Ik maak dit verhaal kort, uiteindelijk wil ik wel het kader schetsen, maar geen boek schrijven over die specifieke dag.

De vermoedelijke TIA werd na de CT-scan een CVA... In mensentaal: niet zomaar een klontertje dat even ambetant deed, maar twee bloedklonters die twee hersendelen hebben doen afsterven... te zien als twee witte vlekken op de CT-beelden... dode hersencellen.

De stroke-kamer zou de volgende twee dagen mijn habitat worden, met alle monitors, toeters en bellen die ze wellicht voorradig hadden.

Veel onderzoeken later, aan hart, bloedvaten, hoofd,... verklaarden ze me heel gezond en fit. Niks wees op een oorzaak van de bloedklonters waardoor er werd beslist een MRI te laten nemen.

Het resultaat was even schrikken, zelfs mijn vrouw moest van de arts van haar werk worden weggeplukt om naar het ziekenhuis het verdict te komen aanhoren.

Vermoedelijk enkele dagen voor de bewuste 1 september, moet ik om één of andere illustere reden (wat we nooit zullen achterhalen en wat de dokter omschrijft als 'brute pech') een scheur opgelopen hebben in mijn halsslagader. Daarbij was ik door het oog van een klein naaldje gekropen, zo omschreef de dokter het.

Gelukkig geen fatale gevolgen, maar door die scheur zijn er zich bloedklonters gaan vormen in die slagader. Door het sporten op 1 september, besloten die te verhuizen en zich te "nestelen" in mijn hersenen, met de gevolgen van dien.

Oorzaak gekend... de gevolgen echter helemaal nog niet.

Toen ik naar huis mocht, had ik eigenlijk geen fysieke beperkingen of blijvende verlammingen. 

Mijn evenwicht was wel wat verstoord, maar dat kwam na enkele weken (of waren het maanden) weer goed. 

Vooral mijn spraak en mijn concentratievermogen deden moeilijk. Daardoor werd een logopediste ingeschakeld die me meerdere malen per week thuis kwam "drillen".

Daar ben ik uiteindelijk 14 maanden mee bezig geweest.

Na 8 maanden ben ik progressief beginnen werken (opgebouwd van enkele uren per week, tot na een viertal maanden ik uiteindelijk 4/5 kon werken).

Spijtig genoeg was dat een overkill en moest ik totaal uitgeput het werk neerleggen voor opnieuw 8 maanden en de commerciële wereld vaarwel zeggen wegens "te belastend".

Sinds november 2015 heb ik een fulltime job bij de lokale overheid.

Dicht bij huis, vaste uren, regelmaat, geen commerciële druk en toch de nodige verantwoordelijkheden en uitdagende job-inhoud.

Mensen zeggen: goed dat je er niks aan hebt overgehouden, maar dat begrijpen ze verkeerd. Het bewijst dat mensen nog altijd heel sterk afgaan op wat hun ogen zeggen, wat er aan de buitenkant is te zien, of in mijn geval: niet is te zien.

Ik heb wel degelijk fysieke letsels, maar die zitten in mijn hoofd, aan mijn hersenen. Twee stukjes van mijn grijze massa zijn ermee opgehouden. De rest moest leren de verloren gegane taken over te nemen. 

En heel vaak worden die hersenfuncties waar ik het moeilijk mee heb (spraak, focus en concentratie) nog eens aan de kant geschoven. 

Ik vermoed dat mijn hersenen terug naar hun oorspronkelijke taken willen wanneer het te lastig wordt...

Vermoeidheid, nog zo'n euvel, is geen rechtstreeks gevolg van mijn herseninfarct. 

Enorm veel energie, meer dan 'normaal', dient te stromen naar mijn hoofd om dat goed te doen werken.

Wanneer het wat minder goed gaat, zorgt dat voor fysieke (en mentale) uitputting.

Daar sta ik dus elke dag voor, op zoek naar het juiste evenwicht. Balans is een sleutelwoord geworden in mijn dagelijks doen en laten.

Die balans komt niet vanzelf en is iets waar ik heel alert op moet zijn. Een alertheid die ik soms niet meer heb als het wat lastiger wordt.

Dan is hulp altijd welkom om die vicieuze cirkel te doorbreken, iemand die me tegen mezelf beschermt.

Hiermee is het kader wel wat geschetst.

De volgende berichten in de blog zullen over actuele gebeurtenissen, gevoelens, frustraties, ... gaan, day by day ...

Bedankt voor het lezen!