Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Rondvraag / Poll
Bent u zelf ook een minnaar of minnares?
Rondvraag / Poll
Hoelang volg jij deze blog al?
Rondvraag / Poll
Bezoek jij af en toe een sauna met jouw minnaar of minnares?
Dagboek van een minnaar (deel 2)
Wat begon met een onschuldig mailtje, wordt een intense geheime relatie tussen twee gehuwde mensen, een relatie vol passie, sensualiteit, erotiek en seks die het leven van hem maar ook van haar helemaal op zijn kop zet.
16-02-2011
Uitstel van executie.
Door omstandigheden hebben Sindy en Erik het gisteren dan toch nog niet verteld tegen hun kinderen en Sindy's schoonouders. Erik heeft het nog steeds niet volledig aanvaard dat Sindy voor mij kiest. Hij wil wél dat ze zo spoedig mogelijk verhuist maar verhuizen zonder de kinderen is voor Sindy geen optie. Ik hoop stilletjes dat hij toch nog van mening verandert en dat zij voorlopig thuis bij haar kinderen kan blijven wonen. Ik denk dat Els zich er al wél bij neergelegd heeft dat ik uiteindelijk niet voor haar zou kiezen. Merkwaardig toch hoe mensen, die zich in ongeveer dezelfde situatie bevinden, totaal anders kunnen reageren: Enerzijds Erik die zich wanhopig vastklamt aan Sindy en al het mogelijke doet om haar van gedacht te doen veranderen; Anderzijds Els die, ondanks de vreselijke pijn die ik haar aandoe en die ze zeker niet verdiend heeft, toch in de eerste plaats aan het geluk van haar kinderen en aan mijn geluk denkt. Gisteren heeft ze me laten voelen dat ze mij altijd graag gezien heeft en dat ze dat ook nu nog doet. Maar ze gunt me mijn geluk en samen met mij wil ze op een wreedzame manier naar een oplossing zoeken waarbij 'alle partijen' zo min mogelijk schade lijden. De bewondering, die ik altijd al heb gehad voor Els als vrouw en als moeder, is de laatste dagen alleen maar groter geworden als ik kijk naar de manier waarop ze deze aartsmoeilijke situatie heeft aangepakt. Gisteren hebben we opnieuw lang gepraat en voor het eerst sinds vorige vrijdag zag ik terug een andere blik in haar ogen en moest ze niet meer wenen toen één van mijn kinderen aan de telefoon vroeg hoe het met haar was. Ik denk en hoop dat ze door de ergste klap heen is.
Voor Sindy moet het ergste nog komen. Waarschijnlijk gaat ze het straks samen met Erik aan haar kindjes vertellen. Althans, dat was toch de bedoeling. Opnieuw bang afwachten ...
Reacties op bericht (12)
17-02-2011
samen wonen?
wat ik niet begrijp... is het de bedoeling dan R & S samen gaan wonen of is dit alleen maar om alles op te bichten? dacht tussen de regels te lezen dat Sindy thuis blijft bij Eric! wat gebeurt er met de kinderen?
17-02-2011 om 09:51
geschreven door Nina
@Ron
Een vrouw bereddert zich in het algemeen beter als een man als zij/hij alleen komt te staan. Voor Erik zal dat zich erger vastklampen dan Els wellicht daar gedeeltelijk uit voortvloeien. Een huishouden alleen runnen, is voor veel mannen toch niet zo evident. Iemand die in je hart woont, loslaten, is uiteraard altijd heel moeilijk. Voor iedereen heel pijnlijk. Leef je in, Ron, dat jij Sindy zou moeten laten gaan. Hoe 'ziek 'zou je je daar niet bij voelen? Dat is het verdriet dat Erik en Els nu ondergaan. Ik vind het sterk van hen dat ze zich 'staande' weten te houden. Ik hoop dat ze dit kunnen volhouden. Ik wens jullie alle vier, en ook jullie kinderen, een liefdevolle toekomst met veel wederzijds geduld en begrip.
17-02-2011 om 09:45
geschreven door Ria
16-02-2011
hij rolt
Hij rolt, de bal. Met hobbeltjes en putjes, met onverwachte richtingsveranderingen, soms veroorzaakt door minuscuul kleine bobbeltjes in de grond. Maar hij zal aankomen, in een toestand van evenwicht. Zodra de alomtegenwoordige wrijving de laatste bewegingsenergie opgebruikt heeft. Zo gaat dat.
Het doet me inderdaad plezier dat er alleszins al niet meteen met slaande deuren 'gepraat' wordt. En ja, de klap zal inderdaad in delen komen (cfr Dyonne), met ups en downs. Maar goed begonnen is half gewonnen. We duimen voor de sereniteit in de verder ontwikkeling. Die serene omgang met de beide ex-partners gaat in de toekomst mee deel uitmaken van het nieuwe geluk, vergeet dat niet! Je ontmoet mekaar immers toch nog, al was het alleen al maar omwille van de kinderen die je SAMEN blijft hebben.
@ Ikke : Over het waarheidsgehalte van de blog kunnen we kort zijn : wees maar gerust, het is wààr. Waarom zou trouwens iemand zo enkele jaren aan een stuk hele verhalen verzinnen?
16-02-2011 om 23:45
geschreven door Jaak
lichtstraaltje
ik ben zo blij tussen de lijntjes te kunnen lezen dat er enige vorm van een heel klein lichtstraaltje in deze moeilijke omstandigheden even komt piepen.........ron en sindy na het vertellen van jullie verhaal aan de respectievelijke partners en na de verwerking van de eerste zware emoties door alle partijen denk ik dat het aanvaardingsproces in gang zal treden. Hou vol sindy en ron..er komen betere tijden.
@ ikke, zeg als dit een verzonnen verhaal zou zijn dan ben ik sinterklaas zulle ! Hoe kan jij dit nu zeggen! Er zijn nog altijd mensen die graag hun ervaringen graag vertellen en delen met anderen.......
16-02-2011 om 20:47
geschreven door honeyponey
juist wel geloofwaardig!
ik geloof dit verhaal wel degelijk! ik lees dit blog geregeld. Heb zelf al 2 jaar een minnaar, beide hebben een partner die hier niks van af weten. Ik lees altijd veel herkenning. Ik kan me juist voorstellen dat je alles van je afschrijft. In mijn geval doe ik dit ook in een dagboek, omdat niemand weet van mijn minnaar en ik het dus ook niet kan delen.Er zijn vele momenten dat je het zou willen delen en dan is schrijven dé manier! Ik wens jullie beide veel kracht en wijsheid toe!
16-02-2011 om 20:18
geschreven door rosita
Echt waar (denk ik) ?
Ik geloof er ook niks van dat dit verhaal verzonnen zou zijn.
Om de simpele reden dat ik het zooo goed herken vanuit mijn eigen verleden. De gevoelens, de verwarring, de vertwijfeling, ... wat Ron hier neerschrijft herken ik, en als hij het verzonnen zou hebben, heeft hij een fantasie die verdomd goed aansluit bij wat je in het "echt" zou voelen, en hoe je het in realiteit zou moeten ervaren.
En dat geloof ik niet. Als je zoiets nooit zelf hebt meegemaakt (of momenteel meemaakt) is dat onmogelijk te beschrijven.
Toen ik een vijftal jaren geleden in zijn situatie zat was ik niet met bloggen of wat dan ook bezig, maar ik kropte alles op. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht alles aan de internet community toe te vertrouwen, maar misschien had ik het beter gedaan.
Die zaken van je af kunnen schrijven had verlichtend kunnen werken.
@Ron,
Ik begrijp je pijn en vertwijfeling, even doorbijten nu, en tot een oplossing komen die voor alle 4 (jouzelf, Els, Sindy en Erik) werkt.
En dat doe je best door het allemaal wat te laten bezinken en het hoofd weer helder te krijgen.
Jammer genoeg heb je weinig baat bij zielig in een hoekje te zitten wenen (kan ook verlichten, maar zoals al gezegd, probeer dan 10 minuten te wenen, en probeer dan weer nuchter vooruit te kijken).
Veel sterkte. Er zijn hier meer mensen die jou begrijpen dan je wel kan vermoeden.
16-02-2011 om 18:00
geschreven door Hellothere
realiteit
Ik geloof nooit dat dit verhaal uitgevonden is, dit is pure realiteit. Waarom zou het niet kunnen dat Ron hier tussendoor eventjes zijn gevoelens ventileert en ons ondertussen op de hoogte houdt?? Als je in die situatie zit, zoek je toch ook ergens een uitlaatklep, je ligt toch geen 24/24 in je bed te wenen.
16-02-2011 om 15:57
geschreven door Sheila
denk je?
Ikke, Je kan wel gelijk hebben,maar heb je niet gedacht dat ook in moeilijke momenten kun je als uitlaadklep ook in een blog een stukje schrijven,van je af schrijven zeg maar? Wat betreft `blog up to date`houden...ik denk dat Ron zich realeseerd dat er heel veel trouwe lezers van de blog zijn die graag de ontwikkelingen van hun relatie willen volgen. Bijna iedereen die hier terecht komt, leest en iets achterlaat heeft met zo een situatie te maken, of ervaring. Maar dat is enkel mijn mening en indruk.
16-02-2011 om 13:53
geschreven door christina
een Valentijn...
...om nooit te vergeten.
Hoi bloggers, ik kom hier slechts heel sporadisch kijken, ik ben het trouwens pas beginnen doen onder impuls van mijn minares, of moet ik zeggen ex-minares ???, want met Valentijn heb ik de bons gekregen...
Dit proces is al een tijdje aan de gang, de tweestrijd tussen mij en haar man, terwijl het nooit onze bedoeling geweest is om mekaar in te palmen, ten koste van onze respectievelijke partners en omgeving (kinderen, vrienden, familie,...). Na een relatie van verschillende jaren heeft zij het opgebiecht aan haar man, met alle gevolgen van dien: ongewenste smsen, een telefoon van haar man met mij, en met mijn vrouw, het uitwisselen van hun respectievelijke gegevens waardoor zij contact zouden kunnen blijven houden, om ons te controleren e.d., heel fraai dus. Op die manier werd ik ook verplicht om thuis alles te zeggen.
We hadden het daar wel enkele keren over gehad, en ik raadde het wel af omdat je dergelijke situaties enkel een hoop verliezers hebt. Anderzijds heb ik het haar ook niet verboden, want ik kan haar niet verplichten bepaalde zaken te voelen of niet te voelen! Maar op zeker moment had ze hem er dus over gesproken zonder me eerst in te lichten. Ik kan me nu wel voorstellen dat je zoiets impulsief doet, dat dat afhankelijk is van het gemoed op een bepaald moment, maar ik voelde mij als betrokken partij wel uit de wind gezet.
Zij had het thuis gezegd in de veronderstelling dat haar partner er begrip voor zou gehad hebben en dat hij met die situatie zou kunnen leven, maar dat is dus anders uitgedraaid. Zulke aanvaardingen zijn volgens mij ook extreem uitzonderlijk en kan ik het advies van Ria alleen maar bijtreden. Door de gecreëerde situatie worden wij (volgens haar) in de onmogelijkheid gebracht om mekaar nog te zien, hoewel we mekaar nog gezien en contact gehad hebben.
We hebben er dan natuurlijk ook heel vaak over gesproken, die gecreëerde situatie overheerst dan natuurlijk, maar desondanks zie ik haar heel graag, en kan ik haar niet missen Ze had me vorige week gevraagd om even geen mails meer te sturen, haar niet te bellen, om een rustpauze in te lassen. Ik heb die rustpauze gerespecteerd, met heel veel moeite weliswaar, maar omdat ik haar graag zie heb ik doorgebeten. Toen ik haar dan maandag contacteerde om af te spreken, kreeg ik het bericht dat ze dat niet meer zou willen, ons zou ondergeschikt zijn aan andere zaken, ondanks het feit dat we mekaar heel graag zien
Ik heb zitten twijfelen om hiermee naar buiten te komen, maar ik moet het ergens kwijt, mijn hoofd ontploft als het ware, en ik kan het niet plaatsen dat we mekaar, ondanks onze liefde voor en ons verlangen naar mekaar, niet meer zouden zien Ik ben haar man niet, ik ben zijn concurrent niet, net zoals zij dat niet is voor mijn partner, maar wat wij samen hebben is heel speciaal en exclusief voor mekaar, en ik wil het echt niet kwijt, ik ben radeloos
vos
16-02-2011 om 13:43
geschreven door sloddervos
bull shit
volgens mij is hier heel dat blog een groot verzinsel en een uit de duim gezogen verhaal. Je gaat mij niet wijsmaken dat als in zo'n situatie komt, je dagelijks 'n blog up to date gaat houden. Daar denk je op zulke momenten nog niet eens aan! Het is wel goed en geloofwaardig geschreven.
16-02-2011 om 12:51
geschreven door ikke
straf
Ron heeft al dikwijls laten blijken dat Els een sterke vrouw is, en bij deze is dat nog eens bewezen. Straf dat ze op zo'n korte periode zo'n 'tegenslag' weet te verwerken en wreedzaam wil oplossen.
Dat moet voor Ron (en voor Sindy zeer zeker ook) toch al een kleine opluchting zijn in deze toch zeer emotionele periode.
En de kinderen, die draaien wel bij eens de donkere wolken wat uitgeklaard zijn.
16-02-2011 om 12:30
geschreven door Sandra
waardigheid
Wat heb ik diep respect voor Els. Ik denk dat zij haarfijn aanvoelt dat dit gevecht geen zin heeft, in tegenstelling tot Eric. De waardigheid die zij toont heb ik - in alle eerlijkheid - niet gehad, ik wilde dat ik dat had gekund. Verder denk ik dat je je niet moet vergissen, de klap komt in delen en zij is daar echt niet zomaar overheen. Hopelijk kan ze straks voor zichzelf een goed en waardevol leven opbouwen, op haar manier. En geef jij haar die ruimte.
