De voorstelling werd gestart met een verhaal over een ondergrondse parking. Peter, Natali en Willem bezochten een museum. Na het bezoek keerden ze allen terug naar de ondergrondse parking. Ze praten over het centraal gemiddelde. Door de gezellige sfeer waren ze niet geconcentreerd. Ze zochten een betaalautomaat, maar vonden het niet. Ze kwamen terecht op een plaats dat voor hen onbekend leek. Ogenschijnlijk namen ze een verkeerde trap, dus keerde men terug. Er waren allerlei gangen en de gelijkenissen waren voor treffend. Door deze gelijkenissen ontstond er een verwarring. Opeens viel het licht uit, waardoor Peter dacht dat hij in een nachtmerrie zat verstrengeld. De drie acteurs hadden het gevoel dat ze één persoon waren, die hetzelfde dacht en voelde.

Het eerste deel ging over een restaurantbezoek. Peter en Natali gingen uit eten in een restaurant. Peter was de ex-partner van Natali en Willem speelde een ober. Natali had het gevoel hem te kennen, maar ze had geen idee vanwaar. In het gesprek tussen Natali en Willem kwam naar voor dat Natali wou stoppen met acteren en een politicus wou worden. Ze wou een andere wending geven aan haar leven. Willem reageerde ongeloofwaardig.

Peter had een plasprobleem, waardoor hij regelmatig naar het toilet stapte. Willem vertelde aan Natali wie hij echt was. Vroeger was Willem een acteur en vandaar kende Natali hem. Hij wou veranderen van baan en koos om ober te zijn. Wat later herkende ook Peter hem. Natali vertelde aan Willem over Peter zijn plasprobleem. Hij was namelijk verslaafd aan het toilet. Hij kon daar uren over praten, vooral over zijn uitwerpselen en riolen. Peter vond het absurd dat zijn uitwerpselen verenigd werden met anderen hun uitwerpselen, omdat het iets van hem was. Hij stelde ook een ander bizarre vraag. Waarom het toilet water gescheiden werd van het gewoon water. Natali vertelde dat beiden terug herenigd werden in de zee en dat zorgde voor een geruststelling bij Peter. Peter verkleedde zich ook als ober, maar niemand zag het verschil.

Gedurende het leven veranderen mensen voortdurend, zonder dat men er bewust bij stilstaat. Niet alleen de stijl, de handeling maar ook de gedachten veranderen. De baanwissel was hier een voorbeeld van. Vroeger had hij nooit gedacht dat hij ooit een ober zou worden. Een mens leefde in een wereld dat voortdurend veranderde, maar ook de identiteit van de persoon kon veranderen.

Op het einde van het verhaal is er een discussie waarbij Willem niet geloofde dat Natali en Peter hem niet herkenden. Hij dacht dat het eerder was omdat ze hem niet wilden herkennen. In de inleiding was er een gesprek over het centraal gemiddelde. De mens staat ook centraal in het leven. Er is nooit echt een einde. Het leven blijft doorgaan, ook na de dood. Ook de verscheidene discussies tijdens de toneelvoorstelling hadden geen einde, maar bleven in het midden staan. Iedereen zocht naar het midden, maar ook het midden verdwijnt in de massa. Een voorbeeld in de voorstelling gaat over de politiek. De meerderheid stemt op de middenpartij, waardoor het individu verdwijnt tussen de massa.

Referentie: De Werf, Brugge