Hier ben ik weer, ik wil niet schrijven. Als ik in mijn dagboek schrijf, denk ik aan jou en dat wil ik niet, maar wanneer denk ik niet aan jou? Ik wil vergeten, ik wil vergeten wat er gebeurd is, maar ik weet dat als ik het probeer te vergeten, dat ik je in de steek ga laten. Ik voel me schuldig Sam, ik voel me zo schuldig. Je was nog maar 12, je verdiende beter dan dit. Ik heb het gevoel dat ik je iets verschuldigd ben, omdat ik je het leven ontnomen heb. Je weet toch dat dit nooit de bedoeling was Sam... Ik wou je enkel een plezier doen door je te brengen naar de honkbalwedstrijd waar we al zo lang naartoe wouden gaan. Het zou niet lang duren, we zouden thuis zijn voordat mama klaar was met werken. Ze zou er nooit achter komen... Alles ging goed tot je me de maan toonde, waarom keek ik naar de maan terwijl ik reed?! Als ik dat niet gedaan had, was je er nog. Dan was dit nooit gebeurd! Het is jouw fout Sam, niet de mijne! Als je me nooit had gevraagd om naar de maan te kijken zou je hier nog zijn! Dan zou mama nog tegen me praten! Dan was ik nog gelukkig! Ik haat het dat iedereen naar me kijkt alsof het mijn fout is dat je er niet meer bent! Ik kon daar niets aan doen. Als ik geweten had dat ik het zou overleven en jij niet, dan zou ik nooit naar zo'n stomme maan gekeken hebben!