De avond voor de operatie ging ik bij mama, papa en Laura slapen. Dan moest ik de volgende ochtend niet zo ver rijden en kon Kevin de kindjes naar school brengen.
Nog een telefoontje gedaan met mijn beste vriendin.
Zonder zenuwen ging ik slapen, niet te geloven, ik had gewoon geen zenuwen, ik was super blij, ik zat precies op een wolkske.
Ik heb al een roosje geslapen, bij mijn zusje in 1 bed.
's Morgens was het zover, ik was voor mijn wekker wakker.
Mama die had niet veel geslapen en was haar aan het klaarmaken, ondertussen ging ik mijn papa nog een dikke knuffel geven.
Ik maakte mij klaar en toen kwam mijn zusje ook vlug naar beneden.
Totaal zonder zenuwen staptte ik de kliniek binnen, er was maar 1 probleem .... ik kreeg mijne ring nie uit!
Aangekomen op mijn kamer werd ik direct geholpen door 2 lieve verpleegsters, het ging allemaal heel snel want ik moest om 8u al op de operatietafel liggen.
Ik kreeg het goeie nieuws dat mijn ring niet uitmoest, gewoon een plakker erover.
Zoals mijn mama het verwoorde:" Met een smile op je gezicht reed je de operatiezaal binnen. Heb zelden iemand zo ontspannen gezien, juist een traantje weggepinkt van geluk. "
Mijn gewicht die ochtend was 99 kg.
Alles ging heel snel, effectief om 8 u lag ik op de tafel, ze wenste mij slaapwel en na 3 tellen was ik weg.
De eerste dag heb ik ontzettend veel geslapen, gaan plassen lukte niet goed, zo draaierig dat ik was, gevoel dat ik moest braken.
Ik kreeg de nodige pijnstillers, bloeddruk werd tijdig genomen,,...
De dokter kwam ook eens langs om te kijken, hij zei dat de operatie goed verlopen was.
De pijn was echt dragelijk. Ik was super blij. Deze stap was al gezet.
Op 19 september was het zover ... mijn 34ste verjaardag alsook mijn laatste weekend dat ik alles mocht eten.
Zaterdagavond zijn we de laatste keer naar de Griek geweest, samen met mijn mama en papa.Ik ben dol op mezze. Dat gerecht wou ik toch nog een laatste keer eten.(ik ga dat nog wel kunnen eten later maar natuurlijk niet meer in zo,n portie.
Ik had mij nog eens mooi opgemaakt en voelde mij super. Ons mama zei: ma sus ge straalt zo.
Ik ben gelukkig mama, nog 3 weken en mijn nieuw leven kan starten.Ze nam mij vast en fluisterde dat zij en papa ook zo blij waren voor mij.
Heb zo genoten van mijn eten en van een leuke avond.
Op zondag kwam mijn schoonfamilie en mijn zusje.
Mijn zusje heeft nog een paar fotokes van mijn genomen, zo was ik op mijn zwaarste.
De kindjes wisten dat ik het er moeilijk mee had, dat ik zo zwaar ben.
Zo ging ik ook nooit mee zwemmen.
Als ze over iemand zeiden, wa nen dikke, .... werd ik altijd boos, ik wil immers niet dat zij dat woord gebruiken, ik ben tenslotte ook dik en het kwetst verschrikkelijk.
Toen ik Sean apart nam, zei ik tegen hem: "jongen, mama moet je iets vertellen.Ik zal binnekort terug minder dik zijn, ik ga mij laten opereren".
De traantjes stonden in zijn ogen, hij pakte mij vast en zei: "mama maar voor mij ben je goed zoals je bent".
Er vroeg wat er ging gebeuren, ik zei hem dat ik dezelfde mama ging blijven, alleen eentje met minder zwembanden.
Ik kan terug met jullie gaan zwemmen en mama zal minder snel moe zijn.
Soms praten we erover, hij denkt wel als ik uit het ziekenhuis kom dat ik al smal ga zijn.
Amy vindt het geweldig dat we dezelfde kleedjes gaan kunnen kopen in de L&L, "dan zijn we precies zusjes he mama"
Zij denkt echter al dat ik geopereerd ben. (omdat ik al eens naar het ziekenhuis geweest ben voor die slaaptest)
Ik hoorde haar dit vertellen aan een vriendje van haar, mijn mama heeft haar laten opereren en nu gaat ze terug dun worden.
Op donderdag 9 juli was het zover, mijn eerste afspraak met dr. De Bruyne in het A.Z.Jan Portaels.
Kevin ging met mij mee zodat hij ook weet wat mij te wachten staat.
De dokter was heel vriendelijk, hij zei ons welke mogelijkheden er allemaal waren,....
Tot ik op de weegschaal ging staan, 100 kg, BMI 36.
BMI is niet hoog genoeg zodat de mutualiteit ertussen komt.
Lap, de moed zakte in mijn schoenen want als je het volledig moet betalen is het niet goedkoop, wij hebben ook geen ezeltje dat geld ....
Maar toen vroeg hij, snurk je? Daar kon ik alleen maar volmondig JA opzeggen.
Hij vertelde dat ik een slaaptest moest doen, als daaruit blijkt dat ik slaapapneu heb dan komt de mutualiteit er wel tussen.
Ik moest ook bij de psychiater, mijn huisdokter en de pneumoloog langs gaan.
Na onze ontmoeting ging ik meteen naar de balie voor afspraken te maken.
Op zaterdag 11 juli kon ik al mijn slaaptest doen.( veel slapen heb ik niet gedaan met al die draden)
Maandag 13 juli ging ik naar mijn huisdokter, die moest noteren welke dieëten ik al gevolgd had.
Pneumologie (een longtest en een paar lichamelijke onderzoekjes) dat was op donderdag 16 juli, een super lieve vrouw.
Zij kon mij ook al zeggen dat ik slaapapneu heb, dus het werd terugbetaald.
Ik was super blij, ik belde direct naar mijn mama en schoonmama.
Naar Kev kon ik niet bellen want door zijn nachtwerk sliep die nog.
Mijn zusje stond mij op te wachten in het centrum van Vilvoorde, die was natuurlijk ook super blij voor mij.
Mijn ouders, schoonouders en 2 zusjes staan volledig achter min beslissing. Toch ook wel heel belangerijk.
Op maandag 20 juli had ik mijn laatste afspraak bij de psychiater, op 5 min. was ik buiten, had van hem ook mijn goedkeuring.
Yes, ik had alles van mijn lijstje afgewerkt, nu bij dr. De Bruyne een afspraak maken.
Op 1 augustus ging mijn zusje met mij mee naar dr. De Bruyne.
Hij gaf mij nog uitleg wat ik moest doen voor de operatie (2 weken voor de operatie moet ik een vetarm dieet doen, dit is makkelijker voor de operatie)
Als tiener kon ik al goed eten, overdreven zwaar was ik niet. Maar toch deed ik regelmatig een dieet samen met mama en papa. Ik volgde hotelschool, ideaal voor iemand dat geniet van eten.
Toen ik 19 jaar werd leerde ik Kevin, mijn man kennen.Op mijn 21ste verjaardag gingen wij samenwonen.
2 Jaar later werd onze zoon Sean geboren, Tijdens mijn zwangerschap viel ik 6 kg af omdat ik zo ziek was en kwam maar 6kg bij.
Maar eens ons zoontje er was kwamen er kilootjes bij. Hup, tijd voor een dieet. Dit deed ik samen met mijn collegaatjes op het werk en had een goed gewicht.
2 Jaar later trouwde we en mijn gewicht was super voor mij.
Mijn gewicht bleef stabiel voor enkele jaren.
Nog eens 2 jaar later kochten we een huis en raakte ik zwanger van ons meisje Amy.
Tijdens deze zwangerschap was ik weer verschrikkelijk ziek, ik verloor terug 6 kg en kwam er 8 bij.
Na Amy haar geboorte weer hetzelfde liedje, terug bijkomen.
Toen besloot ik infraligne te doen. Had daar super resultaten, ik verloor 14 kg en 164cm.
Ik voelde mij super goed en zag er ook gezond uit.
Het was niet te onderschatten, 2 kindjes, een huis verbouwen, full time job en je huishouden.
Dikwijls moe, de goesting voor het koken ging over omdat ik altijd moe was, frietjes, pizza en pitta passeerde de revue.
Het was makkelijk en nog lekker ook en in het begin kwam ik niets bij op de weegschaal.
Het werd voor mij een gemak, als ik triestig, moe, nerveus, .... was begon ik te eten.
Alles wat ik tegen kwam was goed. Dan wou ik iets zout omdaarna iets zoet te eten en omgekeerd.
Tot de weegschaal weer te hoog ging, terug starten met infraligne.
De vermoeidheid en de drukte bleef toeslagen, was doodmoe en geen fut om dan nog is te gaan sporten.
Na de buitenwereld toe deed ik mij altijd goed voor, uiteindelijk konden zij er niet aandoen dat ik mij niet goed voelde.
Hier begon ik al te overwegen voor een operatie maar het schrikte mij nog wat af.
Na een tijdje ging ik in Jette naar de obesitas kliniek, ik had inmiddels de 90 bereikt.
Dit was een verloren zaak, daar heb ik niets aan gehad.
Terug van af.
Laten we ons een fitness abonnement nemen, is niet zo duur en je kan gaan wanneer je wilt. Ik wou toch wat conditie hebben want ik ging voor 4dagen fietsen voor Think Pink met de fiets rijden.
Dit had zeker geen zin meer.
Ineens zag 99,9 kg op de weegschaal staan, help, ik wil geen 100 kg wegen.
Infraligne hielp mij terug wat kilootjes verliezen maar de moed zakte weer in mijn schoenen.
In mei heb ik nog eens 4 dagen gaan fietsen voor Think Pink, het was voor mij super zwaar, dat extra gewicht dat ik moest meesleuren, mijn voeten en knieen die pijn deden.
Maar toch heb ik het uitgereden.
De dagen die erop volgde was ik er meer van overtuigd om een mini gastric bypass te laten doen, had ook al een paar maand ervoor met verschillende mensen over gepraat die het hadden laten doen.
Kevin stond en staat nog steeds voor de 100% achter mij.
Er was juist 1 iemand waarop ik wachtte op een goedkeuring, MIJN MAMA.
Belangrijke stappen in mijn leven, daar vraag ik altijd raad om aan mijn mama.
Zij was geen voorstander van zo´n operatie.
Ik weet nog toen ik naar mijn werk reed en mama belde, ik zei tegen haar dat het echt niet meer ging dat ik mij wou laten opereren.
Ze begreep het volledig en ze zei mij: "Lieve schat, als je je daardoor terug beter gaat voelen dan moet je dit zeker doen en moet je er nie lang mee wachten".
Ik was zo gelukkig, de belangrijkste vrouw in mijn leven keurde het ook goed.
Ik ben Aelbrecht Kelly
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (Belgie) en mijn beroep is receptioniste.
Ik ben geboren op 19/09/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: koken, dansen, fietsen, zot doen met de kindjes.
Ik maak deze blog zodat ik mijn verhaal kan delen met mensen die dezelfde stap overwegen maar nog twijfelen, het is imme
