Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Rondvraag / Poll
Bent u zelf ook een minnaar of minnares?
Rondvraag / Poll
Hoelang volg jij deze blog al?
Rondvraag / Poll
Bezoek jij af en toe een sauna met jouw minnaar of minnares?
Dagboek van een minnaar (deel 2)
Wat begon met een onschuldig mailtje, wordt een intense geheime relatie tussen twee gehuwde mensen, een relatie vol passie, sensualiteit, erotiek en seks die het leven van hem maar ook van haar helemaal op zijn kop zet.
05-03-2011
Niet veel veranderd de laatste dagen.
Er is niet veel veranderd de laatste dagen. Els voelt zich nog steeds zeer slecht en niet alleen op mentaal vlak maar ook fysisch. Ze is naar de dokter geweest en neemt medicijnen, waaronder slaappillen, maar ik heb de indruk dat het voorlopig allemaal niet veel uithaalt. Ik moet goed opletten met wat ik doe en vooral met wat ik zeg en hoe ik het zeg want hoe goed de dingen die ik tegen haar zeg ook zijn bedoeld, bijna altijd krijg ik er een negatieve reactie op en wordt er door Els een link gelegd met Sindy. Ik laat die commentaren zoveel mogelijk over mij heengaan en verzet er mij zo weinig mogelijk tegen, ook al zijn sommige ervan volledig onjuist. Ik besef dat die boosheid van Els, en de bijhorende verbale reacties, het enige wapen is waarmee ze het onrecht, dat ik en Sindy haar hebben aangedaan, kan bestrijden.
Ook bij Sindy thuis is er weinig veranderd. Ondanks het feit dat zij deze week tegen Erik heel duidelijk heeft gezegd dat er geen toekomst is voor hen en dat ze met mij verder wil, doet hij gewoon verder zoals hij de laatste weken bezig was. Hij negeert de realiteit en wil blijkbaar nog steeds niet inzien dat het over is tussen hen en dat daar niks meer aan te veranderen is. Hetzelfde geldt voor haar ouders en schoonouders. Sindy denkt dat 'het tijdelijk alleen gaan wonen in een appartement' het enige middel is om Erik toch te doen beseffen dat het haar menens is.
Nu Sindy's kinderen een weekje thuis zijn -het is trouwens krokusvakantie- gaat ze van de gelegenheid profiteren om in het begin dan de week eens goed met hen te praten zonder dat hun vader erbij is. Zij moeten er trouwens voor te vinden zijn om om de andere week te verhuizen en bij hun mama te gaan wonen. Afwachten maar ...
Reacties op bericht (23)
14-03-2011
Afwachten maar...
@Ron en Sindy, ik wacht geduldig en bezorgd op een teken van leven.
14-03-2011 om 23:48
geschreven door Ria
en nu.....
hey ron en sindy...de krokusvakantie is voorbij en ik hoop dat jullie nu al wat meer hebben kunnen bereiken om tot een definitieve oplossing te komen. Sindy hoe is het met de kids.....zijn ze er een beetje klaar voor om te verhuizen. Ron en jouw kids en hoe is het gesprek bij de notaris verlopen.........
14-03-2011 om 08:52
geschreven door honeyponey
12-03-2011
Wat is er aan de hand?
Ik vraag me af of we jullie te hard hebben aangepakt! Gaat alles wel goed met jullie? Ik weet maar al te goed wat er nu bij jullie thuis gebeurt, het is niet makkelijk als je de oorzaak bent van 'alle ellende'. Maar Ron, als je in je hart kijkt dan weet je wat je moet doen het is alleen de weg ernaartoe die af en toe ons doet twijfelen. Hou vol en wees wijs! We zijn wel benieuwd wat er aan de hand is maar weet dat we aan jullie denken en hopen dat voor iedereen alles tot rust komt. liefs nina
12-03-2011 om 10:47
geschreven door Nina
09-03-2011
Gelukkkig zijn.
Het leven is niet altijd zo zwart-wit! Je wordt niet verliefd op iemand anders omdat je 'doodongelukkig' bent met je bestaande parner. Zo eenvoudig is het niet.
Soms ben je zelfs nog relatief gelukkig met je bestaande parner, ik denk dat dit voor Ron zeker zo is.
Ook is het niet zo dat als je kiest voor je nieuwe liefde, je daardoor alleen maar 'supergelukkig' bent. Een nieuwe partner geeft geen 'garantie' op geluk!
Iedereen wil gelukkig zijn, maar velen zijn het niet, en dat ligt meestal niet aan de partner, geluk is wat je zelf van het leven maakt. Voor geluk moet je kiezen en dat doe je elke dag, in de kleine dingen.
Geluk is geen verworven recht, geluk is niet opeisbaar, maar veeleer iets wat je af en toe bent, het kersje op de taart. Het is een grote misvatting dat veranderen van parner je gelukkig maakt.
Dus ik begrijp zeer goed de twijfel van veel mensen die de intentie hebben van partner te wijzigen! Het is altijd een afweging en twijfel is daarbij zeker mogelijk. Twijfel is eigen aan een mens en meestal aan gevoelige mensen en dat siert ze. Zeker in het geval van Sindy en Ron, waar de bestaande relaties zeker niet slecht te noemen waren. Het leken mij eerder goede stabiele relaties, met veel geborgenheid en genegenheid, relaties die nog niet uitgeblust waren.
Vandaar waarschijnlijk de moeilijke overgang van de ene naar de andere relatie.
09-03-2011 om 20:23
geschreven door Suzy
onzekerheid
De reden waarom het hier allemaal zo moeilijk verloopt, is waarschijnlijk omdat de bestaande relaties die moeten opgegeven worden blijkbaar toch niet zo leeg waren. Anders was de stap gemakkelijker en vlugger gezet.
Ik weet nog dat ik in het begin van deze blog, jaren geleden dus, hier eens geschreven had dat ik volgende uitspraak ergens gelezen had 'verlaat nooit je relatie voor een ander maar enkel en alleen voor jezelf, omdat het in je eigen relatie niet meer lukt'. Iedereen was het daar toen over eens, ook Ron vond dat een wijze uitspraak. Nu, zoveel jaren verder, blijkt toch dat de bestaande relaties verlaten worden, met als reden toch... de liefde voor elkaar...
Ik zeg helemaal niet dat het verkeerd is hoor. En ik begrijp maar al te goed, als je stapelverliefd bent op een ander dat je de positieve punten in je bestaande relatie niet meer kàn inzien. Maar die zijn er zeker nog aanwezig en bij een breuk krijg je dikwijls weer die confrontatie en duiken de twijfels op als de relatie niet volledig 'opgebruikt' werd. Zoals je bij de dood van iemand ook plots weer stilstaat bij de positieve eigenschappen van die persoon. Misschien doet dit besef het proces hier trager en moeizaam verlopen? Misschien is het die onzekerheid die ervoor zorgt dat ze nog geen plannen gemaakt hebben?
Bij mij heeft het me wel de ogen doen opengaan...
09-03-2011 om 16:35
geschreven door Sheila
wijs
En dan heb ik nog makkelijk praten ook, want ik ZAT op het punt van Sindy. Maar een plan had ik niet. En dat is voor mij een teken dat ik toch nog niet helemaal zo ver was. Achteraf, wenste ik dat ik tevoren beter had uitgezocht of mijn huwelijk nog een kans had, op een manier die minder schadelijk was. Waarom ben je niet gelukkig? Wat kan je er zelf aan veranderen? Ik zag het alleen op dat moment niet helder, al helemaal niet toen ik de 'hots' kreeg voor een ander, dat is zo'n drijfveer. Misschien dat Ron zich dat af en toe ook afvraagt. De band van een gezamenlijk verleden, kinderen krijgen, alles wat er gedeeld werd, is heel sterk. En die snijdt je dan ineens door met veel geweld. Hoe ongelukkig was je eigenlijk al met al? Jij hebt 't doormaakt, Hellothere. En bent nu gelukkiger dan ervoor, dan was het 't allemaal waard. De meeste mensen zullen er niet eens over nadenken, ze gaan gewoon door en kijken niet achterom.
09-03-2011 om 13:45
geschreven door Dyonne
Zwart, wit, grijs
Helemaal eens met Dyonne, ik zou het niet beter kunnen schrijven. En inderdaad, als je iemand kwetst, mag je die het recht geven om boos op jou te zijn.
Ik denk ook niet dat iemand hier pretendeert te willen denken in plaats van Ron en Sindy, en nog minder om hen te vertellen wat ze moeten doen, en wanneer.
Wij weten inderdaad niet wat er in hun hoofd speelt, en hoe zij de toekomst verder zien. Dat zij die toekomst samen zien en hun liefde puur en oprecht is, ook daar twijfelt niemand hier aan (ik in elk geval niet).
Ik weet ook wel dat ik het met mijn vergelijking met een bootreis zwart of wit stel, en zo is het in het echte leven uiteraard niet, bij Ron, Sindy, Els en zeker bij Eric is het duidelijk grijs.
Dat ze zoveel mogelijk door rustige wateren proberen te varen zoals Ria aanhaalt, begrijp ik ook wel, das de gemakkelijke weg. Jammer genoeg liggen er tussen het doel dat ze willen bereiken en het punt waar ze nu zijn heel woelige wateren, en daar moeten ze door, hoe dan ook.
Dyonne spreekt wijze woorden als zij zegt dat je nooit belangrijke beslissingen mag nemen als emoties nog de bovenhand hebben, en dat klopt ook (dit geldt overigens voor elke crisis, niet alleen binnen relaties). Maar op een dag, vroeg of laat, zal iemand van de vier toch op dat doel willen afstevenen, en dan zal het evenveel pijn doen als vandaag, die woelige wateren daar kunnen ze niet rond, daar moetje door.
Hieronder wordt ook geschreven : Els, Erik, Ron en Sindy weten heus wel waar de boot zal aanmeren. Daar ben ik het dan niet mee eens. Ron en Sindy weten dat heel goed, Els waarschijnlijk ook, van Eric ben ik minder zeker. En hier zit wel een probleem, Eric zit wel op dezelfde boot als Ron, Sindy en Els, iemand zal hem dan toch vroeg of laat de koers en de bestemming moeten uitleggen.
Dat je er bij een scheiding qua luxe en levensstandaard op achteruit gaat is in zowat alle gevallen zo, daar ken ik zeer weinig uitzonderingen op. En als een van de partijen er toch beter van wordt, bijvb. Door zware alimentaties, is dit sowieso altijd ten koste van de andere partij. Gewoon niks aan te doen, thats life.
Als je scheidt, zeker met kinderen heb je altijd een dubbele kosten, dubbele woonst, dubbele opvang voor de kinderen, dubbele kledij, is wel iets dat dikwijls schromelijk onderschat wordt. Ook mijn levensstandaard is na mijn scheiding behoorlijk gedaald. Ik heb het geluk dat ik niet zo bezig ben met luxe en geld, maar als dat inderdaad heel belangrijk is in je leven, heb je, bij een scheiding, sowieso een probleem.
En de kinderen, tsja, die zijn inderdaad altijd het slachtoffer, daar is niks aan te doen. Ook hier moet je keuzes maken, je kan ervoor kiezen om te kinderen zondermeer mee te sleuren in dit avontuur of hen zo goed mogelijk te begeleiden je kan er ook voor kiezen om hen zo goed en kwaad het kan te begeleiden, en hen proberen duidelijk te maken waarom je kiest voor een scheiding.
Je kan inderdaad ook samenblijven, just for the kids tot ze het huis uit zijn. Vele koppels doen dat overigens. Maar hier stel ik mij toch de vraag wat voor hen het beste is, leven bij gelukkige gescheiden ouders, of leven bij ouders die nog samenzijn maar diep ongelukkig zijn (en op een dag ontdekken dat jij als kind de enige reden bent waarom je ouders nog samenzijn).
De ideale oplossing voor een kind, zijn inderdaad 2 ouders die samen een gelukkig leven leiden, maar als dat niet lukt moet je soms eenmaal voor second best kiezen. En dan is het inderdaad wel de rol van de ouder om dit proces zo goed mogelijk te begeleiden.
Antwoorden voor Ron en Sindy hebben we hier niet, maar wat ze ook doen, de komende maanden/jaren zullen er nogal wat minder leuke momenten zijn, daar kunnen ze jammer genoeg niet omheen, en de partners en kinderen evenmin.
Ron / Sindy,
Veel sterkte hoor, als jullie oprecht kiezen voor elkaar, komt het hoe dan ook ooit allemaal goed, daar ben ik wel van overtuigd. Ik blijf het in elk geval met spanning volgen.
09-03-2011 om 13:14
geschreven door Hellothere
juist
Volledig akkoord met Fien en Marie en Dyonne. MAAR hebben jullie er al eens bij stilgestaan dat het feit dat ron en sindy nog niet vertrokken zijn omwille van omstandigheden waar wij niets over weten.....stel dat ron en sindy een heel luxueus leven leiden, heel luxueus wonen en leven en zich alles kunnen permitteren dan denk ik dat het niet zo éénvoudig is om in de eerste plaats hun kinderen zomaar te gaan overtuigen om in een andere, misschien veel kleinere omgeving te gaan wonen en ze uit hun rustige, veilige, beschermende, luxe leventje te gaan weghalen. Ondanks dat ze waarschijnlijk om de week wel zullen verhuizen........stel dat ron of sindy omwille van beroepsactiviteiten niet zomaar hun woning kunnen verlaten en stel......tja mensen niemand heeft hier ooit es over nagedacht in de blog. ik ben er zeker van dat ron en sindy dat wel gedaan zullen hebben en alles gewikt en gewogen hebben maar de impact van hun melding tegenover hun gezin en huidige partners is inderdaad zo groot dat ook zij overweldigd zijn door het immense verdriet en bijkomende misschien onverwachte zaken....Ron en Sindy zijn zeker van hun liefde en willen zo snel mogelijk bij elkaar zijn en wonen (ook daar twijfel ik niet over) maar er zullen nog heel veel obstakels overwonnen moeten worden en ja zoals men dikwijls hoort zullen de kids toch wel een heel klein beetje de dupe zijn......want laat ons eerlijk zijn die lieve schatten hebben altijd in een warm gezin geleefd omgeven door de meeste vader en moedrliefde...ze werden noch door hun vader of moeder verkeerd behandeld dus mensen ook zij moeten ineens een totaal ander leven gaan leiden omdat hun vader en moeder verliefd geworden zijn op iemand anders......Sindy en Ron het is moeilijk en het zal nog moeilijkere worden maar ik geloof in jullie onvoorwaardelijke liefde. Blijf ervoor gaan. Liefs
09-03-2011 om 08:26
geschreven door honeyponey
denken voor een ander
Niemand kan denken voor een ander, dat hoeven we allemaal niet te pretenderen. Er zijn een paar feiten. Eric en Els werden geconfronteerd met heel ingrijpende ontboezemingen. En daarnaast hebben ze gehoord dat hun partner de toekomst liever met een ander deelt. Die mededelingen hebben -hoe dan ook- een geweldige impact op de rest van ieders leven. Dat Els slaappillen inneemt, wil scheiden en erg boos is, lijkt mij nou geen teken dat ze door rustig vaarwater gaat. Ik heb geleerd dat je in tijden van zulke heftige emoties geen grote beslissingen moet nemen. Omdat je het dan gewoon niet weet, pas achteraf blijkt die wijsheid. Ik vind wel dat als het besluit van Sindy en Ron zo vaststaat -en laten we aannemen dat dat zo is- er een moment moet komen dat je zegt: en nú ga ik weg, hoe moeilijk ook. Om valse hoop te vermijden, maar ook voor jezelf en je nieuwe partner. Boosheid is een veel makkelijker te hanteren emotie dan verdriet voor veel mensen. Dus gún je (ex)partner maar dat hij of zij boos op je is, hoe raar dat ook moge klinken ... En het verdriet kun je diegene niet meer besparen. Wees vooral eerlijk tegen jezelf, zou ik zeggen, dat is al dat rest.
09-03-2011 om 00:01
geschreven door Dyonne
08-03-2011
Boottocht
Els, Erik, Ron en Sindy weten heus wel waar de boot zal aanmeren, alleen het tijdstip ligt niet vast. Ze varen zo veel als mogelijk door rustige wateren, niemand wordt graag 'zeeziek'.
08-03-2011 om 22:17
geschreven door Ria
Geen goede manier
Ach een goeie manier om hierdoor te komen is er niet vrees ik.
Discussies ga ik het niet noemen, want zoals in het verleden al terecht is opgemerkt, dan gaat het om gelijk of ongelijk. En gezien iedereen verschillend is, lost eenieder dit dan ook op zijn eigen manier op.
Eigenlijk gaat het hier vooral om het duidelijk stellen van doelstellingen en het stellen van een duidelijk doel. Dit heeft eigenlijk niets te maken met de manier waarop je iets oplost, of de snelheid waarmee.
Ik zie in de postings van de afgelopen weken dan ook 2 strekkingen, de ene vindt dat je niemand mag pijndoen, iedereen gelukkig moet houden, en zeer diplomatisch en vriendelijk te werk moet gaan, vooral niemand proberen te kwetsen. Zelfs als dit betekent dat er verwarring ontstaat door onduidelijke communicatie, zaken verkeerd begrepen wordt, men zich vastklampt aan verkeerde verwachtingen,
De tweede strekking gaat voor duidelijkheid, een doel, directe en duidelijke communicatie, In tegenstelling tot voorgaande betekent dit dat er niet altijd alleen winnaars uitkomen, en dat er soms mensen gekwetst worden.
Ik wil deze keer eens de vergelijking maken met een boottochtje, en je hebt 2 verschillende tochten waar je uit kan kiezen.
De eerste tocht zit je op een boot zonder stuurman, zonder bestemming, overgeleverd aan de elementen. Je weet niet waar je naartoe gaat, als je al dan ergens naartoe gaat. Als je dan ergens aankomt, dan weet je niet wanneer. Maakt ook niet uit, het schip zal immers altijd varen naar een plaats waar het de minste storm is, de zee het kalmst is en het weer het best is. Sommige mensen zijn best tevreden op deze tocht, want zij zijn zorgeloos. Er moet niets gepland worden, er moeten geen beslissingen genomen worden, er geen koers. Het leven kabbelt ondertussen rustig verder. Andere mensen op deze tocht zijn dan weer ongelukkig, om net dezelfde reden. Zij willen weten waar dit toeleidt, wanneer er schot in de zaak komt, maar zij weten het ook niet, er is immers geen stuurman, geen route, geen plan, niemand die het hen kan vertellen. We zullen voor het gemak deze tocht de reis van de zachte weg noemen.
De tweede tocht zit je op een boot met een stuurman, een bemanning, een bestemming, kortom een plan. Ook op deze tocht heb je geen garanties wanneer precies je dit doel gaat bereiken. Er zijn immers nog altijd elementen die je ook niet onder controle hebt, een onverwachte storm die noodzaakt om de koers aan te passen, andere problemen die vertragingen van de reis veroorzaken. Maar het is voor iedereen wel duidelijk waar de reis naartoe gaat. Strikt genomen hebt je ook hier geen garantie dat het schip aankomt. Er is een kleine kans dat het zinkt of er iets anders gebeurd, maar je hebt toch meer zekerheden dat je ooit je doel zal bereken. Ook op deze tocht heb je mensen die best tevreden zijn. Zij weten waar de reis eindigt, zij zien het doel voor ogen, zij hebben een plan. Maar net zo goed heb je hier mensen die ongelukkig zijn. Zij kennen ook de bestemming, het plan is hen ook duidelijk. Alleen willen zij niet op deze bestemming zijn, zij zitten aan boord tegen wil en dank. Het is dan aan de mensen die wel best tevreden zijn daar, aan de bemanning om hen duidelijk te maken dat iedereen aan boord samen vertrokken is, en ze ook samen moeten aankomen. We zullen voor het gemak deze tocht de reis van de duidelijkheid noemen.
Nu kiest ieder uiteraard voor zich welke weg het beste ligt, en dat hangt inderdaad van vele factoren af, de kennis van je medereizigers, je eigen karakter, de omgeving. Mensen met een zacht karakter die niemand willen kwetsen, niet willen gebukt gaan onder de druk van de omgeving, kiezen dikwijls voor de zachte weg. Het is op kortste termijn ook de gemakkelijkste weg. Je moet eigenlijk niets doen, je ziet wel hoe het loopt. Op langere
Ikzelf ben eerder voorstander voor de reis van de duidelijkheid. Deze reis is veel moeilijker voor alle betrokkenen, maar het doel is hier wel duidelijk, je weet waar je naartoe wil. Op korte termijn is deze reis inderdaad veel moeilijker, het is zwaar en er worden gevoelens gekwetst. Op langere termijn is deze reis de beste. Je weet waar je naartoe gaat en wat het doel is. Dat het onderweg wat pijn kan doen, tsja :-(
08-03-2011 om 19:25
geschreven door Hellothere
Veel sterkte Ron en Sindy
Hallo iedereen, het is al een tijdje geleden dat ik iets heb laten horen van mij maar ik heb ondertussen veel meegemaakt. Voor diegene die nog niets weten over mij een korte voorstelling. Ik ben een minnaar van een lieve vrouw die ongelukkig getrouwd is en ze heeft kindjes. Wij zouden ons leven samen willen delen maar zij kan de stap nog niet zetten omwille van haar kindjes. Ze heeft wel haar ouders al op de hoogte gebracht van onze geheime relatie. Onze beide partners weten van onze relatie nog niets af. Nu heb ik onlangs de beslissing genomen om mijn vrouw te verlaten omdat ze echt moeilijk doet, wat ik ondertussen gedaan heb. Ik kon de situatie niet meer aan. Nu wil mijn vrouw dat ik onze relatie nog een kans geef maar ben ondertussen van alles te weten gekomen. Kort verslagje: Er waren enkele facturen van onze telefoon verdwenen. Ik heb die terug opgevraagd omdat ik die nodig heb ivm de belastingen. Heb de gesprekken en sms verkeer eens nagekeken en wat heb ik ontdekt mijn vrouw stuurd dagelijks verschillende smsjes naar een bepaald nummer. Dat nummer heb ik eens in haar gsm opgezocht en is geprogrameerd onder een vrouwennaam. Wat blijkt nu dat dit helemaal geen vrouw is. Ik heb ook enkele mails kunnen onderscheppen met die persoon. Ik weet nu dat hij een collega is van haar en ben nog veel meer te weten gekomen. Nu ik weg ben vraagd ze waarom ik niet weer kom maar nu ik dit allemaal weet? Zij weet niet dat ik op de hoogte ben van hun relatie, sms en mail verkeer. Ik wil scheiden maar zij wil dat niet. waarom niet vraag ik me dan af?? Is het omdat haar sms en mail vriend niet kiest voor haar?? Anderzijds heeft ze al contact met een advokaat. Ze wil mijn kinderen van me afpakken en ze wil dat ik onderhoudsgeld betaal voor haar maar dat weet ik zogezegd nog niet. Dus kort samengevat: Eenerzijds wil ze dat ik terug kom maar anderzijds denk ik dat ik één van de dagen een brief van haar advokaat zal mogen ontvangen.
Ik vraag me dus af waarom ze mij nog terug wil, zeker nu ik weet wat ik weet ivm die vriend en de advokaat? Wat zit daar achter???
Wat leven we in een vreemde wereld denk ik dan...
groetjes Hans
08-03-2011 om 14:46
geschreven door Hans
Volledig mee eens
Goed gezegd Fien en Marie.
08-03-2011 om 12:55
geschreven door Ria
eens
Marie, ik ben het volledig met je eens. Volgens mij twijfelen Ron en Sindy niet. Ze willen met elkaar verder dat staat vast. Ze pakken het gewoon op elk hun manier aan. Naar mijn mening vol begrip voor alle partijen (partners, kinderen,...). Ik kan hier alleen maar bewondering voor hebben, een teken dat Ron en Sindy warme persoonlijkheden zijn.
08-03-2011 om 09:52
geschreven door fien
07-03-2011
Lieve Ron en Sindy
Ik lees al verschillende jaren met jullie mee zonder veel te reageren... maar wat een reacties nu... laat jullie geen twijfel aanpraten hoor! Er is nu eenmaal geen gemakkelijke manier om afscheid te nemen en er is al helemaal niet de euforie of roze wolk van het samenkomen met elkaar. Ik weet waarover ik praat, al is elke situatie, zelfs die van jullie beiden verschillend. Blijf vooruit kijken naar jullie doel, hou vertrouwen in jullie liefde, met respect voor allen betrokken, en dan komt het vast en zeker goed. The only way is up! Het tempo moeten jullie zelf bepalen!
07-03-2011 om 22:01
geschreven door Marie
moeilijke tijd!
Ron en Sindy,
ik begin er meer en meer aan te twijfelen of jullie er eigenlijk wel echt 'klaar' voor waren. Er is inderdaad passie tussen jullie twee, laat dat duidelijk zijn, maar met passie smeer je geen boterhammen (dixit mijn oma).
In een relatie tussen twee mensen draait het ook om alledaagse kleine dingen, het zijn soms die kleine huis-, tuin- en keuken-dingen die je 'echt' gelukkig maken. Mij toch!
Ik begrijp zeer goed jullie twijfels, en als ik me niet vergis, ook jullie twijfels naar elkaar toe. Maar we zijn nu al anderhalf maand verder maar nog geen stap dichterbij een oplossing. Alle partijen ( ook Ron en Sindy) zijn doodongelukkig en uit het lood geslagen, er is crisis alom, dit kan toch niet de bedoeling zijn? Dit moet een ware nachtmerrie zijn voor jullie allemaal!
Ik vrees dat jullie de ' nadelen' van jullie beslissing niet hebben kunnen inschatten, en er blijken heel wat nadelen de kop op te steken.
' Tussen woord en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren' uit het gedicht het huwelijk van willem Elsschot.
07-03-2011 om 21:25
geschreven door Suzy
Afwachten ?
Hallo Ron,
Je berichtje eindigt met "Afwachten maar ..". Wat wacht je dan af ?
voor alle duidelijkheid, ik geef hier geen pleidooi om de relaties stande pede te beeindigen en alle bruggen op te blazen, noch over de manier waarop dit zou moeten gebeuren. integendeel.
Maar op een bepaald ogenblik hebben jullie voor elkaar gekozen en beslitst dat jullie (Ron en Sindy) jullie toekomst samen zien. Jullie hebben dat ook aan Els en Eric duidelijk gemaakt.
En nu is het afwachten ? Waarop dan wel ?
Er worden beslissingen genomen door jullie, en onmiddellijk leggen jullie de bal in het kamp van de partners, en dan maar afwachten wat zij gaan doen.
Stel dat ze niets doen, blijft het dan zo ? Stel dat ze wel iets doen, ga je daarin mee ? Misschien reageren zij op een manier die jullie helemaal niet incalculeren, er zijn tal van mogelijkheden voor Els en Eric om hiermee om te gaan, ik heb ook niet de indruk dat jullie al die mogelijke reacties op een rijtje hebben gezet.
En stel dan dat het "plan" maar half lukt. Dat Els vertrekt (of jou, Ron, toch buitenkiepert) en dat Sindy verder blijft "afwachten" ?
Dat zijn allemaal zaken die kunnen gebeuren zolang er afgewacht wordt niet ?
Er is wel een vraag waar ik wel met quasi zekerheid op kan antwoorden, ivm de kinderen van Sindy : "Zij moeten er trouwens voor te vinden zijn om om de andere week te verhuizen en bij hun mama te gaan wonen.".
Natuurlijk zijn zij daar absoluut NIET voor te vinden. Zij willen enkel dat mama en papa samen blijven. Als dat niet lukt, dan kunnen zij dit wel plaatsen maar vanuit het standpunt dat zij beiden een papa of mama willen blijven hebben.
Maar dat willen de meesten wel, zij willen een papa èn mama bliijven behouden.
De "praktische" schikkingen, dat is pas echter een paar mouwen, elke week opnieuw naar de andere verhuizen, valies pakken, wegwezen, .. Het ophalen/wegbrengen van en naar school van de kinderen, de helft van de tijd door een ouder die dat vroeger niet deed, en daar eigenlijk geen tijd voor heeft, het inchakelen van ouders/schoonouders, voor naschoolse opvang, ...
Ik denk dus niet dat de vraag, of zij het wekelijkse verhuizen zien zitten, daar is het antwoord steevast NEE op.
Een veel belangrijker vraag is : zien de kinderen het zitten als daar plots een stiefvader uit de lucht komt vallen, een volledig onbekende, het "nieuwe vriendje" van mama (want voor hen besta jij nog maar net, al die jaren daarvoor zijn niet relevant) ....
Bij de kinderen van mijn vriendin heeft het in elk geval enkele jaren geduurd voor zij de nieuwe situatie aanvaard heb, en vooraleer ik hun "vriend" werd (nee niet hun papa, zal ik ook nooit worden).
Hoe dan ook, ik ben het eens met de meesten hier. Hoe jullie dit oplossen, waar jullie wonen, da's uiteraard de keuze van jullie 4 (Ron, Sindy, Eric, Els).
Maar ik denk dat het nu een goed tijdstip is voor een moment van bezinning, even de vraag stellen :
- Wat wil ik nu eigenlijk ? - Waar zie ik dit naartoe gaan ? - Hoe gaan we dit verder aanpakken ?
Dat noemt inderdaad een plan hebben, en dat mis ik hier ook een beetje.
In elk geval, veel sterkte en succes verder, hopelijk komen jullie op een dag tot een situatie waar jullie allevier vrede mee nemen.
07-03-2011 om 12:43
geschreven door Hellothere
sorry
..;sorry heb even de namen door elkaar gehaald.....ik bedoel dus CINDY zoek snel een oplossing om te verhuizen...en momenteel vergeeft hij de misstap die CINDY heeft begaan !!!!!
07-03-2011 om 09:29
geschreven door honeyponey
wat had je gedacht
Hey ron, natuurlijk voelt els zich als een wrak en zit ze erdoor. Kijk dat zijn allemaal normale symptomen hoor. Ik kan het niet beter vergelijken met een rouwperiode dat men moet overbruggen.......het is een proces en je kan je niet voorstellen wat een lichaam daar allemaal moet bij ondergaan en ja daar gaan allerlei kwalen mee gepaard waarmee men rekening moet houden en die een jaar zelfs twee of drie jaar kunnen aanslepen totdat er zich iets nieuws voordoet. Het is normaal dat er zo gereageerd wordt omdat els zo immens veel verdriet heeft en zij er zich niet van bewust was dat dit ooit in haar leven zou gebeuren. Jij en cindy hebben zich al maanden kunnen voorbereiden op hetgeen er zou komen en in jullie brein was alles netjes op zijn plaats en hadden jullie er zich al bij neergelegd alsof jullie al samenwoonden maar voor els en erik zijn dat zware en dan ook heel zware klappen die ze te verwerken krijgen zo ineens....zo plots.....dus zij hebben ook maanden desnoods meer nodig om dat te kunnen plaatsten hé. En voor wat betreft erik....tja ik begrijp zijn gedrag....omdat ik ook met zo'n man getrouwd ben......Erik leeft nu in zijn eigen cocon en wil en kan de situatie niet aanvaarden noch plaatsen. Voor hem is cindy nog altijd zijn vrouw en de moeder van zijn kinderen met wie hij zijn leven wil verder doorbrengen en is er niets aan de hand Zijn brein wil en kan dat maar niet aanvaarden. Alles is zoals het is en ze zijn één happy family...in zijn denkwereld en momenteel vergeeft hij zelf de misstap die Els gedaan heeft......zolang els daar blijft wonen verandert er in zijn wereldje niets. DUS els aub zoek een oplossing om nu naar een andere woonplaats te verhuizen zodat erik zich beetje bij beetje kan aanpassen want hij zal blijven de don juan uithangen.......geef de moed niet op ron en cindy. Ik geloof in jullie liefde voor en met elkaar.
07-03-2011 om 09:26
geschreven door honeyponey
06-03-2011
Begrijp het ook niet
Ingunn, vraag me precies hetzelfde af. Als R&S betrapt waren geweest, dan snap ik dat er geen plan was en alles op je afkomt. Maar dat is niet het geval en voor zover ik het begrijp was het een bewuste keuze om het thuis te vertellen.
Als je de moed hebt om het thuis te vertellen, dan moet je ook de moed hebben om een plan te maken en die uit te voeren. Het lijkt erop dat jullie geen plan hebben en alleen meegaan met de consequenties van dit alles. Het is onmenselijk (en toch een beetje laf) om Els voor de keuzen te zetten en haar opdwingen een beslissing te laten nemen. Wat als Els nu zegt dat ze wel met jou verder wilt zonder Sindy? Wat als Els niet zou willen scheiden? Wat doe je dan? En wat als Erik weigert mee te werken aan Sindy's vertrek? Kennelijk heb je nog niet duidelijk gemaakt dat JIJ wilt scheiden en geen leven meer met haar wilt delen, hoe zij er ook over denkt.
Sorry dat ik zo hard ben, maar het is niet ok om de beslissing bij de partners te leggen. Als je open voor elkaar kiest, dan ben je ook aan elkaar en de partners verschuldigd dat je doorzet wat je begonnen bent.
06-03-2011 om 11:07
geschreven door Nog een lezer
Wijsheid
Sindy en Ron komen heus wel bij elkaar. Als de tijd daar rijp voor is. Haastig zijn is zelden wijs... Het verlangen naar elkaar onderhoudt de vurige passie. Dat is toch een positieve noot.
06-03-2011 om 00:46
geschreven door Ria
vraagje
Wat ik me afvraag...en ik niet alleen denk ik...hebben jullie nooit nagedacht over hoe verder na het opbiechten?
Jullie blijven allebei bij jullie partner (waar ik overigens geen enkel oordeel over heb), maar nooit de gedachte van hoe verder en als ze ons direct buiten zetten (wat niet gebeurd is maar wel gekund had)...
Jullie zien elkaar nu minder dan ooit....vind ik dit alleen nu raar of zijn er ook anderen die dit raar vinden?
Veel sterkte!
06-03-2011 om 00:03
geschreven door Ingunn
05-03-2011
@Sindy en @Ron
Ik vermoed dat jullie als koppel pas echt gelukkig zullen kunnen zijn als Erik en Els ook hun geluk hebben terug gevonden. Zullen jullie niet tot dan altijd met het schuldgevoel opgezadeld zitten dat iemand die je dierbaar is, verdrietig achterblijft?
