'Huidhonger' lijkt zich langzamerhand op te werken tot één van de woorden die het jaar 2020 zullen definiëren. Betekenis: het verlangen naar huidcontact dat ontstaat door een gebrek aan aanraking. Wat in dit corona-tijdperk - waarin het 'anderhalvemeteren' een trend is geworden - zowat voor iedereen geldt. We schuiven ongewild, doch langzamerhand op naar een samenleving die noodgedwongen 'contactlozer' en sterieler verloopt. Een gezelschap op afstand.

In tegenstelling tot het contactloos betalen, waarbij we de aanraking met het papieren geld nu niet onmiddellijk zullen missen, is aanraking door en van anderen echter levensnoodzakelijk.

Dit begint al in onze eerste levensfase, namelijk die van een baby. Na negen maanden van geborgenheid in een warme bubbel worden kindjes in een koude wereld vol intense prikkels gekatapulteerd. Een heftige gebeurtenis voor deze kleintjes. Baby's hebben dan ook een aangeboren behoefte aan lichamelijke intimiteit. Eén van de redenen dat ze na de bevalling ook vrij snel op de blote huid worden gelegd. Klaar voor hun eerste dikke knuffel. Het stimuleert hun ontwikkeling en bevordert de aanmaak van het gelukshormoon oxytocine. Daarna zijn we de voor de rest van ons leven verkocht.

Anders dan in onze eerste levensfase kan een volwassen mens wel even verder zonder lichamelijk contact. Maar het deugdzame en helende effect ervan mag niet onderschat worden. Aanraking is een primaire behoefte, net als eten en drinken. De mens is niet voor niets een sociaal dier. We hebben elkaar nodig om te overleven. Willen we echter het corona-tijdperk trotseren, moeten we deze natuurlijke behoefte voor een tijdje in een dwangbuis bewaren. Ons pad ligt bezaaid met mensen die we steeds opnieuw uit de weg moeten gaan. En tijd is hierbij niet onze vriend. Het gemis wordt enkel groter.

Zeker in een periode die gepaard gaat met spanningen, stress-, paniek- en angstgevoelens. Aanraking betekent immers troost, emotionele ontlading, ontspanning, rust, pijnvermindering, communicatie, veiligheid en het versterken van onze onderlinge band. Vele mensen zoeken steun, maar vinden dat minder en minder bij elkaar. De beste manier om iemand op te vrolijken - een arm rond de schouder, een kneepje in de hand, een warme knuffel - is niet langer zonder gevaar. De huid is met 1,6 vierkante meter het grootste orgaan van de mens. En daar moeten we nu anderhalve meter van weg blijven. Mensen met een grote bubbel vinden dit gelukkig nog voldoende bij elkaar. Maar voor ouderen, alleenstaanden, risicopatiënten gaapt een leegte aan warmte. Een gebrek aan huis of huidgenoten.

Na baby's hebben oudere mensen het meeste huidhonger. Dit ontstaat doordat de tastzin langer dan bijvoorbeeld het gehoor en gezichtsvermogen, volop actief blijft. Maar het verlies van geliefden, het groeiende isolement en het verminderen van onder andere bezoek, doet dit verlangen ook in de laatste fase van ons leven weer toenemen. En net in deze tijden van corona kwamen heel wat ouderen alleen te staan of te sterven. Zonder handen vol troost. Hongerig van buiten en éénzaam van binnen. (Silvy Van Osselaer)