Ik hoef jou niet te zeggen,
wat ik voor je voel.
‘T is toch niet uit te leggen,
liefde is een gevoel.
 

Één blik in jouw ogen,
het horen van jouw stem.
Heel de wereld mag het horen,
dat ik stapel op je ben.

 
Jij hebt mij leren lachen,
niets is jouw te dol.
Zat mijn hart vol tranen,
toch zag jij altijd de lol.

 
Ik kan jouw niet meer missen,
wat moet ik zonder jou.
Kwil het van de daken schreeuwen,
dat ik zoveel van je hou.

Mijn stil verdriet… 

Mijn stil verdriet…

dat ziet een ander niet.

Mijn stil verdriet…

omdat wij niet bij elkaar kunnen zijn.

Ik zou zo graag eens met je praten,

hopend dat jij net hetzelfde wilt als ik.

Mijn stil verdriet…

waarom kan het niet anders zijn?

Wij tweeën… voorgoed samen…

Wat zou dat heerlijk zijn!

Ik wacht nu al zo lang,
op een geschikt moment,
dat ik je kan vertellen,
hoe lief en schattig je wel bent.

Mocht je het aan me zien,
da zou ik niet zo vrezen,
wat jou reactie zou wezen,
ach…als ik het je ooit zeggen kan.

 
Want ik durf het weer niet,
voor de zoveelste keer,
mijn hart bonst op en neer,
het gaat zo hard te keer.

Ik kijk naar ons als zon en lucht,
en ik heb altijd voor mijn angst weggevlucht.
Om jou te vragen, “wat vind je van mij?”
Ik durf het niet te wagen, tenzij…

 
Hou je van mij?