8 weken heeft het geduurd, de voorzichtige recuperatie. De dokter laat me toe, na wat compromissen sluiten, dat ik halftijds mocht herbeginnen werken. De komende weken werk ik enkel in de voormiddag...
Ik moet toegeven: ik heb de recuperatie in de namiddagen nog nodig.
Denkwerk is topsport, en mijn atleet is zwaar geblesseerd geraakt drie jaar geleden.
Maar vol goeie moed en mét de verplichting dat ik beter over mezelf moet waken, ga ik er tegenaan.
Het ging lang goed, sinds ik in november 2015 op mijn nieuwe job startte.
Sinds 7 weken ben ik thuis: recupereren van ... tja,.. laat het me maar uitputting noemen.
Ik heb niet goed genoeg gewaakt over mijn "evenwicht". De laatste maanden teveel werkdruk bij mezelf opgebouwd tot de zekeringen in mijn hoofd doorsloegen.
Enorme en snelle vermoeidheid, spraakstoornissen, concentratieproblemen,... waren weer het gevolg en dagelijkse kost.
De dokters waren duidelijk: alleen rust en ontspanning en tijd halen je hier uit.
Daar ben ik nu al 7 weken mee bezig en ik hoop keihard dat ik na volgende week weer aan de slag kan.
Lessen voor de toekomst trekken... altijd nodig. Het blijft een leerproces hoe ik met mezelf moet omgaan tegenwoordig.
Dat waken en behoedzaam omspringen met het zogenaamde evenwicht, balans... sneller gezegd dan gedaan.
Het ziekenhuis dan maar... het is 1 september 2013, op de middag.
Ik maak dit verhaal kort, uiteindelijk wil ik wel het kader schetsen, maar geen boek schrijven over die specifieke dag.
De vermoedelijke TIA werd na de CT-scan een CVA... In mensentaal: niet zomaar een klontertje dat even ambetant deed, maar twee bloedklonters die twee hersendelen hebben doen afsterven... te zien als twee witte vlekken op de CT-beelden... dode hersencellen.
De stroke-kamer zou de volgende twee dagen mijn habitat worden, met alle monitors, toeters en bellen die ze wellicht voorradig hadden.
Veel onderzoeken later, aan hart, bloedvaten, hoofd,... verklaarden ze me heel gezond en fit. Niks wees op een oorzaak van de bloedklonters waardoor er werd beslist een MRI te laten nemen.
Het resultaat was even schrikken, zelfs mijn vrouw moest van de arts van haar werk worden weggeplukt om naar het ziekenhuis het verdict te komen aanhoren.
Vermoedelijk enkele dagen voor de bewuste 1 september, moet ik om één of andere illustere reden (wat we nooit zullen achterhalen en wat de dokter omschrijft als 'brute pech') een scheur opgelopen hebben in mijn halsslagader. Daarbij was ik door het oog van een klein naaldje gekropen, zo omschreef de dokter het.
Gelukkig geen fatale gevolgen, maar door die scheur zijn er zich bloedklonters gaan vormen in die slagader. Door het sporten op 1 september, besloten die te verhuizen en zich te "nestelen" in mijn hersenen, met de gevolgen van dien.
Oorzaak gekend... de gevolgen echter helemaal nog niet.
Toen ik naar huis mocht, had ik eigenlijk geen fysieke beperkingen of blijvende verlammingen.
Mijn evenwicht was wel wat verstoord, maar dat kwam na enkele weken (of waren het maanden) weer goed.
Vooral mijn spraak en mijn concentratievermogen deden moeilijk. Daardoor werd een logopediste ingeschakeld die me meerdere malen per week thuis kwam "drillen".
Daar ben ik uiteindelijk 14 maanden mee bezig geweest.
Na 8 maanden ben ik progressief beginnen werken (opgebouwd van enkele uren per week, tot na een viertal maanden ik uiteindelijk 4/5 kon werken).
Spijtig genoeg was dat een overkill en moest ik totaal uitgeput het werk neerleggen voor opnieuw 8 maanden en de commerciële wereld vaarwel zeggen wegens "te belastend".
Sinds november 2015 heb ik een fulltime job bij de lokale overheid.
Dicht bij huis, vaste uren, regelmaat, geen commerciële druk en toch de nodige verantwoordelijkheden en uitdagende job-inhoud.
Mensen zeggen: goed dat je er niks aan hebt overgehouden, maar dat begrijpen ze verkeerd. Het bewijst dat mensen nog altijd heel sterk afgaan op wat hun ogen zeggen, wat er aan de buitenkant is te zien, of in mijn geval: niet is te zien.
Ik heb wel degelijk fysieke letsels, maar die zitten in mijn hoofd, aan mijn hersenen. Twee stukjes van mijn grijze massa zijn ermee opgehouden. De rest moest leren de verloren gegane taken over te nemen.
En heel vaak worden die hersenfuncties waar ik het moeilijk mee heb (spraak, focus en concentratie) nog eens aan de kant geschoven.
Ik vermoed dat mijn hersenen terug naar hun oorspronkelijke taken willen wanneer het te lastig wordt...
Vermoeidheid, nog zo'n euvel, is geen rechtstreeks gevolg van mijn herseninfarct.
Enorm veel energie, meer dan 'normaal', dient te stromen naar mijn hoofd om dat goed te doen werken.
Wanneer het wat minder goed gaat, zorgt dat voor fysieke (en mentale) uitputting.
Daar sta ik dus elke dag voor, op zoek naar het juiste evenwicht. Balans is een sleutelwoord geworden in mijn dagelijks doen en laten.
Die balans komt niet vanzelf en is iets waar ik heel alert op moet zijn. Een alertheid die ik soms niet meer heb als het wat lastiger wordt.
Dan is hulp altijd welkom om die vicieuze cirkel te doorbreken, iemand die me tegen mezelf beschermt.
Hiermee is het kader wel wat geschetst.
De volgende berichten in de blog zullen over actuele gebeurtenissen, gevoelens, frustraties, ... gaan, day by day ...
Dit zijn mijn eerste stappen in "blog-land"... en eerste stapjes zijn altijd wat onwennig, wankel en onzeker.
Wel tof dat je er getuige van bent: welkom op mijn blog !
Niemand is verplicht dit te lezen, meer nog, ik hou er zelfs rekening mee dat weinigen dit écht gaan doen.
Het lezen van mijn blog kan verschillende uitwerkingen hebben, daar ben ik me van bewust. Ik hoop vooral positieve;
Lezers kunnen in het algemeen situaties als de mijne beter gaan begrijpen, specifieker kunnen ze mij beter begrijpen (mag ik hopen), lotgenoten kunnen er steun in vinden, ik kan één en ander van me afschrijven,...
Lijken me voldoende redenen om het te doen.
De aanzet om het te doen ligt op twee vlakken: meerdere mensen die ik zowel privé als professioneel ontmoette, hebben het me aangeraden... ("jij moet een boek schrijven als ik je zo hoor vertellen"... ik hou het bij een blogske).
Anderzijds geeft het lezen van hersenspinsels van lotgenoten me zelf ook steun.
Ik voel me begrepen door de herkenning van hun situaties en bekommernissen.
Laat ik dan ook mijn steentje bijdragen op dat vlak.
Voor wie dit leest: ik ben geen first-class auteur. Desondanks: ik wens je veel leesplezier en veel goeie inzichten.
Om tot het uiteindelijke doel van deze blog te komen, moet ik het verhaal vertellen vanaf dag 1.
Het is 1 september 2013... normaal is dat de eerste schooldag na de grote vakantie.
In 2013 was het een zondag, dus de jeugd en de onderwijzende medemens kregen een dagje uitstel.
Het is intussen drie en een half jaar geleden, maar die ganse dag herinner ik me alsof het gisteren was.
Ik had nooit gedacht en kunnen verwachten hoe mijn leven er zou uitzien vanaf die middag, de eerste september.
Al enkele jaren ging ik quasi wekelijks samen met vrienden mountainbiken.
Die ochtend stond de jaarlijkse mooi toertocht in Lozer op het programma.
Fijne rit, mooi weer, het vormpeil was niet slecht, ook niet super. Ritje van 40 km goed verteerd!
Fiets ter plekke proper gespoten en veilig gestald.
De gewoonte om na onze ritten niet te pintelieren hielden we nu ook in stand, maar het bonnetje voor de braadworst gingen we wél benutten.
Het moet dan rond 10u30 zijn geweest.
Bij het bukken en zoeken in mijn rugzakje naar dat "gratis braadworst bonnetje" zie ik mijn rechterarm dingen doen die ik zelf niet aan het doen ben; Alsof die arm zijn eigen leven gaat leiden. Meteen daarbij voel ik mijn rechterbeen doorzakken maar kan ik me wel op de stoel zetten die achter me klaar stond.
Die arm die blijft maar heen en weer schudden, de controle is compleet weg.
Ik kijk op en rond en de makkers merken dat er iets loos is.
Bezorgde blikken, vragen of alles wel OK is... het enige dat ik kan antwoorden: "Euuuuuh"...
Binnen in mijn hoofd had ik een ander antwoord voorzien. De boodschap zat klaar om de wereld in te sturen, maar alleen dat gewauwel komt eruit. Ik merk ook op dat mijn rechterwang en mondspieren niet doen wat ze moeten doen.
De eerste reacties en gedachten, zowel bij mezelf als de vrienden, gaan naar de weerslag van de bovenmenselijke sportieve prestaties die ik zopas leverde...
Te diep gegaan misschien? Een flauwte? ... snel een cola, voor de suikers...
Die cola gaat niet vlot binnen... ik verslik me kan het bruine suikersopje niet in mijn mond houden.
Toch eerst even bekomen en in het gras gaan liggen dan maar.
Het betert... na een tijdje kan ik weer wat praten en kan ik mijn rechterbeen en arm weer gebruiken.
Thuis afgeleverd door taxi P.
Mijn hoofd stond al bij het burenbezoek dat we gepland hadden die middag en de gezellige namiddag die we daar gingen hebben.
Dus snel douchen en omkleden.
Het was mijn vrouw, immer alert en zorgzaam, die er me bij het horen van mijn verhaal toch op wees dat ik best eens naar de dokter van wacht belde, want ik zou "morgen na het werk wel eens bij de dokter binnen springen".
Het bleek een raad die mij misschien wel het leven heeft gered, of ik elk geval, veel erger heeft voorkomen.
Het telefoontje op zich naar de dokter, was in elk geval een schok, voor mezelf én voor mijn vrouw, want het gewauwel, gestotter bij de pogingen die ik deed om uit te leggen waarvoor ik belde, deden ons inzien dat er iets bijzonder fout was met me.
