Vanmorgen naar terminal albrook gereden met taxi om de rammelbus te nemen richting Darien, the end of the panaamerica. Om 7u 30 vertrokken na het nuttigen van een theetje en een croissantje met kaas en ei. De 5 dollar per persoon is nog steeds dezelfde prijs als jaren geleden. Het deed wel eens deugd om weer zo te reizen. De laatste keer was met een dikke vier keer vier. Het verloop van de reis met de bus is nog steeds hetzelfde. Een slakkegangetje, luide met deze keer saaie panameze muziek, mensen komen en mensen gaan, achterdeurtje open om bagage in te laden om te eindigen in een eivol busje. Een stopje in Chepo om een snakje te eten of een koffietje te drinken. Wij kozen voor de algekende Patagones, een soort gefrituurde bananen, met een stukje kip voor de prijs van 2 dollar en een klets, opgediend in een MacDonnald doosje. De panamezen hebben minder geluk.... zij krijgen de inhoud in een plastiek zakje. Met zijn allen op de bus en rijen rijen rijen. Het begin van de panamericana is vol putten en bulten. Een eindje verder begon het kluchtig te worden want onze chauffeur gaf volle gase over de kleine heuveltjes en dat vonden de kinderen en de volwassen superleuk. Kriebels in de buik. Aangekomen aan de eerste politiecontrole moesten de twee belgen weer van de bus om te registreren waar ze naar toe gingen. Enkele uren later riep de chauffeur Epeti, tijd om af te stappen. De geplande 3 uur werden er helaas 5 en een klets. Ipeti is een gehucht waar ipeti Kuna indianen, Mestizos, blanke boeren en Ipeti Embera Indianen in harmonie samenleven rond een brugje en een rivier. Na enkele fotos genomen te hebben vanop het brugje ontmoeten we Chico, familie van Haime een vriend van enkele jaren geleden. We gaan eerst een Panamaatje nuttigen in de lokale pub aan meztisos zijde en nog een en nog een en nog een terwijl de jukebox veel te luide panameze techo produceerde. Onze beste vriend gaf ons een lesje in het Spaans, een orkaan aan woorden waar ik 10 procent van verstond. Ja mannekes dat duurde zo een aantal uren. Mijn spaanse woordenschat was veel te vlug uitgeput. De lange aardenweg richting Emberra dorp werd aangevat. Een tijdje later paseerde een 4 maal vier die ons verloste van het overdreven zweet die uit onze porieen druipte. Ipeti zelf is op zich niet veel veranderd. Het enige dat ze nu wel hebben is een totaal nieuwe plaats voor toeristen, met ducha y bano. Super mooi. Deze prachtige creatie is ingekadert tussen orchideen en andere aangeplante bomen uit de bovengelegen bergen. De eerste fotos gemaakt. Lemmy je hebt uw eerste armbandje, creatie van een van de indianenvrouwen. Rond 3 uur in de namiddag hebben de eerste hevige regenbuigen voor een vervrissing gezorgd. een lauwe douche, gratis en voor niets.... Ipeti Kuna was geen groot succes. Geen vrouwen met hun typische Molas te bespeuren aan de voorzijde van hun dorp. Joepie bus in zicht en terug naar de hoofdstad panama city. Zelfde ervaring als de heenrit. Ja mannekes, nu het klaar is besef je pas hoe die stad boomed. Flats, een prachtige moderne skyline dat ik morgen zal proberen op de vaste prent te plaatsen. Het zal zeker een immens verschil zijn met de fotos van vier jaar geleden. Taxi genomen richting stad en een ander Hostal gaan opzoeken. Ik had op het internet het Hostal Zulys in de mot gekregen. Eerlijk is eerlijk we blijven in Voyager, niet meer de charme van vroeger maar even goed als Zulys. Na Zulys binnengewipt in el Rey, el grande supermercado, 24 uur open, 7 op 7 en we hadden geluk want er was Rumproeving. De Auchan van Panama zorgt voor de dorstigen. Nu terug in Hostal Voyager. Het is hier erg rustig. Enkele toeristen. We nuttigen een Abuelo con Cola en praten een beetje na van de voorbije dag en ons reeds beleefde leven. Viva la vida en viva 3 veces Panama. Een land die meer en meer mijn tweede thuis wordt, dit na twee dagen reiwzen. hasta la vista Anneke, Lemmietje, Boyke, vriendjes en vriendinnetjes Groeten uit het zweetrijke Panama.
De biertjes kosten hier nog altijd 50 cent in een lokale pub> El Rey heeft zijn prijzen opgetrokken naar 42 cent voor een blik...
Anneke, Lemmy en Boy, Mama Annick,vriendjes en vriendinnetjes
Na een prettige treinreis, vlotte vliegverbinding met KLM, goede bediening en elk ons eigen speeltje aangekomen in Panama waar Gerardo ons stond op te wachten. Achter de bagage hebben we wel lang moeten wachten. Verkeerde band. Gisterenavond dus moe en versleten vroeg in ons nest gekropen. Nog een abuelootje gedronken , douchke gepakt en gaan maffen. Vanmorgen wakker geworden, geen besef van tijd want een horloge hebben we hier niet. Eerste indruk is dat panama city veel veranderd is, vele nieuwe gebouwen, autopistas tegen betaling, taxi van de luchthaven naar hier 25 Dollar, veel verkeer en vele mooie lichtjes... twas reeds donker he toen we aankwamen. Temperatuur een 30 tal graden en het zweet breekt ons nu al uit. Mannekes tes zesse beloofd voor vandaag en de volgende dagen. Op het vliegtuig konden we genieten van cds, films, spelletjes, languagecourses en nu en dan een aperootje. 10 uren vliegen met Coldplay, the beatles, Mettalica, Radiohead en enkele films waaronder Slumdog Millionaire die zeker de moeite is om te bekijken. Mads heeft al zijn trui vergeten in het vliegtuig en zijn matje en slaapzak waren helaas de piste in tegen dat de rugzak op de verkeerde band lag in Panama City. Gerardo heeft een 2 jaar oude gele cab en is nog dikker geworden. Hij blijft cool, Hey Curd, vlug zijn auto gaan halen en bij aankomst aan het Hostal noemde hij mij dan weer Brother. Hostal Voyager is niet meer wat het was. Een nieuwe omgeving maar verre van de charme dat het vroeger uitstraalde. Ligt nu in Via Argentina. Rustig maar 27 dollar voor een kotje is me wel wat bij het haar gegrepen.. Dus volgende keer gaan we op zoek naar een ander stekje. Guadeloupe is nog altijd super sympa en Abdiel heeft zijn eigen hotel in Spanje. Ze hebben moet verhuizen daar hun vroeger flatje verkocht werd voor de ronde prijs van 4 en een half miljoen dollar.
Boy en Lemmy niet vergeten naar de sterretjes te kijken he... Ik ben de grote beer jullie de kleine
