Vertrouwen kan je op hen die vrede brengen,
die op weg gaan met mensen hier en daar,
die vuur zijn dat liefde doet branden.
Die met een goed hart ramen openen,
die veel te lang gesloten bleven voor het ochtendlicht.
Die woorden zoeken en vinden, die bemoedigen,
hen die vleugellam gekwetst of als een riet gebroken zijn
en die stilletjes bij hen gaan zitten en blijven wachten
op een morgen die beter is.
Die opstaan en wegen bewandelen
om recht te doen en om toekomst te maken
en niet zwichten voor het gif van goedkope kritiek.

Het rijk van God is als een zaad
verborgen in de grond
dat wortel schiet en wasdom geeft
wanneer de zomer komt.

Het rijk van God is als een boom
die opgroeit rijk en groen
waar vogels zich gaan nestelen
in 't hoogste van 't seizoen.

Het rijk van God is als een huis
gebouwd op goede grond
waar alle mensen welkom zijn :
zij vinden vaste grond.

Het rijk van God wil zijn gezaaid
in mensen, groot en klein :
de aarde moet voor iedereen
een huis van vrede zijn.
Amen.

Goede God,
Stem ons geloven af op de getuigenis van Petrus en Paulus.
Geef dat wij in onze tijd en in onze samenleving
het geloof levend houden en wegen vinden
om het door te geven aan de komende generaties.
Dat vragen wij U door Christus onze Heer. Amen.

Soms heb ik
het gevoel, Heer,
dat Jezus ook aan mij
diezelfde zending geeft:
' Ga '
en nodig mensen uit
thuis te komen
in de liefde van mijn Vader!'
Vaak is mijn geloof
echter veel te klein
om met heek mijn hart
op die roepstem in te gaan.
Laat Jezus mij dan alsjeblief
opnieuw bij zich roepen
en alle twijfel
van mij wegnemen.
En laat mij één worden
Met Jou, God,
zoals Jij zelf één bent:
Vader, Zoon en Geest.

God,
we hebben het al gemerkt dat we hier op aarde,
af en toe, reeds kunnen proeven van wat uw hemel is.
Mensen, jong en oud, arm en rijk,
ziek en gezond, blank en zwart,
geel en rood, christen, jood en moslim,
niet-gelovige en gelovige geven elkaar de hand,
glimlachend naar elkaar,
luisteren naar elkaar, helpen elkaar.
We hopen dat we steeds verder bouwen,
niet allen voor onszelf
maar voor alle mensen, aan wat de hemel op aarde kan zijn,
vandaag en elke dag opnieuw, tot in eeuwigheid.
Amen.

God onze Vader,
Dank U omdat Jezus bij ons leeft.
Dank U: Gij maakt ons gelukkige mensen.
Gij geeft ons de zon, het licht, het water.
Gij geeft ons mensen om van te houden.
Gij geeft alle mensen een mooie toekomst
als wij leven in liefde.
Wanneer wij twijfelen en de weg kwijt geraken
maakt Gij ons sterk en helpt Gij ons de weg weer te vinden.
Wij vragen U:
Laat ons door al het mooie dat Gij ons geeft
zien dat Gij het zijt
zodat wij meer worden zoals Jezus uw zoon,
die onze voorganger is
en nu verder leeft in ons hart.
Amen.

Heer, ik kom hier met al mijn twijfels. En als U op mij neerziet, in alle eerbied, wees niet kwaad. Maar als ik bij het gebed mijn ogen sluit en ik kijk toch om mij heen, dan zie ik door mijn wimpers, Heer, dat doe ik niet alleen. Zijn er ondanks uw woord, toch meer van mijn soort? Kom Heer, verwarm en versterk ons geloof. Amen.

Als God een mens zijn vrede geeft - het kan een zondaar zijn, die zijn handen openhoudt - Als God zijn vrede geeft dan is Hij heel nabij. In 't ruisen van de bomen hoor ik Hem. In de stilte van de avond, zijn voetstappen onverwacht. In 't kloppen van het eigen hart, zo rakelings nabij. Gij God, dan veegt Gij alle angsten weg en alle vragen worden klein en onbeduidend. Dat is het uur dat "vrede" heet en een moment ervan volstaat.. om nooit meer te vergeten een leven lang.

God,
houd mijn hand vast.
Als Gij dat doet,
moet ik niet bang zijn.
Wat kan het mij schelen
dat het waait en stormt,
dat de wind ons huis
doet kraken ?

Ik ben veilig bij U.
Net zo veilig als ik
bij mijn moeder was
toen ik nog niet
was geboren.

Houd mijn hand vast.
Dan is het goed.

Toen we klein waren
raapten we van de wagens afgevallen bieten op.
We holden ze uit, bevestigden ze met een touw aan een stok
en plaatsten er een stuk kaars in.
Zo maakten we lampions.
De biet moest eraan om licht te kunnen geven.

Sterven om te leven, zoals de graankorrel.
De weg van alle zaad.
Kijkend naar de natuur
vermoeden we iets van het geheim van het leven.
Zo spreekt Jezus over zijn eigen lot, onbevangen.
Wie je het echte leven ontdekken,
klamp je dan niet vast aan het leven
maar leer los te laten.
Zo is Hij ons voorgegaan.
Een mens om van te houden.

Heer Jezus, Gij hebt tot ons gezegd :
"Dit is mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt, zoals Ik u heb liefgehad."
Laat deze woorden in ons hart gegrift staan als uw verbond met ons.
Zie niet naar onze zwakheid en ons onvermogen
maar naar de goede wil om naar uw woord te leven.
Sterk ons geloof en geef ons uw vrede, vandaag en tot in eeuwigheid. Amen.

Omwille van zijn volk sluit God een nieuw verbond, een verbond dat niet meer kan vergeten worden omdat het gegrift is in het hart van elke mens.

Zo spreekt de Heer : "Er komt een tijd dat Ik met Israël een nieuw verbond sluit.
Geen verbond zoals Ik vroeger gesloten heb, toen Ik mijn volk uit Egypte heb geleid.
Want dat verbond hebben zij verbroken, hoewel Ik er trouw aan ben gebleven.
Dit is het verbond dat Ik met Israël sluit :
Ik leg mijn wet in hun binnenste, Ik grif ze in hun hart.
Ik zal hun God zijn en zij zullen mijn volk zijn.
Dan hoeft niemand meer een ander nog te vragen :
'Hoe kan ik de Heer kennen ?'
Neen, want iedereen, van groot tot klein, kent Mij al.
Dan vergeef Ik hun misstappen en denk niet meer aan hun zonden."

In die tijd toen Jezus uit de synagoge kwam
ging Hij met Jakobus en Johannes
naar het huis van Simon en Andreas.
De schoonmoeder van Simon
lag met koorts in bed.
Direct vertelden ze Hem over haar.
Hij ging naar haar toe,
pakte ze bij de hand
en deed haar opstaan;
ze werd vrij van koorts
en bediende Hem.
In de avond, na zonsondergang,
bracht men alle zieken bij hem
en ook allen die in hun eigen hoofd
gevangen zaten door dwanggedachten.
Heel de stad stroomde voor de deur samen.
Vele verschillende soorten zieken genas hij
en Hij dreef vele geestesspinsels uit,
maar Hij liet niet toe
dat de boze geesten spraken,
omdat zij Hem kenden.
Vroeg, nog diep in de nacht,
stond Hij op, verliet het huis
en ging naar een eenzame plaats
waar Hij bleef bidden.
Simon en zijn vrienden kwamen achter Hem aan
en toen zij Hem gevonden hadden
zeiden ze:
"Iedereen zoekt U."
Hij antwoordde hun:
"Laten wij ergens anders heengaan,
naar de dorpen in de omgeving
opdat ik ook daar de Blijde Boodschap kan verkondigen.
Daar ben ik immers voor gekomen."
Hij trok door heel Galilea,
vertelde in hun synagogen over Gods goede nieuws
en dreef de boze geesten uit.

23/03 - Zijn Kinderjaren

Herman Wijns 1931 - 1941

Herman weende niet
Herman werd geboren op zondag 15 maart 1931, als de zoon van een slagersechtpaar, en de volgende dag al werd hij gedoopt in de St. Bartholomeuskerk.

Vader Jozef Wijns had een succesvolle varkensbeenhouwerij en charcuteriewinkel op de Bredabaan en was daarnaast vertegenwoordiger van verschillende buitenlandse vleeswarenfabrikanten.

Het was een bekende zaak met klanten uit de wijde omgeving waar naast vader en moeder Wijns ook vier gasten hun job hadden.

Herman Wijns, 2 jaar oud

Herman groeide op in de beenhouwerij van zijn ouders en al snel kende iedereen in Merksem het ventje, omdat hij bij goed weer door zijn moeder bij de winkeldeur werd gezet.

Uren kon hij daar naar verluid zitten, samen met zijn hond Mus en de kat van de familie.

Het kwam al eens voor dat vader en moeder Wijns in de drukte vergaten het kereltje eten te geven, maar naar het schijnt kwam er nooit een klacht over zijn lippen.

Herman weende niet en zaagde niet.

Hij trok zich terug op de zolder en verwonderde zich over de plaatjes in de oude gazetten, totdat men hem kwam roepen voor het avondeten, zo gaat het verhaal.

Nonkel Mon
Toen Herman een jaar of vijf was en al wat avontuurlijker de omgeving verkende trok hij veel naar de gasten, achter de beenhouwerij in het atelier.

De slagersjongens waren gek met het beminnelijke kereltje, namen hem mee op hun rondes en lieten hem dan voorop de fiets in de mand zitten.

Naar het schijnt was Herman beste vrienden met iedereen.

Hij moet een onbezorgde kindertijd gehad hebben, waarin het geloof en vooral zijn onkel Mon een centrale rol speelden.

Herman hing aan de lippen van nonkel Mon als die vertelde en wachtte geduldig naast diens zetel of zelfs op zijn schoot wanneer hij, moe van het vertellen, een dutje deed.

Herman en de hond van het gezin 'Mus'

Hermans favoriete spelletje was echter 'de mis spelen' met nonkel Mon.

Het moet een koddig toneel geweest zijn: een man van in de vijftig die met een bel of een ratel in zijn hand de mis diende van een manneke van vijf, waarbij dan eens een pompbak, dan een kast of een tafel dienst deed als altaar.

Het verhaal gaat ook dat wanneer de ouders van Herman 's avonds nog moesten gaan werken en de buren op hem pasten, de oudere kinderen daar er bijna om vochten om de kleuter bij zich te kunnen hebben.

St-Eduardusinstituut
Verliep voor Herman alles naar wens en was zijn wereld een grote speeltuin vol magie en mensen die hem graag zagen, voor vader en moeder Wijns ging het allemaal een pak minder.

De crisis van de jaren '30 deed zich ook in Merksem voelen en in 1938 - Herman was zeven jaar oud - moesten ze hun ooit zo florerende zaak op de Bredabaan sluiten.

Toen Herman vijf jaar was vond vader Wijns het tijd om hem op school te doen.

Niet direct in het eerste leerjaar.

Nee, beter zou het zijn om hem eerst een jaar naar de kleuterschool te sturen.

In de paasvakantie van 1936 ging pa Wijns daarom met zijn zoon naar de Broeder Bestuurder van het St-Eduardusinstituut.

Die wilde liever dat Herman ineens naar de jongensschool zou gaan, maar zijn leeftijd was wat dat betreft natuurlijk een probleem.

De Broeder Bestuurder twijfelde lang, maar gaf uiteindelijk toch toestemming om Herman het laatste trimester van het voorbereidende leerjaar te laten meedoen, maar niet voor hij de kleuter een klein testje afnam.

Een schoolklas van het St-Eduardusinstituut in de tijd dat Herman de school bezocht

“Hermanneke, waar woon je?” vroeg de Bestuurder.

“Op de Bredabaan 422,” antwoordde Hermanneke.

“Ha ja, dat is tegen de Oude Bareel, niet waar?”

“Nee,” zei de kleine rustig. “Dat is tegen het gemeentehuis.”

“Och ja, dat is waar ook. Dat is daar waar tram 12 en 17 rijden, niet waar?” probeerde de broeder.

“Nee,” antwoordde Herman weer, “tram 3 en 23.”

“Och ja, dat is waar ook.”

De kleine plagerij was voldoende voor de Broeder Bestuurder om te weten wat voor vlees hij in de kuip had, en Herman mocht na de paasvakantie naar school.

In het laatste trimester van het voorbereidende studiejaar deed hij het vervolgens zo goed dat er geen sprake van was dat Herman na de zomer in het voorbereidende studiejaar zou beginnen.

Hij werd meteen toegelaten tot het eerste leerjaar, als knulleke van vijf jaar oud.