Na regen komt zonneschijn, maar na de sneeuw ook hoor. Op dag 4 liepen we alweer in de blakende zon op een wit strand. Van een meteorologische shock gesproken.
Deze brave jongen dacht zich te verstoppen maar ik had hem nog net zien verdwijnen. hihi
Een blowhole langs het strand. Kan indrukwekkend zijn.
Vooral als je 15 min ervoor nog op die plaats stond. De gids had me gelukkiglijk verwittigd.
Babywallabie in de buik van mama komt ook eens kijken.
Deze poseert niet hoor. Hij bedelt om eten. Da's een gekend probleem als mensen de wilde dieren voederen. Daarom staat het daar echt op verscheidene plaatsen aangegeven dit niet te doen.
Arne had gewoon 2 bollekes gevraagd.
Als je tijdens de gevangenschap nog teveel stout was, vloog je in dit gebouw. En ik kan je verzekeren dat dit een straf was. GEEN geluid, eenzame opsluiting, wanneer je buiten je cel kwam, had je een kap op zodat niemand je kende. Op je uniform stond enkel je celnummer. Je had dus geen identiteit voor die periode. Werd je daar gestraft, vloog je in de "dark room" Een donkere kamer waar je voorbij 4 dikke deuren moest en waar dus niets van geluid doorkwam. Ik kreeg het al benauwd na een paar seconden.
Dit was de ruimte die je had in je gewone cel.
De ruimte voor je wandeling van 1uur per dag.
De zondagsmis was verplicht, maar zoals eerder gezegd...... niemand mocht je herkennen. Daarom aparte hokjes, en ze waren smallekes voor mij hoor.
's Avonds een "ghost tour" in dezelfde gevangenis. Brrrrrrrrr BIBBEREN!!!!!!!!!!!!!!!!
Dit duiveltje helaas enkel in een wildpark gezien. Deze had net een wallabieboutje gekregen.
om 10 minuutjes later zijn pootjes schoon te likken. " Allemaal op" zei hij..... en hij bedoelde het letterlijk hoor. Een Tasmaanse Duivel eet letterlijk alles met huid, haar en botten behalve de ingewanden meer specifiek de maag en darmen. Dat is voor de HELE GROTE honger.
Hij doet zijn naam wel eer aan hé. Ziet hij er niet duivels uit??????
Ons Tasmaans avontuur eindigde met een wijnproeverij. SCHOL!!!!!!!!!!!
Onder de middag hadden we gelukkig een gids die lekker eten voor ons maakte. Hier zijn versie van burrito's. Het meisje met de muts was een amerikaanse en niet erg akkoord maar het smaakte wel.
Ondanks dat het een nachtdier is, kwamen we onderweg naar onze slaapplaats toch deze wombat tegen. Eindelijk kon ik eentje in het wild trekken.
Na regen komt zonneschijn, maar na de sneeuw ook hoor. Op dag 4 liepen we alweer in de blakende zon op een wit strand. Van een meteorologische shock gesproken.
Deze brave jongen dacht zich te verstoppen maar ik had hem nog net zien verdwijnen. hihi 
Een blowhole langs het strand. Kan indrukwekkend zijn.
Vooral als je 15 min ervoor nog op die plaats stond. De gids had me gelukkiglijk verwittigd.
Babywallabie in de buik van mama komt ook eens kijken.
Deze poseert niet hoor. Hij bedelt om eten. Da's een gekend probleem als mensen de wilde dieren voederen. Daarom staat het daar echt op verscheidene plaatsen aangegeven dit niet te doen.
Arne had gewoon 2 bollekes gevraagd. 
Als je tijdens de gevangenschap nog teveel stout was, vloog je in dit gebouw. En ik kan je verzekeren dat dit een straf was. GEEN geluid, eenzame opsluiting, wanneer je buiten je cel kwam, had je een kap op zodat niemand je kende. Op je uniform stond enkel je celnummer. Je had dus geen identiteit voor die periode. Werd je daar gestraft, vloog je in de "dark room" Een donkere kamer waar je voorbij 4 dikke deuren moest en waar dus niets van geluid doorkwam. Ik kreeg het al benauwd na een paar seconden. 
Dit was de ruimte die je had in je gewone cel.
De ruimte voor je wandeling van 1uur per dag.
De zondagsmis was verplicht, maar zoals eerder gezegd...... niemand mocht je herkennen. Daarom aparte hokjes, en ze waren smallekes voor mij hoor.
's Avonds een "ghost tour" in dezelfde gevangenis. Brrrrrrrrr BIBBEREN!!!!!!!!!!!!!!!!
Dit duiveltje helaas enkel in een wildpark gezien. Deze had net een wallabieboutje gekregen.
om 10 minuutjes later zijn pootjes schoon te likken. " Allemaal op" zei hij..... en hij bedoelde het letterlijk hoor. Een Tasmaanse Duivel eet letterlijk alles met huid, haar en botten behalve de ingewanden meer specifiek de maag en darmen. Dat is voor de HELE GROTE honger.
Hij doet zijn naam wel eer aan hé. Ziet hij er niet duivels uit??????
Ons Tasmaans avontuur eindigde met een wijnproeverij. SCHOL!!!!!!!!!!!
En toen liepen we plots in de sneeuw.
Onder de middag hadden we gelukkig een gids die lekker eten voor ons maakte. Hier zijn versie van burrito's. Het meisje met de muts was een amerikaanse en niet erg akkoord maar het smaakte wel.
Ondanks dat het een nachtdier is, kwamen we onderweg naar onze slaapplaats toch deze wombat tegen. Eindelijk kon ik eentje in het wild trekken.
