Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Rondvraag / Poll
Bent u zelf ook een minnaar of minnares?
Rondvraag / Poll
Hoelang volg jij deze blog al?
Rondvraag / Poll
Bezoek jij af en toe een sauna met jouw minnaar of minnares?
Dagboek van een minnaar (deel 2)
Wat begon met een onschuldig mailtje, wordt een intense geheime relatie tussen twee gehuwde mensen, een relatie vol passie, sensualiteit, erotiek en seks die het leven van hem maar ook van haar helemaal op zijn kop zet.
26-02-2011
"Het komt allemaal wel goed tussen jou en Erik."
De aanvankelijk 'positieve' houding van Sindy's ouders, toen zij het vernamen van haar jarenlange ontrouw, sloeg volledig om toen het -in hun bijzijn- twee dagen later aan haar schoonouders werd verteld. Haar vader bleef er relatief rustig en koel bij maar haar moeder barstte in tranen uit en heeft die dag zo goed als niks meer tegen Sindy gezegd. De schoonmoeder reageerde in eerste instantie furieus, zoals verwacht, maar toen Sindy gisteren, nadat ze al haar moed bijeen had geraapt, met bonkend hartje een bezoekje aan haar bracht, reageerde ze redelijk normaal. Ze pakte Sindy vast en zei dat het allemaal wel terug goed zou komen tussen Erik en haar. Dat was natuurlijk het laatste wat Sindy wou horen.
Persoonlijk ben ik er niet blij mee dat Sindy het zo 'voorzichtig' aanpakt maar het ligt volledig in haar aard. Ze heeft een heel zacht en warm karakter en ze zal bij alles wat ze doet altijd proberen om anderen zo weinig mogelijk te kwetsen. Bovendien kan ze en wil ze geen ruzie maken en daarom dat ik goed begrijp waarom ze zo handelt. Vanzelfsprekend worden de zaken er op deze manier niet gemakkelijker op en zal de pijn en het verdriet nog langer duren.
Iets wat we beiden niet hadden verwacht of dat we misschien verkeerd ingeschat hebben, is dat het lastiger is om af te spreken sinds onze biecht. We dachten dat dat nu net gemakkelijker zou worden, maar niets daarvan. In deze moeilijke levensfase hebben we meer dan ooit behoefte aan fysiek kontakt en aan mekaars steun. Onze partners maken het ons echter niet gemakkelijk. Sindy en ik willen niks meer in het geheim doen maar net daarom kwetsen we hen daar zo hard mee; omdat ze het nu 'weten'. Zij zien ons immers nog graag en wij willen hen, na alle pijn die we hen al aangedaan hebben, niet nóg meer kwetsen dan nodig is.
Donderdag wilde Els écht niet dat ik Sindy zag maar Sindy wou me persé ontmoeten, al was het maar voor even. Daar sta je dan voor dat vreselijke dilemma. Wat je ook kiest, je kiest altijd verkeerd. Ik heb voor Sindy gekozen. Ik kon niet anders. Ik wist hoe miserabel zij zich voelde na die biecht aan haar ouders en schoonouders en ik 'moest' haar zien, hoe slecht Els zich daar ook bij voelde. Voor de eerste keer van zolang Sindy en ik elkaar kennen, hoefden we niet bang te zijn om herkend te worden op straat. Op een redelijke drukke plaats hebben we een wandelingetje gemaakt, arm in arm, dicht tegen elkaar, elkaar regelmatig kussend. Het was een sombere koude grijze dag maar wat voelde het heerlijk aan om zo als een verliefd koppeltje tussen de mensen en het verkeer te kunnen lopen. Ondanks Sindy's miserie, straalde ze van geluk. Ik hoop dat het weinig zien van elkaar van tijdelijke aard is want we hebben dat kontakt echt nodig en het geeft ons extra kracht om te blijven vechten voor onze relatie ondanks de moeilijke en complexe situatie.
Reacties op bericht (19)
01-03-2011
Duidelijkheid en menselijkheid gaan hier niet samen.
@Sheila, Inderdaad, net wat ik wou zeggen. Het scheppen van duidelijkheid en het halsoverkop en impulsief nemen van beslissingen zijn 2 totaal verschillende dingen.
Uit de blog maak ik op dat iedereen het er wel over eens is dat het beëindigen van een relatie best in goede verstandhouding gebeurd, zeker als er kinderen zijn, die je nadien nog samen verder wil opvoeden.
Maar een relatie beëindigen met iemand waar je jaren lief en leed mee gedeeld hebt, zeker als dat als een complete verrassing komt, kan je niet zonder die iemand te kwetsen, hoe jammer dat ook is.
Elke poging om de pil te vergulden of het een beetje zachter, vriendelijker te doen overkomen wordt inderdaad, zoals Sindy het terrecht aanhaalt, gezien als een strohalm, een laatste hoop dat het toch niet helemaal over is, dat er nog hoop is. En als die hoop achteraf vals blijkt te zijn, kan je inderdaad nog het verwijt krijgen dat je de andere aan het lijntje hebt gehouden.
@Jaak, je vergelijkt het verwerken van een relatiebreuk met een rouwproces dat zich moet voltrekken. Maar rouwen doe je ook om iets of iemand waarvan je weet dat het nooit meer terugkomt. En die vergelijking gaat hier niet op. Zolang Eric hoopt dat het allemaal nog goedkomt, dat er nog een weg terug is, komt er geen rouwproces, want je kan dit pas doormaken als je duidelijkheid hebt dat er geen weg terug is.
En Eric zal ook nooit beginnen met het verwerken van de relatiebreuk omdat er geen duidelijkheid is, en het in zijn ogen verre van duidelijk is dat er effectief een breuk is.
Ik ben het ermee eens dat het beëindigen van een huwelijk met iemand die daar jaren van zijn of haar leven in geïnvesteerd heeft op een waardige en menselijke manier dient te gebeuren, en dat je dat best ook in de beste verstandhouding doet.
Maar dat kan je pas doen als het voor iedereen duidelijk is waar dit naartoe gaat, en die duidelijkheid mis ik hier. En zoals ik reeds zei, duidelijkheid scheppen kan je in dit geval niet op een vriendelijke of menselijke manier, maar Eric heeft hier wel recht op.
@Sindy,
Je gaat Eric PROBEREN duidelijk te maken dat er geen weg terug is. Je moet dat echter niet PROBEREN maar DOEN. Dit is heel belangrijk. Ik besef dat dit best een onaangenaam en pijnlijk moment zal zijn, maar wel een noodzakelijk. Als je al de moed hebt gehad om je relatie met Ron op te biechten, ga je dit vast en zeker ook aankunnen. En inderdaad, als dit betekent dat je Eric hiermee kwetst, het zij zo, hij zal dan in elk geval duidelijkheid hebben. Als het voor Eric duidelijk is dat er geen weg terug is, dan pas kan hij de breuk beginnen verwerken, en kunnen jullie als toekomstig ex-koppel vooruit kijken en samen bekijken hoe dit op een menselijke en correcte manier het best verder wordt geregeld.
Succes en sterkte tijdens de babbel (hoewel ik denk dat je daar beter geen gesprek van maakt, maar eerder een monoloog).
En dit staat dan eigenlijk volledig los van de omgeving (ouders / schoonouders). Ook zij zullen een verwerkingsproces moeten doormaken, maar dat gaat on the fly met wat jij en Eric doormaken.
01-03-2011 om 13:09
geschreven door Hellothere
duidelijkheid
De meesten hebben misschien wel gelijk wanneer ze beweren dat ik cordater moet zijn. Het ligt nu eenmaal niet in mijn aard en heb het er heel moeilijk mee om zoveel mensen te moeten kwetsen. Eric klamt zich vast aan ieder strohalmpje om ons huweljk te redden wat in schril contrast staat met de beslissingen die Els al heeft genomen. Bij vrienden en collega's vind ik wel de steun om door te zetten maar het is verdomd moeilijk. Maar ik moet en besef wel dat mijn ouders tijd nodig hebben om alles te verwerken. Zij wisten immers niets af van ons verleden en zagen enkel maar het gelukkig gezinnetje die we voor de buitenwereld speelden. Dat ik hier jaren ongelukkig ben geweest en me staande hield voor de kinderen was hun vreemd. Deze namiddag ga ik nogmaals proberen met Eric te babbelen en hem duidelijk te maken dat er geen weg meer terug is.
01-03-2011 om 12:43
geschreven door sindy
@jaak
Jaak, ik beweer hier zeker niet dat er geen tijd mag gegeven en genomen worden om dit alles te verwerken en te bespreken. Integendeel, dit is zelfs noodzakelijk als je zolang bij elkaar geweest bent, zélfs in die relaties waar er op het einde volledig naast elkaar geleefd werd. Er schier daar altijd nog iéts van over. Het enige waar ik mijn bedenking bij maak, is of de keuze wel duidelijk genoeg gesteld werd. Werden de zaken wel genoeg weerlegd als de schoonouders en Eric hun hoop uitten? Werd er duidelijk gezegd dat er reeds een keuze gemaakt was en dat daar niet meer op terug zal gekomen worden? Dàt vind ik heel belangrijk. De partner moet weten dat de keuze definitief is en dat er geen bedenking meer mogelijk is, anders zal hij daarnaar streven en op hopen met opnieuw ontgoochelingen en frustraties tot gevolg. Jij denkt dat de vriendschapsrelatie daarmee nog zal gered worden, ik denk eerder het tegenovergestelde. Als Eric begint te beseffen dat hij aan het lijntje gehouden wordt met valse hoop, zal hij meer en meer gefrustreerd geraken en kan het gedaan zijn met de vrede. Ik denk dat Ron zijn keuze duidelijker gesteld heeft. Dat merk je aan de reactie van Els. Zij heeft enorm veel verdriet maar ze legt er zich wel bij neer. Volgens mij zal zij hierdoor vlugger doorheen het verwerkingsproces zijn dan Eric. Zoals Hellothere het zo goed schreef: 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden'. Waar ik wel met jou akkoord ga, is dat we hier niet weten of het voornamelijk een kwestie is dat Eric het niet WIL weten ofdat Sindy zich niet duidelijk genoeg gemaakt heeft. Maar ik vind toch dat Sindy nog een inspanning mag leveren om nog eens klare en duidelijke, ondubbelzinnige taal te spreken tov Eric (en omgeving).
01-03-2011 om 11:49
geschreven door Sheila
@ tal
Tja, "overtuigen"... Daar zit juist de hele knoop.
Ik kan hier schrijven, denken, mijmeren, maar ieder heeft daar zijn eigen perceptie van. De dingen die we hier lezen kunnen in ons denkproces ingeschakeld worden, en we kunnen er met onze pertner(s) verder over praten, eventueel met hier en daar wat inzichten die we kregen door iets te lezen over polyamore ervaringen van mij of iemand anders.
Maar ik denk dat je de openheid voor dit soort denkoefeningen niet zo maar automatisch bij iedereen mag veronderstellen aanwezig te zijn. Het druist zo in tegen wat de meerderheid van de mensen voorgeschoteld kreeg als ideaal tijdens hun opvoeding. Het staat haaks op jaloeziegevoelens waar velen zich niet kunnen van losmaken. Je wordt er ook nog altijd door de maatschappij een beetje 'als een rare vogel' voor bekeken.
De meeste mensen zullen er helemaal niet voor te vinden zijn, zonder dat ze daar verder WILLEN over nadenken. Misschien zelfs zonder dat ze er rationele redenen kunnen voor opgeven. Anderen willen er wél over nadenken, maar ze ondervinden dat ze het echt niet aankunnen om hun geliefde te delen met iemand anders. En nog anderen kan je misschien beïnvloeden door je gedachtengang uit te leggen. Zij gaan misschien zelf meedenken en groeien naar een nieuw standpunt toe. En om bijvoorbeeld een open relatie tussen mijn (getrouwde) vriendin en mezelf (ook getrouwd) mogelijk te maken, zijn er dus wel VIER personen nodig die op dezelfde manier kunnen, willen en durven denken over deze materie.
Er zijn trouwens heus wel mensen die over polyamorie lezingen geven en zelfs boeken schrijven. Maar er is ook niet één polyamore levensvisie he. Sommige mensen zien polyamorie als een soort netwerk van verschillende mensen waartussen onderling relaties bestaan. Ikzelf zit in een V-relatie : ik ben het puntje en mijn vrouw en mij vriendin zijn beide benen van de V. een levensvisie die ik niet eerst opgesteld heb en dan gaan toepassen ben. Het is eerder een a posteriori opgesteld model, waarmee ik probeer om de situatie waar ik ongepland ingerold ben toch te kunnen katalogeren.
De tussenvorm, waarbij mensen kiezen voor een nieuw leven samen maar toch nog verregaand vriendschappelijk met hun ex kunnen blijven omgaan, is in mijn ogen ook een (zij het zwakke) vorm van polyamorie. Het verschil tussen de primaire en de secundaire relatie is daar uiteraard veel groter.
Dat werkt voor iedereen anders. Ik ken zelfs iemand die af en toe nog seks heeft met haar ex, met medeweten van haar huidige partner. Anderen leven totaal met hun ex in onmin. Tussen die twee uitersten plaatsen we allemaal (als we in zo'n situatie zitten) ons 'schuivertje' ergens op een bepaalde positie. Zoals we de instelling van onze scanner aanpassen aan wat ons het best bevalt, zoals we de kleuren van onze TV aanpassen aan wat wij mooi vinden.
01-03-2011 om 04:39
geschreven door Jaak
valse hoop en menselijkheid
De redenering van de korte pijn bij een scheiding lijkt op het eerste gezicht erg logisch en kan blijkbaar bij een meerderheid op begrip rekenen. Ik denk echter wel dat er nogal wat scheidingen gewoon "noodgedwongen" zo snel en kordaat verlopen, omdat bijvoorbeeld een vrouw haar man 'betrapt' met zijn minnares en hem stante pede buiten kiepert.
De bedenking van Ria komt me dus heel wat menselijker over. Je begint tenslotte niet zomaar aan een nieuw leven met een nieuwe liefde, maar je neemt tegelijkertijd ook afscheid van een vorige periode, waarin mensen meegespeeld hebben die erg belangrijk voor je zijn geweest en die je nu hoe dan ook veel minder intens gaat zien, of die je zelfs helemaal gaat kwijtspelen.
Dat is zoals een soort rouwproces, en zoiets vraagt altijd TIJD om zich op een menselijke wijze te voltrekken. Je voelt je veel beter in je vel als je op een waardige wijze afscheid kan nemen, en dat zal ook wel gelden voor ex-geliefden, tenzij het afscheid bij de feitelijke scheiding al jarenlang achter rug is, omdat je al geruime tijd niets meer voor elkaar betekende.
Ik denk dat juist op dàt punt het grote verschil zit : sommigen redeneren vanuit een leeggelopen relatie met hun ex, die eigenlijk beetje bij beetje vervallen is tot een samenblijven-om-praktische-redenen. Wanneer je dan een nieuwe vlam ontmoet, kan je inderdaad maar beter zo snel mogelijk totaal herbeginnen. Anderen stappen echter over vanuit een nog wat brandend vlammetje, en dan zou ik toch zeker voor het menswaardig uitgroeiscenario opteren.
Zo'n uitgroeiscenario maakt het eventueel ook voor de vriendenkring makkelijker. Ik ben door een "plotse" scheiding gedurende ruim tien jaar een goede vriend kwijt gespeeld. Zijn vrouw had hem 'betrapt', stond voor geen enkele conversatie open en kieperde hem het huis uit. Daarna stortte ze zelf in en mijn vrouw, altijd de steun en toeverlaat voor vrienden in nood, probeerde haar zo goed en zo kwaad als mogelijk te steunen. De vriend in kwestie interpreteerde dat als een keuze van ons voor 'haar' en niet voor 'hem'. Pas jaren later was iedereen genoeg terug naar elkaar toe gegroeid om de oude banden weer op te kunnen nemen.
Bij een ander bevriend koppel, die wel met wederzijds respect langzaam uit elkaar gingen, was er nooit sprake van 'partij kiezen'. Als wij als halve buitenstaander (vrienden) dat verschil al ondervinden, zal het voor de directe betrokkenen ook wel een wereld van verschil uitmaken. daarom is het misschien toch niet zo'n slecht gedacht om via een overgangsperiode door te groeien naar je nieuwe relatie.
Of je daarmee de ex-partner valse hoop geeft, dat zal afhangen van de situatie. Normaal zou ik veronderstellen dat die ex-partners wel degelijk in hun binnenste gesnapt hebben dat hun partner voor iemand anders heeft gekozen. Bij Sindy en Ron meen ik uit de blog te mogen afleiden dat de biecht ook in die zin opgevat was : we vertellen onze partners over onze keuze voor elkaar.
De valse hoop is dikwijls gewoon een reactie van het nog niet te WILLEN geloven, ook al wéét men het wel degelijk. Weerom vergelijkbaar met een inzettend rouwproces. En dat slijt, de tijd heelt ook deze wonden : langzaam maar zeker zal men de waarheid dan wel leren aanvaarden.
01-03-2011 om 03:46
geschreven door Jaak
28-02-2011
eerlijk blijven
Akkoord Ria dat je het huis niet onmiddellijk zomaar uitvlucht maar er moeten toch duidelijke regels en grenzen zijn. De partners moeten weten waar ze aan toe zijn, ze mogen niet in de waan gelaten zijn. We lezen hier duidelijk dat Eric en zijn (schoon) ouders hopen (en zelfs denken) dat het nog goedkomt. Dat is een teken dat er geen duidelijke taal gesproken werd. Wat heeft Sindy daar dan op geantwoord? Vermoedelijk heeft ze hen niet tegen gesproken. Zoiets kan toch niet?? Ik vind het ook een vorm van respect tonen als je eerlijk blijft en je mening durft zeggen.
28-02-2011 om 19:26
geschreven door Sheila
Zachte aanpak
Niet mee eens met de laatste reacties! Iemand waar je zoveel mee hebt gedeeld, waar je nog om geeft, geef je de tijd om afscheid te nemen, om los te laten. Er valt nog zoveel te zeggen, zoveel uit te leggen, zoveel te regelen, dat het nodig is om nog een tijdje samen te wonen. Respect voor de gevoelens van alle betrokkenen is zo belangrijk. Ik begrijp heel goed de aanpak van Ron en Sindy. Ze hebben heus wel de tijd. Wijsheid is zelden haastig. Eén zaak is heel belangrijk: er voor zorgen dat niemand zijn eigenwaarde en zelfvertrouwen verliest.
@Jaak Ook bij ons werd duidelijk afgesproken dat het niet de bedoeling is ons eigen gezin te verlaten. Met op de 'eerste' plaats komen, bedoel ik vooral: de zekerheid hebben dat we voor elkaars geluk onmisbaar zijn. Dat is een heel fijn en kostbaar gevoel. Dat wil ik nooit kwijt...
28-02-2011 om 19:14
geschreven door Ria
klare taal spreken!!!!!!!!
Hier nog iemand die het daar volledig mee eens is. Nu is het meer dan tijd om eens ruggegraat te tonen, in het belang van iedereen.
28-02-2011 om 16:55
geschreven door Elke
duidelijke taal spreken
Ook volledig mee eens. Al weten we wel dat het goed bedoeld is en dat het moeilijk is maar ik vind echt dat jullie zich moeten harden!! Dit maakt het alleen maar erger en Eric zal gefrustreerd geraken.
28-02-2011 om 16:28
geschreven door Sheila
@Hellothere
Helemaal met je eens!
28-02-2011 om 15:41
geschreven door Marie
Duidelijkheid scheppen
Beste Ron en Sindy,
Zoals jullie weten lees ik al een tijdje mee hier, en sinds het moment dat jullie "biecht" naderde ben ik ook beginnen posten, omdat ik jullie situatie zo goed herkende.
Vanaf hier herken ik het eigenlijk een beetje minder.
In een van de reacties hier wordt een mooie quote gegeven van Aristoteles : "Jaloezie is pijn om het geluk van een ander". Heel mooie quote overigens die ik zeker ga onthouden.
Ik ga hier starten met een gezegde, dat jammer genoeg minder fraai klinkt, maar hier toch ook opgaat vrees ik : "zachte heelmeesters maken stinkende wonden".
Jullie kiezen ervoor om elkaar minder te zien, omdat jullie denken hiermee jullie huidige partners te kwetsen. Dit lijkt mij eerlijk gezegd een foute keuze.
Jullie partners weten immers dat er iemand anders is, en hebben daar nu verdriet over, of jullie 5on en Sindy) elkaar nu meer of minder zien. Els en Erik weten immers dat "die ander" er nog steeds is, ongeacht het feit of jullie elkaar nu dikwijls zien of niet.
Jullie hebben daarenboven verdriet dat jullie ontmoetingen nu schaarser zijn en het "na de biecht" toch niet is wat jullie dachten dat het zou kunnen zijn.
Gevolg : iedereen is ongelukkig, en iedereen zit muurvast.
Ook de reacties van ouders / schoonouders / omgeving dat het allemaal nog wel goedkomt verbaasd me eerlijk gezegd hier niet.
Dat jullie niemand willen kwetsen en voor iedereen goed willen doen siert jullie, maar hiermee scheppen jullie wel een sfeer van valse verwachtingen en onduidelijkheid.
En zolang die er zijn zal de situatie blijven wat ze nu is. Zowel Erik als Els merken jullie bezorgdheid, en zij kunnen die zien als een signaal dat er nog hoop is dat het allemaal nog wel (min of meer) in orde komt. Even afwachten dus !!!! (zo zien zij het, en zeker hun ouders).
Ik denk dat er maar één manier is om deze impasse te doorbreken, en dat is duidelijkheid scheppen, zeggen waar het op staat, en vooral, als jullie keuze gemaakt is, dat ook aan iedereen heel duidelijk maken in bewoordingen die geen interpretatie toelaten.
Een spijtig detail echter : er is geen voorzichtige, beleefde of diplomatische manier om zulk 'n boodschap te brengen. Rechttoe/Rechtaan is de enige manier.
28-02-2011 om 15:20
geschreven door Hellothere
@ Jaak
Ik zit mij af te vragen: waarom geef jij geen lezingen over dit 'levensonderwerp'? Waarom ga jij niet rond als de verkondiger van deze levenswijze, deze levensvisie? Zie ik het te groot? Ok, kom je dan even met mij praten over hoe ik mijn entourage (man én vriend) kan 'overtuigen' (en dit is een woord dat ik niet graag gebruik of hoor...) om dit mss een kans te geven in ons leven? Ik haalde al héél veel uit wat je hier schreef en schrijft maar... ah ja ik kan hier ook niet alles uit de doeken doen hé... Hetzelfde idd wat Ria neerpent: zo 'verstandig'... en eerlijk: ik kom ook zooooo graag op die eerste plaats... maar wat Jaak schrijft opent dan ook weer mijn ogen...
28-02-2011 om 12:12
geschreven door tal
@ Ria
Ria, ik ben het met je eens, zoals zo dikwijls als jij een reactie schrijft :-)
Alleen één nuance bij mij : ik kom zo graag op de EERSTE plaats bij hen die ik eindeloos liefheb, schrijf jij. Wel, voor mij hoeft het niet noodzakelijk de eerste plaats te zijn, maar wel de AFGESPROKEN plaats.
Bijvoorbeeld : onze bewuste keuze is dat wij (mijn vriendin en ik) allebei onze thuisrelatie als primaire relatie beschouwen. Wat wij samen hebben is een secundaire relatie. Die is even intens als de primaire relatie hoor, maar deze afspraak houdt wel in dat wij niet leven met onderdrukte wensen om samen een hoofdkoppel te worden.
Zeker bij een dubbele relatie die je als dusdanig wenst te blijven beleven, is zo een duidelijke afspraak erg belangrijk. Als de partners daar van op de hoogte zijn, hebben ze het ook veel gemakkelijker om hun vertrouwen te blijven behouden.
Je moet er dan natuurlijk ook naar leven he. Niet zeggen dat iemand belangrijk is, en er dan nooit iets voor over hebben :-)
28-02-2011 om 11:29
geschreven door Jaak
@ Dyonne
Iedereen zal wel eens gevoelens van jaloezie hebben zeker? Ik zie het zelf niet zozeer als 'pijn om het geluk van een ander', maar eerder als 'pijn om de angst om mijn geluk te zien verschuiven naar een ander'.
Dat is niet hetzelfde. In het eerste geval ga je jaloers worden op iets wat een ander heeft (en jij misschien niet hebt) en dat gevoel is me totaal vreemd. In het tweede geval ben je bijvoorbeeld gelukkig met een partner en wordt je jaloers omdat die partner zelf ook geluk vindt (of je vermoedt dat zij/hij het gaat vinden) met iemand anders. Dat gevoel ken ik uiteraard ook, maar onder een misschien wat speciale vorm.
Ik wéét wat wij voor elkaar betekenen en welke rol wij in elkaars leven spelen. Dat geldt voor mijn relatie met mijn vrouw zowel als voor wat ik met mijn vriendin heb. De basis is gewoon : vertrouwen. Als je elkaar grenzenloos kan vertrouwen, dan mag de partner toch ook haar/zijn eigen leven ontwikkelen. Je je wil je partner gelukkig zien, want dat is toch de essentie van 'houden van'. Maar niet ALLE geluk moet door mij geleverd worden. We weten van elkaar dat we de voor elkaar de eerste plaatsen innemen.
Jaloersheid in de zin van niet kunnen verdragen dat je partner wat dan ook met iemand anders deelt, vindt meestal een oorzaak in het gebrek aan dat volledige vertrouwen. Zo ontstaat al snel de angst om zelf iets te verliezen aan 'een beter bevonden iemand'. En angst is nooit een goede drijfveer voor ons handelen.
Deels zit dit soort jaloersheid in de menselijke genen : je kiest een partner die je ideaal lijkt om een nageslacht mee te verwekken, en plots daagt er een andere kandidaat op. Daardoor ontstaat bij velen een soort natuurlijke bezitsdrang : dit is MIJN partner en iedereen blijft daaraf. Maar dan zijn we toch al over wat anders aan het praten dan over liefdesgevoelens. Een partner is tenslotte geen bezit. Het is een vrije mens die jij het liefst van al zo gelukkig mogelijk ziet. En uiteraard wil jij daar een belangrijke rol in spelen. En omgekeerd : je wil dat die partner ook een belangrijke rol speelt in het geluk dat jij nastreeft.
Je moet er ook maar eens op deze manier over nadenken : hoeveel mensen zijn er wel, die al jaloers worden als hun partner wat flirt met een ander of duidelijk wat meer optrekt met iemand anders, terwijl zij ditzelfde gedrag bij zichzelf veel tolleranter beoordelen? Jezelf ken je natuurlijk doorgaans heel goed, dus je wéét wel dat een flirtje niet direct jouw gevoelens voor je eigen relatie zal bedreigen. Maar als er een gebrek aan vertrouwen is over wat jij voor jouw partner betekent, dan zal je al heel snel elke vreemde inmenging gaan bekijken als een poging tot diefstal.
28-02-2011 om 11:15
geschreven door Jaak
27-02-2011
sterkte!
@ Ron, ik begrijp Sindy wel...als zo een zachte vrouw wil je geen ruzie...maar het is idd niet de beste weg..ik herken het wel...
Alles zal wel goedkomen, je kan het Sindy niet kwalijk nemen, ze haat wrs ruzie maken....en met goedkomen bedoel ik voor jullie beiden! Sterkte!
27-02-2011 om 23:20
geschreven door Ingunn
jaloersheid
Ik kom zo graag op de 'eerste plaats' bij hen die ik eindeloos liefheb. Wordt die eerste plaats bedreigd, dan word ik jaloers. Niet tegen te houden. Ik ben echter nooit jaloers op het geluk van mijn medemens. Integendeel ik word er zelf gelukkiger door, op voorwaarde wel dat mijn bevoorrechte plaats niet door iemand anders wordt ingenomen. Is dit niet bij velen zo? Ik word gewoon graag diep bemind door hen die ik heel graag zie.
Ron en Sindy, ik hoop dat jullie weekend is meegevallen.
27-02-2011 om 18:27
geschreven door Ria
jaloezie
Jaloezie is pijn om het geluk van een ander. Dat heb ik niet verzonnen, maar Aristoteles, in de 4e eeuw voor onze jaartelling. Ik vind het niet raar, niet zwak en niet bijzonder dat je die pijn voelt, zeker niet als je net hebt ontdekt dat degene waarvan je diep houdt in het geheim een ander aanbidt. Ook niet dat je kwaad wordt, het is voor een groot deel zelfbescherming. Het gaat erom hoe je er overheen komt, wat je ermee doet. En in hoeverre je het in de weg laat staan om weer geluk te voelen. Soms moet je daar keihard voor werken. Maar het is een van de mooiste geschenken die je jezelf kan geven. Jaak, ik denk zomaar dat ook jij niet vrij bent van dergelijke gevoelens. Er moet alleen iets gebeuren dat je heel, heel diep raakt. Een verraad dat je nou net niet had verwacht. Niemand van ons is er vrij van, daar ben ik van overtuigd.
27-02-2011 om 16:18
geschreven door Dyonne
26-02-2011
Evolutie
Jaak,
in veel dingen heb je volkomen gelijk. Ik denk dat we gewoon te lang leven voor een monogame relatie. 'Levenslang' bij elkaaar blijven duurde vroeger niet zo lang als nu.
Honderd jaar geleden leefden we met zijn allen gemiddeld zo'n veertig jaar, nu is dat gemakkelijk tachtig jaar! Dat is een serieuze opdracht om zo lang één persoon trouw te zijn.
Je moet het maar doen, hé, ik kon het niet en velen ook niet.
En dan is er die verdomde jaloezie! Waar komt die eigenlijk vandaan? Waarom is een mens jaloers? Hebben dieren dit ook? Is dit een universeel gegeven? Is zoiets biologisch bepaald? Ik raak er niet uit, want ik heb er ook (ongewild) veel last van.
Waar ik ook moeilijk uitraak is het feit in hoever je jezelf moet wegcijferen in naam van het behoud van een bestaande situatie. Is alles in het leven niet voordurend in verandering en evolutie? Is evolueren, groeien en veranderen niet een basis element van het leven? Mensen veranderen (gaan dood of worden geboren), relaties en liefdes wijzigen voortdurend. Niets in het leven staat stil.......gelukkig maar.
In die zin is het misschien niet zo slecht voor Els en Erik dat ze aan verandering blootstaan, ze zullen er misschien ( later) ook beter door worden. Dit zijn waarschijnlijk harde woorden, maar niet elke verandering heeft alleen maar negatieve kanten. Hoe negatief een situatie ook is, altijd is er wel iets positiefs aan te ontdekken.
26-02-2011 om 23:21
geschreven door Suzy
die ingewikkeld eenvoudige liefde...
Een begrijpelijke situatie... De steun die je ervaart door je partner gewoon eens te kunnen zien, te kunnen spreken, te kunnen omarmen, zonder virtuele toestanden met moderne elektronische nepmiddelen. Geen enkele iphone, hoe gesofisticeerd ook, kan (al was het maar 1 %) vervanging geven voor twee liefdeslichamen die elkaars warmte voelen.
Liefde lijkt zo eenvoudig - iedereen doet er iets mee, zonder enig liefdesdiploma of zonder enige vorming. Straf toch, hoe we 'zomaar' weten hoe dat allemaal moet :-) Tot we in een moeilijke situatie verzeild geraken, en dan lijkt dat eenvoudige gevoel plots immens ingewikkeld.
Waar ligt het evenwichtspunt tussen een bergafliefde en een bergopliefde? Hoe diep is het dal tussen twee bergen? Hoe ga je om met liefde die nog niet op is en liefde die nog niet af is?
Ik merk, tussen de regels van de verschillende reacties, dat er gelukkig nog wel mensen zijn die denken zoals ik. Mensen die zich gelukkig zouden wanen indien ze geen liefde zouden moeten slopen om een andere op te bouwen. De hoogvlakte bewandelen in plaats van de twee bergen met een dal er tussen.
Maar helaas denkt niet iedereen op dezelfde manier over relaties, en bij twee koppels zijn nu eenmaal vier personen betrokken. Plus daarbuiten nog een hele entourage. Mensen die goedbedoeld hopen dat het weer goed komt. En zo besmetten liefdesperikelen dikwijls ook nog je vriendschapsbetrekkingen : vrienden die op een of andere manier gaan kiezen voor een van de twee helften van een vroeger koppel.
Wat ook de kritiek weze die je krijgt : bedenk er altijd bij dat (statistisch gezien) meer dan de helft van de kritiekgevers zelf ook niet strict monogaam leeft. Ik durf zelfs denken dat de reactie van sommige mensen op zo een scheiding dikwijls ook een oordeel inhoudt waarmee ze zichzelf willen profileren en waarmee ze vooral hun eigen integriteit willen tonen aan de omgeving. En geloof me : die houding borrelt bij heel wat mensen op omdat ze zelf ook zondigen tegen hun eigen gepredikte idealen.
Ik doel daarmee niet specifiek op personen in de Sindy-Ron story (ouders, schoonouders, Els, Eric, enz) maar ik bekijk het in het algemeen.
Ik ben ervan overtuigd dat velen haast perfect gelukkig zouden kunnen zijn in hun bestaand gezin, indien simpelweg zou aanvaard kunnen worden dat men met iemand anders ook een volwaardige relatie heeft. Maar jaloezie veegt bij de meesten onder ons het stukje software in de hersenen weg dat deze gedachte kan openen.
Mijn verstand vindt het compleet onredelijk en totaal niet rendabel om zoveel mensen pijn te doen, juist maar om zelf met die ene nieuwe geliefde gelukkig te kunnen zijn. Zoveel onheil uitlokken, pijn en verdriet zaaien, alleen maar omdat je lekkere 'ik' gelukkig zou kunnen zijn bij de nieuwe partner. Totdat ik dan tegen mijn vriendin aan kan kruipen, haar kan voelen. En dan verplettert mijn gevoel mijn rede : dit WIL je gewoon niet kwijt, dit KAN je gewoon niet missen. Dit is sterker dan elke andere gedachte.
Ik heb dat gevoel met mijn vrouw echter ook nog altijd, en ik blijf toch denken dat ook Sindy en Ron nog steeds een stukje hartruimte voor hun 'oude' partner hebben. Je veegt niet meteen zomaar een half leven weg, toch.
Zo ingewikkeld eenvoudig is dus de liefde... Het wordt hoog tijd dat men dààr eens een GPS voor uitvindt, een toestelletje dat de weg wijst doorheen het oerwoud van gevoelens... Want ik heb mooi praten natuurlijk. Ik volg een gemakkelijke weg zonder bochten. Maar niet iedereen heeft het geluk om aan die grote baan te wonen.
