Vroeger had ik zoals de meesten hopen energie en wist ik geen blijf met mijn energie. Pijn had ik alleen als ik gevallen was of iemand mij geslaan,... had. In de loop der jaren verloor ik mijn energie, beetje bij beetje, ik voelde me altijd moe. Het zal wel vitamine tekort zijn, het zal wel luiheid zijn... ik heb veel moeten horen, maar wat ik ook deed, hoe ik ook probeerde.. in plaats van beter ging het slechter. Ik ging maar de helft van de tijd naar school. De andere helft lag ik in bed, te slapen. Te hopen dat de pijn rap zou overgaan. Maar ik zou niet gaan klagen, niet over de pijn die ik allang voelde, want dan was ik schoolmoe of wou ik wat extra aandacht... Nee daar had ik geen zin in.
Op school kreeg ik natuurlijk weinig goede reacties, en veel vriendinnen had ik ook niet. Niemand die mij begreep, die begreep wat ik had. Al wist ik toen zelf niet wat ik had. Ik begon te denken dat het allemaal wel in mijn hoofd zou zitten, ik moest me er maar overheen zetten, niet flauw doen... Ik ben boos geweest... boos op mijn lichaam, ik ben verdrietig geweest, verdriet om de pijn, om de moeheid, om geen 'normaal' leven te hebben... maar het meest van stootte ik op onbegrip. Nog steeds. Mensen hebben snel een oordeel klaar ook al weten ze van niks. Als je jong bent moet je hard werken en niet zoals ik mijn tijd verdoen met slapen.
Ik heb vaak momenten gehad dat ik mijn hoofd wou laten hangen, gewoon niks meer doen, toegeven aan de pijn en moeheid... maar ik ben geen opgever dus ik ga gewoon door... Mijn hoofd is sterker dan mijn lichaam... of dat is wat ik dacht. Een tijdje gaat alles beter om dan een eens zo harde klap terug te krijgen... (right back at ya). Vechten tegen je eigen lichaam is een strijd die je niet kan winnen. Ook ik niet. Hoe graag ik dat ook zou willen. Toch blijf ik vechten en vechten en over mijn grenzen heen gaan. Nog meer pijn, nog minder energie... Ik ben hard, ik kan er wel tegen... mensen zien op het eerste zicht niks mis met mij...
Maar thuis als de tranen vloeien, als de pijn niet meer te houden is... dan is er niemand. Niemand die mij ziet, niemand die het weet. Ik ben te koppig om toe te geven dat het echt niet meer gaat. Ik weet soms zelf niet hoe ik de dag doorkom.. Het is frustrerend om niet te kunnen wat je eigenlijk wilt kunnen... studeren, werken, je huishouden.. het klinkt voor velen zo normaal.. niet voor mij... mijn lichaam werkte altijd tegen (dat dacht ik...) de waarheid is dat ik zelf mijn lichaam tegenwerk door de signalen te negeren.
Dit jaar is dan eindelijk de diagnose gevallen... fibromyalgie. Genezen? nee mevrouw, daar zijn geen pilletjes voor, veel sporten zou wel kunnen helpen... (sporten? graag... maar hoe kan je sporten als je nog geen energie hebt om je huishouden te doen?) hopeloos dus totdat ik hoorde van Mickeltherapy. (www.mickeltherapy.com) Niet meer de symptomen bestrijden maar de oorzaak. Vrijdag is de eerste sessie... we zullen zien als het de moeite waard is. Al helpt het mij 10%... dat is 10% gewonnen...
Ik pleit schuldig... Ik heb al even niks meer op mijn blog gezet... Mijn goed voornemen voor 2009 is dan ook om minstens 1 keer per maand iets op men blog te zetten. Leuke dingen of minder leuke dingen... Dat valt nog af te wachten... Ik heb namelijk geen zesde zintuig en kan niet in de toekomst kijken.. en maar goed ook... ik zou het eigenlijk niet eens willen...
Ik ben Rebekka, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Supermama.
Ik ben een vrouw en woon in Limburg (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/04/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen (boeken, tijdschriften, kranten...) dromen, schrijven,....
