Op reis in Zuid Amerika . Reisverslag van drie wereldreizigers .
09-01-2023
Santa Fe de Antioqiua.
Onze volgende dagvullende uitstap kwam er al aan. Santa Fe is een nationaal monument vanwege de bewonderenswaardige en prachtige architectuur uit het koloniale tijdperk en dus ook uit het netwerk van erfgoedsteden van dit land. Het heeft zeven kerken en huizen uit de 16de, 17de en 18de eeuw.
De tweede grootste stad van Colombia staat ook op ons programma. We vertrokken in Jardín voor een heerlijke bergrit van amper 140 km en kwamen ruim 4 uur later in Medegín (zo spreken ze het hier uit) aan. We zagen dus onderweg de menselijke verkeerslichten weer om het verkeer beurtelings door de vele werken te loodsen. In deze stad hebben ze een heuse metrolijn, en die bracht ons reeds bij de beelden van Botero. Verder de zondagse activiteiten hier met spel en dans.
Aangekondigd als een verplaatsing van 213 km zou de bergrit van vandaag van het krieken van de dag tot valavond in beslag nemen. Een busverbinding met koffiestop, een wegomleiding, wegenwerken XXXL, verkeerschaos, slechte staat van de wegen waren de ingrediënten van de mooie maar moeilijke verplaatsing. Zo kwamen we ook laat aan in de Tuin van Colombia. Het dorp met de meeste terrasjes van het land.
Manizales, op 2160 meter hoogte, is een stad met veel gezichten.
Neem alleen maar al de beeldende kunst van Rodrigo Arenas Betancourt of Luis Guillermo Vallejo Vargas. Het is ook een stad om even te ontvluchten wegens de overheersende drukte. Een park net buiten de stad brengt dan rust. Steile wegen brengen bussen soms in een bepaalde positie, zelfs met 14 "miss-verstanden" aan boord. En 's avonds loeiharde muziek op het Bolivarplein.
Het park Recinto del Pensamiento bracht dus rust ver van het getoeter, gebrom en huilende, brullende bussen of overdreven luide muziek. Honderdtwintig colibrisoorten en bloemen voor een hele ruiker. De natuur van Colombia in Andesgebied. Top.
De volgende indrukwekkende bergrit door het Andesgebied bracht ons 42 kilometer verder. Deze keer gingen we eens met een kabelbaan van de terminal naar het hotel. Een anderhalf uur durende parade liep door onze straat. Groot feest dus. Viva la 66 Feria de Manizales, la mejor Feria de América. Jong en ouder dansten, zongen, swingden of liepen voor onze deur. Zelfs miss Venezuela, holá. Oh ja, het feest is ter ere van miss koffieboon.
We reisden door naar een grote winkelstad. Een uurtje rijden, een busje waar je zelf je muziekje op een soort vliegtuigschermpje kan kiezen. Een lust voor het oor. Op de Plaza Bolívar zie je zelfs de Simon zonder kleding. Speciale kerk met unieke zoldering. Gezelligheid op Simons pleintje, voor jong en oud. Schaken op bijna elke hoek, wie wint, ontvangt pesos. We logeren tegenover een grote kliniek, zo heb je de zekerheid van een "voor-spoed-IG" jaar, toch.
Nieuwjaarsdag. Kwart na zeven in de ochtend werden we al met een schoentrekker in een pick-up (Willy) gewrongen. Normaal biedt zo'n 4x4 plaats aan 5 passagiers. Men verdubbelde dit aantal en de eerste opdracht van 23 was aan boord blijven gedurende 20 minuten. Toch de moeite om vol te houden, te zien aan de foto's. Een natuurpark met bergbeklimmen, speciale palmbomen en veel beestjes. De eerste colibri wou zelf even poseren. De wandeling van 12 km, zodat onze stappenteller na exact drie weken 350.000 aangeeft. En je wil niet weten hoeveel hoogtemeters daar tussen zitten!
Het centrum van Cali onthulde weer nieuwe ontdekkingen.
De Iglesia la Ermita, de Iglesia de La Merced, de Río Cali, El Gato del Río (poespoespoes). Verder ziet U eerste hulp voor mensen die zelf het schrijven niet machtig zijn, de loterij van Colombia, elektriciteitswerken en een huwelijk.
Cristo Rey was cerrado, het zicht op deze drukke stad kregen we wél.
En net zoals in heel de wereld herdenkt men hier bij de buren de grootste aller tijden: in kranten, op TV, ... veel respect en alle aandacht voor de Zwarte Parel.
De derde grootste stad van... Meer dan 2 miljoen inwoners, meer dan 500 vierkante kilometer.
Industrie-stad, commerciële plek.
De stad binnenrijden vergt bijna een uur.
Een kabelbaan werd door een Duitser over de heuvel waar de armste bewoners wonen voorzien. Gratis krijg je zo een veilige kijk in deze wijk waar rondwandelen niet wordt aangeraden. Bijna elke centimeter is volgebouwd op de heuvels rond de stad.
Het rustige moment van de dag vonden we dan op de zevende verdieping van ons hotel Toscana Plaza. Een plonske hadden we wel verdiend na al die drukte.
Trouwens, de Antwerpse uitdrukking "... en de rest is parking" kent hier zijn gelijke.
'Cali es Cali, lo demás es loma': Cali is Cali, de rest (van Colombia) is heuvelland.
Veertig kilometer van Popayán vind je Silvia. Colombia is landschappelijk een juweeltje en dat was vandaag niet anders. Je treft hier veel wielertoeristen aan, de beide heren konden we net passeren aan 8o kilometer per uur. Dinsdag is er net een grote markt waar wekelijks veel mensen op afkomen. De kleurrijke figuren zijn inheemse Guambiano-indianen, hun traditionele kledij chiva's. In Popayán bezochten we de kerk tegenover ons hotel. En we eindigen met de bank van Colombia. Als beheerder van de "pot" ben ik elke ochtend miljonair. Juist, achter alle cijfertjes moet je drie nullen zetten, die van MIL PESOS. Zo is bijvoorbeeld 1 euro gelijk aan 4900 pesos. Het groene bankbiljet, 100.000 pesos is dus ongeveer gelijk aan 20,50 euro . Behoorlijk cijferen, dus.
Af te leggen afstand: San Agustín - Popayán: 125 km.
Uren onderweg: 5 uur.
Onderweg: controle van de motor (behoort tot het interieur van het voertuig) met zaklamp door de chauffeur.
Routebeschrijving: gruisweg door de jungle.
Te nemen hindernissen: laveren tussen putten en rotsen, slingeren van links naar rechts, tegenliggers vermijden, werkzaamheden trotseren.
Trouwens, onze eerste regendag vandaag, al was het met een druppelteller te constateren.
De straatverkoper draait suikerriet tot een drankje.
De politie, uw vriendinnetjes.
De geschiedenis van Popayán krijg je de volgende dagen (we blijven hier drie nachten).
De laatste foto onthult misschien ook nog een stukje Belgische politieke geschiedenis. 1982, Fons, Jef en Jean-Luc die in een dorpje in de Ardennen iets regelen. Mogelijk was Poupehan het codewoord, en Popayán de locatie, zoals de halve nummerplaat bewijst.
MAAR VOOREERST WENSEN WE NATUURLIJK EEN " FELIZ NAVIDAD", zoals ze hier zeggen.
Twee kleinere busjes brachten ons door een feëriek landschap dwars door de bergen over soms onverharde wegen naar deze plek. Morgen beleven we hier dan een archeologische kerst, zeg maar. We zitten terug iets hoger, dus zakte de temperatuur naar 20 graden. Ook aangenaam.
We gokken dat het gedraaide brouwsel op het marktplein iets met suikerriet is.
Grappig, vlak voor San Agustín kan je links afslaan naar Bruselas.
Avontuurlijke dag vandaag. In de vroegte op voor een bus die niet reed. Noodoplossing met een vliegende "taxi" en chauffeur die elk reglement in het verkeer vrolijk negeerde. Eens op de site is het echt een fysieke tocht. Je klimt van Segovia naar El Duende via El Tablón naar San Andrés. En de versierde graven die je mag bezoeken, daar zit je serieus van in de put. Gelukkig kan je op handen en voeten eruit klimmen. Graven uit verschillende tijden en culturen, men denkt van de 9de en de 7de eeuw voor Christus. Net uit de hemel kwam er een tuktuk die ons uren wachten bespaarde (op een bus die misschien ook niet verscheen) en ons netjes in La Plata terugbracht over een moeilijke weg met hindernissen. En dan nog alle planten aan de wegkant toelichtte of suikerriet liet proeven. Toffe kerel, de tuktukman. En de hele dag een prachtig decor, Colombia op z'n best.
