Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Rondvraag / Poll
Bent u zelf ook een minnaar of minnares?
Rondvraag / Poll
Hoelang volg jij deze blog al?
Rondvraag / Poll
Bezoek jij af en toe een sauna met jouw minnaar of minnares?
Dagboek van een minnaar (deel 2)
Wat begon met een onschuldig mailtje, wordt een intense geheime relatie tussen twee gehuwde mensen, een relatie vol passie, sensualiteit, erotiek en seks die het leven van hem maar ook van haar helemaal op zijn kop zet.
10-01-2011
Els wil het weten!
Toen Witse gisterenavond die foto's aan zijn vrouwelijke collega liet zien, heb ik totaal onverwacht een antwoord op een vraag gekregen die me al jaren bezighoudt.
Voor diegenen die niet naar de aflevering gekeken hebben, Witse was stiekem foto's gaan trekken van een onmoeting tussen de man van zijn vrouwelijke collega -die trouwens van de affaire van haar man niks afwist- en diens minnaresje. Op het einde van de aflevering gaf hij haar een envelop met die foto's en ging er als een hazewind met zijn auto vandoor.
Hier thuis onstond een discussie of Witse wel juist gehandeld had met het verraden van die geheime affaire. Ik zei: "Stel dat die vrouw had vermoed dat haar man vreemdging, maar dat ze het niet wilde weten, dan had hij er toch beter over gezwegen." Els vroeg: " Denk je dat, dat ze dat niet willen weten?" Ik antwoordde: "Wees er maar zeker van dat de meesten het niet willen weten."
Ik had het Els de voorbije jaren al zo dikwijls willen vragen, of zij het zou willen weten als ik vreemdging maar ik heb het nooit gedurfd. Tot hiertoe was ik er zo goed als zeker van dat zij wel vermoedens had maar dat ze haar hoofd in het zand stak.
Er kwam gisterenavond eerst geen reactie op mijn laatste woorden. Maar dan, plots, uit het niets en totaal onverwacht, kwam de volgende zin uit haar mond: "Ik zou het wél willen weten als jij een minnares hebt hè!"
Ik wist niet wat ik hoorde! Mijn lichaam verstijfde. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik bleef recht voor me uitkijken richting tv toestel. Ik wou me niet verraden door in haar ogen te kijken. Is dit het moment van de waarheid, vroeg ik me af, en is dit wel het goede moment? Bang wachtte ik op de volgende vraag van Els. Even kwam het bij me op van toch nog wat te wachten met eerlijk te antwoorden. Nee, het was niet het goede moment, het was nog een paar maanden te vroeg. En wat zou Sindy ervan vinden? Zij wou zich trouwens als eerste 'outen'. Shit! ... Ik wist niet wat ik moest doen en ik hoe ik moest reageren op Els volgende vraag.
De seconden tikten weg. Ik zapte naar de miss België verkiezing op VTM, probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen en deed alsof Els statement: "Ik zou het wel weten als jij een minnares hebt" me koud liet. De seconden werden minuten en er kwam geen tweede vraag van Els. Mijn hart begon terug rustiger te kloppen en mijn lichaam ontspande zich opnieuw. Pppffffff ... was dat even spannend!
Zou ze toch getwijfeld hebben? Of zou ze net als ik vinden dat het gisteren niet het goede moment was? Belangrijk voor mij is dat ik nu eindelijk weet dat ze 'het' toch wil weten. Dit gaat het me zeker vergemakkelijken om haar binnenkort de waarheid te vertellen.
Reacties op bericht (43)
25-01-2011
@ Hellothere
Hellothere, Omdat ik nu precies midden in zo een situatie zit zou ik graag in contact willen komen met mensen die daar al ervaring mee hebben,om gevoelens uit te wisselen maar ook te kunnen begrijpen wat je tegen hield om voor je eigen geluk en je eigen toekomst te kunnen kiezen,waarom moet de keuze door iemand anders gemaakt worden? vrouw of minnares kunnen voor zichzelf een keuze maken maar niet voor jou, zo denk ik. ik wil hier mijn mail achterlaten,omdat ik momenteel heel veel steun en begrip nodig heb van mensen die het mee hebben gemaakt en meemaken,in mijn directe omgeving zijn ze er niet. schrom niet om te mailen, christa_252@hotmail.com. Groetjes, Christina.
25-01-2011 om 16:02
geschreven door christina
22-01-2011
Sterkte
@ Sheila en Fien: veel sterkte, ik zit in dezelfde situatie...mijn minnaar maakte het uit (voor mij) eind december...ik zit iedere dag in tranen en met heel veel verdriet.
@ Ron en Sindy: veel sterkte gewenst, er verschijnt niet veel van jullie, jullie zitten er een beetje doorheen denk ik....
22-01-2011 om 22:39
geschreven door Ingunn
21-01-2011
@Fien
Veel sterkte gewenst! Je zal het nodig hebben. Ik herken deze tekst. In oktober heeft mijn vriend me identiek hetzelfde gezegd en ik heb me daarbij neergelegd. Ik weet nog altijd niet of het een goeie beslissing was want totop vandaag doet het nog altijd pijn en heb ik nog steeds die verliefde gevoelens die maar niet willen verdwijnen. Ik denk dat ik daar nooit zal over geraken :-( Zolang er geen nulcontact is, zal dat volgens mij zo blijven. Succes!
21-01-2011 om 16:53
geschreven door Sheila
afstand
Ik neem afstand van mijn minnaar omdat ik hem te graag zie omdat mijn hartje volledig voor hem en mij wilt gaan omdat ik dromen en hoop nodig heb om bij onze schaarse momenten volledig van hem te kunnen genieten omdat ik gevoelsmatig geen en-en persoon ben omdat ik thuis geen basis kan maken en hem met volledig mijn hartje kan liefhebben omdat ik thuis geen energie meer steek of zin heb om dingens samen te doen met m'n man als ik intiem met hem ben
het doet hem pijn en neemt nu ook de nodige afstand ik heb vandaag al honderd keer m'n mailbox opengedaan maar niks ook m'n telefoon rinkelt niet meer het is zwaar en het doet me ook pijn want nu is er niet alleen geen contact met m'n minnaar maar ook met m'n vriend.
21-01-2011 om 14:39
geschreven door fien
19-01-2011
polyamorie
Hellothere, en ook iedereen eigenlijk :
Ik wou nog even duidelijk maken dat je bij het googlen op polyamorie inderdaad een aantal sites ontdekt waar mensen hun verhaal doen enz. Ik onderschrijf uiteraard niet altijd hun meningen of hun overtuigingen. Iedereen van ons is vanzelfsprekend een unicum als het erop aan komt hoe je daar tegenover staat of hoe ver je daarin kan/wil/durft gaan, en dat alles natuurlijk ook nog in functie van de reacties die je krijgt of denkt te zullen krijgen van de andere personen die bij de meervoudige liefdes betrokken zijn. Nochtans valt het toch wel op, dat er nogal een aantal mensen blijken te zijn die voor een deel gelijkaardige conclusies trekken als ik, of die in een zelfde denkpiste zitten.
Ook wil ik er bij zeggen, dat mensen die een polyamore levenswijze aanhouden, dikwijls ook het woordje poly nog een stuk ruimer interpreteren als ik. Er zijn er immers die niet twee maar nog meer relaties tegelijkertijd kunnen levendig houden. Dat is dan weer iets waar ik voor mezelf van denk dat ik dat niet zou kunnen, omdat ik een relatie eigenlijk alleen voor vol aanzie als ik er genoeg tijd kan in investeren. Voor twee partners lukt me dat, voor nog meer partners zou ik geneigd zijn te denken dat ik dan veel te oppervlakkig zou moeten blijven en dat ligt me niet zo. Uiteraard weet ik ook niet wat er zou gebeuren indien ik 'stomweg' in een nieuwe bijkomende verliefdheid zou rollen, wat in mijn ogen dan toch nog iets anders is dan jezelf openstellen voor een andere relatie en links en rechts 'eens rond kijken'. Zo zien jullie dus, dat ook ik mijn grenzen heb op dat gebied, terwijl ik in feite hier toch probeer uit te dragen dat een dubbele relatie 'in vreedzame coëxistentie' niet onmogelijk is. Vanuit die gedachte, begrijp ik dus wel dat voor veel mensen een polyamore toestand NIET denkbaar is. Voor anderen kan het dan alweer nog veel ruimer. En ik zit er ergens middenin.
19-01-2011 om 21:55
geschreven door Jaak
18-01-2011
Polyamorie, the sequel
Hey Jaak,
Ik zie jouw standpunt hoor, maar zoals ik zei kon ik me niet echt voorstellen hoe een poly-relatie zoals de jouwe werkt, vandaar mijn vragen. Tot voor een paar dagen had ik zelfs nog nooit van het woord Polyamorie gehoord, laat staan dat ik ermee bezig zou zijn.
Ik stelde mij, in mijn bekrompen geest dan ook een relatie met meerdere mensen en met medeweten van alle betrokkenen inderdaad voor in de context van het swingerswereldje, parenclubs en dat soort van toestanden.
Ik heb ook jouw raad opgevolgd en polyamorie gegoogeld, op de top van de lijst staat secondlove.be, een site waar mensen discreet kunnen vreemdgaan. Geen paniek hoor, ik heb iets verder gelezen dan mijn neus lang is, en heb daar inderdaad de uitleg gevonden die overeenkomt met uw toelichting.
Ik heb dan ook weer veel bijgeleerd, maar herken het niet vanuit mijn omgeving (of anders houden degenen binnen mijn kennissenkring die het toch doen het wel heel discreet).
Hoe dan ook, mijn ding is het niet. De keren dat ik er een minnares op nahield, was dit telkens omdat mijn bestaande relatie bergaf ging, of er van een relatie zelfs geen sprake meer was. Een beetje de situatie die ik bij Sindy herken zeg maar. Bij mijn minnares vond ik dan alles wat ik in mijn relatie ontbrak, een knuffel, liefde, een goeie babbel, iemand bij wie ik met problemen terecht kon, en ja (daar gaan we weer), goeie seks.
Nu mijn laatste minnares sinds 5 jaar mijn vaste partner is, en onze relatie prima is, heb ik ook geen behoefte om er nog een bijkomende relatie bij te nemen. Maar natuurlijk, liefde stuur je niet, en ik ben nog nooit op 2 vrouwen tegelijkertijd verliefd geweest, dus dat speelt voor mij ook niet.
Ik begrijp wel dat er inderdaad in het hart van ieder mens plaats genoeg is voor liefde voor meer dan een persoon, dus als je dat overkomt, en degenen op wie je verliefd bent met polyamorie omkunnen, dan is dat prima, en dan ben jij, Jaak een gelukkig man.
Ik heb in elk geval de behoefte niet, en ik ken mijn huidige partner ook goed genoeg om te weten dat het ook haar ding niet zou zijn.
Gezien ikzelf, en mijn huidige vriendin echter al minnaars/minnaressen gehad hebben, en wijzelf ook eerder al minnaar/minnares geweest zijn, kennen we wel de pijn en de problemen die zoiets met zich mee kan brengen. We hebben dan ook de afspraak dat we het onmiddellijk zullen vertellen als er op een dag iemand anders zal zijn. En mijn partner en mijzelf kennende zullen we dat ook doen.
Op het ogenblik dat mijn minnares mijn partner geworden is, hebben we gekozen voor een LAT relatie. We wonen op een 50-tal kilometers van elkaar, en we hebben beide kinderen uit onze vorige relatie. Die kinderen zijn allemaal al wat ouder (jongvolwassenen zeg maar) en we hebben ervoor gekozen om de kinderen niet uit hun biotoop weg te halen. In het begin zag ik daar vreselijk tegenop dat ik mijn lieve vriendin niet meer dagelijks zou zien, maar nu ontdek ik wel dat een LAT relatie net de passie en het vuur aanwakkert. Als je elkaar een paar dagen niet ziet, is de passie telkens eens zo hevig, en dat vinden we prima zo.
Nu vind ik het niet erg meer om mijn vriendin een paar dagen niet te zien, en toch nog tijd te kunnen blijven maken voor de kinderen.
18-01-2011 om 11:57
geschreven door Hellothere
17-01-2011
@hellothere
Hey Hellothere,
Je hebt mijn antwoord misschien wat te verwijtend geïnterpreteerd hoor. Ik wou enkel duidelijk maken dat het seksuele aspekt bij ons gegroeid is uit een normaal evoluerende verliefdheid die in liefde overvloeide.
Misschien benadruk ik dat wat te dikwijls of te expliciet, maar als je een dubbele relatie hebt, krijg je ook al te gemakkelijk zo'n reacties die in de richting van 'veel seks' en 'lekker genieten' gaan, en op de duur krijg je daarbij een gevoel van 'daar gaan we weer'. Zo een beetje alsof je op een bepaalde dag een lidkaart hebt gekocht van de Club Polyamore of zoiets, met de bedoeling van nu voortaan lekker veel te kunnen gaan seksen. En dat is het dus juist NIET, want die gedachte leunt m.i. veel dichter aan bij de swingers en de parenclubs of zo. Een tweede relatie kan ook doodgewoon ontstaan, evolueren en verder groeien zoals een eerste relatie. Ik had het overigens aanvankelijk wel moeilijk om voor mezelf toe te geven dat wij ook in die tweede relatie aan seks toe waren. Ik ben immers ook opgevoed met het ideaalbeeld van de monogame wereld. Maar een liefde die groeit, gaat onvermijdelijk met een toenemende intimiteit gepaard, en op een bepaald moment kan en wil je dat niet meer uitstellen.
Die manier van denken positioneert dus wel die seks in onze relatie op een wat andere manier, dan bij een nieuw koppel die mekaar maar af en toe kunnen zien, en die daarom ook telkens die gelegenheden willen benutten om de ideale seks met elkaar te kunnen beleven. Misschien dat wij mede daardoor ook een ander gewicht aan onze woorden toekennen. Ik 'neem' mijn vriendin of mijn vrouw niet. Wij 'vrijen'. Ik werk mijn vriendin dus ook niet af ; wij vrijen weer gewoon, en wat er dan gebeurt kan eenieder wel raden. Een vrouw die volledig is klaargekomen, is niet "afgewerkt". Integendeel, dan start het volgende deel pas. De afterparty, volgeladen met knuffels en strelingen. Snap je? Vandaar mijn opmerking over die terminologie. Vandaar mijn voorbeeld ook van het hoertje die haar klant 'afwerkt'. Klaar = buiten.
Wat betreft de man van mijn vriendin heb je gelijk. Daar had ik niets overgezegd. Ik kan dat echter kort samenvatten. Hij weet dat zijn vrouw en ik elkaar niet alleen graag zien, maar dat we ook iets hebben met elkaar. Het is een jeugdvriend van mij, en we zijn nog altijd goed bevriend. We zitten ook regelmatig bij elkaar thuis. Drankje, babbeltje. Hij vertrouwt zijn vrouw (die hij overigens nog altijd graag ziet, en omgekeerd) soms aan me toe in die zin dat hij suggereert dat 'dat nog iets voor jullie zou zijn om eens naartoe te gaan" of dat hij ze naar me toe stuurt voor bepaalde dingen waarvan hij weet dat ik daar goed mee vertrouwd ben. Ik denk dat daarmee genoeg gezegd is. Hij vindt mijn vrouw een toffe, maar zij hebben verder niets "méér" met elkaar dan de hechte vriendschapsband. Onze gezinnen zijn in hun totaliteit bevriend.
De opmerking dat onze dubbele relatievorm met medeweten van alle betrokkenen redelijk uniek is, wil ik toch even relativeren. Ik dacht dat namelijk in het begin ook. Tenslotte stammen wij waarschijnlijk allemaal wel een beetje uit het klassieke opvoedingspatroon, en de dag dat je ontdekt dat jij van twee partners tegelijkertijd kan houden, krijg je je wel een soort shock hoor, een raar gevoel. Je diepe onderbewustzijn gaat immers in het geheugen van je opvoeding lezen, om daaruit een oordeel te berekenen over wat je doet. M.a.w. : je bange binnenste zegt : Jaakske, wat doe je nu? Je hebt een prachtvrouw en je houdt nog van een andere. Maar mijn verstand, geprikkeld en gekatalyseerd door stapels dikke studieboeken van in mijn studententijd, protesteerde en vertelde me dat ik liever zou NADENKEN in plaats van klakkeloos mijn gedrag te toetsen aan gedragspatronen die men mij aangeleefd heeft, maar die eigenlijk de afgelopen twee duizend jaar vooral gediend hebben om orde op zaken te stellen in de maatschappij : ventje werkt en zorgt voor centjes, vrouwtje zorgt voor huishouden en kindjes, en is volledig afhankelijk van dat ventje. In zo'n situatie zou het nogal moeilijk worden als er zomaar overal wat gevlinderd werd. Zeker omdat liefde en seks in die tijd haast onvermijdelijk tot kindjes leidde.
Maar dat patroon is niet meer van deze tijd. Dus wordt het misschien toch wel tijd dat we daar eens kritisch naar kijken. Ik ging uit van het feit dat je gemakkelijk twee, drie of meer kinderen even graag kan zien. Waarom dan niet bijvoorbeeld twee partners? Ik had toendertijd al wel eens van polyamorie gehoord, en ik ben daar her en der wat gaan over lezen.
Je moet er maar eens op googlen. En dan zal snel duidelijk worden dat heel wat mensen met die gedachte leven. Heel velen ondrukken de gedachte, omdat ze 'monogaan' willen zijn en daar niet vanaf durven, of (en dat is nog veel meer de reden) omdat ze bang zijn om hun partner te verliezen. Want ja, je kent je eigen partner, en je weet natuurlijk dat die absoluut niet open staat voor zoiets. En kijk : wat gebeurt er? Wel, we gaan dan gewoon stiekem een tweede relatie aan (we doen dus net hetzelfde als die polyamore gekken) en we leven ofwel met een verborgen relatie, ofwel laten we nieuwe relatie de oude vervangen en we zijn weer lekker maatschappelijk aanvaard (serieel) monogaam. Ik bouw iets op. Ik steek daar al mijn energie in, veel geld, veel tijd. En dan gooi ik dat weg en ik begin vanaf de grond opnieuw. Ik bouw een huis, breek het af en bouw een nieuw huis. Sla het afbreken over, en je hebt verdorie twee huizen :-)
Onmogelijk voor mij? Ik weet het niet. Bij mij, bij ONS, werkt het. Bij jou misschien wel, misschien niet. Maar je moet er eens durven over nadenken en vooral : praten. En dat lukt des te beter als je je partner van in het begin daarbij kan betrekken. Eerst een tweede relatie opbouwen en daar dan eens 'mee af komen' en alles opbiechten : dat werkt natuurlijk NIET! Je vraagt dan vertrouwen en inlevingsvermogen aan diegene die je al een tijdje bedriegt. Als de primaire partner in het heleproces betrokken is, lukt het misschien wel.
17-01-2011 om 15:32
geschreven door Jaak
@Sindy
Dag Sindy,
Je zegt :
Onze relatie is dan ondanks relatietherapeuten bergaf gegaan...........
Zou dat het niet net gemakkelijker moeten maken om jou relatie met Ron aan Eric op te biechten ? Gezien ik niet de indruk heb dat er binnen jouw huwelijk niet veel relatie meer overblijft, en dan kijken hoe hij verder reageert ?
En ja, ik weet het ... de kinderen maar wees gerust dat ook zij weten dat het tussen jullie niet loopt zoals het hoort. Voor mijn kinderen was het effectief een bevrijding toen we gescheiden zijn, en ze zijn nu gelukkiger met de relatie met mijn vriendin, waar wel plaats is voor liefde en een goed gesprek, en geen plaats voor ruzies en geheimdoenerij.
We komen hier uiteraard terug op het onderwerp keuzes maken, niet evident, weet ik.
17-01-2011 om 12:15
geschreven door Hellothere
Misverstandje rechtzetten
Hey Jaak,
Bedankt voor jouw heel open antwoord op mijn inderdaad zeer indiscrete vragen, maar zoals ik reeds zei, ik herken de situatie niet, kan het dus ook niet plaatsen en dit leek mij een gouden gelegenheid om die leemte in mijn hersenen aan te vullen.
Dat mijn vragen zich misschien hoofdzakelijk toespitsen op jullie seksuele beleving is omdat net dat hetgeen is waar ik mij niet direct iets kan bij voorstellen. Bij op vakantie gaan met vrienden of familie kan ik mij alles voorstellen, hoe je samen de dag doorbrengt, samen dingen doen die je leuk vindt, wandelen, een terrasje, lekker eten, dingen zien,
Dus waarom zou ik daar vragen over stellen ? Hier ken ik de antwoorden op, die heb jij in voorgaande postings al uitgebreid gegeven.
En zoals je zelf al aanhaalde is seks maar een deeltje dat een relatie compleet kan maken, en is er zoveel meer. Als ik met mijn vriendin op vakantie ga, hebben we meestal ook wel zalige stomende seks achter de gesloten hotelkamerdeur, maar er is zoveel meer .. en als volwassenen gaan we ons ook niet in het openbaar puberaal gedragen door aan elkaar te zitten lebberen en frunniken .
Dus het spijt me als ik de indruk heb gegeven dat ik jullie relatie tot pure seks heb willen herleiden, ik weet dat elke relatie veel meer is en dat seks daar slechts een (heel klein) stukje van is. Ik heb dat kleine stukje eruit gehaald (en hierdoor wellicht ongewild wat uitvergroot), net omdat ik dat deeltje niet kon plaatsen in jullie constellatie (de rest dan weer wel).
Mijn excuses dat ik hierdoor de indruk gegeven heb dat seks het enige is binnen jullie relatie, zoals je zelf aanhaalt is elke relatie uniek en uiteraard is er veel meer, maar dat veel meer is nu net het gedeelte dat ik mij wel kan voorstellen, en waar ik dus geen vragen over heb.
Als ik de postings en reacties van anderen lees, maak ik toch op dat jullie driehoeksverhouding met medeweten van allen redelijk uniek is en voor de meesten een onbekende. Bedankt overigens dat je zoveel tijd en inspanning (bladzijden lange antwoorden) steekt in je pogingen om het ons te laten begrijpen. Voor mezelf zou ik zoiets niet zien zitten, maar als jullie er gelukkig in zijn, gaan zou ik denken !!!!
Mijn uitdrukking van iemand afwerken getuigd inderdaad van weinig respect voor de seksuele beleving tussen twee geliefden, bij dezen mijn excuses, dit was zeker niet de bedoeling. Jammer genoeg kan ik de post niet wijzigen, anders had ik die zin zeker aangepast.
PS : Misschien heb ik er in uw heel lange posting overgelezen, maar ik zie niet direct een antwoord op mijn vraag hoe de man van jouw vriendin hier tegenover staat.
17-01-2011 om 12:05
geschreven door Hellothere
Gelieg
Ik ken één echtpaar dat leeft als jij Jaak. Een heel gelukkig stel met veel respect voor elkaar. Hij heeft er al jaren een vriendin bij. Het heeft haar wel heel erg veel gekost, ze is er bijzonder ongelukkig onder geweest. Maar heeft zich uitzonderlijk goed hersteld en het is een van de meest krachtige, bijzondere en warme vrouwen die ik ken. Beiden staan zeer open voor hun omgeving en oordelen niet snel. Toch zou 't mijn vorm niet zijn. Of dat nou een kwestie is van opvoeding of karakter.. 't Beste is om dat maar te erkennen en accepteren. Wat mij het zwaarst is gevallen achteraf is al dat gelieg, het is niet goed voor je. Dus wat dat betreft, petje af voor je openheid.
17-01-2011 om 10:46
geschreven door Dyonne
16-01-2011
@ Ria en al de anderen
De reactie van Ria doet me plezier. Het is fijn om te lezen dat ik niet alleen sta met mijn beleving. Je zou immers op de duur nog gaan denken dat je écht abnormaal bent als iedereen je levenspatroon 'strange' vindt :-)
Jaloersheid is inderdaad jammer genoeg een spelbreker die al heel veel mogelijke wegen naar intens geluk heeft doen overstromen of wegspoelen. Ik heb het er al ooit over gehad : jaloersheid binnen relaties is sterk verwant met ideaal-patronen die tijdens onze opvoeding ingelepeld werden enerzijds, en met een gebrek aan vertrouwen tussen partners anderzijds.
De impact van onze opvoeding is echt groter dan we denken. De huidige generatie mid-lifers in Vlaanderen is vroeger immers in een overwegend katholieke biotoop opgevoed door ouders en scholen die sterk geconditioneerd waren door de eeuwenlang heersende maatschappelijke patronen. Wij hebben intussen wel logisch leren (en durven) nadenken, maar sommige dingen zitten echt zo diep ingebakken in ons, dat we in ons diepste binnenste toch nog altijd een tikkeltje bang blijven dat bijvoorbeeld een tweede relatie 'fout' is, ook al zegt ons verstand dat het echt wel kan.
Met het gebrek aan vertrouwen bedoel ik, dat je sneller jaloers zult worden op een bedreigende 'derde partij' indien je als koppel niet voldoende kan vertrouwen op de zekerheid dat je voor elkaar iets betekent, dat je voor elkaar belangrijk bent. De intrinsieke jaloersheid voedt zich dan met de angst om de partner geheel of gedeeltelijk te verliezen aan iemand die 'beter' is, die 'belangrijker' is, iemand die meer betekent dan jezelf. Hoe meer ik zelf sterk sta in de wetenschap dat mijn vrouw en ik echt bij elkaar horen, hoe gemakkelijker het wordt om ook met een tweede partner gelukkig te zijn. Elke partner wekt immers in mij andere dingen op, en dat kan perfect complementair zijn i.p.v. onderling bedreigend over te komen.
16-01-2011 om 13:14
geschreven door Jaak
Utopie
De pure liefde die Jacques beleeft, en zo lyrisch weet te beschrijven (bravo!) is voor heel wat mensen een utopie. Jaloersheid is bijna altijd de enorme struikelblok. Dat neemt niet weg dat ik diep gelukkig ben met wat ik nu beleef. Ik zie twee mannen heel graag en wordt door beiden echt bemind. Dat is enorm verrijkend. De hindernissen neem ik er bij en ik probeer er zo handig als mogelijk mee om te gaan. In een mensenhart is er echt wel ruimte voor zuivere liefde voor meer dan één persoon. Gelukkig!
16-01-2011 om 11:12
geschreven door ria vandeputte
@ Hellothere
Je stelt inderdaad een paar 'indiscrete vragen', zoals je het zelf noemt, maar ik ben ondertussen wel vertrouwd met een soort nieuwsgierigheid die bij de mensen opwelt van zo gauw ze vaag beginnen inzien dat je in een (volgens hun perceptie) ietwat speciale relatievorm leeft :-) Ik wil niet al te zeer in detail treden omwille van de anonimiteit, want noch mijn vrouw noch mijn vriendin zouden het leuk vinden indien ik onze intiemere wereld met gemakkelijk herkenbare gegevens op het internet zou gooien. Dat belet me niet om toch op de essentie van de vraagjes in te gaan.
Jij (en wellicht ook andere bloglezers) stellen zich vragen rond onze vakantie samen. Wel, dat gebeurt bij ons wel meer. Regelmatig zelfs. In verschillende 'configuraties' overigens : met 3, met 4 of met vier plus alle kinderen of plus minstens een van de kinderen. Nu moet je wel voor ogen houden dat wij ook in het dagelijkse leven mekaar haast alle dagen zien. Alle gezinsleden kennen elkaar erg goed, en dat was al zo van voor dat de relatie tussen mijn vriendin en mij naar een diepe liefde geëvolueerd is.
Wij vormen dus een soort grote familie, en we leven ook zo. Dat wil in dit geval zeggen : stel dat je op vakantie gaat met je partner en met je broer en zijn partner. Ik denk dat je in dat geval hoe dan ook koppel per koppel in een aparte kamer of alleszins toch in een apart bed gaat slapen. Ga je als koppel op reis en de zus van je vrouw gaat mee, dan boek je normalerwijze toch geen driepersoonsbed :-) Niemand van ons heeft ook maar enige biseksuele aanleg, dus ik zie niet goed in wat wij met zijn allen samen in één bed zouden gaan beginnen.
Het is toch blijkbaar een soort hardnekkige misvatting dat mensen die een dubbele liefde beleven, op seksueel gebied op een bijzondere manier aktief zouden zijn in vergelijking tot anderen. Nee dus. Ik hou van mijn vrouw, en ik hou van mijn vriendin. Met beide vrouwen ben ik erg intiem vergroeid. Maar intimiteit hoort in onze geest altijd thuis tussen twee partners. Mijn vrouw en ik, of mijn vriendin en ik.
Mijn vrouw en mijn vriendin zijn erg goede vriendinnen. Maar de meeste vrouwen die een goede vriendin hebben, duiken daar toch ook niet meteen mee in bed om seks te hebben. Zo denk ik toch :-) Dus zie ik geen enkele reden om anders te gaan handelen. Wat tussen mij en mijn vriendin is, daar bemoeit mijn vrouw zich niet mee en omgekeerd ook niet. Ze zouden dat allebei zeker ervaren als een binnendringen in een soort privacy van de intieme sfeer die je beleeft met een partner. Dat blijft tussen het koppel in kwestie. Je kan dingen vertellen tegen elkaar, je kan daarover praten met zijn allen, eens lachen met grappige akefietjes die je in bed overkwamen, maar voor trio toestanden of groepsfeestjes zijn wij geen van allen te vinden hoor. Let wel : ik formuleer geen oordeel over mensen die wél van dit soort toestanden houden. Ik zeg alleen hoe WIJ het zien. We seksen dus niet (nooit) met 3 of met zijn allen samen. Dat heeft totaal niets te maken met het bestaan van 2 relaties tussen drie personen.
Ik denk overigens dat ik op 'indiscrete' vragen (wat ik niet erg vind) ook eerlijke reacties mag geven. Wel, ik vind het laatste deeltje van de vraag van Hellothere zelfs eerder wat grof in plaats van indiscreet. Ik citeer : 'of werk je ze dan een voor een af'. Sorry hoor, maar 'afwerken' dat is iets dat niet in onze liefdes thuishoort. Een straathoertje die een klant opgescharreld heeft : daarvan zegt men dat ze die klant 'afwerkt' in een of ander hotelkamertje.
Ook hier weer een opmerking die aansluit bij wat ik hierboven schreef : het is niet omdat ik twee vrouwen graag zie, dat ik de rol van dekstier zou willen spelen. Als wij samen ergens naar toe trekken, dan is de eerste vraag die bij ons opkomt echt NIET in verband met hoe we gaan seksen ginderachter hoor. Mijn vriendin en ik doen ook hier thuis ontzettend veel dingen (graag) samen. En ja, we knuffelen veel. Een streeltje, een zoentje, niet echt van mekaar kunnen afblijven. Maar dat domineert onze plannen niet. Het hoort er gewoon bij terwijl we samen van iets genieten. En daar komt regelmatig eens wat seks uit voort, zoals bij ieder goed koppel. Alleen kan dat bij mij al eens met ene en op een andere keer dan weer eens met de andere zijn, naargelang de behoeften die ontstaan.
Het zal waarschijnlijk altijd wel datzelfde cliché blijven : leef je in twee relaties, dan word je door 'de mensen' bekeken als een seksbeest, iemand die lekker met twee vrouwen naar bed kan, een genietertje, een snoepertje, en ga zo maar door. Regelmatig valt ook de domme omschrijving 'van twee walletjes eten'. Alsof je in liefde alleen het genot deelt. Je beleeft ook elkaars problemen hoor. Problemen met de kinderen, met de ouders, met vanalles en nog wat. Ik kan ze thuis tegenkomen, maar ook bij mijn vriendin.
Mensen die direct aan die dubbele seks denken, hebben een totaal onbegrip voor de polyamore situatie, en ik denk dan altijd dat die visie meer zegt over de drijfveer van die andere mensen zelf dan over ons. Nee, wij zitten niet constant met seks in ons hoofd. Wij zien mekaar gewoon graag. Heel erg graag. En bij liefde hoort regelmatige intimiteit. Maar wel in die volgorde.
Daarmee bedoel ik : ik heb NIET op een bepaald moment een andere vrouw gezocht om een nieuwe seksuele kick te kunnen beleven. Ik ben NIET toegetreden tot een club van polyamorie of zoiets. Neen. Ik ben gewoon een tweede keer verliefd geworden, de gevoelens bleken dubbel en dik wederzijds, en dat is langzaam maar zeker uitgegegroeid tot een diepe relatie die we naast ons beide bestaande koppel-relaties een eigen plaats wilden geven. Mijn vriendin wekt allicht in mij andere dingen op dan mijn vrouw, en omgekeerd ook. En daar zijn wij gaan over nadenken om onszelf te begrijpen en we probeerden dat een plaats in ons leven te geven.
Eén enkele partner kan waarschijnlijk nooit het gehele verwachtingspatroon invullen dat de meeste mensen hebben over een partner. Je denkt dat misschien wel, maar elke partner schiet op bepaalde punten tekort. Ook die nieuwe partner, waar je nu misschien smoorverliefd door een roze bril naar kijkt. Binnen x jaren ken je gegarandeerd haar/zijn zwakkere punten. In de liefde probeer je die onvoldoendes uiteraard te delibereren. Dat klinkt hard, zeker voor kersvers verliefden, maar je moet dat gewoon durven inzien.
Wat wij doen is simpel : twee partnerrelaties kunnen mekaar aanvullen en als het klikt in alle betrokken geesten (dat is natuurlijk wel de voorwaarde!) kan dat tot een veel groter tevredenheidsgevoel leiden bij alle betrokkenen. We zaten ongewild, voor we het zelf goed beseften, toch in twee relaties. Als je ziet met hoeveel energie mensen mekaar het leven zuur kunnen maken, kunnen wij misschien proberen om die energie positief aan te wenden.
Dat is het ware uitgangspunt van een leefbare meervoudige liefde. Niet de seks dus, of de kick van nieuwe seksuele uitdagingen. Nee. Wij hebben daar zelfs opvallend weinig aan gedacht. We hebben ons daar eigenlijk totaal niet mee bezig gehouden. Doe maar gewoon, was ons standpunt. Als een relatie echt tot liefde openbloeit, dan komt die seksuele behoefte vanzelf op een punt dat je gewoon met elkaar naar bed MOET. En geloof me : het voelt duizend maal beter, indien je een relatie op die manier laat uitgroeien. De seksuele intimiteit neemt stapje na stapje toe en dat is veel dragender dan de korte weg van vrijwel meteen met elkaar in bed te duiken.
In die sfeer vind ik seks met mijn vriendin de absolute top. En ook van mijn vrouw heb ik nog steeds niet genoeg. Maar seks domineert geenszins ons leven of onze planning van de dagen op vakantie. Daarom vind ik het ook zo vreemd dat Hellothere polst naar hoe we in onze dubbele relatie seks hebben. Een (in mijn ogen) veel logischere vraag zou zijn : hoe leven jullie dan op vakantie samen? Hoe gaan jullie met elkaar om, zo op vakantie? Zijn jullie de hele dag samen op pad, of doet ieder zijn lievelingsactiviteiten? Samen shoppen? Samen koken? Vlot dat zo een beetje met de kinderen, enz...
Het herleiden van een relatie tot hoofdzakelijk seks leidt volgens mij trouwens al op zichzelf tot heel wat problemen in verband met de bespreekbaarheid van een dubbele liefde. Als je voor jezelf het hebben van seks met een vriend(in) als parameter gebruikt om te zeggen dat je een relatie met iemand hebt, dan heb je ook maar één enkel punt om over te praten met je thuispartner. Als je echter een heel skala aan gevoelens beleeft, dan kan er veel genuanceerder gecommuniceerd worden. In een vroeg stadium is het veel gemakkelijker om tegen je vrouw te vertellen dat je iemand anders ook wel een toffe vindt. Je kan daarover van gedachten wisselen. Verspreid over de tijd kan je de evolutie van je gevoelens bespreken. Dat is ook veel eerlijker dan eerst iets stiekem opbouwen tot een relatie met seks en alles erop en eraan, en dan onder het mom van 'ik wil eerlijk open kaart spelen' alles 'op het gepaste moment' gaan opbiechten. Als je partner dit proces niet aankan of niet wil doorlopen, dan merk je dat ook bijtijds. De meesten moeten dat zelfs niet merken : ze kennen hun partner voldoende om (zoals ik hier herhaaldelijk lees) al vooraf te weten hoe de partner gaat reageren. En dan kan je rustig zelf overdenken wat je gaat kiezen : brokken maken of niet, stiekem doorgaan met een verborgen relatie, ...
Weerom, mijn mening en ervaringen in dit verband zijn hooguit een denk-item voor ieder van jullie, want bedenk : jullie relatie is uniek, net als bij iedereen :-)
16-01-2011 om 04:51
geschreven door Jaak
@ Ria
Je bent inderdaad met 4 spelers. Maar vermits beide originele gezinnen elkaar niet kennen, zou een 'halve verborgen relatie' misschien al iets minder zwaar om dragen kunnen zijn. Het blijft natuurlijk moeilijk en dat is spijtig, want daardoor moet er bij een eventuele keuze altijd iets weggegooid worden.
16-01-2011 om 03:05
geschreven door Jaak
15-01-2011
4 personen
Wat als Eric een dubbele relatie voor Sindy wel ziet zitten en Els een dubbele relatie voor Ron niet ziet zitten? In mijn situatie is dit immers zo. Mijn man heeft er geen probleem mee dat ik nog een vriend heb, maar de vrouw van mijn vriend moet van polyamorie niks weten. Dus blijft geheimdoenerij een noodzaak. Jammer.
15-01-2011 om 20:22
geschreven door Ria
@ Sindy
Sindy, je schrijft dat je nooit 100% zeker bent. Wel, dat is de realiteit : de enige absolute zekerheid in het leven is de dood. Maar zo zwart mogen we de toekomst niet in kijken. Je zal immers ook nooit 100% zeker kunnen zijn of de keuze die je uiteindelijk maakt achteraf ook de beste zal blijken. Dat geldt overigens voor bijna alle keuzes die we maken. Je hebt wellicht ook al dingen gekocht waarvan je achteraf bij wijze van spreken spijt had dat je die aankoopbeslissing genomen had.
De vraag die mij bezighoudt, is of je in jouw situatie al ooit geprobeerd hebt om met je man een dubbele relatie in alle eerlijkheid bespreekbaar te maken. Vermits hijzelf al eens is komen biechten, is de uitgangssituatie toch helemaal anders dan in het cliché-geval van de brave man die plots verneemt dat zijn vrouwtje al een poos iemand anders heeft. En het feit dat blijkbaar toen kon praten over zijn eigen situatie, toont toch ook aan dat hij zich niet voor dialoog afsluit, of begrijp ik het verkeerd. Het is misschien wel erg moeilijk om een dialoog te beginnen met een stil iemand, maar als hij hoe dan ook KAN praten over gevoelsmatig moeilijke ervaringen, is het daarom nog niet onmogelijk?
15-01-2011 om 18:30
geschreven door Jaak
14-01-2011
Jammer
Jammer dat ik de reacties niet kan lezen groet jo
14-01-2011 om 23:56
geschreven door Jo
@hellothere
Ik denk zeker dat hij zal weten hoe ik me voel. Ik heb hem toen niet voor de keuze gesteld zij of ik....dat moest hij zelf maar uitmaken. Maar dat hij me toen wou verlaten voor iemand die hij pas een maand kende....raar vond ik dat. Nadat hij het had opgebiecht heeft de relatie nog enkele maanden geduurd buiten mijn medeweten natuurlijk. Hij zei dat hij nog van mij hield en daarom alles heeft opgegeven. 100% zeker ben je natuurlijk nooit dan. Onze relatie is dan ondanks relatietherapeuten bergaf gegaan...........maar niet volgens hem. Dit heeft er mede toe geleid dat ik Ron heb leren kennen met de bekende gevolgen :)
14-01-2011 om 18:13
geschreven door sindy
Druk
Ik heb enkele maanden in de situatie verkeerd dat mijn minnaar thuis weg was (definitief). De stress en het verdriet die de scheiding met zich meebracht heeft veel veranderd, ook in zijn gevoel naar mij. En wat er ineens op hem afkwam als aantrekkelijke, gescheiden man, een cordon aan vrouwen bood zich aan. Je kunt dat niet voorzien. Hij verliet zijn vrouw overigens écht niet voor mij, maar had mij wel nodig om dat te kunnen doen. Sindy, ik denk toch dat jij dat wel voor Ron doet en andersom waarschijnlijk ook. Als deze relatie er niet was, waren jullie huwelijken niet beeindigd (sorry, kweet niet waar trema zit) maar voortgekabbeld. Ik heb in die maanden wel een grote(re) druk gevoeld om thuis te vertrekken, ookal werd dat niet verlangd. Wellicht uit misplaatst gevoel van solidariteit. Die druk maakte mij vreselijk onrustig. Nu deze er niet meer is, geeft dat wel opluchting. Ik heb 't idee dat jullie echt zover zijn dat je niet meer terug kunt, niet in het hoofd althans. Het is een zwaard van Damocles. Maar misschien moet je er naar kijken als iets waar je nou eenmaal doorheen moet...
14-01-2011 om 16:30
geschreven door Dyonne
Re: Keuzes !!!!
Hey Sindy,
Ik heb ook niet gezegd dat het gemakkelijk zou zijn, en welke keuze je ook maakt, het zal nooit de juiste zijn, en het zal altijd moeilijk blijven.
De perfecte keuze bestaat gewoon niet in dit geval, zo simpel is het.
Wel goed van jou dat je die keuze niet laat afhangen van Ron, en dat je er rekening mee houdt dat je ook alleen verder moet kunnen.
Toont in elk geval wel aan dat je er al goed over nagedacht hebt.
Ik lees dat je man ook al eens opgebiecht heeft dat hij een ander heeft (of had), zou dat het niet gemakkelijker moeten maken voor jou ?
Hij wil dat jij zijn dilemma van destijds voelt, maar dan zou hij nu toch ook moeten voelen, wat jij voelde toen hij dit aan jou vertelde ?
14-01-2011 om 16:11
geschreven door Hellothere
keuzes!
@hellowthere Ik besef dat ik de keuze vnl voor mezelf moet maken en niet voor Ron! Wat ik ook beslis ...ik moet alleen ook verder kunnen en niet van Ron's beslissing afhangen. Ik kan niet zeggen dat de kinderen in een liefdeloze omgeving opgroeien ...toch zeker niet naar hen toe. Ruzie is er hier nooit maar het had misschien beter anders geweest dan waren er al veel dingen uitgepraat . Ik heb een heel goeie band met mijn tieners maar Eric is een hele stille die niet kan communiceren wat het ook heel moeilijk maakt om een gesprek met hem te beginnen. Toen hij zelf een jaar of 7 geleden opbiechtte iemand anders te hebben hoopte hij dat ik ook eens zou verliefd worden op iemand anders en zou weten met wat een gevoel hij toen zat. De reden waarom ik het als eerste wil zeggen is om te vermijden dat we in zo'n soort situatie zouden terechtkomen die jij voorstelt: Ron wordt aan de deur gezet door zijn vrouw en ik kan nog altijd geen keuze maken! Dit wil ik absoluut vermijden!
14-01-2011 om 15:49
geschreven door sindy
Keuzes maken, niet simpel :-(
Oeioeioei,
Het wel of niet doen topic maakt blijkbaar toch wel heel wat los hier.
De vragen die ik me bij de oplossing van Jaak stel komen niet zozeer vanuit een oordeel van mijnentwege (wie ben ik om daarover te oordelen), maar wel vanuit het feit dat ik niemand ken in zon situatie, het me niet kan voorstellen en het dus ook niet kan plaatsen. Ik heb er dus eigenlijk nooit bij stilgestaan dat dit ook wel een oplossing zou kunnen zijn, dus gebrekje van out of the box thinking van mijn kant blijkbaar.
Blijkbaar werkt de driehoeksverhouding van Jaak en is iedereen daar gelukkig mee (hoewel ik niet lees hoe de echtgenoot van Jaaks vriendin daar tegenover staat).
@jaak,
Uit nieuwsgierigheid, maar misschien leer ik wel bij Ik lees in je eerste post dat je met je vrouw en je vriendin op vakantie bent geweest, wat moet ik mij daarbij voorstellen ?
Slapen jullie met 3 op een kamer, in 1 bed ?, aparte bedden, 2 kamers ? En algemeen, seksen jullie dan met 3 samen, of werk jij ze één voor één af ? Sorry voor de indiscrete vragen, maar je hebt mij nieuwsgierig gemaakt.
@Sindy,
Ik begrijp dat je je gezin en zeker de kinderen niet in de steek wil laten. Ik heb ook twee kinderen, en ook zij hebben geleden onder de scheiding, maar nu, enkele jaren later alles weer een beetje op zn pootjes terecht komt, kan ik u gerust zeggen dat de kinderen nu gelukkiger zijn. Ook voor een kind is het schadelijk om te leven in een liefdeloos gezin. Mijn kinderen zien mijn huidige vriendin als iemand bij wie ze steeds terecht kunnen, wat ze bij hun eigen moeder nooit deden. Maar dat scheiden ook lijden is voor kinderen, dat spreekt niemand hier tegen denk ik, ook dat maakt deel uit van jouw eventuele keuze.
Wat ik wel weet is dat kinderen een warm nest nodig hebben, hebben de jouwe dat nu ?
Het feit dat je er nog niet uitbent wat je verder wil doen, doet mij vermoeden dat je die keuze (nog) niet wil maken, en als je die dan maakt, dat het nog niet voor direct zijn. Wees daar in elk geval eerlijk over tegen Ron.
@Ron,
Ik weet (en begrijp) uit ervaring, dat jij wel verscheurd wordt door de te maken keuze. Je laat je keuze echter afhangen door wat Sindy gaat doen, waarmee je eigenlijk een nog zwaardere last in haar schoenen schuift.
Hou er echter rekening mee dat Sindy niet zal kiezen, of dat dat nog heel lang gaat duren, wat dan ? Hou ook rekening met de consequenties van jouw eigen keuze. Stel dat je het eerst aan Els vertelt, en Sindy kiest er dan toch voor om bij haar gezin te blijven, wat dan ?
@allen,
Inderdaad, het leven is keuzes maken, kiezen voor de kinderen, voor je minnares/minaar, voor een leven zonder of met partner, om een relatie buiten het huwelijk al dan niet geheim te maken, om het rechtuit te vertellen of ervoor te zorgen dat het uitkomt, om ooit misschien gelukkig te worden, of ongelukkig te blijven,
Ook niet kiezen of niets doen is een keuze.
Wat er ook gebeurt, het is belangrijk om te weten dat elke keuze gevolgen heeft, die dikwijls niet meer terug te draaien zijn.
En wat je ook doet, weeg alle consequenties tegen elkaar af, en vraag jezelf af of je die wil dragen.
Schat de gevolgen van elke keuze in, en weeg die af tegen de gevolgen als je een keuze niet maakt.
Dus wat je ook doet .. denk er eerst even over na, wacht dan een paar dagen, en bedenk dan even of je het alsnog wil doen.
Niet gemakkelijk he !!
14-01-2011 om 15:15
geschreven door Hellothere
bedenkingen @ Ron
Oei, een verhoor (lol) :-)
Ik begin inderdaad niet met elke persoon waarvoor ik iets voel een relatie. Mijn vriendin en ik kennen elkaar echt al heel lang, en de band tussen ons is rustig aan gegroeid. Vraag me dus niet wanneer 'het' precies begonnen is : we zijn eigenlijk nooit begonnen, maar alles is langzaam maar zeker gegroeid en op een bepaald moment stelden we vast dat er 'iets' was tussen ons.
Wat betreft de eerste verboden kus en de reactie van mijn vrouw, is de situatie ook net iets anders. Mijn vriendin kwam toendertijd hier ook al in huis, was en is ook bevriend met mijn vrouw, ze gingen toen ook al samen winkelen enz. De eerste intieme kus is er gekomen nadat ik met mijn vrouw al veel eerder had gesproken over groeiende gevoelens die ik kreeg voor mijn vriendin. Ik wist dus eigenlijk op dat moment al dat mijn vrouw er kon mee leven. Zij zou dat overigens niet even gemakkelijk kunnen met 'om het even welke' andere vrouw. De voorafgaandelijke banden die er tussen onze gezinnen al waren, hebben hier geholpen. Vooral de zekerheid dat mijn vriendin mij niet zou 'gebruiken' maar dat ze me echt graag ziet, was voor mijn vrouw belangrijk. Zij wou niet meemaken dat ik me zou gaan hechten aan iemand die me niet ernstig lief zou hebben of iemand die mij maar als leuk speeltjes zou zien voor wat sexuele pret.
Wat ik zou gedaan hebben indien mijn vrouw totaal andere reacties had gegeven, dat weet ik echt niet. Ik zou nu op dit ogenblik absoluut niet verder kunnen zonder mijn vriendin, maar ook mijn vrouw is voor mij onmisbaar (en dan heb ik het niet over het materiële). Toen zou ik misschien wel nog zonder mijn vriendin gekund hebben, maar ik twijfel toch daaraan. Wellicht zou ik dan ook een stiekeme relatie begonnen zijn, wie weet. Ik kan daar nu heel moeilijk een eerlijk antwoord op bedenken, gezien de situatie. Ik heb er eigenlijk nooit echt moeten over nadenken he.
Ik kan wel begrijpen, Ron, dat het stiekeme karakter van jouw relatie met Sindy zwaar begint te wegen. Dus lees mijn reacties zeker niet als een oordeel of een poging om jou (of jullie) tot andere inzichten te brengen. Ik denk gewoon na rond de situatie, maar dat had je uiteraard al lang door.
De situatie in verband met de buitenwereld is bij ons wat dubbel : mensen uit onze omgeving die ons allebei kennen, weten wel 'ergens' dat er een hechte band is tussen ons. Sommigen zullen ons al hand in hand hebben zien lopen, anderen hebben al wel eens verbaasd gekeken als wij elkaar net iets anders zoenen dan normale vrienden. Mensen zien ons ook her en der samen, bijvoorbeeld in winkels enz. Wanneer er iets te doen is (een event in de buurt of zo) ziet men onze gezinnen dikwijls samen optrekken. Maar we proberen geen aanstoot te geven door ons openlijk als een verliefd stel te gaan gedragen op publieke plaatsen. Mensen gaan dan immers gemakkelijk praten en dat willen we liever niet. Dus in die zin is er inderdaad een lichte vorm van geheimhouding, maar anderzijds kwam ik een poos geleden bijvoorbeeld op het werk van mijn vriendin aan, en daar deden alle collega's heel gewoon alsof IK haar partner was, alhoewel ze haar man wel degelijk ook kennen.
Wij ondervinden totaal geen hinder van die situatie en voor ons mag dat altijd zo blijven. Ok, er is wel het ongemak (als je het zo wil noemen) dat je je, zoals gezegd, op publieke plaatsen 'een beetje moet gedragen', maar tenslotte ga je ook met je eigen partner niet midden op straat een intieme zoensessie beginnen he. Dat is iets uit onze prille jeugdjaren, maar op middelbare leeftijd...
Ik weet het, dat klinkt allemaal een beetje raar. Maar onze situatie is ook erg speciaal, meer nog dan de bloglezer op basis van mijn schrijfsels kan vermoeden. Misschien dat ik net daarom vanaf de zijlijn een eigen visie kan ventileren :-)
14-01-2011 om 12:13
geschreven door Jaak
Bedenkingen
Jaak,
Enkele bedenkingen voor jou want ik heb me de laatste jaren al suf gepiekerd en heb er zo stillaan wel genoeg van. Nadenken moet maar teveel is teveel nietwaar?
1. Waarom ben jij eigenlijk destijds een relatie met je minnares begonnen? Zo te horen had je thuis toch alles wat je hart verlangde of niet soms? En je kan toch niet met iedere persoon waarop je verliefd wordt, een relatie beginnen.
2. Heb je er toen bij stilgestaan, na die eerste verboden kus met je minnares dat je vrouw wel eens heel anders zou kunnen gereageerd hebben dan ze nu gedaan heeft?
3. In dat laatste geval, dus als je vrouw zoals de meeste vrouwen zou gereageerd hebben, zou je dan toch die '2de liefde' blijven zien zijn, in het geheim dus, zonder dat je vrouw het wist?
4. Ik ben het stillaan beu aan het worden om alles stiekem te moeten doen en ik zou niet liever hebben dan dat ik mijn liefde voor Sindy zou kunnen laten zien aan de buitenwereld, aan iedereen dus. Ik veronderstel dat bij jou alles ook nog steeds stiekem verloopt en dat de buitenwereld eigenlijk niks afweet van jouw dubbele relatie. Heb je daar dan geen last van en ben je zinnens van dat zo tot de rest van je dagen (bij wijze van spreken) vol te houden?
14-01-2011 om 10:41
geschreven door ron
13-01-2011
Vertrouwensbreuk
Kinderen willen niets liever dan dat ouders bij elkaar blijven. Maar... kinderen krijgen ook veel mee van twee ouders die niet liefdevol tegen elkaar zijn, ook dat tekent. Ik ken niet één, maar meerdere gevallen waarin beide partners het zo goed en sterk hebben opgelost dat de kinderen zich redelijk vlot hebben verzoend met de nieuwe situatie. Als de 'koek' tussen twee mensen al jaren op is, kan het vooruitzicht heel somber en verstikkend zijn dat je nog vele jaren met elkaar door moet 'omwille' van de kinderen.. Ookal vecht je elkaar de tent niet uit, het voelt ook een vreselijk gemis geen partner te hebben waarmee je echt iets kunt delen. Minnaressen (en minnaars) redden vele huwelijken.
13-01-2011 om 17:52
geschreven door Dyonne
eerlijk
De reacties die binnenlopen, illustreren dat het toch allemaal niet zo eenvoudig is, die grote keuze voor de nieuwe start.
Wat mij opvalt : het is vanuit een buikgevoel voor eerlijkheid (dat de meeste mensen gelukkig nog koesteren) dat men het moeilijk krijgt om een geheime relatie verborgen te houden voor de partner thuis. Men wil op een of andere manier 'niet verder meer bedriegen' en openlijk kiezen voor degene waarmee men vanaf nu verder wil.
Maar schuilt juist in het verborgen houden van een nieuwe relatie ook niet een flard eerlijkheid? Eerlijkheid tegenover de bestaande partner, tegenover het thuisfront vooral (en dan denk ik in eerste instantie aan de kinderen). Het vroeger aangegane engagement, de beslissing om samen kinderen op de wereld te zetten en er voor hen te willen zijn : dat houdt toch ook consequenties in die men op een eerlijke manier in het verdere leven moet dragen. Moet men zich niet uitwringen tot men een soort symbiose gevonden heeft tussen die eerlijkheid naar thuis toe enerzijds en de eigen levenskwaliteit die men kan verhogen met de andere partner anderzijds? Ook indien dit dan noodzakelijkerwijze verborgen moet blijven voor de buitenwereld, en indien dit ongetwijfeld scherpe grenzen trekt (men kan dan inderdaad niet altijd samen zijn met degene die men wil).
Sindy schrijft dat haar liefde voor Erik over is en niet zal terugkomen. Dat is een argument om er mee op te houden, zeer zeker. Men moet in het leven niet zijn tijd verbeuzelen met dingen die niet meer tot het leven behoren. Maar toch eindigt Sindy met diezelfde pijnlijke bedenking die ik hierboven aanhaal : ik kan hier niet weg voor de kinderen. En daar heeft ze toch ook een punt! Wat gaat er in een kind om, in zo'n geval? Iedereen beaamt volmondig dat de kinderen die door onze lieve geestelijken 'onder handen genomen werden' voor het leven getekend zijn, maar als je moeder of je vader er thuis uittrekt, is dat dan niet tekenend voor het leven?
Weet je, scheiden is maatschappelijk geaccepteerd, dat wel. Omdat het schering en inslag is tegenwoordig. Maar pietjespakkende patertjes, dat was vroeger ook schering en inslag hoor. Het klinkt misschien heel hard, maar in de beide cases die ik hier vergelijk stelt iemand op een of andere wijze zijn eigen bevrediging boven het belang van de anderen.
Daarmee bedoel ik absoluut niet dat we maar moeten doorgaan in een situatie die niets meer voorstelt. Je MOET op tijd zorgen dat je zelf ook wat aan je leven hebt. Maar ga er niet te lichtzinnig over : durf ook eens wat dieper door denken.
Eerlijkheid is dus niet zo lineair simpel. Het is een octopus die vele poten heeft. Wat langs de ene kant eerlijk is, wordt langs de andere kant oneerlijk. De vraag is, of we dus de totale eerlijkheid kunnen nastreven. Dat kan volgens mij, maar dan wel in een omgeving waar men open over een dubbele relatie kan spreken. Klapt een van de betrokken partijen hiervan dicht, dan zal er altijd een keuze of een beslissing moeten vallen die op een of andere manier ALTIJD een oneerlijk kantje zal blijven hebben tegenover iemand.
Het is misschien goed om ook daar eens over na te denken tijdens het proces dat zich afspeelt in de weken, de maanden waarin je met vallen en opstaan probeert om de sprong naar de nieuwte te nemen. Is de beslissing om thuis weg te gaan niet een rad dat we voor onze ogen draaien, waarmee we onszelf vergoelijken dat we het op die manier tenminste eerlijk afhaspelen en dat we niet in de achter-de-rug cultuur blijven leven, terwijl we misschien in feite gewoon ons eigen nieuwe genot centraal stellen ten nadele van in dit geval dan vooral de kinderen en de partner die misschien ook verslagen achterblijft?
Ook een bedenking : is het eerlijk om de toestand zodanig te manipuleren dat je partner zelf knopen doorhakt? Het systeem van steeds een beetje meer slordig om te springen met de verborgen relatie, zodat er thuis toch argwaan ontstaat. Het systeem waarbij men eigenlijk stiekem erop aan stuurt dat die partner daar toch furieus gaat op reageren. Het systeem waarbij men de partner de breuk laat initialiseren, dan is men er zelf vanaf en dat gaat een stuk makkelijker.
Zoek hier a.u.b. vooral geen oordeel in over wie of wat waarover het in de voorafgaande reacties gegaan heeft. Ik denk alleen maar. En bij dat denken ben ik niet gehinderd door mijn eigen situatie, noch door mijn eigen ervaringen uit het verleden. Sindy, Ron, en al de anderen die in zo'n situatie zitten : denk met me mee. Het helpt misschien om de voor jou juiste beslissing te nemen...
13-01-2011 om 13:51
geschreven door Jaak
moeilijk
Ik heb het de laatste dagen meer dan moeilijk en besef dat ik vroeg of laat zal crashen. Heel de voormiddag met tranen in mijn ogen rondgelopen......Eric was thuis maar merkt dit niet of doet alsof hij dit niet merkt. Ik wil eigenlijk onder de mensen zijn want alleen dan voel ik me nog goed. Wanneer ik alleen ben doe ik niets anders dan piekeren....wat is de juiste keuze? De druk die ik voel dat er binnenkort toch een beslissing gaat moeten vallen vreet aan mij.... Het is maar een kwestie van weken volgens Ron dat hij alles aan Els gaat vertellen. Sommigen onder jullie weten alles perfect te combineren maar ik kan het niet langer vrees ik. Mijn liefde voor Eric is al lang over en zal niet meer terugkeren hoeveel moeite hij ook zou doen dat besef ik maar al te goed. Maar hier vertrekken ........kan ik niet voor de kinderen.
13-01-2011 om 12:17
geschreven door sindy
vreedzaam uit elkaar gaan
Ik pleit er ook zeker niet voor om vlugge ondoordachte beslissingen te nemen op gebied van relaties. Je hebt mensen die veranderen van partner zoals ze veranderen van kledij, daar heb ik ook mijn bedenkingen bij. Je moet steeds waarde blijven hechten aan alles wat je samen in het verleden opgebouwd hebt en niet denken dat het met een ander allemaal rozegeur en maneschijn zal zijn. Ooit had men ook vlinders voor deze partner, dat mag men nooit vergeten. Maar... in dit specifiek geval, na jaren deze blog gevolgd te hebben, heb ik het gevoel dat Sindy liever Ron ziet dan haar huidige partner en ik denk dat Ron zijn keuze nu ook duidelijker is. Jaak, in jouw geval zie je beide partners even graag, dan zou ik ook bij het thuisfront blijven maar ik geloof nooit dat Sindy op deze manier zal gelukkig zijn. En ééns het voor jezelf héél duidelijk is met wie je verder door het leven wil, vind ik dat je deze beslissing niet eindeloos mag rekken. Want het is idd de bedoeling, in het belang van iedereen, dat je VREEDZAAM uit elkaar gaat. Als je dit jaren laat aanslepen, word je meer en meer ongelukkig, zit de kans erin dat je je partner minder en minder zal kunnen uitstaan, zit de kans erin dat alles uitkomt en dat je dan in ruzie uit elkaar gaat... en bovenal: het is verspilde tijd in dit korte leven. Het is zeker niet simpel maar in het leven moet men keuzes maken en als die zo duidelijk is, moet men alle moed bij elkaar rapen om het te doen.
13-01-2011 om 12:08
geschreven door Sheila
Begrip
Ik hou heel veel van mijn minnaar. Maar voor hem mijn thuisfront verlaten? Neen. Ik zou mensen pijn doen. Ik zie mijn man nog graag en ik wil dat ook hij gelukkig is. Daarenboven wil ik mijn kinderen het beste geven wat mogelijk is. Mijn plaats is thuis bij hen en hun goede papa. Ik prijs me gelukkig met mijn minnaar die daar alle begrip voor heeft. Hij maakt mijn geluk compleet. Nog beter kan niet. Ik besef dat iedere situatie anders is en dat mensen dan ook anders reageren. Veel lieve groeten aan alle lezers.
13-01-2011 om 09:07
geschreven door Ria
foutje
Sorry, dt foutje... vindT iemand...
13-01-2011 om 03:06
geschreven door Jaak
niet simpel
Tja, simpel is het allemaal niet he... Je zou nu zeggen, de liefde, iets waar iedereen mee te maken heeft...
Ik begrijp dat mijn situatie anders is dan bij de meesten hier, maar je mag me toch ook niet als de grote uitzondering voorstellen hoor. Toen ik daarstraks naar huis reed, hoorde ik toevallig in de wagen een interview met iemand die het had over polyamoreuze toestanden. Je moet daar maar eens op googlen, en dan zie je dat er toch nogal wat mensen mee bezig zijn. Op de radio ging het trouwens over een bijeenkomst of zoiets (ik dacht gehoord te hebben in Mechelen, maar ik was met mijn aandacht bij het drukke verkeer) van mensen die in die situatie leven en er gelukkig mee zijn. Ieder van ons is uniek, maar ik hoorde toch grote flarden van mijn eigen overtuigingen (en vooral ervaring) nu eens uit de mond van iemand anders :-)
Ok, het is een soort 'niche' situatie in vergelijking tot het grote aantal 'andere' koppels. Een beetje zoals sommige mensen een seksmaatje hebben, andere mensen naar parenclubs gaan, enz. Allemaal dingen die totaal niet bij mij passen, en zo zal de dubbele liefde dus ook bij de meesten 'niet passen' of ontolereerbaar zijn voor een of meer van de betrokken partijen. Maar het is zeker een idee die leeft, en vooral : een levenswijze die mogelijk is.
Mijn bekommernis om het thuisfront van Sindy en Ron komt dus totaal vanuit die eigen beleving die ik zelf heb. Er is het veel gehoorde verhaal over de kinderen. Hoe jonger ze zijn, hoe moeilijker het allemaal ligt. Denk ik toch, maar ook als ze ouder zijn kunnen ze hun eigen mening tegen jou gebruiken.
Een ander aspect dat ik ook, heel open en eerlijk, overdenk is het volgende : je gaat als nieuw koppel uiteindelijk uit een reeds jarenlange verborgen wereld treden om je te outen als nieuw-samengesteld gezinnetje. Maar hoe ga je nu binnen x aantal jaren reageren als je leven verder kabbelt? Het is immers een utopie om te denken dat jij of je partner nooit of te nimmer nog opnieuw verliefd kan worden. En ga je dan niet (soms onnodig) spoken zien bij elke persoon die in het leven opduikt en die de sympathie van je partner wegdraagt? Een beetje in de stijl van 'hij of zij zal toch zeker niet bezig zijn met een voor mij verborgen relatie op te bouwen'? Je weet immers dat het zou kunnen, want je bent uiteindelijk zelf ook op die manier tot elkaar gekomen? Je weet dus dat jij zowel als je partner dergelijke dingen achter de rug om 'durven' doen.
Ik rakel nu het vuurtje wellicht wat overdreven op, maar voor mezelf heb ik in ieder geval de enorm positieve ervaring dat wij in het verleden al open en eerlijk over relaties hebben kunnen praten, en dat mijn vrouw, mijn vriendin en ik elkaar voor de volle 100% kunnen vertrouwen. Wij hebben al eens getoond dat we het durven uitspreken, uitpraten, en we weten wat we elk voor elkaar betekenen. Veel mensen zullen me uitlachen, maar ik vind mezelf dus erg trouw. Het klinkt inderdaad gek, om jezelf trouw te vinden als je er nog iemand anders op na houdt. Maar jullie begrijpen beslist wat ik met die uitspraak bedoel.
Het scenario van 'zich verbeteren' door knopen door te hakken en nieuwe keuzes te maken, zie ik persoonlijk alleen zitten indien het thuis slecht of niet draait. Je kan je alleen maar vebeteren als het nu slecht is. Ik vind dat persoonlijk toch een belangrijke nuance : zich verbeteren is voor mij niet hetzelfde als een extra liefde als bijkomend verrijkend element. Mijn tweede relatie is geen verbetering ten opzichte van mijn eerste relatie. Het is eerder een soort 'enhancement layer' : het komt er extra bovenop, beide relaties worden beter van elkaar. We genereren extra liefde als zuiver winst.
Ieder moet natuurlijk in haar of zijn persoonlijke situatie uitmaken hoe dat precies voor haar of voor hem in elkaar zit. Maar we moeten daar ook zo eerlijk mogelijk in zijn. Als mijn vrouw zich jarenlang wegcijferde om een toch niet te onderschatten deel van de opvoeding van de kinderen te managen en uit te voeren, dan is het uiteraard voor mij prettiger om 'elders' te kunnen gaan grazen, zonder de 'last' van kinderen en een vermoeide op prikkelbare partner er bij te hebben. Maar dat zou niet erg eerlijk zijn. Je kan ook proberen om de energie uit je nieuwe relatie te gebruiken naar je bestaande partner toe. Als ik extra mijn best ga doen voor die nieuwe partner (want in het begin moet je die nog 'verdienen' he, het is allemaal nog niet zo evident), waarom kan ik dan ook eens niet proberen om thuis opnieuw datzelfde best te doen waarvoor ik jaren geleden buikkriebels had?
Zoals gezegd : ik begrijp als geen ander dat de sitatie heel dikwijls zo is dat mijn idealen absoluut niet haalbaar zijn. Maar misschien vind iemand er toch een of meerdere puntjes in om eens over na te denken, alvorens de stap te zetten om het thuisfront op te geven. Misschien tempert het al de gemoederen een beetje, en als je dan toch thuis uit elkaar gaat, probeer het dan in vrede te doen. VREEDZAAM. Ik lees hier over twee jaar vechtscheiding. Tja, je hoort het veel he. Het is geen alleenstaand geval. Maar twee jaar, mensen toch, twee jaar... Dat is niet niets he.
13-01-2011 om 03:05
geschreven door Jaak
12-01-2011
Roomser dan de Paus
Ik denk dat (bijna) ieders streven hier is: zo gelukkig mogelijk leven, zonder daarmee anderen diep te beschadigen. Soms betekent dat inderdaad het in stand houden van de twee relatie zonder die eerste te verbreken. Maar een geheim vreet soms meer aan je dan je denkt. Houdt je tegen in (andere) keuzes en beperkt je in denken. Jaak heeft gelijk. Als je niet een écht plan hebt, ben je toch niet bereid om al het andere los te laten. En ik vind het ook nogal een verantwoordelijkheid die je in de schoenen van de 'nieuwe' partner schuift: kijk wat ik allemaal voor jou heb gedaan??? Ik ben nog samen met de man van mijn kinderen. En probeer weer de verbinding te vinden die we ooit hadden. Of het lukt, geen idee... Maar toen die tweede relatie weg was, kwam er in elk geval weer ruimte. Het verleden dat je deelt moet je koesteren. Zeker in 't geval van Ron, volgens mij is Els een vreselijke lieve en stabiele vrouw en zij heeft altijd heel goed voor haar gezin gezorgd. Van Erik weet ik 't niet zo. Ik zie mijn echtgenoot niet meer als een sta-in-de-weg die het mij verhindert gelukkig te worden met die ander. Die sta-in-de-weg was ik namelijk zelf. Dat is wel een behoorlijk inzicht, hoe het ook verder moge lopen...
12-01-2011 om 15:21
geschreven door Dyonne
@Jaak
Jaak,
Ik moet de laatste 2 berichten ook onderschrijven. Jouw situatie waarin jouw vaste partner en jouw minnares perfect met een driehoeksverhouding kunnen leven lijkt mij inderdaad toch eerder uitzonderlijk.
Ikzelf heb er tijdens mijn huwelijk 2 minarressen op nagehouden, en ken nogal wat mensen die in datzelfde geval zitten of gezeten hebben.
In alle gevallen die ik ken zijn er beslissingen genomen (of dienen er beslissingen genomen te worden).
Of de minnaar/minnares dringen aan om de knoop door te hakken, of de partner (de "bedrogene" zeg maar in mijn geval) hakt zelf de knopen door.
Tot op heden ken ik niemand waar iedereen (partner / minnares / minnaar) perfect gelukkig zijn met de situratie, en deze ook bestendigen.
In ken wel enkele mensen die naast hun huwelijk er een minnares op nahouden en gehuwd blijven omdat het nu eenmaal gemakkelijk is zo, maar meestal wisselt de minnares dan regelmatig omdat zij niet gelukkig is met de situratie.
Misschien lijkt het dat het voor mij allemaal een beetje eenvoudiger is geweest, mijn minnaressen waren niet gebonden zodat de bal volledig in mijn kamp lag.
Ik heb ook geen beslissingen of keuzes gemaakt, iemand anders heeft die voor mij gemaakt.
Maar één ding heb ik wel gemeen met de meesten in deze situatie, eenmaal mijn ex de knoop heeft doorgehakt, ben ik door een heel donkere periode meoten gaan van een (v)echtscheiding, die 2 jaar geduurd heeft.
En nadien ben ik nog terug uit dat diepe dal gekropen, maar nu minnares nummer 2 mijn vriendin is geworden, mijn maatje, mijn parner, ben ik gelukkig met haar, en was het die 2 jaar ellende meer dan waard.
Ik wil het zeker niet rooskleurig voorstellen aan Ron en Sindy, want dan zou ik liegen, en het zal niet gemakkelijk zijn, zal ook nog enig bloed, zweet en tja veel traantjes kosten, maar achteraf, als jullie samen gelukkig zijn, zullen jullie maar van een ding spijt hebben (net als ik), dat die beslissing niet veel eerder is gekomen.
Veel sterkte Veel liefde Veel geluk op (hopelijk korte) termijn.
12-01-2011 om 13:02
geschreven door Hellothere
nooit gelukkig
Ik ben het ook volledig eens met wat hieronder geschreven staat. Jaak, jij leeft in een evenwichtige situatie met 2 partners maar je bent een uitzondering, dergelijke oplossing zal voor Ron en Sindy niet mogelijk zijn, neem ik aan. En dan weet ik één ding: als je je minnaar/minnares doodgraag ziet en er je leven mee wil spenderen, zal je NOOIT gelukkig zijn in een situatie waarbij je constant tegen je partner moet liegen om elkaar maar eens te kunnen zien en je gedragen tov je partner alsof hij/zij de enige is. Vier mensen die nooit écht gelukkig zullen zijn op die manier. Een 'tussenoplossing' is niet mogelijk, dat is idd utopisch om dat zo te stellen.
12-01-2011 om 12:25
geschreven door Sheila
onhoudbaar
.....leven in een dubbelspel en stiekem de relatie blijven onderhouden is toch ook wel een utopie jacques. In jouw geval heb je enorm veel geluk maar ik denk dat een dubbelleven leiden op den duur zijn sporen nalaat en het idd voor ron en sindy bijna een onmogelijke zaak wordt om nog zo jaren en jaren door te gaan. Als je leest hoe moeilijk ze het hadden tijdens de feestdagen......en vooral sindy. Je steeds moeten blijven bewijzen als vrouw, buitenhuiswerkende vrouw, huismoeder en mama en eigenlijk niet echt gelukkig zijn met de man waarmee je samenleeft.....en wetende dat jouw echte liefde zo nabij kan zijn.......dan wordt het echt tijd om de knoop te gaan doorhakken. Simpel is het niet, neen..en het zal een zwarte periode zijn maar daarin deel ik volledig de mening van hellothere...Ron en Sindy ik hoop dat jullie er dit jaar uitgeraken want zoals het spreekwoord zegt..stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen.......jullie keuzes zijn gemaakt....jullie hebben alle scenario's reeds meerdere keren bekeken en besproken en gewikt en gewogen...elk moment dat je nu nog samen kan zijn zullen jullie moeten koesteren want het leven is kort en sorry voor deze uitspraak maar het kan rap keren.....S
12-01-2011 om 10:34
geschreven door honeyponey
@ Hellothere
Ik kan je redenering en je standpunt goed begrijpen hoor. Eigenlijk zit er heel wat in, dat strookt met mijn overtuiging, alhoewel we duidelijk verschillende 'oplossingen' gekozen hebben.
Het klopt natuurlijk dat de keuze om niet te kiezen, en om dus in twee relaties verder te leven, niet alleen door jezelf kan genomen worden. De andere partijen (minnares/minnaar en de vaste partner(s) ) hebben hierover uiteraard ook hun mening, hun opvattingen en heel dikwijls zelfs een rotsvaste overtuiging van 'dit kan voor mij echt niet'. Tegen die barrière valt heel dikwijls niet veel te doen in de realiteit. Hoe mooi je intenties ook kunnen zijn, het gaat over een of meer relaties en die beleef je samen met die anderen.
Je haalt zelf wel een belangrijk punt aan : een minnares die niet gebonden is, zal bijna steeds veel sneller aan een keuze toe zijn. Dat is ook logisch omdat een alleenstaande minnares haar minnaar logischerwijze als totaalpartner wil, en daarbij al snel in conflict kan komen met de gedachte dat die droomprins ook nog een ander prinsesje zou blijven vereren. Zit die minnares echter zelf nog in een behoorlijke relatie, dan ligt dit punt misschien (niet altijd) toch wel gemakkelijker. Wij zijn destijds vertrokken van het standpunt : ok, we zijn verliefd geworden op elkaar, maar we gaan vooral niets stuk maken, want bij allebij thuis was er een goed gezin. En dan zijn we gaan kijken hoe we dat konden oplossen.
Een van de hoofdzaken blijft dus toch : hoe heb je het thuis? Wat stelt je relatie nog voor? Of is het al een puinhoop geworden? Als je vanuit een verloren nest vertrekt, verwerk je zoiets totaal anders dan wanneer je écht bij wijze van spreken totaal onverwacht een nieuwe liefde erbij krijgt terwijl je je thuis nog altijd goed voelt.
M.a.w. : voor wie actief op zoek gaat naar de opwinding en de liefde die hij thuis al lang niet meer ervaart, is de stap toch eenvoudiger dan voor wie thuis nog wél iets heeft. Want dat is een misverstand dat ik dikwijls hoor : iemand die het op een ander zoekt, die zal dus thuis wel iets te kort komen. Alsof je niet gewoon simpelweg een nieuwe liefde kan ontdekken terwijl je de bestaande liefde helemaal nog niet opgeleefd hebt. Ik dacht in mijn jeugdjaren ook een beetje zo hoor, tot het mij overkomen is. En in voel me in deze situatie heel goed. Net zoals vele anderen dus de scheiding achteraf ervaren als een gelukkige nieuwe keuze.
Alleen vraag ik me stiekem toch altijd af, waar je dan blijft met het stuk leven dat je al geleefd hebt. Waar je blijft met de herinnering aan de gevoelens die je ooit had. Die vragen stel ik me door gebrek aan ervaring op dit vlak, en ik wil uiteraard ook die ervaring niet leren kennen. Maar ik kan het me erg moeilijk voorstellen, dat ik de partner zou dumpen waar ik ooit smoorverliefd op was, waar ik zovele intieme uren mee doorbracht, waar ik kinderen bij heb, enz. Ook als het in de toekomst niet meer zou draaien in onze relatie, ben ik ervan overtuigd dat ik dat verleden niet zomaar kan opzij schuiven. Volgens mij moet ik daarvoor eerst echt in een ruzietoestand terechtgekomen zijn. Een oorlogssituatie noemde ik dat eerder al. En zelfs dan weten we dat die ruzie of haatgevoelens meestal na een tijdje afzwakken.
Het is dus makkelijk gezegd : je moet een keuze maken. Jullie zien mekaar graag, en je moet nu aan je nieuwe geluk denken. In de realiteit is het dikwijls veel gemakkelijker om toch nog een beetje water bij de wijn te doen, en in dubbelspel verder te leven, ook al houdt dat voor de meesten in dat er deels stiekem moet geleefd worden. Dat zal ook wel de reden zijn waarom dit zoveel gebeurt. Want daar ben ik wel van overtuigd : we zouden nogal ogen trekken indien we zouden weten wie er rondom ons allemaal 'iets' heeft met een andere partner zonder dat dat tot een nieuwe start leidt. Gaande van een uit de hand gelopen flirt tot een jarenlange minnares/minnaar relatie. Dat is van alle tijden, maar wij leven natuurlijk nu in een tijdperk dat ongelooflijk veel nieuwsoortige communicatiemogelijkheden biedt.
12-01-2011 om 09:06
geschreven door Jaak
11-01-2011
Minnares naast een vaste relatie of niet ??
@Jaak,
Wat jij aanhaalt, een minnares er op nahouden naast de bestaande relatie is een bewuste keuze, maar als Ron en Cindy daarvoor kiezen, en bovendien hun partners daarin betrekken, dan zijn er eigenlijk al vier personen die zich in die keuze moeten vinden, en voor zover ik de blog kan volgen, de kans dat dit gebeurd lijkt mij klein.
Ik heb in beide gevallen gezeten, ik heb er 2 minnaressen op nagehouden (niet alletwee tegelijk he), wel allebei tijdens de laatste jaren van mijn 21 jarig huwelijk dat toen niet zo goed meer draaide.
Bij beide minnaressen was er telkens wel oprechte liefde, ik voelde mij goed bij hen, en eigenlijk kon het mij niet schelen of mijn vrouw er zou achterkomen of niet, tenminste dat dacht ik, want in het begin probeerde ik de relatie voor mijn vrouw verborgen te houden (wat niet lukt, volgens mij komt dit altijd uit).
Bij minnares nummer 1 is het zo een beetje begonnen zoals bij Ron en Sindy, een toevallige ontmoeten, enkele mailtjes een afspraakje, en na enige tijd een passionele relatie vol liefde maar ook vurige en ongeremde seks, urenlange vrijpartijen, noem maar op. Ik vond daar alles wat ik thuis, bij mijn eigen vrouw niet meer had.
Tot mijn minnares mij voor de keuze stelde, zij wou mijn vrouw zijn, mijn vriendin, niet langer alleen maar de minnares van .
Ik wou die keuze wel maken, maar had ook altijd wel een reden om het uit te stellen, redenen zijn er altijd .. en in het begin vond ik het niet erg zo, thuis de vrouw en daarnaast een lieve minnares met enkel de lusten, en niet de lasten zeg maar.
Tenslotte ben ik haar als minnares verloren en heeft zij gekozen voor een man die niet gebonden was.
Bij minnares nummer 2 was het ongeveer hetzelfde, ook hier redelijk snel een passionele relatie, met alles op en aan. Enige verschil is dat zij nooit de druk heeft gezet om te moeten kiezen, zij zag natuurlijk ook dat mijn huwelijk niet echt dat was, en wou wachten tot ik, of mijn vrouw de keuze zou maken.
Ook hier had ik telkens wel redenen om hier niet voor uit te komen, om het niet aan mijn vrouw te vertellen, om geen keuzes te moeten maken.
Tenslotte heeft mijn vrouw voor mij de knoop doorgehakt en zijn we gescheiden, en minnares nummer 2 is nu, sinds 5 jaar mijn lieve vriendin. En ik heb hier nog geen seconde spijt van gehad.
Enige complicatie die ik niet had, en die Ron wel heeft, is dat mijn minnaressen niet getrouwd waren, of geen relatie hadden, dus het probleem lag uitsluitend bij mij.
Wat ik eigenlijk met mijn verhaal wil zeggen, er kunnen inderdaad 2 keuzen gemaakt worden :
1. Je houdt er naast je relatie een minnares op na, en ziet dat het goed is, is eigenlijk een beetje wat ik met mijn eerste minnares deed, maar dan moet dit wel een bewuste keuze zijn van beiden (wat bij mij niet het geval was) en op termijn ook van de vaste partner, want die komt er toch vroeg of laat achter.
2. Je wil kiezen voor jouw minnares, je wil samen met haar gelukkig worden, je wil dat het je vaste maatje, je partner wordt en dan moet je, jammer genoeg dingen doen die niet leuk zijn, je leidt dan inderdaad een zwarte periode in je leven in, scheiden doet lijden, jammer genoeg, maar eenmaal daardoor wacht je een toekomst vol geluk, en liefde, en hier spreek ik wel uit ervaring. Ik ga niet beweren dat mijn huidige relatie niet eeuwig zal duren, dat soort van garanties heb je nooit, maar wel dat ik nu oneindig veel gelukkiger ben dan 5 jaar geleden.
11-01-2011 om 15:08
geschreven door Hellothere
de keuze maken
Eerst en vooral mijn beste wensen aan alle bloglezertjes!
Met enige vertraging, maar dat komt omdat ik een tijdje uit het Belgische landschap verdwenen was. Zonder keuzes te moeten maken overigens, want ik was in het gezelschap van zowel mijn vrouw als mijn vriendin. Begrijpelijk dat er dan niet veel blog-gelezen wordt, nietwaar :-)
Toch een hele klus om alle ondertussen geproduceerde blogstukjes en de reacties even door te lezen. Er zit duidelijk weer leven in de blog.
Het lijkt erop dat er dus toch keuzes zullen gemaakt worden. Ik volg met belangstelling, want ik denk dat ik dat zelf nooit zou kunnen. Natuurlijk weet ik dat 'alles' kan als het er op aan komt, maar toch : ik zou nooit bruggen definitief kunnen opblazen, tenzij er een regelrechte oorlogssituatie zou bestaan.
Enerzijds is er de reactie 'ik heb spijt dat ik niet veel eerder de keuze maakte'. Anderzijds, aan de andere zijde van de weegschaal, plooit men het boekje open over de nieuwe relatie die een extra kwaliteit kan toevoegen aan een bestaande relatie.
In die tweede situatie kan ik mij uiteraard veel beter herkennen. Zoals ik het hier lees, blijkt spijtig genoeg toch in de meeste gevallen scenario nummer 1 te gelden : de bevrijding van het opbiechten, wat tegelijkertijd het einde van een bestaande relatie inhoudt en ook de start van een nieuw geluk. Dat boeit mij, omwille van "het onbekende" dat dit voor mij inhoudt.
Want inderdaad : hoe gaat het dan verder als die nieuwe relatie ook de tijdslijn volgt? De onvermijdelijke evolutie van spannend naar dagelijks? Uiteindelijk is de eerste relatie ooit ook wel in een liefdesroes gestart. Dat hoop ik toch voor de meesten onder ons. De partner die nu verlaten wordt, is ooit ook de droomprins/es geweest naast wie we elke dag wilden wakker worden.
Ik respecteer uiteraard hierin de gevoelens van elkeen die hier schrijft. Er wordt overigens heel wat geschreven vanuit een zeer reële en tastbare ervaring die mensen opdeden. Maar zelf kan ik die bocht in mijn hersencellen niet maken. Er is ook geen reden toe - thuis gaat het goed en er is een vreedzame en zelfs een gevoelsmatig zeer doorleefde coëxistentie tussen mijn vrouw en mijn vriendin.
Vanuit die ietwat speciale biotoop kan ik begrip opbrengen voor Sindy en Ron en hun aarzeling. Het feit dat mensen 'het juiste moment' afwachten is voor mij ergens een vaag teken dat ze het thuisfront eigenlijk zouden willen bewaren naast hun nieuwe liefde, in een soort tweede laag van hun leven. Zoals een DVD twee datalagen kan hebben. Je kan kiezen op welke laag je focust en je kan dat elke moment her-kiezen. Terwijl een scheiding zo definitief is, en meestal een erg zwarte periode inleidt, net op het moment dat je dan toch duidelijk kiest voor je nieuwe geluk. Zoals ik al eerder uitdrukte : iets nieuws en moois beginnen, door eerst iets verder te slopen.
Ik kan alleen maar hopen dat er meer mensen zijn die genoeg architectonische gaven ontwikkelen om een bestaand kunstwerk uit te breiden met een nieuw gedeelte dat in harmonie integreert met het 'oude' deel. Dat is helaas niet altijd mogelijk, en het kan toch écht zo mooi zijn. Een bedenking die in me des te meer maak na een (voor ons) o zo zalige eindejaarsperiode. Ik volg dus heel nauw hoe het Ron en Sindy verder zal vergaan in de komende tijd...
11-01-2011 om 14:07
geschreven door Jaak
@Sandra
@Sandra,
Je begrijpt Ron omdat hij overvallen werd door de reactie van Els, nu ja ????
Als ik er een minares op nahield ... Als ik bijna zeker weet dat mijn vrouw het weet ... Als ik samen met mijn vrouw een film of feuilleton bekijkt waar overspel aan de orde komt ... Als ik dan een discussie start met mijn vrouw of de "bedrogene" het feit of de partner een minares heeft of niet al dan niet wil weten ...
Als mijn vrouw dan zou zeggen "ik zou het wèl willen weten hè" ...
Dan zou ik waarschijnlijk ook wel een raar gevoel in de maag krijgen, maar ik denk niet dat ik het gevoel zou hebben dat ze mij ermee overvalt.
Ik zou het effectief zien als een kans die ze mij geeft om mij te "outen", om eerlijk te zijn, om te bevestigen wat zij eigenlijk al lang weet.
Nu heb ik gemakkelijk praten natuurlijk, ik heb die kansen destijds ook niet gegrepen, en heb daar nadien veel spijt van gehad.
11-01-2011 om 14:00
geschreven door Hellothere
overvallen
Ik begrijp Ron wel.
Hij werd gewoon overvallen door Els haar reactie, en dan slaat de schrik toch nog toe, zelfs al heeft hij het in gedachten waarschijnlijk al 100 keer geoefend.
Had ze direct daarna nog moeten vragen : 'En, hèb je een minnares ?' dan had hij heel zeker 'ja' gezegd.
Maar ok, misschien was dit een unieke kans om alles op te biechten. Terug wachten op de volgende dus.
11-01-2011 om 12:19
geschreven door Sandra
10-01-2011
TIJD
Ewel ron, net zoals hellothere het zo mooi verwoord heb je een zeer unieke kans aan jouw neus laten voorbijgaan.......en zoals ik jou ook reeds gemeld heb, ben ook ik ervan overtuigd dat Els het weet. Ze wacht op het moment dat jij er eindelijk voor uit komt......en dat ze zoals jij het zo mooi verwoord haar kop in het zand steekt voor jouw signalen is bullshit. Het is niet aan haar om het onderwerp aan te snijden of het voor jou gemakkelijker te maken........jij bent diegene die al je moed moet samenrapen en eerlijk vertellen hoe het zit zeker nu zij jou het signaal gegeven heeft dat ze het wil weten. Hoe langer je nu wacht om het te vertellen hoe meer schade je zal aanrichten.......en zoals je het neit fijn vind dat mensen zeggen dat ze geen tijd hebben om iets te doen..ewel ron stel het dan ook niet uit want "het juiste moment" is het nooit. Ik hoop dat jij en sindy dit jaar eindelijk de grote stap zullen zetten om jullie droom waar te kunnen maken...want de tijd tikt..........kies je voor de liefde, jouw liefde od kies je liever voor de gemakkelijke weg en de luxe..........
10-01-2011 om 19:26
geschreven door honeyponey
Het gevoel dat bedrog achterlaat
Ik heb bedrogen en ben bedrogen. Dat laatste had ik feilloos in de gaten. Ook ik gaf én kreeg ontwijkende antwoorden. En ik wist ook meteen dat er iets fout zat, maar het werd steevast ontkend. Ik ben er op een zeer pijnlijke manier achtergekomen, ineens zat ik vol met mijn neus in ranzige boter. Ik kan je niet vertellen wat zoiets met je doet. Alles wordt overhoop gehaald, alles stort in. Vragen stapelen zich op, alles komt in een ander daglicht te staan. En ineens begreep ik waar ik zelf mee bezig was geweest al die tijd. Ik wilde dat ik het mooier kon maken, maar helaas. Goedmaken kan niet meer. Maar boy, wat opent het ogen met een klap. We zijn allemaal mensen en maken misstappen. Uiteindelijk vergeven we elkaar vast wel weer. Maar je bezorgt iemand zo'n schok. Vooral als het blijkt dat er liefde in het spel is en het al enige tijd aan de gang was. Ik wil het nooit, nooit meer iemand aandoen.
10-01-2011 om 17:53
geschreven door Dyonne
Wees gerust, ze weet het al
Hey Ron,
Na lange tijd meelezen, is dit nu mijn tweede reactie op de blog hier. Vorige keer schreef ik al, dat doorgaans de "bedrogen" partner, meestal al lang doorheeft dat er een scheve schaats wordt gereden, lang voor de minnaar het vermoed.
Bij mij was dit toch zo, en ik ben zeker dat dit zo is voor de meesten in ons geval, meestal heeft iedereen het wel ergens door, en ben jij de laatste die het weet.
Persoonlijk vind ik dat je een mooie kans gemist hebt. Zij geeft je een kans om eerlijk te zijn, en die heb je laten liggen, een beetje jammer eigenlijk. Ik denk dat het gemakkelijker zou zijn zo.
Als ze het weet van jou en Sindy, weet ze ook dat je gisterenavond tegen haar hebt gelogen, en dat zal het niet gemakkelijker maken.
Dat je op Sindy wil wachten begrijp ik, maar ook ik, als ik terugdenk aan "mijn tijd als minaar" weet dat ik ook altijd wel een reden had om het niet te vertellen, dat het nu net niet uitkwam, dat ik inderdaad voelde dat het niet de moment zat, dat de kinderen net in de examens zaten, dat mijn dochter mij nodig had omdat ze een probleem had met een vriendje, dat we net een kleine verbouwing bezig waren, en ik mijn ex niet midden de rommel wou achterlaten, dat ..., dat ..., dat ... .
Er zijn altijd redenen om het te verzwijgen, niets doen is immers gemakkelijker dan aktie nemen.
Zoals je misschien herinnert, was mijn vrouw, die het ook al lang wist, het beu en heeft ze mij verlaten. Dat komt pas echt aan hoor, als je denkt dat je er niet klaar voor bent.
Sorry dat ik een beetje hard klink, maar wat je wil doen is nu eenmaal niet fijn, en je doet het liever niet, maar als je op een dag voor voldongen feiten staat, is het beter om voorbereid te zijn. Ik was dat niet, omdat ik ook dacht dat ik zelf "het juiste moment" zou kunnen kiezen.
soms doet een ander dat dus voor jou, ben je daar klaar voor ?
In elk geval, ik volg het vervolg met spanning, en hoop (echtwaar) dat jij en Sindy binnekort bevrijd worden van dit soort zorgen, en samen verder gelukkig kunnen worden.
