We reisden door naar een grote winkelstad. Een uurtje rijden, een busje waar je zelf je muziekje op een soort vliegtuigschermpje kan kiezen. Een lust voor het oor. Op de Plaza Bolívar zie je zelfs de Simon zonder kleding. Speciale kerk met unieke zoldering. Gezelligheid op Simons pleintje, voor jong en oud. Schaken op bijna elke hoek, wie wint, ontvangt pesos. We logeren tegenover een grote kliniek, zo heb je de zekerheid van een "voor-spoed-IG" jaar, toch.
Nieuwjaarsdag. Kwart na zeven in de ochtend werden we al met een schoentrekker in een pick-up (Willy) gewrongen. Normaal biedt zo'n 4x4 plaats aan 5 passagiers. Men verdubbelde dit aantal en de eerste opdracht van 23 was aan boord blijven gedurende 20 minuten. Toch de moeite om vol te houden, te zien aan de foto's. Een natuurpark met bergbeklimmen, speciale palmbomen en veel beestjes. De eerste colibri wou zelf even poseren. De wandeling van 12 km, zodat onze stappenteller na exact drie weken 350.000 aangeeft. En je wil niet weten hoeveel hoogtemeters daar tussen zitten!
Het centrum van Cali onthulde weer nieuwe ontdekkingen.
De Iglesia la Ermita, de Iglesia de La Merced, de Río Cali, El Gato del Río (poespoespoes). Verder ziet U eerste hulp voor mensen die zelf het schrijven niet machtig zijn, de loterij van Colombia, elektriciteitswerken en een huwelijk.
Cristo Rey was cerrado, het zicht op deze drukke stad kregen we wél.
En net zoals in heel de wereld herdenkt men hier bij de buren de grootste aller tijden: in kranten, op TV, ... veel respect en alle aandacht voor de Zwarte Parel.
De derde grootste stad van... Meer dan 2 miljoen inwoners, meer dan 500 vierkante kilometer.
Industrie-stad, commerciële plek.
De stad binnenrijden vergt bijna een uur.
Een kabelbaan werd door een Duitser over de heuvel waar de armste bewoners wonen voorzien. Gratis krijg je zo een veilige kijk in deze wijk waar rondwandelen niet wordt aangeraden. Bijna elke centimeter is volgebouwd op de heuvels rond de stad.
Het rustige moment van de dag vonden we dan op de zevende verdieping van ons hotel Toscana Plaza. Een plonske hadden we wel verdiend na al die drukte.
Trouwens, de Antwerpse uitdrukking "... en de rest is parking" kent hier zijn gelijke.
'Cali es Cali, lo demás es loma': Cali is Cali, de rest (van Colombia) is heuvelland.
Veertig kilometer van Popayán vind je Silvia. Colombia is landschappelijk een juweeltje en dat was vandaag niet anders. Je treft hier veel wielertoeristen aan, de beide heren konden we net passeren aan 8o kilometer per uur. Dinsdag is er net een grote markt waar wekelijks veel mensen op afkomen. De kleurrijke figuren zijn inheemse Guambiano-indianen, hun traditionele kledij chiva's. In Popayán bezochten we de kerk tegenover ons hotel. En we eindigen met de bank van Colombia. Als beheerder van de "pot" ben ik elke ochtend miljonair. Juist, achter alle cijfertjes moet je drie nullen zetten, die van MIL PESOS. Zo is bijvoorbeeld 1 euro gelijk aan 4900 pesos. Het groene bankbiljet, 100.000 pesos is dus ongeveer gelijk aan 20,50 euro . Behoorlijk cijferen, dus.
Af te leggen afstand: San Agustín - Popayán: 125 km.
Uren onderweg: 5 uur.
Onderweg: controle van de motor (behoort tot het interieur van het voertuig) met zaklamp door de chauffeur.
Routebeschrijving: gruisweg door de jungle.
Te nemen hindernissen: laveren tussen putten en rotsen, slingeren van links naar rechts, tegenliggers vermijden, werkzaamheden trotseren.
Trouwens, onze eerste regendag vandaag, al was het met een druppelteller te constateren.
De straatverkoper draait suikerriet tot een drankje.
De politie, uw vriendinnetjes.
De geschiedenis van Popayán krijg je de volgende dagen (we blijven hier drie nachten).
De laatste foto onthult misschien ook nog een stukje Belgische politieke geschiedenis. 1982, Fons, Jef en Jean-Luc die in een dorpje in de Ardennen iets regelen. Mogelijk was Poupehan het codewoord, en Popayán de locatie, zoals de halve nummerplaat bewijst.
MAAR VOOREERST WENSEN WE NATUURLIJK EEN " FELIZ NAVIDAD", zoals ze hier zeggen.
Twee kleinere busjes brachten ons door een feëriek landschap dwars door de bergen over soms onverharde wegen naar deze plek. Morgen beleven we hier dan een archeologische kerst, zeg maar. We zitten terug iets hoger, dus zakte de temperatuur naar 20 graden. Ook aangenaam.
We gokken dat het gedraaide brouwsel op het marktplein iets met suikerriet is.
Grappig, vlak voor San Agustín kan je links afslaan naar Bruselas.
Avontuurlijke dag vandaag. In de vroegte op voor een bus die niet reed. Noodoplossing met een vliegende "taxi" en chauffeur die elk reglement in het verkeer vrolijk negeerde. Eens op de site is het echt een fysieke tocht. Je klimt van Segovia naar El Duende via El Tablón naar San Andrés. En de versierde graven die je mag bezoeken, daar zit je serieus van in de put. Gelukkig kan je op handen en voeten eruit klimmen. Graven uit verschillende tijden en culturen, men denkt van de 9de en de 7de eeuw voor Christus. Net uit de hemel kwam er een tuktuk die ons uren wachten bespaarde (op een bus die misschien ook niet verscheen) en ons netjes in La Plata terugbracht over een moeilijke weg met hindernissen. En dan nog alle planten aan de wegkant toelichtte of suikerriet liet proeven. Toffe kerel, de tuktukman. En de hele dag een prachtig decor, Colombia op z'n best.
Onze volgende stopplaats is dus La Plata, een dorpje zonder enige andere toerist. Van hier uit plannen we morgen een uitstap. Dus vandaag enkel hier geraken, en wat lummelen in een typisch Colombiaans dorpje. Prettige verplaatsing, trouwens, luchtig en met zicht en een fijne babbel. Tijd om naar de kapper te gaan, 4 euro, 45 minuten. En kapsalon Jack, mijn overleden kapper Ali had het plezant gevonden, bij zijn oudste kleinzoon, ook Jack genaamd. En dan, voor Uw schrijver, nog genoten om online het afscheidsfeest van de vrijwilligers van Oekraïners te kunnen bezoeken, top Mar10. Een mooie dag.
Heerlijke dag vandaag. We werden in een prachtig karretje rondgeleid in een woestijn van 300 vierkante kilometer. Uitstappen en rondwandelen hoorde er natuurlijk ook bij. Er zijn twee delen in de woestijn: een prachtig rood gebied en een bizar grijs gedeelte. Het rode gebied ontstond door ijzer en mangaan in de grond. Het grijze gedeelte heeft dan weer fosfaat en zwavel in de ondergrond. En genoeg water om zelfs een oase (zwembad) te vullen. Al zwommen wij liever in het zwembad van ons Hotel Colonial, en we moesten ons voor niets verontschuldigen. In het dorp stroomt ook nog de Río Magdalena, dus gingen we effe op zoek. 32 graden, zonnig, topdag. Oh ja, het rood-roze vruchtje is van de bolvormige cactus, mmm, lekker.
Aangekomen in een piepklein dorpje aan de rand van een woestijn, Villavieja. Al was het maar een 350 kilometer verder, het werd een dagje bus. "Stilstand" was een begrip vandaag. Om uit Bogotá te geraken (2 en een half uur), om de wegenwerken in de bergen te trotseren (ook twee uur). Ook in Neiva, onze buswissel, was het pokkendruk. Maar nu de rust en de schoonheid van een dorpsplein om van te snoepen, en meteen 27 graden. Zo hoort het. En snoepen, dat deden we, bijvoorbeeld van een garnaalcoctail.
Ons schoolreisje ten noorden van Bogota zit er op. We zijn voor een nachtje terug in de hoofdstad om onze grote toer morgen richting zuiden te starten. Dus waren we vandaag in " vervoer-ing". 1 Pickup, 4 bussen, tweemaal taxi en bijna zes uur later waren we terug in Bogota. Daar bezochten we een kerkhof WAAR HET VERBODEN WAS OM FOTO'S TE TREKKEN. Blijkbaar begrijpt Uw schrijver als enige Spaans. En nee, de WK finale is ons niet voorbij gegaan, zoals de meeste Colombianen volgden we het spannende slot met gepaste kledij. En morgen, naar het warme zuiden, naar de woestijn, 30 graden en meer. Hoera.
We bestelden een tochtje met een sportief karretje en bolden langs drie attracties. Een museum van fossielen, waarvan de grootste monquirasaurus boyacensis is gedoopt. Verder enkele gekleurde waterplassen en uitzichtpunt. Eén onweer maakte de wegen hier reeds erg zompig. De bbq scène was per toeval. In de namiddag werden er nog een kerkje en een museumpje afgewerkt. Op zondag is het tot buiten de kerk bidden, overvol. En het jonge Colombiaantje met het gele zonnebrilletje wou me in de ochtend cocaproducten verlappen, ik gaf hem de laatste bril (de Ricard-brillen voor de kindjes van Oekraïne, hé Mirre). In de namiddag liep hij nog fier te pronken in een ander stadsdeel.
Dit dorpje met straf koloniaal verleden mag fier deze titel dragen.
Als je voor de reis een beeld van Colombia durft te vormen, hoop je iets te zien als deze plek. Grote Plaza Major, gelegen tussen de bergen ( 2144 meter), kinderkopjes om de straten te plaveien, knappe huizen met fleurige terrasjes.
Marktdag vandaag, dus kuieren tussen allerlei exotisch fruit en groenten. Mogelijk herkent U de moerbeien of de arbol de tomate.
Spijtig genoeg was de volledige Plaza Bolívar omgetoverd in een soort Tomorrowland-achtige toestand, maar we gunnen de jonge Colombiaan natuurlijk zijn boenke boenke, toch.
Dus wij maar op zoek naar iets voor de " tercera edad" ( 60 plus).
En jawel, gevonden.
Catedral Basílica, Casa del Fundador Gonzalo Suárez, Casa del Escribano Don Juan de Vargas en Convento Santa Clara.
Spaanse hoogdagen met koloniaal verleden in beeld gebracht.
