Hier ben ik weer, ik wil niet schrijven. Als ik in mijn dagboek schrijf, denk ik aan jou en dat wil ik niet, maar wanneer denk ik niet aan jou? Ik wil vergeten, ik wil vergeten wat er gebeurd is, maar ik weet dat als ik het probeer te vergeten, dat ik je in de steek ga laten. Ik voel me schuldig Sam, ik voel me zo schuldig. Je was nog maar 12, je verdiende beter dan dit. Ik heb het gevoel dat ik je iets verschuldigd ben, omdat ik je het leven ontnomen heb. Je weet toch dat dit nooit de bedoeling was Sam... Ik wou je enkel een plezier doen door je te brengen naar de honkbalwedstrijd waar we al zo lang naartoe wouden gaan. Het zou niet lang duren, we zouden thuis zijn voordat mama klaar was met werken. Ze zou er nooit achter komen... Alles ging goed tot je me de maan toonde, waarom keek ik naar de maan terwijl ik reed?! Als ik dat niet gedaan had, was je er nog. Dan was dit nooit gebeurd! Het is jouw fout Sam, niet de mijne! Als je me nooit had gevraagd om naar de maan te kijken zou je hier nog zijn! Dan zou mama nog tegen me praten! Dan was ik nog gelukkig! Ik haat het dat iedereen naar me kijkt alsof het mijn fout is dat je er niet meer bent! Ik kon daar niets aan doen. Als ik geweten had dat ik het zou overleven en jij niet, dan zou ik nooit naar zo'n stomme maan gekeken hebben!
Mijn naam is Charlie en dit is mijn dagboek. Na de dood van mijn broer, Sam, is niets meer hetzelfde. Het is nu al een week geleden sinds het ongeval heeft plaatsgevonden. Ik had niet mogen rijden. Het is allemaal mijn fout Sam, maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Hoe graag ik dit ook wil. Ik had moeten sterven, jij niet! Mama praat niet meer tegen me. Ik denk dat ze me haat, we denken allebei hetzelfde: het is mijn fout. Het is mijn fout, ik ben 15 en ik heb mijn eigen broer vermoord... Ik zou in de gevangenis moeten zijn, ik zou moeten boeten voor wat ik onze familie heb aangedaan, maar nee, hier zit ik nu... Ik schrijf in mijn dagboek omdat ik je zo hard mis, ik wil het aan iemand kwijt, maar niemand wil luisteren. Ik heb zoveel te zeggen, maar niemand gelooft me. Soms zie ik je, als ik eet zit je naast me. Als ik na school naar huis stap, stap je met me mee. Als ik 's avonds in mijn bed zit te huilen, troost je me. Ik weet dat dit niet kan, ik weet dat er iets mis is met me. De dokters denken dat dit komt omdat ik een trauma heb opgelopen, maar het kan me niet schelen wat ze denken. Zolang ik je rond me heb, blijf ik nog heel.
