In 2013 was het een zondag, dus de jeugd en de onderwijzende medemens kregen een dagje uitstel.

Het is intussen drie en een half jaar geleden, maar die ganse dag herinner ik me alsof het gisteren was.

Ik had nooit gedacht en kunnen verwachten hoe mijn leven er zou uitzien vanaf die middag, de eerste september.

Al enkele jaren ging ik quasi wekelijks samen met vrienden mountainbiken.

Die ochtend stond de jaarlijkse mooi toertocht in Lozer op het programma.

Fijne rit, mooi weer, het vormpeil was niet slecht, ook niet super. Ritje van 40 km goed verteerd!

Fiets ter plekke proper gespoten en veilig gestald.

De gewoonte om na onze ritten niet te pintelieren hielden we nu ook in stand, maar het bonnetje voor de braadworst gingen we wél benutten.

Het moet dan rond 10u30 zijn geweest.

Bij het bukken en zoeken in mijn rugzakje naar dat "gratis braadworst bonnetje" zie ik mijn rechterarm dingen doen die ik zelf niet aan het doen ben; Alsof die arm zijn eigen leven gaat leiden. Meteen daarbij voel ik mijn rechterbeen doorzakken maar kan ik me wel op de stoel zetten die achter me klaar stond.

Die arm die blijft maar heen en weer schudden, de controle is compleet weg.

Ik kijk op en rond en de makkers merken dat er iets loos is.

Bezorgde blikken, vragen of alles wel OK is... het enige dat ik kan antwoorden: "Euuuuuh"...

Binnen in mijn hoofd had ik een ander antwoord voorzien. De boodschap zat klaar om de wereld in te sturen, maar alleen dat gewauwel komt eruit. Ik merk ook op dat mijn rechterwang en mondspieren niet doen wat ze moeten doen.

De eerste reacties en gedachten, zowel bij mezelf als de vrienden, gaan naar de weerslag van de bovenmenselijke sportieve prestaties die ik zopas leverde...

Te diep gegaan misschien? Een flauwte? ... snel een cola, voor de suikers...

Die cola gaat niet vlot binnen... ik verslik me kan het bruine suikersopje niet in mijn mond houden.

Toch eerst even bekomen en in het gras gaan liggen dan maar.

Het betert... na een tijdje kan ik weer wat praten en kan ik mijn rechterbeen en arm weer gebruiken.

Thuis afgeleverd door taxi P.

Mijn hoofd stond al bij het burenbezoek dat we gepland hadden die middag en de gezellige namiddag die we daar gingen hebben.

Dus snel douchen en omkleden.

Het was mijn vrouw, immer alert en zorgzaam, die er me bij het horen van mijn verhaal toch op wees dat ik best eens naar de dokter van wacht belde, want ik zou "morgen na het werk wel eens bij de dokter binnen springen".

Het bleek een raad die mij misschien wel het leven heeft gered, of ik elk geval, veel erger heeft voorkomen.

Het telefoontje op zich naar de dokter, was in elk geval een schok, voor mezelf én voor mijn vrouw, want het gewauwel, gestotter bij de pogingen die ik deed om uit te leggen waarvoor ik belde, deden ons inzien dat er iets bijzonder fout was met me.

wordt vervolgd...