Wij zijn, zoals jullie waarschijnlijk wel weten, terug in het koude België sinds vorige week woensdag. We zullen nog even onze laatste week in Paramaribo omschrijven:
-We begonnen op maandag 22 maart aan het Kinderboekenfestival te Paramaribo. Dit duurde tot zaterdag 27 maart. En dit elke dag van 7u30 tot 12u30 en dan nog eens van 16u30 tot 20u jullie kunnen je al voorstellen dat dit een ongelooflijk drukke en vermoeiende week was voor ons. (reken bij die uren op het terrein nog maar eens 2u per dag aan fietstochtjes erbij!! We waren dus écht kapot!)
Het Kinderboekenfestival zelf was wel leuk, maar in de namiddag kwam er bijna geen volk opdagen bij de kleuterstands. Dit was natuurlijk niet zo fijn, het was onze laatste week en we konden nog wel wat spannendere/uitdagendere dingen bedenken om te doen in die tijd. Maar we hebben ons erdoor geslagen en het viel allemaal best nog mee.
Ook hebben we op het Kinderboekenfestival onze collegas van Secundair wat beter leren kennen. Dit was echt een leuke groep, jammer dat we al snel weer afscheid moesten nemen van elkaar.
-Op zondag besloten we om nog een dagje te gaan bakken op White Beach. Kwestie van jullie nog wat jaloerser te kunnen maken met ons mooie bruine kleurtje J! We gingen hierheen samen met Evi, Maarten en Jolien. Achteraf kwamen ook nog onze vrienden, psychiatrisch verpleegkundigen Jozefien, Janpieter en Gertjan af. Het werd een gezellige dag met heel wat gepraat en gelach.
Deze dag sloten we af met een lekkere pannenkoek in het Pannenkoeken- en Poffertjeshuis.
-Maandagmorgen stonden we op en het goot! Jeej, wat een leuk weertje voor onze laatste dag :s! We wilden die dag nog wat inkopen gaan doen (we konden de Steps toch niet achterlaten zonder nog wat extra sponsoring van ons J) maar moesten dus wachten tot na de regenbuien. Gelukkige stopte de regen en konden we vertrekken. We hebben dan nog wat extra kilootjes gekocht om in onze koffer te steken (PROPPEN!!). Laetitia vond een andere oplossing want proppen lukte zelfs niet meer. Ze stopte dan maar al haar schoenen, computeronderdelen, in de zakken van haar jas! (die zo ongeveer 5 kilo woog!!!)
Jullie raden het al, het was spannend toen onze koffers en handbagage gewogen werden.
Om mooi afscheid te nemen reserveerden we een tafeltje in de Zuz & Zo die avond. Mmm, hier genoot Dana van een overheerlijke French Kiss (een lekkere quiche!!) en Laetitia genoot van een slaatje met Surinaamse Bang Bang vis. (kwestie van een Surinaams avontuur op zn Surinaams te eindigen eh J)
Later op de avond kwamen onze psychiatrisch verpleegkundigen + geadopteerd kind nog langs ze hadden een grote verrassing voor ons! Ze hadden een lied geschreven, speciaal voor ons!
De muziek ging uit bij Zuz & Zo en draaide de rest van de avond op onze gitarist en zn band. Het was werkelijk ontroerend!
Nog wat later, kwamen ook onze Surinaamse vriendinnen Reanne en Denice langs en zij hadden een supermooi roosje bij voor ieder van ons. Jammer dat je bloemen niet mag uitvoeren ook zij hadden voor een muzikale toets gezorgd bij het afscheid nemen. Ze zongen een lied.
De Zuz & Zo sloot, maar de Florastraat nog niet. We gingen nog door tot een kot in de nacht!
Maar jammer genoeg wilde dit ook zeggen dat dinsdagmorgen er zat aan te komen tijd voor afscheid dus L! In de loop van de voormiddag moesten nog wat zaken regelen zoals fietsen binnenbrengen, eten voor s middags voorzien,
Maar er was ook nog een leuk iets, mevrouw Kent bracht ons nog een bezoekje en had een mooi afscheidcadeau voor ons gemaakt. Zo zullen we haar nooit vergeten.
Nog een leuk iets, we kwamen thuis van de fietsen binnen te brengen en we waren blij verrast. Tim (het adoptiekind van de psychiatrisch verpleegkundigen J) was samen met Gertjan volop aan het poetsen! Gelukkig hadden we de hulp van de twee mannen, anders hadden we het nooit klaargespeeld.
Toen kwam er een moment dat niemand leuk vond L het echte afscheid! De taxi was er naar ons gevoel zowat 3 maanden te vroeg we wilden geen afscheid nemen van iedereen, daarom besloten we elkaar zeker nog te zien en af te spreken in België na de komende, zware stages.
Bon, we moesten écht vertrekken dit deden we met toch wel wat spijt in ons hart! We gaan alles daar missen (we doen het eigenlijk nu al): de mensen, het land, onze vrienden, het mooie weer,
Jullie horen het, het was GEWELDIG!
We willen jullie ook allemaal nog even bedanken om onze avonturen deze 3 maanden te volgen. Het was erg leuk om reacties te krijgen en hopen ook op dit blogbericht nog reactie te krijgen J
