-       eten: goed bezig

-       humeur: uitstekend

-       verwachting: ik zal nog koffie drinken vandaag

03-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Ik geloof in Karma. Niet omdat ik filosofisch en spiritueel ben ofzo, gewoon omdat het mij goed uitkomt. Het is nu eenmaal een mooie en eigenlijk handige gedachte. Doe slecht, krijg slecht maar doe goed en het ga je goed. Moest het universum dit te allen tijde volgen, de wereld zou er toch een heel pak beter uitzien.

Waarom zeg ik dit? Ik ben een van die mensen, vele mensen, die zich niet goed voelen in hun vel. Dat gevoel heeft dan de gewoonte zich uit te breiden naar verschillende terreinen. Vele zaken die leuk zouden moeten zijn, gaan aan mij verloren door mijn gemoedstoestand. Dus, wat zegt een mens dan bij het begin van een nieuw jaar? Ik ga er iets aan doen. In mijn geval: ik ga op dieet.

Nu moet je weten, ik zeg al jaren en jaren dat ik op dieet ga. Soms duurt het dan een week, soms wat langer. Zo ben ik een keer vijftien kilo afgevallen op een goed jaar tijd. Helaas is alles er daarna weer vlot bijgekomen.

Vandaag, 2 januari, ga ik er weer volledig voor. Ik had gehoopt dat Karma mij hier wat zou helpen – een goed voornemen, oprecht voorgenomen, verdient toch karmagewijs een goede start, bij voorkeur een goed verloop – maar dan beslist de hond weg te lopen. Terwijl ik dus mijn fruitsla zit te maken – ik zei toch een oprecht voornemen – moet ik naar buiten, in mijn roze pyjama, met de witte klompjes van mijn moeder. De hond is niet in zicht, een auto passeert, teken om eerst binnen een broek te gaan aandoen. Ondertussen worden de oudjes wakker, vragen wat er aan de hand is, gaan weer gaan slapen. Had ik op dat moment een humeurmeter, hij zou zwaar onder nul staan.

Ik ben iemand met een ochtendhumeur. Vroeger liet ik dat de vrije loop. Ik was wel zo vriendelijk iedereen ervoor te waarschuwen, of toch mensen die mij ’s ochtends konden tegenkomen. De laatste weken probeer ik er – opnieuw karmagewijs – tegen te vechten. Ik moet zeggen, eigenlijk lukt dat ook. Opstaan, het moeilijk hebben, maar u er tegen verzetten. Het is een kleine moeite, maar als het lukt heb je het gevoel dat je iets verwezenlijkt hebt, al is het mar voor jezelf. En geef toe, iets verwezenlijken zo vroeg op de dag, geeft op zich al een goed gevoel.

Wanneer ik dus, in normale outfit, op tweehonderd meter van mijn huis onze hond tegenkwam, kon ik weer beginnen mijn humeur naar boven te duwen. De hond ging makkelijk mee naar huis – opnieuw een verwezenlijking als je weet dat hij doof is en amper nog iets ziet, het beest is nu eenmaal dertien jaar – ik werkte mijn fruitsla af, dronk wat groene thee (hoe gemotiveerd kan een mens zijn) en ik voelde dat het goed ging.

-       Eten: goed bezig

-       Humeur: tegensputterend in het begin, nu in positieve cijfers

-       Verwachting: een hongertje tegen half elf

02-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos