Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Rondvraag / Poll
Bent u zelf ook een minnaar of minnares?
Rondvraag / Poll
Hoelang volg jij deze blog al?
Rondvraag / Poll
Bezoek jij af en toe een sauna met jouw minnaar of minnares?
Dagboek van een minnaar (deel 2)
Wat begon met een onschuldig mailtje, wordt een intense geheime relatie tussen twee gehuwde mensen, een relatie vol passie, sensualiteit, erotiek en seks die het leven van hem maar ook van haar helemaal op zijn kop zet.
24-01-2011
Ik ben er klaar voor.
Ik ben er klaar voor. De laatste weken en vooral de laatste dagen is de overtuiging gegroeid dat ik het moet en wil zeggen tegen Els. Het goede moment, in zoverre je van een goed moment kan spreken natuurlijk, dient zich voor mij binnen een twee- a drietal weken aan. Het is eigenlijk nog een kwestie van te wachten op Sindy's 'biecht' omdat zij het toch graag als eerste wil vertellen tegen Erik.
Ik weet niet of Sindy er wel echt klaar voor is. Vanmorgen nog zei ze me dat ze heel de voormiddag met hem alleen was en dat ze zich afvroeg of het nu het goede moment was. Haar maag lag overhoop dus ik denk wel dat ze een poging gaat wagen. Of het gaat lukken is nog een andere zaak want de voorbije dagen en weken heeft ze het al een paar keer geprobeerd maar tevergeefs. Ik besef dat het voor haar aartsmoeilijk moet zijn maar ik hoop met heel mijn hart dat ze er toch spoedig in slaagt van door die zure appel te bijten. Sindy is zich er heel goed van bewust dat ze het niet enkel voor mij moet doen maar in de eerste plaats voor zichzelf. Ze beseft dat ze op deze manier niet verder met Erik door het leven wil en kan gaan en dat ze het hem hoe dan ook vroeg of laat moet vertellen.
Wat er daarna komt, zullen we wel zien. Ik denk dat het belangrijk is dat we het stap voor stap aanpakken en ik ben blij voor mezelf en Sindy dat we eindelijk zover zijn dat we onze relatie willen opbiechten. Veel sterkte lieve schat!
Reacties op bericht (19)
26-01-2011
@ Ria
Prachtig verwoord! Voor mij is het fijn dat er op de blog ook nog violen meespelen die gelijkgetsmd zijn met mij, maar ook bij jouw minnaar is dus de situatie niet zoals jullie ze zouden willen. Het is in feite een illustratie van hoe meoilijk het is voor dat je een dubbele relatie russen gebonden mensen volledig in balans kunt brengen, omdat er nu eenmaal in dat geval 4 personen bij betrokken zijn. Het gaat immers niet alleen over wat we willen, wat we kiezen of niet kiezen, maar ook over wat de andere betrokkenen kiezen of willen.
Ik denk, in het geval van Sindy en Ron, dat zij wel voldoende nadenken om te kunnen zeggen dat hun uiteindelijke beslissingen niet impulsief genomen zullen worden. De bekommernis om wat er met de primaire partners en de kinderen nu moet gaan gebeuren, is zo een punt waar je automatisch bij terecht komt. Ook in die kwestie is een impulsief of onverwacht (b.v. als de geheime relatie plots uitlekt) genomen beslissing nooit optimaal. Als je in zo'n acute crisissituatie iets beslist, heb je immers geen klare kijk op de zaak. Het is alsof je in een diepe put zit : je ziet alleen bovenaan de randen van die put, en de buitenwereld blijft op dat moment voor jou verborgen totdat je weer uit die put geklauterd bent. Pas dan zie je dat er rondom jou nog LBzoveel is, dat je beslissing had kunnen beïnvloeden, maar je zag het niet.
26-01-2011 om 08:24
geschreven door Jaak
Zwaar
@Ron en Sindy Ik wens jullie alle geluk toe. Wanneer het emotioneel te zwaar wordt, kan je niet anders dan een beslissing nemen. Ik vind het wel pijnlijk als ik me in de plaats van jullie partners inleef. Ik denk vooral aan Els die toch diep gekwetst zal zijn... En aan de emoties die de kinderen zullen voelen. Probeer, zoals Jacques het schrijft, het zo liefdevol mogelijk over te brengen en heel zeker geen beschuldigingen te uiten. Jullie partners zijn al die tijd gewoon zichzelf gebleven, ook al liep er één en ander mank. Mensen zijn nu eenmaal wie ze zijn en niemand hoeft zichzelf te verloochenen.
Mijn vriend heeft het thuis heel moeilijk. Het wordt met de dag erger. Van communicatie is al lang geen sprake meer. Dat ligt niet enkel aan zijn vrouw. Het klikt gewoon niet tussen hen en dat is nooit anders geweest, dat beseft hij nu. Emotioneel kan hij het bijna niet meer aan. Van een dubbele relatie zal zijn vrouw heel zeker niet willen weten. Ik begrijp haar. Ze kan toch niet lijdzaam toezien hoe een andere vrouw haar man gelukkig maakt, iets waarvan ze weet dat zij er niet in slaagt? Mijn man kan heel goed verdragen dat een andere man mij gelukkig maakt, juist omdat hij heel goed weet en voelt dat ook hijzelf mij groot geluk schenkt. Polyamorie werkt alleen maar als er heel veel liefde tussen partners is. Zoveel liefde dat er niet hoeft gevreesd te worden elkaar te verliezen. Het feit dat mijn minnaar thuis geen liefde vindt, en hij het daar zeer moeilijk mee heeft, doet me verdriet. Ik wil dat hij altijd en overal gelukkig is. Ik wil hem helpen, maar hoe? Ik wil niet kiezen en verliezen.
26-01-2011 om 00:02
geschreven door Ria
25-01-2011
@ Christina
Chrisitina, 'het' koesteren doe ik zeker hoor :-)
Of mijn situatie echt zeldzaam is, weet ik niet. Waarschijnlijk wel, als je objectief kijkt. Maar het is zoals wanneer je een nieuwe auto koopt : je ziet dan ook ineens hoeveel modelletjes er daar al van rondrijden. Doordat je er begint op te letten, gaan ze opvallen. Zo heb ik ook ervaren dat er wel meer mensen in mijn situatie zijn.
Oh ja, en het is heel fijn dat je suggereert dat mijn liefdesbeleving misschien past bij de volgende generaties. Alleen spijtig dat ik zelf niet meer behoor tot die jongere generatie :-) Ik kom al van heel ver hoor. Ik ben destijds van een zuiver monogame overtuiging vertrokken met een doodgewoon huwelijk.
25-01-2011 om 19:20
geschreven door Jaak
@Jack en Hellothere
Jack, bedankt voor je reactie,wat ik tegen je kan zeggen is dat je het moet blijven koesteren,ik denk dat het heel zeldzaam is wat jij hebt,kan in de toekomst voor de nieuwe generatie wel mogelijkheid zijn,het hangt van de communicatie met je partner af, en hoe belangrijk die is.
Hellothere,ik had een reactie voor je achtergelaten bij de vorige verhaal,maar dat heb je zeker niet gezien. Zou het zeer op prijs stellen als je in contact met mij komt, want ik vermoed dat wij(ik en mijn vriend) nu precies in hetzelfde schuiltje zitten waar jij 5 jaar geleden zat. Wil heel graag mijn vriend steunen maar weet echt niet hoe. Heb echt een advies nodig van iemand die het mee hebt gemaakt. Groetjes, Christina.
25-01-2011 om 19:02
geschreven door christina
Kwestie van tijd
Jaak,
Lees in jouw post :
"En wellicht kunnen jouw visie, mijn visie, of de visie van iedereen die hier iets post bij die mensen ergens een klein steentje opleveren in hun denken. "
En daar heb je effectief groot gelijk. Ik denk wel dat we hier, ieder op dragen we hier wel osn steentje bijdragen, maar ik denk, voel ook dat Sindy en ook ron hun traject hebben uitgestippeld, dat het nu slechts een kwestie van tijd is.
Ik zie ook dat Sindy een toekomst ziet zonder Erik.
Ik volg de blog al een tijdje, en schrijf pas recent. Wat mij in deze blog vooral aantrok (en nog aantrekt) is dat ik het verhaal van Ron en Sindy herken, net als velen hier.
Dit had net zo goed mijn verhaal kunnen zijn, ik zat in exact dezelfde situatie als Sindy nu als ikzelf een vijftal jaren geleden.
het potje met liefde thuis was ook leeg en ik zag mijn relatie met mijn toenmalige minnares als mijn toekomstige relatie, niet als een bijkomende relatie. Mijn toenmalige partner maakte geen deel uit van mijn toekomstplannen.
Enige verschil (tot nu toe) is dat mijn ex-vrouw niet de schuld bij zichzelf zocht maar volledig bij mij heeft gelegd. Ik ging vreemd, ik was de slechterik, ik was liefdeloos, ... De vraag waarom dat zo was kwam blijkbaar niet bij haar op. en dat heeft dan weer geresulteerd in een pijnlijke vechtscheiding.
Ik hoop van harte dat Ron en Sindy dit traject niet moeten doormaken, want dit wens ik niemand toe.
Hoe dan ook, we zijn nu vijf jaar later en mijn minnares van destijds is nu mijn lieve vriendin en het potje liefde is nu overvol, loopt zelfs over.
En dit laatste wens ik Ron en Sindy van harte toe.
25-01-2011 om 17:04
geschreven door Hellothere
@christina
Christina, het zijn mensen zoals jij die ik bedoel in mijn vorige reactie. De talloze volslagen onbekende mensen die deze blog volgen en bij de gebeurtenissen en de reacties dingen van zichzelf herkennen en gaan nadenken. Voor mij is dat de drijfveer om hier te schrijven. Een reactie schrijven is in feite ook een vorm van een luisterend oor hebben voor iemand. Misschien beseft mijn onderbewustzijn welk geluk ik in mijn eigen situatie heb, en schrijf ik een beetje uit schaamte omdat ik zelf niet te klagen heb :-)
25-01-2011 om 16:14
geschreven door Jaak
volg je gevoel
Beste Ron en Sindy, ik heb deze blog in 1 week doorgeleze,ja, je raad het al, ik zit ook ongeveer in soortgelijke situatie,met 1 verschil dat ik niet getrouwd ben,maar een relatie heb met een getouwde man. Alles wat je beschrijft op je blog had net zo goed ons verhal kunnen zijn,ik zit vaak met tranen in mij ogen te lezen,omdat ik heel veel herken. Maar om een lang verhal kort te maken, ik weet uit mijn eigen ervaring dat er toch een moment komt dat je niet meer verdre kan/wil zoals het was, het is niet genoeg meer,en dat zeg ik niet omdat ik niet getrouwd ben, maar dat is wat mijn vriend ook zegt. Het enige is wat je kan doen is op je eigen gevoel vertrouwen en die volgen ongeacht wat Sindy gaat doen. Ik wens jullie heel veel geluk,dat vinden jullie wel bij elkaar weet ik heel zeker. Scheidng is geen makkelijk stap, maar het is de eerste stap naar de verandering, en daar moet je niet bang voor te zijn,even vertrietig voelen hoort erbij,maar je weet wat jou te wachten staat, diep in je hard weet je dat. Heel veel sterkte met welke besluit dan ook. P.S. Ron ik had je een mailtje gestuurd,heb je misschien geen tijd gehad om te antwoorden,maar ik zou mijn verhaal eens ook via mail willen delen,puur omdat ik verder niemand heb om daarover te praten.
25-01-2011 om 14:22
geschreven door christina
@ Sindy
Het feit dat je al over de problemen kon praten met Eric is waarschijnlijk al een hele opluchting. Iets willen zeggen en niet kunnen of durven : dat frustreert immers een mens enorm.
Zijn reactie om de oorzaken eerst bij zichzelf te gaan zoeken, vind ik overigens mooi. Hopelijk vindt hij ze dan ook bij zichzelf... Want het opvoeren van een slachtofferrol is natuurlijk minder fraai. Het is wel een begrijpelijke reactie.
Hopelijk kan je inderdaad op een kameraadschappelijke manier verder gaan. Ik zou in de gesprekken bijvoorbeeld erg veel belang hechten aan het feit dat je ook de goede dingen in de afgelopen jaren weet te waarderen (en hem dat dus duidelijk te kennen geeft). Het kan alleen jouw kansen op een niet-oorlogszuchtige afwikkeling verhogen.
En bekijk het ook zo : het is heel menselijk en begrijpelijk dat in zo'n situatie een partner zich totaal gekwetst voelt en daardoor misschien al eens opvliegend of erg kwaad reageert. Sloop echter geen bruggen, blijf er zelf kalm bij, en dan kan misschien de woede of de ruzie snel koelen en omslaan in een warmere band die blijft. Je hebt tenslotte zoveel gedeeld met elkaar, en je hebt het ooit zo goed gevonden dat je besloot om daaruit kleine mensjes te laten op de wereld komen. En nu heb jij het grote voordeel tegenover Eric, dat jij al heel lang hebt kunnen nadenken en plannen, terwijl hij misschien veel abrupter geconfronteerd wordt met allerlei keuzes en ontwikkelingen die zich nu opdringen. Dat kan je flink helpen in het bewaren van een kalme en vredelievende houding. En dat wens ik je toe-
25-01-2011 om 13:40
geschreven door Jaak
@ Hellothere
Sorry, ik had jouw reactie nog niet gelezen toen ik de mijne typte :-)
Ik denk overigens niet dat we hier een discussie voeren hoor. In een discussie verdedigt doorgaans iedereen 'zijn gelijk' tegenover de anderen.
Het gaat hier volgens mij meer over mensen, die met het Sindy-Ron verhaal meeleven, en die elk vanuit hun achtergrond aan elkaar hun eigen ervaringen meedelen. Zelfs niet met de bedoeling om Sindy en Ron goede raad (tja, wat dat ook moge wezen) te geven, maar eerder als kanttekening bij het hele gebeuren. Waarschijnlijk lezen er hier nog vele anderen mee, die in een of andere liefdesknoop zitten waarvan wij niet het flauwste vermoeden hebben. En wellicht kunnen jouw visie, mijn visie, of de visie van iedereen die hier iets post bij die mensen ergens een klein steentje opleveren in hun denken.
25-01-2011 om 13:28
geschreven door Jaak
rust
Ik heb mezelf enkele dagen rust gegund en bewust deze blog wat achterwege gelaten. Voor mezelf heb ik min of meer de keuze gemaakt en dit ook aan mijn man verteld. Ik wil en kan zo niet meer verder leven....het potje met liefde in mijn huwelijk is voor mij leeg. Eric begon allerlei oorzaken van deze problemen te zoeken bij zichzelf en in de rol van slachtoffer te kruipen.....maar zo simpel is het niet! Argumentaties van je hebt toch alles wat je hartje begeerd(vnl financieel dan), gezonde kinderen,een mooi huis....wat wil je nog meer! Ik hoop dat wij echt als vrienden uit mekaar kunnen gaan. Ik wil gewoon weer liefde voelen, naar iemand verlangen, iemand liefhebben! Over Ron heb ik het nog niet gehad maar dat doet er volgens mij ook nog niet toe of ik iemand anders zou hebben of niet!
25-01-2011 om 13:17
geschreven door SINDY
opbiechten
@ Dyonne maar ook aan de andere lezers : de andere partij 'die moet slikken' dat er al lang een geheime relatie leeft, dat is inderdaad een pijnlijke situatie die je schept indien je besluit om alles op te biechten. Ik kan alleen daarom al iedereen die nog in een vroeg stadium van minnares/minnaar toestanden zit alleen maar aanraden om van in het begin te overwegen om dergelijke dingen thuis bespreekbaar te maken.
Indien je 'plots' opduikt met zo' verborgen relatie, wordt je primaire partner gewoon geconfronteerd met het feit dat jij in haar/zijn plaats hebt gedacht en beslist in het recente verleden. JIJ hebt geoordeeld dat zij/hij 'het liever niet wou weten', 'er niet zou mee om kunnen' enz. Dat houdt dus eigenlijk in dat je de boodschap geeft dat je primaire partner volgens jou ofwel niet zelf in staat is om op een nieuwe verliefdheid van jou te reageren, ofwel dat die partner maar moet denken zoals jij het wil. Zo win je dus geen vertrouwen, en de bespreekbaarheidskansen slinken enorm. Je hebt dan je partner in feite niet lief zoals zij/hij is.
En dat kwetst. Ik denk dus, dat je een secundaire relatie die je al een tijdje stiekem onderhoudt, ook beter geheim kan laten zijn als je nog een goeie band hebt met je primaire partner. Het plotse opbiechten leidt hier inderdaad erg gemakkelijk tot een definitieve breuk annex oorlog. Het alternatief is om er al vroeger voorzichtig over te beginnen. Eventueel heel zachtjes proberen te polsen wat haar/zijn standpunt zou zijn, en dan kan je nog alle kanten uit.
Weet je, de moeilijkheid is dat niemand het gedrag van een mens in liefdeszaken op een geordende en structurele manier in hokjes kan onderbrengen. Iedereen is een uniek mens en reageert uniek. Anders zou het veel gemakkelijker zijn om succesvolle gedragspatronen op te stellen.
Toch blijf ik erbij dat het ook echt kàn lukken met een primaire en een secundaire relatie, ook als de primaire partner niet op de hoogte is van de andere relatie. Ik ken zo in elk geval koppels waarvan ik weet dat minstens een partner (de andere weet ik niet natuurlijk) al jaren stiekem iemand anders heeft maar het thuis ook nog de moeite vindt om eraan te werken. Alles hangt af van duidelijke afspraken die je maakt, o.a. ook in verband met wie je in vertrouwen neemt als iets geheim moet blijven.
Zelfs wij, die als minnares en minnaar thuis niets te verbergen hebben, hebben duidelijke afspraken. Afspraken over het belang van ons gezin, dat altijd op de eerste plaats komt, ook als we op een gegeven moment hunkeren naar elkaar. In zo'n geval zal een gezinskwestie altijd voorrang krijgen. Er zijn genoeg andere momenten waarop we wel rijkelijk zullen inhalen wat we nu op dit moment daardoor misschien missen. Afspraken ook over de privacy als koppel. Wat je met de ene partner doet en beleeft, is geen geheim voor de andere, maar je loopt daar niet mee te koop. Je maakt ook geen vergelijkingen. Wij zijn bijvoorbeeld ook erg trouw aan elkaar. Het feit dat wij beiden een gezin hebben en daarnaast ook met elkaar leven en vrijen, maakt van ons geen mensen die vrij en vrolijk 'een beetje overal rondscharrelen'. Integendeel : ik hou van mijn vrouw EN van mijn vriendin. Als ik dus vreemd zou gaan, bedrieg ik meteen twee mensen die in het diepste van mijn hart zitten.
Ik zou iedereen die in een "moeilijke keuzesituatie" zit willen toewensen dat ze zo'n coëxistentie konden bereiken. Maar ik vrees inderdaad dat heel dikwijls wat anders uit de bus zal komen. Daarom dat de vraag van Sheila me ook wel boeit : hoe zien Sindy en Ron hun kansen om een bepaalde vorm van band nog te behouden met hun primaire partners, eens dat de secundaire relatie bekend zal zijn.
Het gaat ons als bloglezers eigenlijk niets aan, want wij staan er buiten. Maar nadat je op deze blog stukje na stukje het hele verhaal van de liefde van Sindy en Ron hebt meegemaakt, kan de verdere evolutie je toch niet koud laten?
25-01-2011 om 13:12
geschreven door Jaak
Hier gaan we weer :-)
@Jaak,
Hier gaan we weer, discussie van de vorige post gaat blijkbaar verder.
wat ik in elk geval eerder al las is dat de liefde in de relatie van Sindy weg is, en dat een polygame relatie met Erik en Ron voor haar geen optie is.
Hoe dan ook, als je bij je partner gaat opbiechten dat je er een minnaar of minnares op nahoudt moet je rekening houden met alle gevolgen en alle mogelijke reacties.
Ik ken ze hoor, de mensen die menen dat ze hun partner ook heel goed kennen, dat ze de reactie wel kunnen voorspellen, en als puntje bij paaltje komt het toch heel anders uitdraait.
En dan denk ik toch dat het altijd goed is om rekening te houden met het "worst case scenario", dus stande pede en met slaande ruzie de deur uit.
Loopt het anders uit, en blijft de vrede bewaard, geef je elkaar de ruimte om je te reorganiseren, zelfs al leef je dan nog enige tijd vreedzaam naast elkaar tot alles geregeld is, des te beter.
Zegt de partner "oh geen probleem, ik blijf van je houden, je minnaar of minnares" neem ik er met liefde bij, tsja, niet onmogelijk, maar ik denk dat de meesten daar geen rekening mee houden, en dat dit ook meestal niet de bedoeling is.
In het geval van Sindy in elk geval niet. Ik denk overigens, als Erik de relatie van Sindy en Ron aanvaardt, dat ze er dan een probleem bijhebben.
25-01-2011 om 12:53
geschreven door Hellothere
vraagje
Als je zover gekomen bent dat je voor jezelf zo'n drastische beslissing gemaakt hebt, is er toch geen weg meer terug. Het rustige leventje met een geheime dubbelrelatie kan nooit meer terugkomen, dit stadium is voorbij, zelfs al heb je het nog niet opgebiecht en zijn er dus in principe 'nog geen gebroken potten', jullie zullen nooit meer gelukkig zijn in dezelfde situatie. Uitstellen=lijden
Ik heb eigenlijk nooit geloofd dat, als je een minnaar/minnares echt graag ziet, je zo'n geheime relatie dan bevredigend kan vinden. Misschien wel met iemand die je enkel als 'seksvriend(in) kan beschouwen maar dan mogen er geen diepere gevoelens zijn. Maar toen ik deze blog volgde en las hoe Ron altijd schreef dat hij zijn geluk niet opkon met een goeie minnares én een goeie thuis, dacht ik dan telkens 'misschien kan het toch, zij slagen daar toch in'. Ik dacht daar veel over na of zoiets al dan niet houdbaar kan zijn. Hier dus weer de confrontatie hoe moeilijk dat inderdaad is. Als je iemand graag ziet, wil je daar zoveel mogelijk bij zijn en wil je daarmee naar buiten komen. Jaak, in jouw situatie is dat mogelijk, in een geheime relatie niet en dat geeft frustraties en op de lange duur is een keuze dus onvermijdelijk, hoe erg je ook het oude nog waardeert. Ik vind niet dat een keuze maken met egoïsme te maken heeft. Op termijn moet alle partijen rust gegund worden, jezelf niet alleen.
Een polygame relatie waarmee iedereen akkoord gaat, klinkt goed maar ik denk dat de meeste mensen van nature zo niet ingesteld zijn en dit niet is omdat de maatschappij het niet toelaat. Ik kan ook meerdere mensen graag zien maar er is toch altijd één die er tussenuit springt (op romantische gebied dan) en van die persoon verwacht ik ook liefst hetzelfde. Maar goed, ik geloof wel dat iemand daar ook andere ideëen kan op nahouden en voor mij is dat prima.
De vraag die ik me stel aan Ron en Sindy (jullie hoeven daar niet op te antwoorden hoor als jullie niet willen): Zien jullie dan een toekomst waarbij jullie met z'n tweëen, als een écht koppel, door het leven zullen gaan of hebben jullie nog een sprankeltje hoop dat jullie partner een polygame situatie zoals bij Jaak toestaat? En stel nu dat jullie partners akkoord zouden gaan, zou je dan willen verder doen zoals nu, mét toestemming van de partner of zouden jullie liever van je huidige partner weggaan en samenwonen met z'n tweetjes? Want in dat laatste geval, kan je jullie dan toch ook niet 'polygaam' noemen hé.
succes
25-01-2011 om 12:00
geschreven door Sheila
Vraag
Jaak, of je meteen huis en haard moet verlaten, ik weet 't niet. Maar als je niet bereid bent tot werken aan die andere relatie, dan is het toch een hard gelag... En stel dat je iemand voor keuze stelt: ik wil jou niet opgeven, maar die ander ook niet. Dan is er nog die andere partij, die moet slikken dat er reeds vele jaren een ander in het spel is. Het proces waar je dan ingaat, is onvoorspelbaar. De ander moet ook de kans hebben om te kiezen, boos te worden en te herstellen op zijn of haar manier.
25-01-2011 om 11:49
geschreven door Dyonne
opbiechten
Staat het opbiechten van een tot nu toe verborgen relatie altijd meteen gelijk met het afbreken van de bestaande thuis-relatie? Het zal wel in veel gevallen zo zijn, aan de hier neergeschreven reacties te zien.
Toch blijft het me verwonderen, dat er niet meer mensen een tussenoplossing kunnen vinden. Ik zou denken dat het opblazen van de thuissituatie vooral te maken heeft met het feit dat het thuis absoluut niet goed meer draait, of sterker : dat je thuis voor elkaar echt niets meer betekent. Logisch dat je dan met je nieuwe liefde opnieuw wil beginnen.
Maar hoe zit het dan met iemand die nog wel een leefbaar gezin heeft en toch verliefd is geworden op een tweede persoon? Natuurlijk voelt nieuwe liefde anders dan oude liefde, maar is het altijd vanzelfsprekend om dan maar van partner te veranderen met hetzelfde 'gemak' als dat je een nieuwe auto koopt, verhuist, enz? Ik ken bijvoorbeeld mensen, die na een scheiding de allerbeste vrienden blijven en bij elkaar over de vloer blijven komen, voor elkaar nog klussen opknappen, voor elkaars ouders nog iets doen, enz.
Daarom mijn opmerking die ik als eerste reactie had : denk aan de vrede. Zelfs het beeld van 'de zure appel' waar je even doorheen moet bijten om zo de oase van het nieuwe geluk binnen te treden, is volgens mij een beetje opgeklopt. Je geeft met dat beeld te kennen dat je naar een hoger geluk streeft dat wat je nu hebt, maar tegelijkertijd geef je toe dat de zure appel een zeer zwarte periode kan worden. Voor jezelf, en vooral voor een heleboel andere mensen. Is het eigenlijk wel netjes om zoveel oorlog te zaaien in je omgeving, om zoveel mensen te kwetsen, alleen maar voor je eigen welzijnsverbetering? Naar mijn gevoel komt dat een beetje overeen met het verhogen van mijn eigen genot door ergens anders iets te stelen van andere mensen.
Nogmaals : deze redenering komt alleen maar in mij op voor een situatie waarin de thuisrelatie al niet is gedegenereerd tot een onhoudbare toestand, waarin elke vorm van liefde totaal verdwenen is en waarin men voor elkaar niets meer over heeft.
De vraag is nu : is dit zo? Sindy en Ron zullen daar voor zichtzelf een antwoord op moeten geven (of al gegeven hebben), Hellothere is over die vraagperiode blijkbaar al heen, maar ongetwijfeld lezen er op deze blog nog heel wat mensen mee die nog NIET voorbij die moeilijke vraag zijn.
25-01-2011 om 09:39
geschreven door Jaak
24-01-2011
beslissing
Hou er rekening mee dat erik je direct aan de deur kan zetten , ik hoop dat je dan al direct voor een plek waar je terecht kan met je kids , ook al is het een huis van je samen, hou rekening met het financiele en prakstische plaatje , heb vroeger als kind in zulke situatie gezeten , zie dat je voorbereid bent , genoeg cash opzij , alle papierwerk mee dat je nodig dient te hebben , enz .... het beste en veel succes en bereid je voor op alle situaties aub , voor jezelf voor je kids ....
24-01-2011 om 20:23
geschreven door boostie
Oeps
Ik hoop dat jullie beide partners ruimte geven voor hun gevoelens en verwarring. De dynamiek die vrijkomt na een dergelijke mededeling -waar dan meteen aan vastkleeft dat je het huis zult verlaten neem ik aan- kun je niet voorspellen. Ook niet bij de kinderen. Je hebt er lang genoeg over nagedacht verder. Heel veel sterkte
24-01-2011 om 20:20
geschreven door Dyonne
Veel succes
Hallo Ron,
Ik ben blij voor jou dat jij je er klaar voor voelt, hopelijk is Sindy het ook. Dat zij (en jij waarschijnlijk ook), zich daar niet goed bij voelt (maag overhoop en diens meer lijkt me normaal).
Wat jullie gaan doen is immers niet min. Je staat op een kruispunt van jullie leven en welke weg je ook neemt, je weet pas nadien of het de juiste is geweest. Jammer genoeg is inderdaad iedereen anders, en kan niemand je hier een advies in geven.
Ik ben het wel eens met Jaak, probeer het allemaal een beetje vreedzaam op te lossen. Het resultaat op het einde is meestal wel ongeveer hetzelfde, alleen de ellende en het verdriet dat eraan vooraf gaat moet je proberen te vermijden, of toch tot een minimum beperken.
Tweede tip, maar die hadden jullie al eerder gekregen, doe het voor jezelf en alleen voor jezelf. Weeg de consekwenties van jullie individuele acties af, niet deze van de andere.
Zet jouw acties ook los van die van een ander.
Ron,
Ik lees dat jij vermoedelijk binnen enkele weken wel een geschikt moment ziet om het aan Els te vertellen, en dat Sindy dan eventueel het eerder aan Erik kan vertellen. Wat als Sindy er vandaag of morgen niet klaar voor is, blijf je dan wachten, of hak je, zoals door jou gepland toch nog de knoop door.
Of wacht je toch nog op haar, desnoods nog jaaaren ?
Sindy,
Zelfs al ben je er niet klaar voor, als Ron voor jou opbiecht, en Els trekt daar conclusies uit, dan ben jij niet langer minnares, mij hij nog wel jouw minnaar.
Wat ik uit mijn omgeving wel weet is dat degene die "vrij" is, doorgaans meer druk betekent op de minnaar of minnares, hou daar eveneens rekening mee.
Niet gemakkelijk, ik weet het, maar eigenlijk zijn zulke beslissingen die de rest van je leven gaan bepalen sowieso moeilijk.
Tenslotte een troos : vele duizenden zijn jullie in dit soort van beslissingen al vooruit gegaan. In veruit de meeste gevallen betekent dit een zwarte periode, zeker voor de partner die het te horen krijgt en hier minder (of niet) op voorbereid is, maar het loopt nadien voor veruit de meesten ook goed, en vooral gelukkiger en meer levenskwaliteit.
Bij deze (en om een lang verhaal kort te maken) heel veel sterkte, en vooral heel veel wijsheid, en mogen jullie binnen afzienbare tijd ook samen gelukkig zijn, in welke "constructie" dan ook.
24-01-2011 om 12:32
geschreven door Hellothere
opbiechten
Een belangrijke periode voor Sindy en Ron... Ik hoop dat de 'beste' oplossing uit de bus komt. Die beste oplossing is voor iedereen anders.
Wat er ook gebeurt : probeer het vreedzaam in goede banen te leiden. Het leven is veel te kort om in ruzies af te dwalen.
