Ik moet toegeven ik was heel nerveus toen ik naar de therapeute ging, want ik echt niet wat ik moest verwachten. Voor we van start gingen moest ik kiezen uit een aantal metaforen voor de sessie af te sluiten. Ik heb uiteindelijk gekozen voor de metafoor met de leeuw, deze was als volgt: ik ben in een zoo in zoom in met mijn fototoestel op een gevaarlijk, angstaanjagende leeuw, maar wetende dat als ik uitzoom dat ik op een veilige afstand sta en dat er tussen mij en de leeuw een afsluiting staat zodat hij niet bij mij kan geraken.
En toen gingen we van start, ik moest het mijn ogen sluiten en het meest belastende beeld voor de ogen halen en beschrijven. Dit beeld was: ik, als klein meisje, die op mijn zij lag met mijn rug tegen mijn vader zijn borstkas. En hij die mijn hand neemt en om op zijn penis te leggen en daarna begint te strelen over mijn lichaam. Op dit moment kreeg ik het heel moeilijk en begonnen de tranen al te vloeien. Ze vroeg welke gevoelens naar boven kwamen toen ik het beeld voor ogen had; dit waren angst, verward, gekwetst. Dan vroeg ze wat ik van mezelf vond, ik antwoordde dat ik me zwak voel en dat ik het gevoel had dat ik iets had misdaan. Nadien vroeg ze of ik iets lichamelijk voelde, bij mij was dit: ineengeknepen maag, stijve schouders. De laatste vraag dat ze me stelde is hoe ik me graag zou voelen, ik antwoordde heel snel en kort: Sterk! Toen zei de therapeute dat ik dit beeld moest vasthouden en zette ze de trilplaatjes aan. Ik had er eentje in elk hand vast en deze trilde om beurten, het kost wel veel moeite om dan dat beeld voor ogen te houden. Omdat mijn gedachten toch afdwalen komen en er andere gedachten opkomen, zet de therapeute om de zoveel seconde de trilplaatjes af en vraagt dan wat er nu in gedachten omgaat. Pas als mijn gedachten te ver afdwaalden van het origineel beeld, vroeg ze om terug te keren naar het eerste beeld. Mijn gedachten sprongen soms van de hak op de tak: het ene moment dacht ik aan mijn vader die een handdoek in mijn gezicht gooide, dan aan mijn moeder die op reis vertrok voor werk en ik die haar bijna smeekte om te blijven, dan werd ik heel draaierig en op bepaalde momenten was mijn hoofd leeg. Dit duurde anderhalf uur lang en geloof me (of niet) dit is erg zwaar. Voor we overgingen naar de metafoor van de leeuw, vroeg ze me op een schaal van 1 tot 7 hoe waar de stelling "Ik ben zwak en ik heb iets misdaan." nog steeds was, waarvan 1 totaal niet waar is en 7 absolute waarheid is, ik gaf hier een 5 op. Na deze sessie was ik doodop, het duurde wel enkele uren voor de vermoeidheid zich liet merken. Dezelfde dag was ik té moe om te slapen en de twee dagen erop sliep ik bijna 20 uur op een dag.
Om af te sluiten zou ik jullie toch willen meegeven dat ik deze soort therapie zou aanbevelen als je met een trauma zit die niet verwerkt krijgt. Na één sessie voelde ik al enige verbetering, er kwamen al enkele positieve gedachten in me op. In plaats van allemaal negatieve gedachten, si dat toch een stap in de goede richting.
