Ik pluk de sterren uit de hemel,
als jij maar even naar me lacht.
Want in jouw mooie bruine ogen,
straalt een lichtje dag en nacht.
Jij hoeft geen woorden meer te zeggen,
kijk mij alleen maar even aan.
Dan hoef je niets meer uit te leggen,
ik kan de hele wereld aan.

Love is hard and it will always be.
But someone loves you, and that one is me.

Toen ik jou voor het eerst zag, was ik meteen van slag.
Jij leek zo weggelopen uit mijn mooiste dromen. 

Jij kwam op het moment dat ik geen uitweg meer zag,
Elke dag steeds weer die tranen, ’t was zo gewoon.

Maar dat is allemaal, nu voorgoed verleden tijd.
Jij hebt mij van dit verdriet, voor eeuwig bevrijd.

Ik ben niet meer alleen, Mn wereld draait om jou.
Sinds jij hier bent, ben jij er ieder moment voor mij.

 Soms kijk ik even terug, maar dan bedenk ik gauw
Laat het rusten, dat is geweest en voorgoed voorbij.

 Alles wat achter me ligt, daar kijk ik niet meer naar om.
Ik heb nu m’n geluk, en dat ben jij.

Soms zoek ik nog naar de woorden,
ik weet niet wat ik zeggen moet.
Ik had al zoveel verloren,
totdat ik jou heb ontmoet.

 
Ik zal die dag nooit vergeten,
daar stond jij in een keer voor mij.
Vanaf die dag ben ik gaan leven,
en was het alleen zijn voorbij.
 

Ik kijk nu niet langer naar morgen,
ik geniet eerst van vandaag.
Door jou heb ik nu geen zorgen,
jij geeft me waar ik jou om vraag.

 
Ik zou jou niet meer kunnen missen,
door jou werden mijn tranen een lach.
Naar m’n gevoelens hoef je niet te vissen,
want iedereen weet dat ik je graag mag.

Ik hoef jou niet te zeggen,
wat ik voor je voel.
‘T is toch niet uit te leggen,
liefde is een gevoel.
 

Één blik in jouw ogen,
het horen van jouw stem.
Heel de wereld mag het horen,
dat ik stapel op je ben.

 
Jij hebt mij leren lachen,
niets is jouw te dol.
Zat mijn hart vol tranen,
toch zag jij altijd de lol.

 
Ik kan jouw niet meer missen,
wat moet ik zonder jou.
Kwil het van de daken schreeuwen,
dat ik zoveel van je hou.

Mijn stil verdriet… 

Mijn stil verdriet…

dat ziet een ander niet.

Mijn stil verdriet…

omdat wij niet bij elkaar kunnen zijn.

Ik zou zo graag eens met je praten,

hopend dat jij net hetzelfde wilt als ik.

Mijn stil verdriet…

waarom kan het niet anders zijn?

Wij tweeën… voorgoed samen…

Wat zou dat heerlijk zijn!

Ik wacht nu al zo lang,
op een geschikt moment,
dat ik je kan vertellen,
hoe lief en schattig je wel bent.

Mocht je het aan me zien,
da zou ik niet zo vrezen,
wat jou reactie zou wezen,
ach…als ik het je ooit zeggen kan.

 
Want ik durf het weer niet,
voor de zoveelste keer,
mijn hart bonst op en neer,
het gaat zo hard te keer.

Ik kijk naar ons als zon en lucht,
en ik heb altijd voor mijn angst weggevlucht.
Om jou te vragen, “wat vind je van mij?”
Ik durf het niet te wagen, tenzij…

 
Hou je van mij?