Hoe kan dat nu? 200 gram bijgekomen. Nee, dat is niet veel, maar het is iets. En ik wil afvallen. Ik heb nochtans gedaan als andere dagen. En het is verdomd lastig. Gisteren bijvoorbeeld was ik kapot van de honger. Beslissen de oudjes om pas om twintig voor twee te eten. En geloof me, als je al lang wakker bent, dan is dat heel laat. En ja, dan word ik humeurig. Maar wat wil je? Je doet al al die opofferingen wat eten betreft en dan word je nog tegengewerkt.

Toen ik thuis sprak over mijn voornemen om te vermageren, zeiden ze dat ze gingen  helpen. Ze weten dat het niet gemakkelijk is om zoiets alleen te doen, vandaar.

Dag 1, lasagne over van de vorige dag. Ik eet geen, want het is echt niet gezond. Wat doen zij die mij zouden steunen? “Mmm, zo lekker… das nog lekkerder dan gisteren.” Daar zou je toch iets van krijgen? Uiteraard mogen zij eten wat zij willen, mogen ze zeggen dat het lekker is. Maar je moet erbij geweest zijn, het was echt om met mij te lachen dat ze het zeiden. En daarna het  weglachen, van “je moet er tegen kunnen” en weet ik veel wat. Nee, ik kan er niet tegen. Waarom niet? omdat ik graag eet! Anders zou ik niet gekomen zijn waar ik nu ben, smekend tegen de weegschaal om wat lagere cijfers aan te geven.

Ik moet natuurlijk ook nuanceren en zeggen dat ze mij ook wel degelijk helpen. Gisteren, na heel lang wachten weliswaar, stond er vis op tafel. Hierbij wortelpuree met heel weinig aardappelen. Speciaal voor mij dus.

Het is dus niet dat ik niet dankbaar ben. Ik wil gewoon echt duidelijk maken dat het moeilijk is. Zeker als je dan nog eens bijkomt terwijl je er echt voor gaat.

Hopelijk is de weegschaal mij morgen wat beter gezind. Het zal nodig zijn voor de moraal.

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Gisteren heb ik niets geschreven. Dit om de eenvoudige reden dat ik niet echt iets te vertellen had. Ook al ben ik bezig met een belangrijke queeste, mijn leven is daarom niet altijd even boeiend. Waarrschijnlijk is het voor velen sowieso niet zo boeiend, maar het is voor mij belangrijk te denken dat sommigen dit lezen.

Ik was gisteren alleen thuis, dat maakt het extra saai. Wel extra moeilijk voor mij waat eten betreft. Als er niemand ziet wat je eet, durft een mens al eens wat meer binnen te spelen dan hij zih heeft voorgenomen. Is dat uit honger? Nee, natuurlijk niet. Dat is uit goesting, uit verveling zelf. Je moet weten dat ik momenteel in ‘den blok’ zit. Studeren dus, het enige wat in mijn agenda staat. Saaie periode, niet veel tijd voor amusement. Heel gevaarlijk wat sneukelen betreft. Iets eten is dan gewoon iets dat je kan doen, want je kunt heel weinig doen tijdens het studeren.

Daar bovenop heb ik geen goede concentratie. Ik ben heel rap afgeleid en daardoor snel bezig met andere dingen.

Dit alles terzijde heb ik wel goed nieuws voor mezelf. Ik ben opnieuw 300 gram afgevallen. Dat brengt het totaal op 600 gram. Ik ben ook begonnen met ‘wii fit’. Dat programma weegt je, toont je BMI, helpt je een doel te bepalen en uiteraard te bereiken door amusante oefeningen. Dat s met zo’n balance board, weet je wel. Oké, niet elke oefening zal helpen gewicht verliezen maar er zijn saaiere pauzes die je kan nemen als student. Elke vorm van beweging is meegenomen.

De wii vertelde mij – ja, we hebben al een sterke band opgebouwd – dat je best niet meer dan 1,4 kilogram per twee weken vermagerd. Doe je dit toch, dan is de kans op een terugval – klinkt heel serieus, eigenlijk is het dat ook want als je wil vermageren wil je niet dat alles er weer bijkomt – groter. Ideaal is dus 700 gram per week. Dat is nu ook het tempo waar ik naar streef. Momenteel lig ik dus heel goed op schema, ik wou dat ik dat ook van mijn studies kon zeggen. Ondertussen begin ik wel een serieuze honger te krijgen. Helaas is een van de oudjes pas nu beginnen koken, dat betekent dat ik nog even op mijn honger moet blijven zitten. 

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Alweer de dag begonnen met fruit, twee peren met een uitgeperste citroen. Citroenen zijn naar het schijnt goed voor je metabolisme, dus we bijten door de zure appel – of nee, citroen – heen en gaan ervoor. Niet mijn favoriete combinatie, peren met citroen. Het kan natuurlijk ook te maken hebben met het feit dat de peren heel rijp zijn, “smooshie” zoals je dat kan noemen. Naar goede gewoonte – oké, het is maar sinds gisteren, maar toch – dronk ik daar een tas groene thee bij.

Ondertussen is er een goed uur verstreken sinds ik dat alles genuttigd heb. Er komt al een klein hongertje, maar voorlopig nog houdbaar. Een groter probleem is dat ik super veel zin heb in een koffie. Maar ja, ook dat is niet ideaal voor je lichaam. Ik weet het, normaal verdik je er niet van maar ideaal is het zeker niet. mijn buurvrouw – studente biomedische – zou hier een hele uitleg kunnen geven waarom koffie goed of slecht is, maar zelf begin ik daar niet aan. Mijn mama – geef toe, als je naar één iemand moet luisteren is het toch naar de mama – zegt “alles mag, maar met mate”.

Dat is toch interessant? Maakt het leven ook draaglijker, je kan eten wat je wil maar gewoon niet overdrijven. Ja, iedereen weet dat als je echt vlugger resultaat wil op de weegschaal – mijn nieuwe ‘BFF’ – zal je meer moeten doen dan alles eten met mate. Maar op feestjes of dergelijke kan het niet leuk zijn om al het eten aan je te laten passeren om dan maar een tomaat of zo te eten. Dat zou ik zeker niet kunnen.

Over mijn BFF gesproken, op dag 2 was ze mij al vrij gunstig gezind. 300 gram minder dan gisteren, dat kan toch al tellen, niet? Al is ik op zo’n tempo vermager zie je mij volgend jaar niet meer lopen. Uiteraard ben ik er mij van bewust dat het niet zo’n vaart zal lopen. Toch is een positieve ingesteldheid belangrijk! En elk beetje minder op de weegschaal is extra motivatie om verder te doen. Ja hoor, dankzij die cijfers op de weegschaal voelde ik dat het goed ging!

-       eten: goed bezig

-       humeur: uitstekend

-       verwachting: ik zal nog koffie drinken vandaag

03-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos  

Ik geloof in Karma. Niet omdat ik filosofisch en spiritueel ben ofzo, gewoon omdat het mij goed uitkomt. Het is nu eenmaal een mooie en eigenlijk handige gedachte. Doe slecht, krijg slecht maar doe goed en het ga je goed. Moest het universum dit te allen tijde volgen, de wereld zou er toch een heel pak beter uitzien.

Waarom zeg ik dit? Ik ben een van die mensen, vele mensen, die zich niet goed voelen in hun vel. Dat gevoel heeft dan de gewoonte zich uit te breiden naar verschillende terreinen. Vele zaken die leuk zouden moeten zijn, gaan aan mij verloren door mijn gemoedstoestand. Dus, wat zegt een mens dan bij het begin van een nieuw jaar? Ik ga er iets aan doen. In mijn geval: ik ga op dieet.

Nu moet je weten, ik zeg al jaren en jaren dat ik op dieet ga. Soms duurt het dan een week, soms wat langer. Zo ben ik een keer vijftien kilo afgevallen op een goed jaar tijd. Helaas is alles er daarna weer vlot bijgekomen.

Vandaag, 2 januari, ga ik er weer volledig voor. Ik had gehoopt dat Karma mij hier wat zou helpen – een goed voornemen, oprecht voorgenomen, verdient toch karmagewijs een goede start, bij voorkeur een goed verloop – maar dan beslist de hond weg te lopen. Terwijl ik dus mijn fruitsla zit te maken – ik zei toch een oprecht voornemen – moet ik naar buiten, in mijn roze pyjama, met de witte klompjes van mijn moeder. De hond is niet in zicht, een auto passeert, teken om eerst binnen een broek te gaan aandoen. Ondertussen worden de oudjes wakker, vragen wat er aan de hand is, gaan weer gaan slapen. Had ik op dat moment een humeurmeter, hij zou zwaar onder nul staan.

Ik ben iemand met een ochtendhumeur. Vroeger liet ik dat de vrije loop. Ik was wel zo vriendelijk iedereen ervoor te waarschuwen, of toch mensen die mij ’s ochtends konden tegenkomen. De laatste weken probeer ik er – opnieuw karmagewijs – tegen te vechten. Ik moet zeggen, eigenlijk lukt dat ook. Opstaan, het moeilijk hebben, maar u er tegen verzetten. Het is een kleine moeite, maar als het lukt heb je het gevoel dat je iets verwezenlijkt hebt, al is het mar voor jezelf. En geef toe, iets verwezenlijken zo vroeg op de dag, geeft op zich al een goed gevoel.

Wanneer ik dus, in normale outfit, op tweehonderd meter van mijn huis onze hond tegenkwam, kon ik weer beginnen mijn humeur naar boven te duwen. De hond ging makkelijk mee naar huis – opnieuw een verwezenlijking als je weet dat hij doof is en amper nog iets ziet, het beest is nu eenmaal dertien jaar – ik werkte mijn fruitsla af, dronk wat groene thee (hoe gemotiveerd kan een mens zijn) en ik voelde dat het goed ging.

-       Eten: goed bezig

-       Humeur: tegensputterend in het begin, nu in positieve cijfers

-       Verwachting: een hongertje tegen half elf

02-01-2012 om 00:00 geschreven door Roos