LAAT JE ZIEL ONTWAKEN DOOR HET GEBED

Als we rondom ons kijken zien we de natuur ontwaken en zachtjesaan de lente aankondigen.

In haar boodschap van 25 maart 2009, het feest van de aankondiging van de Heer, nodigt Onze Lieve Vrouw ons uit om, door het gebed, onze ziel wakker te maken, opdat ze klaar zou zijn om het Licht van de Verrezen Christus te ontvangen. Wanneer Onze Lieve Vrouw ons oproept tot het gebed denken wij daarbij in de eerste plaats aan het gebed voor de bekering van de zondaars, voor de wereld enz.

Slechts weinigen realiseren zich dat de oproep tot gebed in de eerste plaats tot ons gericht is. De woorden van Onze Lieve Vrouw zijn steeds doordrongen van liefde. In deze boodschap vraagt ze ons om onze ziel wakker te schudden met gebed. Deze woorden vragen ons om, door het gebed, onze ingesteldheid te veranderen. We worden in de eerste plaats uitgenodigd om te bidden voor onze eigen bekering en pas daarna om te bidden voor de bekering van anderen. Wij moeten eerst zelf veranderen zodat onze naasten, en de gehele wereld, zou kunnen veranderen. Als wij zó ontwaken zal het voor ons gemakkelijker zijn om ons open te stellen voor God en het Licht van de Verrezen Christus te ontvangen.

Het doorboorde Hart van Jezus is de ultieme uiting van de Liefde van God voor de Mensen. In alle culturen, los van het gegeven dat het een orgaan is van ons lichaam, is het hart een symbool van liefde. Daarom zegt Onze Lieve Vrouw: “moge Hij jullie dichter bij Zijn Hart brengen zodat jullie zich open zouden stellen voor het eeuwig Leven.” Jezus hield zo veel van de mensen dat hij zichzelf niet gespaard heeft en zich gegeven heeft tot het uiterste om te getuigen van zijn liefde.

Niettemin wordt Jezus vandaag, net zo min als vroeger aanvaard. Hij wordt beledigd, gekwetst, vermoord met grove taal, vervloekt, belasterd, gehaat, … Daarom nodigt Onze Lieve Vrouw in haar jongste boodschap niet enkel katholieken maar de hele wereld uit om dichter bij het Hart van Jezus te komen en ons zo open te stellen voor het eeuwig leven.

Gaat deze oproep verloren in de woestijn en de leegte van deze wereld?

Negeren wij nogmaals de oproep van de Koningin van de Vrede, van Medjugorje?

Allen die de Liefde van God en de liefde van Onze Lieve Vrouw ervaren hebben, hebben de plicht hiervan te getuigen en niet enkel aan Europa maar aan de hele wereld te tonen dat de Liefde gekruisigd, doorboord en gestorven is. Dat Ze verrezen is en nog steeds levend.

Elke nieuwe dag is een kans om te getuigen van deze Liefde.

Moge de gelukzalige Maagd Maria, onze grootste Voorspreekster, bemiddelaarster en advocate ons daarbij helpen.

Fr. Danko Perutina

Medjugorje, 26 maart 2009

Situatie Noord-Korea ‘bijzonder slecht’

De situatie in Noord-Korea is “bijzonder slecht”. Zegt een Noord-Koreaanse christen in een brief aan Open Doors die in het diepste geheim het land werd uitgesmokkeld. Mensen sterven er van de honger. Of worden door de autoriteiten doodgeschoten. In de brief wordt er melding van gemaakt dat recentelijk in een niet nader genoemde stad vijf vrouwen in het openbaar, zonder enige vorm van proces, werden geëxecuteerd. Hun ‘misdaad’? Ze hadden honger, hadden dat gezegd en zochten de straat af naar restjes voedsel. Terwijl de wereldpolitiek zich vooral focust op de nieuwe raketdreigingen vanuit Noord-Korea, voltrekt zich een humanitaire ramp in het land. De honger heeft er zwaar toegeslagen. Oogsten zijn mislukt en het weinige beetje eten dat er is wordt door de autoriteiten in beslag genomen en voor eigen gebruik bestemd. Mensen eten er gras en afval. Als ze al iets eten Naar schatting negen miljoen Noord-Koreanen leiden honger. Een onbekend aantal mensen is al bezweken. De situatie roept herinneringen op aan eerdere hongersnoden in het land. In de jaren ’90 kostten die aan een onvoorstelbare twee miljoen mensen het leven. Noord-Korea krijgt al sinds die jaren ’90 internationale voedselhulp. Vooral van de Verenigde Staten die scheepsladingen rijst en meel naar het land verstuurden. Tot voor kort. Noord-Korea wil de Amerikaanae voedselhulp niet meer toelaten. Vijf organisaties die toestemming hadden het voedsel te distribueren zijn inmiddels het land uitgezet. In de geheime brief aan Open Doors zegt de Noord-Koreaanse christen: “We zijn niet bang om te sterven. We doen ons best om Gods Woord in Noord-Korea te verspreiden”. Hij zegt dat er door christenen uit het buitenland af en toe wat (voedsel)hulp Noord-Korea wordt binnengesmokkeld en toont zich daar dankbaar voor.

Lieve Jezus,

In de aanblik van het Kruis wordt mijn hart doorboord met de lans van Uw Liefde, want weldra zult U mij verlaten om voor eeuwig van mij te zijn.

O laat mij toch de hand voelen die het kruishout heeft gestreeld als de geliefde die alle nood van Uw van Liefde stervend Hart zou bevredigen. Hand van Jezus, streel toch mijn hart.

O laat toch in mij het Hart kloppen dat het Bloed van mijn Verlossing heeft gekust. Hart van Jezus, wek toch mijn bloed tot leven, want het zal Uw Teken dragen als een zoenoffer van Liefde.

O gun mij toch een diepe blik in Uw ogen tijdens het laatste uur vóór Uw kruisdood, opdat ik kan drinken uit de onpeilbare oceaan van de oneindige Goddelijke Liefde. Ogen van Jezus, maak mijn ziel dronken van liefde.

O laat toch Uw Aanschijn mijn ziel beroeren, want de Geest Gods heeft het als kroon gedrukt in Maria, de allermooiste Bloem van Galilea. Aanschijn van Jezus, vervul toch alles wat in mij de eeuwige Liefde wil omarmen, want in de omarming van Uw hele wezen wil ik sterven.
AMEN.

Passieboodschap van Maria

“Lammetjes van Christus, als Meesteres van alle zielen leer Ik jullie de Wetenschap van het Goddelijk Leven, de geheimen van het zieleleven zoals Gods Wet dit heeft beschikt. Mijn woorden hebben een eeuwigdurende geldigheid, omdat zij stromen uit de Bron der Goddelijke Wijsheid. Ik kom vandaag tot jullie als de eeuwige Moeder van Smarten. Mijn tranen zijn parels die samen met de parels van het Bloed van Jezus Christus vele schulden van de mensenzielen jegens de Goddelijke Gerechtigheid vereffenen. Ik rijg deze parels tot een snoer dat Ik om de aardbol span en waarmee Ik de werken der duisternis, de effecten van de zonde, wil wurgen. Daartoe heb Ik de zelfofferande en toewijding van zielen aan Mij nodig.

Ik roep jullie op een heel bijzondere wijze op om gedurende deze passietijd een onvergankelijke ketting van Licht te vormen. Zonder deze ketting, die zal bestaan uit jullie opgeofferde, aan Mij toegewijde beproevingen, blijven de parels van Mijn tranen afzonderlijke kralen waarmee Ik de prins der duisternis niet in zijn werken kan wurgen.

Lammetjes, jullie Herder is uit Mij geboren voor een aards leven van zelfofferande, opdat jullie de poort naar de eeuwige gelukzaligheid zouden kunnen vinden. De Herder en Zijn lammetjes moeten voor eeuwig samen blijven. Zo heeft de Allerhoogste het beschikt. Daarom moeten jullie Zijn wegen volgen. Het Nieuw Verbond is een contract tussen God en de zielen. Dit contract is door Jezus ondertekend met Zijn Bloed en door Mij met Mijn tranen. Het behoeft in de individuele ziel een derde handtekening om zijn volle vruchten te leveren: de handtekening van de ziel zelf, met de inkt van haar beproevingen.

De Passie blijft duren zolang de zonde duurt, want de zonde leunt tegen de hemelpoort om deze opnieuw te sluiten. Daarom herhaalt Jezus Zijn Offer dagelijks op de altaren van Zijn Kerk. Daarom ook, zijn Mijn Smarten eeuwigdurend, want zoals reeds op Kalvarie weent Mijn Hart nog onverminderd om alle zonden en om alle verblinding.

Lammetjes van Jezus, op grond van het Verlossingsmysterie is jullie leven bedoeld als een herhaling van de kruisweg. Dit is één van de grote bestanddelen van de grote erfenis van het Nieuw en Eeuwigdurend Verbond. Indien jullie slechts, of in de eerste plaats, voor de aardse dingen leven, zal het kruis jullie verpletteren en wordt het geleidelijk jullie dood. Wanneer jullie echter leven voor de eeuwige dingen, wordt het kruis jullie verheerlijking, en de sleutel tot de hemelpoort voor velen.

Elke beproeving die de ziel uitdrukkelijk aan Mij toewijdt, verandert in een roos in de tuin die zij na dit leven erft. Zie, wanneer het kruis de ziel dreigt te verpletteren, voelt zij slechts de doornen die haar voeten verwonden op de kruisweg van het leven. Wanneer zij het kruis aan Mij toewijdt, begint zij echter de geur te ruiken van de rozen die zij nog niet ziet, doch die reeds hun geur in de ziel verspreiden omdat de effecten van de werken van de ziel tijdeloos zijn. Zo leven tijd en eeuwigheid terzelfdertijd naast elkaar. Hoe meer de ziel haar blik vestigt op de dingen der wereld, des te meer voelt zij de doornen; hoe meer zij haar blik vestigt op de dingen der eeuwigheid, des te meer ruikt zij de rozen uit het Eeuwig Rijk.

Lammetjes, Ik zie de tijd, EN Ik zie de eeuwigheid. Ik zeg jullie daarom in waarheid, dat jullie dagelijks kruis in vergelijking met wat daarna komt, niet méér is dan een splinter hout in een woud dat groter zou zijn dan het hele aardoppervlak. Daarom roep Ik jullie op:

Geef Mij elke hartepijn als een kus aan Jezus in de Hof van Gethsemani.

Geef Mij elke onrechtvaardigheid in jullie leven als een kus aan Jezus vóór de hogepriesters.

Geef Mij elk oordeel en elke veroordeling die jullie vanwege een medemens ondergaan, als een kus aan Jezus bij Pilatus.

Geef Mij elke lichamelijke pijn, ziekte of ongemak als een kus aan Jezus tijdens de geseling.

Geef Mij elke vernedering als een kus aan Jezus tijdens de doornenkroning.

Geef Mij elk moment van vermoeidheid, uitputting, uiterste zielenood, elke val op de weg van de deugd, en jullie lijden om alle onvrede om jullie heen, als een kus aan Jezus op Zijn kruisweg.

Geef Mij jullie wil om alle ellende en alle zonde in de wereld te kruisigen, als een kus aan de gekruisigde Jezus.

Geef Mij elke donkere wolk boven jullie levensweg als een kus aan Mij op Kalvarie en tot de ochtend van de Verrijzenis.

Lammetjes van Jezus, alles in jullie leven heeft een oneindig diepe zin. Niets gebeurt zo maar. Ik wijs jullie erop, dat de kruisweg van jullie leven op één groot doel is gericht: de kruisiging van jullie wereldse ‘ik’, om te verrijzen als heiligen. Op het kalvarie van jullie beproevingen moet het voorhangsel van jullie aardse tempel openscheuren, opdat jullie zien waartoe jullie werkelijk leven. Dan worden al jullie wereldse afgoden van allerlei schijnbehoeften ontmaskerd, en worden jullie zich bewust van de echte waarden van het Goddelijk Leven, met de vervulling van het Nieuw Verbond in jullie eigen ziel.

Geef Mij nu jullie jawoord voor een kruisweg die jullie waarlijk bevrijdt. Vrees niet, de Herder heeft voor ieder van jullie een Simon van Cyrene voorzien, die jullie tot steun zal zijn; een Veronica, die het aardse slijk en de bloedkorsten uit jullie beproevingen en vernederingen zal schoonmaken; en vooral een Hemelse Moeder, die jullie bron van kracht en bemoediging wil zijn en die Haar beeltenis in jullie hart wil drukken tot en met het ogenblik waarop jullie wereldse ‘ik’ klaar is om te sterven en plaats te maken voor een wedergeboorte uit Mij: Indien jullie van Mij willen zijn, zal Ik jullie begraven in Mijn Hart, en uit Mijn Hart zullen jullie verrijzen voor een nieuw leven. De zielen zullen zien welke zin de doornen, de wolken, het slijk, de tranen en het kruis hebben gehad.

Ik ben de Meesteres van de zielen, de opgaande zon van de hoop op de ochtend van de Verrijzenis. Geloof in Mij, zoals Ik in jullie geloof. Geef Mij elk moment van jullie kruisweg, opdat Ik Mijn Hart in jullie hart kan laten kloppen en jullie daadwerkelijk de gesteldheden van jullie Hemelse Moeder kunnen ontvangen als een erfenis van hoop. Zo zullen jullie in staat zijn, de rijpe vruchten voort te brengen waarvan de lijdende Jezus het Goddelijk zaad in jullie zielen heeft begraven. Daaraan zal de wereld de ware volgelingen van Jezus Christus herkennen: dat zij hun kruisen zullen dragen in de blijmoedigheid van de ziel die weet, dat elke van harte aanvaarde beproeving haar dichter bij God brengt. Hoe méér de ziel haar kruisen weet op te nemen zonder verzet doch in dankbaarheid om deze grote geschenken van Gods Liefde, des te groter wordt haar bijdrage tot de terugverovering van Gods Rijk op het rijk van de satan, dat ellende, duisternis en onrust in de zielen zaait.

Om het even uit welke bron een kruis op de levensweg van een ziel ontspringt, elk kruis wordt door God toegestaan als een kans voor de ziel om te kiezen voor de ware navolging van Christus op de kruisweg die Verlossing brengt voor velen. Een kruis waartegen de ziel zich verzet, brengt nieuwe duisternis over haar. Een kruis dat zij met liefde aanvaardt, zaait in haar het Licht van Christus, de ware vrede van hart en de stille blijheid van de ziel die de weg naar de schatkamers van het Eeuwig Rijk heeft gevonden. De blijmoedigheid is de handtekening van God. Zij drijft alle onrust en onvrede uit de ziel, zoals de lentebries de herinnering aan de koude winter. Zij bereidt de ziel die sterft onder de slagen van het wereldse leven, voor op het nieuwe Leven van de Verrijzenis. Geef jullie onverdeeld aan Mij, opdat Ik jullie kan helpen verrijzen voor het Goddelijk Leven, want Ik ben de Medeverlosseres met Christus de Verlosser”.

Dorst van liefde

   Het vijfde woord dat de liefde doet komen uit de brandende oven van Jezus’ Hart aan het kruis is : “Ik heb dorst”.  Hij vraagt of er niets meer moet geleden worden om alle belemmeringen weg te nemen voor de eenheid tussen Hem en ons.  Hij heeft dorst om al onze zonden te drinken,  Hij heeft een verlangen er aan te voldoen en ze te vernietigen, opdat ze geen hindernis meer zouden zijn voor de eenheid, waar Hij dorst naar heeft.

   Hij wendt zich tot de goddelijke rechtvaardigheid van de Vader en zegt Hem dat Hij dorst heeft.  Deze is overvloedig voldaan en daarom wil de Vader niet meer dat Hij verder lijdt. Hij spreekt tot zijn heilige menselijkheid en zegt haar dat Hij nog dorst heeft.  Ze is het lijden niet moe, hoewel ze bijna al zijn bloed vergoten heeft en zijn krachten uitgeput. Ze is bereid te lijden tot de laatste zucht en voor ons tot de laatste druppel van zijn bloed te vergieten. Zo groot is Zijn liefde. Jezus keert zich naar ons, om ons een verzekerde getuigenis te geven van Zijn grote liefde en wil ons zeggen dat alles wat Hij geleden heeft, niets is. Hij zou zijn lijden even groot willen als de liefde van zijn Hart.  Om ons hart te roven, zegt Hij ons : “Ik heb nog dorst. Als dat voor u niet genoeg is, ben ik bereid nog meer te lijden. Ik heb dorst naar lijden om u aan te trekken en (met u) mede te lijden, om u met Mij te verenigen in het lijden.”

    O, Goede Jezus, het is genoeg. Dit volstaat om me een hoge dunk te geven van het lijden en ik wil ze in mijn hart bergen, omdat U deze keus gemaakt hebt om me de liefde te tonen, die u voor me hebt en het verlangen dat U hebt voor mijn goed.

Martial d’Etampes (1575-1635). Oefening van de drie nagels, IV,5)

OVERWEGEN.

   Jezus’ Liefde is niet te verzadigen. Over de genoegdoening, aan zijn Vader verschuldigd, over de uitputting van zijn gekruisigde menselijkheid heen, wil Hij beminnen, nog meer beminnen en dus nog meer geven, met al de onuitputtelijke kracht van zijn Godheid, “Hij wil zijn lijden even groot als de liefde van zijn Hart , om ons hart te roven”.

   Onze beproevingen worden dan het terrein waarop zijn Liefde kan verder gaan om te geven  : “Ik vul in mijn lichaam aan wat nog ontbreekt aan het lijden van Christus in zijn lichaam, dat de Kerk is.” Zal St. Paulus ons zeggen. Zo zijn we de gasten van het lijden van Jezus. We laten Hem toe verder te gaan met beminnen. Dat is de ultieme grootheid van de Christen !

   Laten we het Lijden niet vluchten. Zonder twijfel voelen we ons zwak om het te dragen. Jezus had niet meer weerstand dan wij.  Liefde is steeds zich laten doen. Daarom zijn we er ook steeds toe in staat.

BESLISSEN.

Om Jezus, die vandaag gekruisigd werd, te eren, zal ik me naar een broeder wenden, die beproefd wordt, een zieke, een eenzame, een wanhopige  … en ik zal een gebaar vinden om hem opnieuw wat hoop te geven.

De schrijver:

   Jean Raclardy, geboren te Etampes, tussen Parijs en Orleans, treedt in bij de Kapucijnen in 1597, onder de leiding van de immense Benedictus van Canfeld, de meester van het mystieke  “tout-Paris” aan het einde van de 16^e eeuw. Gans zijn leven was hij vormer van mannelijke en vrouwelijke kloosterlingen, onder meer in Parijs en Amiens.  Hij behoort tot deze miskende Kapucijnen (omdat ze weinig bestudeerd werden) die zo diep hebben bijgedragen tot de Franse geestelijke vitaliteit in de 17^e eeuw.

“Moge het kruis van Onze Heer Jezus Christus mijn enige glorie zijn !”

ZATERDAG,  11.04.09.                                                              Stille  Zaterdag

Begraven met Christus.

   O, Redder, ik aanbid U, ik bemin U in het graf en sluit er me in op met U. Ik wil niet dat de wereld me nog ziet. Ik wil mezelf niet meer zien. Ik deel neer in de duisternis en tot in het stof. Ik behoor niet meer tot de levenden, ik ben dood en het leven dat voor mij werd voorbereid zal verborgen zijn in God met Jezus-Christus.

   Als we in u alles verloren hebben, o, mijn God, zullen we alles terug vinden in U.  Wat we met de onzuiverheid van de oude mens, in ons hadden, zal ons terug gegeven worden met de zuiverheid van de nieuwe mens.  Dus, mijn God, dezelfde geest, die in ons zucht en bidt, zal in ons volmaakter beminnen.

Hoeveel groter zullen onze harten zijn, hoeveel zachter en hoeveel edelmoediger !  We zullen niet meer beminnen als zwakke schepselen en met een hart, bekrompen tussen nauwe grenzen. De onmetelijke liefde zal in ons beminnen, onze liefde zal het karakter van God zelf dragen.

   Laten we er dus enkel aan denken ons te verenigen met Jezus-Christus  in zijn doodstrijd, in zijn dood en in zijn graf. Laten we ons begraven in de duisternissen van het zuivere geloof. Nee, ik wil mezelf niet meer beschouwen als van de wereld. O, wereld, vergeet me, zoals ikzelf u vergeet en zoals ik mezelf wil vergeten !  Heer Jezus, Gij zijt enkel gestorven om mij te laten sterven.  Ontruk me het leven, laat me niet meer ademen, verdraag geen enkele beperking, put mijn hart uit, ik stel geen grenzen meer aan mijn offer.

Fenelon  (1651-1715)  Entretien affectif XIII, pour le Samedi Saint.

OVERWEGEN.  

   Stille Zaterdag is het keerpunt  van de dood naar het leven. “Hij die zijn leven verliest, zal het vinden”. We zijn niet allemaal in staat om te winnen, maar we zijn allen in staat om te verliezen, onszelf te negeren, ons aan Jezus over te leveren : Dat is het heel eenvoudige geheim van het Christelijk leven. “Door de Doop zijt ge met Christus begraven.” zegt St. Paulus.

   Dan zullen we een eind gemaakt hebben aan de beperkingen van de oude mens, dan zal de weg vrij zijn voor een bovennatuurlijke liefde : “De onmetelijke liefde zal in ons beminnen, onze liefde zal het karakter van God zelf dragen.”

   Daarvoor mogen we, en dat volstaat, niet vals spelen met ons Doopsel. Zich verliezen, ja, zich verliezen in Jezus, zoals we in deze Paasnacht zullen zeggen : “Heer, verdraag geen enkele beperking, put mijn hart uit, ik stel geen grenzen meer aan mijn offer.”

BESLISSEN.

Ik bereid in mijn missaal de Liturgie van Pasen voor.

Ik ledig mijn vasten-spaarpot en maak de overeenkomende overschrijving.

De schrijver :

(Begin : zie 25 februari)  Fenelon was een groot geestelijk leider, in zijn gesprekken, zoals dit van vandaag, maar vooral in zijn brieven, die vol staan met kostbare aanwijzingen voor Inwendig Gebed.  Men herkent de invloed van de H. Franciscus van Sales en de uitnodiging tot een zeer persoonlijk christelijk leven, eenvoudig overgeleverd aan Gods Wil. Dit zal op een beslissende zijn stempel drukken op de moderne spiritualiteit.

De Verrijzenis.

ZONDAG,  12.04.09                               PASEN

“Als Jezus leeft, is dat voor mij genoeg !”

   Toen Jezus bij zijn apostelen kwam, hoewel de deuren gesloten waren, ging Hij midden tussen hen staan, “In hun verbijstering en schrik, meenden ze een geest te zien”. Toen Hij echter over hen blies en zei : “Ontvang de H. Geest” of toen Hij, door een andere gave, diezelfde Geest uit de hemel zond, dan waren deze gaven voor hen getuigenissen  waar ze niet aan twijfelden en te gelijker tijd waarborgen van zijn Verrijzenis en zijn leven.

   Het is, inderdaad, de Geest die de waarheid waarborgt van de verrijzenis en het leven van Christus, want Christus is de waarheid. Het is daarom dat de apostelen, die aanvankelijk twijfelden, zelfs nadat ze zijn levend lichaam hadden gezien, met grote kracht getuigden van zijn verrijzenis, na de levenmakende Geest te hebben ervaren.

   Ge zult herkennen dat uw geest volop het leven in Christus zal teruggevonden hebben, als hij met verzekering kan zeggen : “Dat is voor mij genoeg, als Jezus leeft !”  O, wat is ze trouw, die stem, die dat verkondigt, wat is ze de vrienden van Jezus waardig, en hoe zuiver is deze liefde !  Als Hij leeft, leef ik, mijn ziel is immers aan Hem verbonden. Beter nog, Hijzelf is mijn leven, Hijzelf is wat voor mij voldoende is.  Wat zou me, inderdaad, kunnen ontbreken, als Jezus leeft ?  Moest al het andere me ontbreken, zou me dat niet kunnen schelen, als Jezus maar leeft !  Zelfs als het Hem zou behagen, dat ik zelfs aan mezelf zou ontbreken, dan zou me dat nog kunnen gaan, zolang Hij maar leeft, zelfs al ware het maar voor Hemzelf. 

   Als de liefde van Christus zo volledig het hart van een mens opslorpt, zodat hij zichzelf vergeet en verliest, zelfs zozeer dat hij enkel nog Jezus-Christus voelt en wat met Hem betrekking heeft, dan denk ik dat men kan zeggen dat de liefde in hem volkomen is.  Waarlijk, voor hem, wiens hart in deze toestand is, weegt de armoede niet meer, de beschimpingen raken niet meer, de smaad doet lachen, de kwalen zijn te verwaarlozen en de dood wordt aanzien als een gewin.  Nog beter : Deze denkt zelfs niet meer dat hij sterft, hij weet immers dat hij overgaat van de dood naar het leven.

Guerric d’Igny. 1^ste preek voor de Verrijzenis.

Zalig  Paasfeest  !

"Dat de rijken van de wereld gul geven, en weten te delen!"

ZATERDAG,  4.04.09.                                                 St.  Isidoor (of Van de feria)

De Liefdadigheid is een goede beheerder !

     Zonder de liefdadigheid is de rijke arm, en met de liefdadig­heid is de arme rijk. Waarlijk, hoe overvloedig ook, de rijkdommen zijn, zonder de liefdadigheid, slechts ijdel en leeg. Wie ze bezit kan er niets goeds mee aanvangen, want zonder de moeder en meesteres van de hemelse deugden, zal hij geen idee hebben van wat hij ermee moet aanvangen, noch van het ogenblik en de maat, wanneer en hoeveel hij moet geven.

     Als iemand onmetelijke rijkdom zou bezitten, maar geen naastenliefde zou hebben, zou het zijn alsof hij meerdere lampen en verlichtingsbronnen bezat, zonder het vet om die te voeden. De lamp, de standaard, zonder olie, kan zonder olie roken, verpesten, maar geen licht geven. Zo kan, wie rijkdommen bezit zonder naastenliefde, koken van woede, roken van hoogmoed, stinken naar de gierig­heid, maar zonder naastenliefde kan hij geen licht voortbren­gen.

    Maar als gij de naastenliefde in u hebt, hoe groot ook uw rijkdom, zal die weten wat te doen.  Zelf weet zij héél goed aan wie en hoeveel zij moet geven, wat te verdelen, wat opzij zetten.  Zij ziet zelf hoeveel zij voor haar ziel in de hemel  moet investeren, en hoeveel zij moet reserveren voor haar lichaam in deze wereld. De caritas is een beste zaakvoerder, zij kan goed dàt oogsten in de zomer waarover zij zal beschik­ken in de winter;  Anders gezegd: zij kan door de aalmoezen in deze tijd dàt voorzien wat zij zal vinden in de komende tijd.

                    H. Cesar v. Arles, (470-543), Sermoen XXIX

OVERWEGEN.

     De rijkdom bestaat slechts voor zover hij "rolt".  Een goudmijn is niets waard, tot zij wordt uitgebaat. Wat dan te doen met onze rijkdommen ?  Alleen de caritas weet het, zij is de intelligentie van de liefde. Een christelijk beheer van de schepping steunt op de bovennatuurlijke roeping van de mens om lief te hebben, en niet op een natuurlijke drang om te consu­meren.

     De echte "toegevoegde waarde" wordt gemeten door de liefde. Omdat het bloempje veel meer liefde vrijmaakt, en dus ook geluk, is het bloempje dat het kind zijn moeder aanbiedt onmetelijk meer waard dan de eindejaarspremie van de werkge­ver  aan zijn bediende.  Het ene kan men bespreken, het andere kan men niet kopen.

     De liefdadigheid is niet kwantitatief,  maar kwalitatief.  Of wij weinig hebben of veel, zij is de kunst om te leven zonder zijn buren te pesten, de levenskunst om hierbeneden onze eeuwi­ge roeping te beleven.

BESLISSEN.

     Bij het einde van deze vasten neem ik tien minuten om na te denken over mijn budgettaire keuzes.  Welk deel voor mijn eigen ambities, mijn kleine genoegens ?  Welk deel voor hen voor wie ik verantwoordelijk ben, voor hun ontwikkeling en bloei ? Welk deel voor de armen ?

     En ik vergeet mijn vasten-spaarvarkentje niet !

De auteur:

     Monnik op het eiland Lérins, daarna bisschop van Arles in 502, was Césaire tegelijk een van de codificeerders van het monnikenleven in het Westen, als een herder die de H. Stoel tot zijn gezant zou maken voor Gallië en Spanje, en een groot theoloog in de lijn van de H. Augustinus.

"Het Kruis van onze Heer Jezus Christus zij mijn enige roem!"

ZONDAG, 5.04.09                            Palmzondag

Op het ogenblik dat de Goede Week begint...

     Glorierijke, heilige Drievuldigheid, wiens gericht veel hoog­moedige en opstandige engelen tot de eeuwige pijnen heeft veroordeeld, terwijl Gij ze had geschapen om deel te hebben in uw eeuwige glorie, plant onderwerping in mijn hart, omwille van uw teder mededogen, opdat, door het werk van uw genade ik de raad zou volgen van mijn goede engel, en zou weerstaan aan de hoogmoe­dige suggesties van de gevallen slechte geesten.  Opdat ik door de verdiensten van dit bittere lijden moge deelhebben in uw geluk, in het gezelschap van deze heilige geesten, die reeds genoten hebben en die, door de bevestiging van uw genade, voor eeuwig uw glorie zullen delen en genieten.

    O heilige en zalige verlosser Jezus Christus, die vrijwil­lig besloot te sterven uit liefde voor de mensen, verzacht mijn versteend hart en versoepel het, opdat ik, door de wer­king van een teder medelijden voor uw bitter lijden, deel moge hebben in uw heilige verlossing.

     O Heer, geef ons de genade om dit evangelie van uw bitte­re passie noch te mogen horen noch  te lezen als een tijdver­drijf, maar zo dat het met medevoelen doordringt in ons hart en er zich verspreide tot eeuwig heil van onze ziel.

      H.Thomas Morus (1477-1535), Tractaat o. Christus' Lijden

OVERWEGEN.

     "Dit evangelie van uw bitter lijden niet te lezen noch te horen als een tijdverdrijf..." In welke gesteltenis vatten wij de Goede Week aan ?  Routine ?  Vaag verlangen om iets beter christen te worden ?  Na vijf weken oefenen, moet Jezus’ Passie  "zich in ons hart verspreiden tot eeuwig voordeel van onze ziel."

     Jezus heeft zijn Passie willen beleven. Hij had ze kunnen ontvluchten door een mirakel, Hij had ons kunnen laten de dood ingaan zonder Hem. In zijn passie binnengaan onderstelt dat wij dat ook willen, dat

wij de fundamentele keuze maken om Jezus overal en altijd te volgen, de keuze van ons doopsel.  Dat is oneindig méér dan een correct leven : Dat is een chris­telijk leven.

     Tijdens de Paasnacht zullen wij het "Ja" van ons doopsel  voor Jezus moeten hernieuwen. Het zal des te eerlijker zijn naarmate wij deze heilige dagen in zijn intimiteit hebben beleefd.

BESLISSEN.

     Ik programmeer mijn Goede Week : Deelname aan de diensten, tijd voor persoonlijk gebed, bijzondere inspanningen...

De schrijver:

     Te Londen geboren uit een familie van juristen, zal Thomas Morus heel zijn leven schommelen tussen de politiek, de godsdienst en de letterkunde, drie domeinen waarin hij de eerste plaatsen zal bekleden. Model voor het humanisme van de Renais­sance, grote vriend van Erasmus. Zijn trouw aan de Katholieke Kerk, bij het anglicaanse schisma, zal hem zijn hoofd kosten, kort na zijn oude vriend John Fisher.

"Het kruis van Jezus Christus zij mijn enige roem!"

MAANDAG,  6.04.09.                                          Maandag in de  Goede Week

Voor het Kruis.

     Het kruis is de korte inhoud van al wat een christen moet beoefenen. Heel de evangelische moraal wordt herleid tot het dragen van zijn kruis, aan zichzelf verzaken, het vlees en de begeerte krui­sigen, zich voor Gods wil opofferen. Jezus Chris­tus heeft geen enkele wet voorgeschreven, geen enkele raad gegeven waarvan de uitvoering en het volmaakte voorbeeld niet te vinden is in het kruis. Het kruis is de levendigste en meest treffende uitdrukking van heel de evangelische leer.

     Het kruis zij dan ons groot boek. Niet alleen het boek van onze ogen, maar van ons hart !  Laten wij Jezus vragen dat Hij er ons uit leert lezen, en ons alle geheimen ervan onthult, niet om ze eenvoudig te beschouwen in het gebed, maar om het te beoefenen in heel de loop van ons leven. Laten wij binnengaan in de inwendige weg door een absolute en onvoor­waardelijke toewijding aan Gods wil, en ons innerlijk overle­veren aan zijn geest en zijn genade. Brengen wij bij gelegen­heid grootmoedig alle offers die Hij van ons zal vragen, en bidden wij dat Hij ons afneemt en met geweld ontrukt wat wij Hem niet grootmoedig kunnen geven. In één woord : Dat wij ons laten herleiden tot de staat van Jezus Christus stervend op het kruis, in smarten, in beledigingen, schijnbaar verla­ten door zijn Vader, met in zijn ziel en lichaam alle kwalen verza­meld van een slachtoffer van de goddelijke gerech­tighei­d en van de furie van de menselijke passies.

     Jean-Nicolas Grou (1731-1803), Handleiding v.d. innerlij­ke zie­len, Over het Kruisbeeld.

OVERWEGEN.

     Op de dag van ons doopsel, hebben wij, eerst en voor alles, het kruisteken op ons voorhoofd ontvangen. En op ons graf zal het teken van het kruis nog dat zijn van onze chris­telijke hoop. Heel het leven van de christen ligt onder de schaduw van het kruis, omdat het vandaar uit is dat Jezus zijn leven komt leggen in al onze vormen van dood, die van de ziekte, de mislukking, de beproeving in al haar vormen, evenzoveel echo's van de fundamentele dood, ontvangen bij de erfzonde.

     Laten wij fier zijn op het kruis. Alle dorpen van onze oude christen landen worden beheerst door het triomferende kruis van de klokkentoren. Een christen geeft aan het kruis de ereplaats in zijn huis, en dikwijls draagt hij het om de hals.  Niets is zo treurig als een bestoft kruis, aan de muur verge­ten, of een kruisteken gauw-gauw geslagen bij een begrafenis.

     Ik wilde uw lijden graag vergeten,

     alleen uw glorie gade slaan,

     om hoog uw Thabor op te gaan

     van openbaring ongemeten;

     maar uit den hoge viel een traan:

     ik werd tegen de grond gesmeten;

     de mensen hebben mij verweten,

     Gij kijkt mij door uw doornen aan.

    Heb ik uw tekens niet verstaan,

     mij niet van elke plicht gekweten,

     luisterde ik niet naar uw profeten,

     ben ik uw wegen niet gegaan?

     Hoe 't mij vergaat, ik kijk vermeten

     op naar naar uw goedheid, in de waan

     dat Gij mijn trachten wilt verstaan:

     ik ben van 't aardse weggespleten:

     waar d'anderen al zijn van bezeten

     doet als drek op de vlucht mij slaan;

     maar Gij maant mij, in Ghetsemaan,

     met U te waken, in 't geweten,

     dat tussen 't aardse en 't ongemeten,

     op Golgotha die kruisen staan,

     waarlangs elk sterveling moet gaan,

     verraden zijn, tot bloedens zweten,

     de kruisweg gaan, tot uitgekreten,

     ontluisterd, naakt aan 't kruis gedaan,

     mij stervend d'ogen opengaan,

     om met U opgestaan, te Weten.

BESLISSEN.

     Bij dit begin van de Goede Week, reinig ik het kruis van thuis of van mijn dorp, en sier het met bloemen. Indien het onmogelijk is om bij mij thuis een kruis te plaat­sen, of er een te dragen, zal ik er mij tenminste op toeleggen om mooi mijn kruisteken te maken, elke morgen van deze week. 

De schrijver:

     Humanist van de XVIIIe eeuw, is Groux tegelijk filosoof, een man van controverse, apologist, moralist en mystieker. Zijn geestelijk onderricht kent zijn hoogtepunt in het Handboek voor de inwendige Zielen, verzameling van een 60-tal gesprekken,  gepubliceerd door zijn volgelingen. Opgesteld in een schitte­rende taal, herkent men er de Salesiaanse traditie van de overgave, tegelijk met een uiterst fijne psychologische analy­se.

"Het kruis van onze Heer Jezus Christus zij mijn enige glo­rie!"

DINSDAG,  7.04.09.                                                                   In de Goede Week.

Het dagelijks Kruis.

     Men zou zijn rust en zekerheid moeten zoeken in Jezus alleen, in zijn kindsheid, in zijn leven, in zijn dood, in zijn verlaten­heid, zijn angst, en zijn genoegen vinden in de herinnering aan Hem, en vandaar in zijn liefde.

     Maar hoe komt het dat die liefde ons niet raakt ?  Het is omdat wij ons hart vervullen van onszelf en onze belangen, wij vrezen, willen en verhopen ijdele dingen, denken altijd aan wat men zegt en oordeelt over ons, en wij zijn niet met ere bankroet gegaan in het oordeel van de mensen, door alleen maar Gods oordeel te achten. Wij moeten onszelf ervan overtuigen dat alleen God belangrijk is en Hem alleen  zoeken te voldoen.

     Het kruis schijnt ons afschuwelijk toe. Het zou zacht zijn, als wij het goed en de genoegens kenden die men er vindt, en als men naar Jezus Christus zou kijken en naar God, die het kruis heeft gekozen tot bruid voor zijn Zoon, en in het kruis zijn rijkdommen en zijn wijsheid heeft gelegd. Wat is dat kruis ?  Het is ons slecht humeur, dat kleine zeer, dat ons overkomt, dat is die ingesteldheid van mijn broer of zuster, die anders is, tegengesteld aan de mijne, die dor­heid... Want al die weerzinwekkende dingen zijn mijn kruis.  Als de ziel erbij standhoudt, vindt zij er haar goed, en niet wanneer zij er zich van afmaakt en de slechte en tegen­vallende, kwade dagen ontloopt.

                    Jean-Joseph Surin (1600-1665), Brief 439. 

OVERWEGEN.

     De Passietijd beleven, is Christus toegedaan zijn "in zijn verlatenheid, in zijn angsten". Sedert wij ons in het Doopsel " met Christus hebben bekleed",  zijn onze beproevingen de zijne, en in de plaats van ze te vluchten in een leven van droom, (wij "vrezen, willen, verhopen ijdele dingen"), gaat het er om ze te aanvaarden in het dagelijks leven, als de plaats van zijn verheerlijking.

     Het kruis schrikt alleen uiterlijk af. De heiligen zijn daar om ons "de zoetheid die men er vindt" te tonen, wanneer men Jezus Christus beschouwt, en niet het kruis als zodanig, dat is maar een vogelschrik, waaraan Satan schudt om ons van Chris­tus te verwijderen.

     En zo worden de duizend kruisjes van elke dag (slecht humeur, klein zeer, al die weerzinwekkende dingen...) van gedaante veranderd door de liefde, indien wij, in de plaats van te vluchten in onze dromen, ze beleven verenigd met Chris­tus.

BESLISSEN.

     Vandaag zal ik mij over niets beklagen.

De schrijver:

     Uit een familie van parlementariërs van Bordeaux, was Surin leerling van de Jezuïeten, eer hij bij hen intrad. Zijn zenuwen werden geschokt door zijn ambt bij de  bezetenen van Loudon.  Hij overwon die beproeving door een verdieping  in de mystiek, wat in de herfst van zijn leven een menigte zielen naar hem toetrok, mensen op zoek naar vrede en verzoening.

“Moge het kruis van Onze Heer Jezus Christus mijn enige glorie zijn !”

DONDERDAG, 09.04.09.                                                  Witte  Donderdag

Ik zal bij u het Paasfeest vieren …

3. Maak voor Mij de grote, open zaal gereed , dan zal Ik met mijn leerlingen paasfeest bij u vieren.

4. Als gij wilt dat Ik tot u kom en bij u blijf, doe dan de oude zuurdesem weg en zuiver de woonplaats van uw hart.

5. Sluit heel de wereld buiten en heel het tumult van gebreken, zit als een eenzame mus op het dak en denk aan uw overtredingen in de bitterheid van uw gemoed.

6. Iedere geliefde immers brengt voor haar minnaar de beste en mooiste plaats in gereedheid, want daaraan wordt de genegenheid erkend van wie de beminde ontvangt.

7. Weet echter wel dat gij met de verdienste van uw eigen daden voor deze voorbereiding niet kunt volstaan, al zoudt gij u zelfs gedurende een heel jaar voorbereiden en niets anders in de geest hebben.

8. Maar uit louter liefde, op grond van mijn genade wordt  u toegestaan tot mijn tafel te naderen, alsof een bedelaar aan de tafel van een rijke werd uitgenodigd en deze niets anders zou hebben  om op die weldaad te beantwoorden dan zich te vernederen en hem dank te zeggen.

9. Doe dan wat in uw vermogen is en doe het met ijver, niet uit gewoonte, niet omdat het moet, maar neem het Lichaam van de geliefde Heer uw God tot u met eerbiedige vrees en met liefde, nu Hij zich gewaardigt tot u te komen.

10. Ik ben het die heb geroepen, Ik heb bevolen dat dit zou gebeuren. Ik zal aanvullen wat u ontbreekt, kom en ontvang Mij !

Thomas a Kempis (1379-1471), Navolging van Christus.

OVERWEGEN.

    Op Witte Donderdag nodigt Jezus ons aan Zijn tafel.  Hoe bereiden we ons hierop voor ? “Heer, ik ben niet waardig …”  Maar de Heer weet dat goed en verwacht van ons maar één iets : Dat wij Hem toelaten het Paasfeest met Hem te vieren.

    “Vurig heb Ik verlangd dit Paasfeest met u te vieren” zegt Jezus bij de aanvang van zijn Passie. Alles wat we deze dagen vieren heeft geen andere betekenis dan deze wens : “Ik ben het die u roep, die u gelast te komen.”

    Waarom de H. Mis ?  Omdat Jezus het wil. Dat moet voor ons volstaan.

BESLISSEN.

   Deze avond zal ik me gaan bezinnen bij Jezus aan het rustaltaar van Witte Donderdag. Als de afstand, ziekte of een ernstige verplichting me dat beletten, zal ik een moment voorbehouden om Jezus te aanbidden, die aanwezig is in het de H. Eucharistie. Ik blijf dan thuis, keer me in de richting van de kerk en ga voor Hem op de knieën zitten. Een kilometer of een meter hebben geen belang zolang mijn hart is waar het Zijne is. 

De schrijver:

(Begin : zie 28 februari)  Trad in bij de Reguliere Kanunniken van de Agnetenberg, nabij Zwolle (Huis van de zeer belangrijke Congregatie van Windesheim, in de lijn van Ruusbroeck). Als novicemeester schreef hij duizenden bladzijden meditaties en over geestelijke vorming, waaronder de”Navolging van Christus”  een van de meest verspreidde boeken in de geschiedenis van de mensheid.

“Moge het kruis van Onze Heer Jezus Christus mijn enige glorie zijn !”

VRIJDAG,  10.04.09.                                                         Goede Vrijdag – Vasten

Dorst van liefde

   Het vijfde woord dat de liefde doet komen uit de brandende oven van Jezus’ Hart aan het kruis is : “Ik heb dorst”.  Hij vraagt of er niets meer moet geleden worden om alle belemmeringen weg te nemen voor de eenheid tussen Hem en ons.  Hij heeft dorst om al onze zonden te drinken,  Hij heeft

Vasten 2009                                                                                                                                     Deel 3

Gebedsgroep

“HET  CENAKEL”       Waregem

VEERTIGDAGENTIJD voor KRASSELAARS  2009*

In de Leer bij de Heiligen

Eén tekst per dag om op te gaan naar Pasen

Auteur : Abbé Max Huot de Longchamp, Centre St. Jean de la Croix,    F-36230  Mers-sur-Indre                                                                    

Oorspronkelijke Titel : Carême pour les Cancres, 2009.  A l’école des Saints.

Vertaling : Hilaire Mestdag,  Waregem

"Laat u met God verzoenen!"

MAANDAG,  30.03.09.                                                                           Van de feria

Het is niet nodig dat ik biecht!

     "Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren". Het is helemaal niet nodig om uit te leggen dat die vraag ons, herders, aangaat.  Wij vragen inder­daad dat men onze schulden vergeeft. Wij hebben inderdaad schulden, niet in geld, maar in zonden. "Ook gij !?" zult ge misschien zeggen. "Ook wij", zullen wij antwoorden. – “Hoe dan, Gij, heilige bisschoppen, hebt gij ook schulden?" - "Ja, ook wij hebben schulden." - "U toch niet, Monseigneur, beledig uzelf niet!" - "Dat doe ik niet, ik spreek waarheid, wij hebben inderdaad schul­den." - "Als wij zeggen dat wij geen zonde hebben, bedriegen wij onszelf, en de waarheid is niet in ons." (I Jo 1,8)  Wij zijn tegelijk gedoopten en wij blijven schuldenaars. Niet dat er in ons iets overblijft dat niet zou zijn vergeven door het doopsel, maar omdat in de loop van het leven, wij dat oplopen wat dagelijks moet vergeven worden. Wie sterven vlak na hun doopsel vertrekken zonder enige schuld, maar zij die, gedoopt, in dit leven blijven, worden besmet met iets van de dodelijke broosheid. En zelfs als ze geen schipbreuk lijden, toch moet hun schip uitgehoosd worden, zo niet zal het water stilaan binnendringen  en  het  schip  zal  helemaal  ondergaan.   En  zo  bidden  "vergeef onze schulden",  dat  is

uithozen !

                      St. Augustinus (354-430), Sermoen 56, 11

     Ons doopsel is nooit gedaan. De Kerkvaders noemen het biechtsacrament "een tweede, lastige doop", want het volstaat niet dat God ons eens voor altijd onze zonden vergeeft, ons rest om die vergiffenis te aanvaarden, en dat vergt soms een heel bestaan. Ons is vergeven, maar wij zijn bezig  ons te bekeren : Dat is de situatie van de christen.

     Zelfs al is het geen mode, laten we niet bang zijn om ons als zondaars te bekennen.  Jezus is gekomen voor de zondaars, niet voor de "rechtvaardigen". Wij moeten er niet beschaamd bij staan. Ons overtuigen van het tegendeel ware de ogen sluiten voor de barsten in ons christelijk leven, het ware "het water laten binnendringen" en recht op de schipbreuk afgaan.   Hoeveel opgeven van het christelijk leven wordt eenvoudig verklaard door het opgeven van het boetesacrament... Wel dan : uithozen maar !

BESLISSEN.

     Als het nog niet gebeurd is, dan nu : Ik ga biechten !  En ik ondervraag mij vandaag over het achtste gebod: "Gij zult niet liegen", en ik zal er over waken niet te bluffen.

De schrijver:

     Augustinus was de zoon van een heidense vader en de godvrezende H. Monica. Hij is de beroemdste onder de kerkva­ders. Hij was een Berber uit het huidige Algerije. Na een stormachtige jeugd en de opvoeding tot volmaakt Romeins "rhet­or", redenaar, bekeer­de hij zich op de prediking van de H. Ambrosi­us.  Werd bisschop van Hippo in 395. Zijn onmetelijk oeuvre zal heel het vervolg van het christelijk Latijnse erfgoed beheer­sen.

" Strijd de goede strijd voor het geloof ! "

DINSDAG,  31.03.09.                                                                                                     Van de feria

Als de strijd te hard schijnt ...

     Ik zou bij u alle gevoeligheid willen uitrukken voor tegenspraak, bekoringen, ontbering  aan wat men verlangt en dat ge met een edelmoedig hart zoudt boven zwemmen.  En daarop woorden spreken van vastberadenheid, minachting, moed en kracht met het beste deel van uw ziel en nooit ophouden met deze dingen te negeren.

     Vermits gij uw wil hebt gestort in de afgrond van Zijn wil, die gij tot de uwe hebt gemaakt, moet ge niets meer willen, maar u laten dragen en meevoeren volgens de goddelijke wil, in wiens uitwerking gij zachtjes en rustig moet blijven, zonder u met gelijk wat anders te verstrooien, en steeds in alle omstandigheden enkel te kijken naar onze Heer. Ah, leve God !  Al wat niet God is, is mij niets. Mijn God is mijn al in alles.

     Men moet zich tevreden stellen met het weten dat men goed doet en er geen gevoelens of bijzondere kennis in zoeken, maar als blind stappen in die voorzienigheid en dat godsvertrouwen, zelfs te midden van de verlatenheid, schrik, duisternissen, en ieder ander soort kruis. Als het onze Heer behaagt dat we Hem op deze manier dienen, volmaakt en blijvend overgegeven aan zijn leiding, zonder enige uitzondering of voorbehoud, helemaal, helemaal, Hem laten doen, al de zorg voor het lichaam en de ziel aan zijn goedheid toevertrouwend, en zo heel berustend blijven, hersteld en rustig in God, onder mijn leiding, zonder enige andere  zorg dan die om te gehoorzamen. Dat is het wat wij hebben beloofd.

  H. Franciscus van Sales (1567-1622), aan Jeanne de Chantal, tussen 1612 en 1616

OVERWEGEN.

     Wanneer de som van  "tegenspraken, bekoringen, ontberin­gen" ons overdreven schijnt, worden wij bekoord om te denken dat God ons heeft vergeten. In werkelijkheid hebben wijzelf Hem vergeten !  De alpinist kijkt niet naar de afgrond, maar naar de gids, die hem de weg opent.  Het geheim van het chris­telijk leven is "steeds en bij alle gelegenheden naar onze Heer op te zien", en dan worden de hindernissen springplanken, omdat de dingen dan in hun waarheid te voorschijn komen, die steeds de waarheid van de liefde is.

     Wij weten genoeg om totaal vertrouwen te schenken aan de Heer. Toen Hij moest kiezen, heeft Hij ons leven verkozen boven het zijne.  Dat horen wij elke dag van deze Vasten. Er blijft ons alleen over “al de zorg voor het lichaam en de ziel aan zijn goedheid toe te vertrouwen. Dat is het wat we hebben beloofd”  op de dag van ons doopsel.

BESLISSEN.

     Vandaag bevraag ik mij over het 9e gebod: "Gij zult de vrouw van uw naaste niet begeren", en om beter mijn verbeel­ding te beheersen, geen tv of internet op vandaag !  Als dit echt als een gebrek aanvoelt, is het de tijd om orde op zaken te stellen !

De schrijver:

     (Begin : zie 15 maart)  De uitputtende pastorale activiteit van de H. Franciscus van Sales steunde op een buitengewoon rijk inwendig leven.  Daarvan getuigen op vandaag zowel zijn leer voor "het grote publiek", (in zijn "Inleiding tot het devote Leven" en zijn brieven), als zijn magistraal  "Traktaat over de Liefde tot God". Hij was geestelijk leider, predikant, diplo­maat, schrijver...: een van de grote meesters van de katholieke reformatie !

"De Heer heeft u vergeven, doe gij nu hetzelfde"

WOENSDAG,  1.04.09.                                                                     Van de feria

Vergeven als men geen vijanden heeft.

     Als gij geen vijanden hebt, leg uzelf dan deze onontbeer­lijke wet op, te leven met hen die u niet gaarne zien, die uw geluk in zaken of uw eer benijden, die u misprijzen, die over u praten zonder liefde of terughoudendheid. Leven, zeg ik, met hen, alsof gij dit alles niet wist, en overtuigd waart van het tegendeel. Bestudeer hun deugden en gaven, om erover te kunnen praten waar het past, zoek gelegenheden om hen te dienen, en prijs u gelukkig als gij die vindt.  Doe u geweld aan om ze lief te hebben, hen het goede toe te wensen, over hun kwalen te treuren en verheugd te zijn over hun voordeel.  Geef hen deel in uw gebeden, vraag vurig voor hen wat zij, naar gij oor­deelt, het meest nodig hebben of kunnen gebruiken. Dank God duizendmaal voor alle goeds dat Hij hun gedaan heeft.  Tenslotte, moge de liefde van Christus u er toe brengen voor hen te doen al wat de meest natuurlijke, oprechte, tederste liefde u zou ingeven voor uw broeder.  Ziedaar hoe het hart van God te winnen en weldra  tot uitmuntende heiligheid te komen.

   Claude de la Colombière, Christelijke Overwegingen, 30

OVERWEGEN.

     "Met de anderen houd ik mij niet bezig !"  Hoe dikwijls hebben wij de kans gemist om hen te behandelen als broeders, die wij genegeerd hebben, eenvoudigweg om gerust gelaten te zijn... En het is Christus die wij verwaarloosd hebben.

     Geen kwaad doen is nog geen goed doen.  De zonde van verzuim is geen vage vergetelheid, maar een terugval op zich­zelf, die de ontmoeting met Christus verhindert.

     Wij maken een kniebuiging voor het H. Sacrament, en dat is goed.  Waarom onze broeders behandelen alsof zij slechts vreemden waren ?

BESLISSEN.

     Vandaag bevraag ik mijzelf over het tiende gebod: "Gij zult andermans goed niet begeren", en ik zal een geschenkje geven aan een collega of buur die mij eerder onverschillig is.

De schrijver:

    (Begin: zie 4 maart)  Claude de la Colombière werd gevormd door de beroemde Père Lallemant.  Hij las de H. Theresia en de H. Franciscus v. Sales. Hij was zowel een degelijke als klaarziende directeur, en ook een opmerkelijk pedagoog van het geestelijk leven. Hij heeft zelf niet gepubliceerd, maar zijn bewonde­raars zullen zes volumes met sermoenen, brieven en persoonlijke nota's uitgeven kort na zijn dood.

God heeft in ons de geest gezonden van zijn Zoon, die uitroept "Vader!"

DONDERDAG,  2.04.09.              Van de feria  (of de H. St. Franciscus van Paola).

Onvervangbaar Inwendig Gebed !

     De heilige oefening van het inwendig gebed moet beschouwd worden als een van de voornaamste fundamenten van het christelijke leven en de heiligheid, omdat het leven van Christus slechts één voortdurend inwendig gebed is geweest.  Dat moeten wij verder zetten en uitdrukken in ons leven als iets wat zo belangrijk en absoluut noodzakelijk is als de aarde die ons draagt, de lucht die wij inademen, het brood dat ons recht houdt, het hart dat klopt in onze borst. Deze zijn minder noodza­kelijk voor de christen om christelijk te leven.

     Het inwendig gebed is de echte en de eigen functie van de mens en de christen, vermits de mens alleen voor God geschapen is om met Hem in gemeenschap te leven en de christen is slechts op aarde om verder te zetten wat Christus er gedaan heeft terwijl Hij er was. Daarom spoor ik u aan, zoveel als ik kan en in Gods naam bezweer ik u, die dit leest : Vermits onze aller­liefste Jezus er zijn genoegen in wil zoeken om met ons te zijn en in het heilig inwendig gebed met ons te spreken, Hem dit genoegen niet te onthouden... Beschouw deze zaak als de eerste, de bijzonderste, de meest noodzakelijke, de dringend­ste, en de belangrijkste van al uw zaken, en maak u los, zoveel als kan, van de andere minder belangrijke.

  H. Jan Eudes (1601-1680), Het leven en het Koninkrijk van Jezus, II,õ11

OVERWEGEN.

     Neen, het inwendig gebed is niet voorbehouden voor de Karmelieten !  Wij hebben 100 maal gezegd tijdens deze vasten, dat de intimiteit met de Heer cultiveren het hart uitmaakt van elk christelijk, van elk menselijk leven. En dat "omdat heel het leven van Christus slechts één voortdurend inwendig gebed geweest is."

     Een christelijk leven dat het gebed en het inwendig gebed (dat is bijna hetzelfde) niet op de eerste plaats zet van zijn bekommernissen, is slechts een skelet. Verklaart dat onze vele lauwhe­den en kleinzieligheden niet... Wat zou een gezin bete­kenen waar de echtgenoten elkaar nauwelijks éénmaal per week goeie dag zegden?

     Moge deze vasten dan ook een nieuwe start betekenen in het gebedsleven :  "Beschouw die zaak als de eerste, de bijzonderste, de meest noodzakelijke, de dringendste en de belangrijkste van al uw zaken."

BESLISSEN.

        Zelfs als ik niet weet hoe te bidden, zelfs als het bidden mij verveelt, zelfs als het de eerste keer is dat dit mij  overkomt, toch neem ik twee minuten om met God te spreken, zelfs gelijk hoe !    

De schrijver:

    (Begin : zie 27 februari)  De H. Jan Eudes schreef enorm veel. Naast "Het Leven en het Rijk van Jezus in de christen zielen", de samenvatting van zijn missionaire predicaties, vernoemen wij die over de "H.H. Harten van Jezus en Maria", die voorop lopen op de verschijningen van Paray-le-Monial veertig jaar later.  Hij is een van de grote actoren in het Franse geeste­lijke vernieuwing in het begin van de Gouden Eeuw van Lodewijk XIV.

 "Als gij leeft volgens het vlees, zult gij sterven."

VRIJDAG,  3.04.09.                                                       Van de feria (vleesderven)

Het Kruis, een levenskunst.

St. Jan van het Kruis.

Indien de vriend van Christus de passies van zijn ziel wil stillen,

dat hij zich dan altijd buige:

niet naar het gemakkelijkste, maar naar wat het meest moeite behelst;

niet naar het sappigste, maar naar het meest saploze;

niet naar het aangenaamste, maar naar wat het minst de smaak streelt;

niet naar de rust, maar naar wat het meest beproeft;

niet naar de troost, maar naar wat niet troost;

niet naar wat méér is, maar minder;

niet naar het verhevenste, het kostbaarste,

maar naar wat nederiger is, en minder kostbaar;

niet naar iets bijzonders verlangen, maar niets bijzonders willen,

dat hij niet het beste zoeke, maar het slechtste,

en dat hij naakt, uitgekleed, en arm sta van al wat ter wereld  bestaat, terwille van Jezus Christus.

Dat zijn hart sterk sta tegen alles dat hem drijven zou naar wat niet God is,

en dat hij, om Christus' wil, vriend zij van de beproeving.

                         St.Jan van het Kruis (1542-1591), Raad.

OVERWEGEN.

.

     Voor de Goede Week begint, zegt St. Jan van het Kruis ons schijnbaar verschrikkende dingen ! Die slagzinnen moeten wel in hun context geplaatst worden : Een absolute voorkeur voor Jezus, die ons aftrekt van alles wat niet Jezus is. Dan ver­staan wij dat zijn kruisweg de onze wordt, een weg van vrij­heid in de liefde. Niet zich forceren om zich te vernietigen, maar maken "dat men zich buigt" tot alles waartoe Jezus zich heeft gebogen. Het gaat wel om een voorkeur, om die laatste plaats die Jezus altijd gezocht heeft, die van de arme, de vervolgde, de mislukkeling... eigenlijk onze plaats, maar die wij zo gewoon­ zijn te weigeren.

     Vriend lezer, indien gij het niet begrijpt, dring dan niet aan, Jezus wil immers uw ongeluk niet, en al wat niet met verstand gebeurt en uit liefde,  maakt ongelukkig. Maar eens zult gij verstaan dat die laatste plaats, waartoe Hij u uitnodigt, de beste is, de plaats waar men alles krijgt, omdat men, "voor Christus", alles geeft.

BESLISSEN.

     Terwijl ik erop wacht  dat ik Jezus' uitnodi­ging begrijp om alles te geven, zijn er zoveel dingen in mijn leven, die ik doe om "mezelf te plezieren". Ik kies er één uit, en ik ver­zaak eraan "om Christus' wil".

De Schrijver:

     St. Jan v.h. Kruis is een ongeëvenaard lyrisch dichter, universitair en zeer degelijk theoloog.  Hervormer, samen met Theresia van Avila, van het Spaanse Karmelitaanse leven. Gesteund op een zeer rijke persoonlijke ervaring, maakt zijn geestelijke pedagogie, samen met zijn diepgaande analyse van het verloop van de contemplatie, hem tot de meester van de geestelijke leiders in de moderne westerse traditie.

Voor  zijn  bekering  was  hij  waarschijnlijk  advocaat  geweest  en  hij  was  bedreven  in  het  vinden  van  gaten  in  het  officiële  beleid.  Als  christenen  inderdaad  dergelijke  misdaden  begingen  en  de  dood  verdienden,  spotte  hij,  waarom  namen  de  autoriteiten  dan  het  beleid  van  ‘niet  over  praten’  van  Trajanus  over ?  Toch  waren  er  door  het  beleid  van  Trajanus  relatief  lange  periodes  van  rust,  waarin  het  christendom  wel  illegaal  bleef,  maar  er  weinig  werd  tegen  gedaan.  In  die  tijd  was  het  soms  zelfs  mogelijk  om  openlijk  christen  te  zijn  en  niet  te  hoeven  lijden.  In  die  periode  wordt  Origenes,  de  beroemdste  christelijke  leider  van  zijn  tijd,  uitgenodigd  voor  een  ontmoeting  met  de  moeder  van  de  keizer  om  de christelijke  ideeén  met  haar  te  bespreken.  Met  zijn  christelijke  opvoeding  en  zijn  opleiding  in  Alexandrié  har  Origenes  een  overheersende  invloed  gekregen  binnen  zowel  de  kerk  als  de  intellectuele  wereld.  In  de  daaropvolgende  jaren  zouden  ongelovige  schrijvers  het  betreuren  dat  zo’n  briljante  man  een  christen  was !  Van  tijd  tot  tijd  ontstond  er  toch  onrust,  als  een  overijverige  lokale  bestuurder  of  de  keizer  zelf  probeerde  om  de  christenen  uit  de  weg  te  ruimen.  Toen  keizer  Decius  in  249  aan  de  macht  kwam,  begon  hij  aan  de  eerste  echte  systematische  poging  om  alle  christenen  uit  te  roeien.  Iedereen  in  het  keizerrijk  kreeg  de  opdracht  om  de  goden  een  offer  te  brengen,  waarna  men  een  certificaat  kreeg.  Wie  dit  niet  deed,  werd  ter  dood  gebracht.  Veel  christenen  weigerden  en  werden  vermoord,  maar  anderen  zwichtten,  offerden  en  werden  vrijgelaten.  Voor  velen  was  een  vervalst  certificaat  een  tussenoplossing.  Ook  werden  prominente  kerkleiders  gemarteld  in   de  hoop  dat  ze  hun  geloof  zouden  opgeven.  De autoriteiten  probeerden  hen  doelbewust  niet  te  vermoorden,  omdat  ze  inzagen  dat  martelaren  juist  de groei  van  het  christendom  zouden  bevorderen.  Origenes,  die  slechts  een  paar  jaar  eerder  feestelijk  was  onthaald  in  het  paleis,  werd  gemarteld  en  vrijgelaten  en  zou  daarna  in  onbekendheid  sterven.  De  bisschoppen  van  zowel  Rome  als  Jeruzalem  kwamen  om  in  de  gevangenis.  De  vervolgingen  gingen  door  onder  Decius’  opvolger,  Valerianus,  die  in  oorlog  was  met  Perzié  en  de  christenen  verdacht  van  verraad.  Maar  diens  zoon  Gallienus,  keizer  van  260  tot  268,  gebood  dat  de  christenen  hun  godsdienst  konden  uitoefenen  zoals  zij  wilden,  en  er  brak  weer  een  lange  periode  van  rust  aan.

Wordt  vervolgd.

Het  zal  in  1989  geweest  zijn  dat  Mgr  Frane  Franic  in  Medjugorje  in  de  oude  schuur,  opgetrokken  in  ruwe  betonblokken  zowel  vanbinnen  als  vanbuiten  en  ingericht  met  eenvoudige  ruwe  banken  zonder  rugleuning,  kwam  spreken.  In Medjugorje  was  toen  nog  geen  luxe.  Deze  bezielde  bisschop  maakte  veel  indruk  op  mij,  ik  zal  hem nooit  meer  vergeten.  Hij  geloofde  van  het  begin  in  de  verschijningen.  Hij  is  nog  niet  zo  lang  geleden  gestorven,  daarom  wil  ik  jullie  verblijden  met  dit  interview  uit  2004.   Dr.  Frane  Franic  was  van  1950  tot  1988  aartsbisschop  van  Split.  Tijdens  het  tweede Vaticaans  concilie  was  hij  lid  van  de  commissie  voor  de  geloofsleer.  Sedert  toen  was  hij  ook  bevriend  geraakt  met  Paus  Johannes  Paulus  II ,  deze  zat  in  de  commissie  voor  het  lekenapostolaat.  Vele  jaren  gaf  aartsbisschop  Franic  les  aan  de  katholieke  faculteit  van  de  universiteit  van  Split,  die  hij  ook  mede  opgericht  heeft.  Talrijke  wetenschappelijke  geschriften  zijn  van  hem,  hij  schreef  6  boeken  en  meer  dan  200  wetenschappelijke  artikels.  Hij  richtte  een  vaktijdschrift  op  dat  later  door  de  universiteit  van  Split  overgenomen  werd.  Direct  bij  het  begin  van  de  verschijningen  ging  hij  al  naar  Medjugorje.  Tot  in  2004  heeft  hij  het  pelgrimsoord  65  keer  bezocht.  Tijdens  een  gesprek  zei  hij  dat  hij  nog  vaker  zou  gegaan  zijn  als  het  hem  mogelijk  zou  zijn  geweest.  Aartsbisschop  Frane  Franic  werd  in  1913  in  een  boerenfamilie  geboren.  Zijn  vader  moest  zoals  zo  vele  van  zijn  landgenoten  in  het  buitenland  werk  zoeken  om  zijn  familie  te  onderhouden.  Hij  ging  naar  Amerika,  door  het  zware  werk  werd  hij  echter  al  gauw  ziek  en  stierf  in  1920.  Zijn  zoon  was  toen  pas  7  jaar  oud.  Kort  daarna  voelde  Frane  Franic  voor  het  eerst  roeping  tot  het  priesterschap. 

U  hebt  van  het  begin  af  aan  geweten  van  de  verschijningen  in  Medjugorje  en  u  was  de  eerste  bisschop  die  het  genadeoord  bezocht.  Kunt  u  ons  daar  iets  over  vertellen ?

Kort  voor  Kerstmis  1981  ben  ik  naar  Medjugorje  gereden  en  heb  me  van  de  geloofwaardigheid  van  de  verschijningen  overtuigd.  Ik  heb  heel  veel  met  de  franciscanen  van  de  plaats  en  met  de  pelgrims  gesproken,  die  er  bekering  hadden  gevonden.  Ik  ben  privaat  en  niet  als  bisschop  er  naartoe  gegaan.  Ook  de  Heilige  Mis  vierde  ik  privaat  mee.  Het  gaat  in  Medjugorje  om  private  openbaringen.  Ik  wilde  niemand  doen  geloven.  Sommigen  wilden  mij  dat  doen  veronderstellen  om  de  geloofwaardigheid  van  de  verschijningen  te  verminderen.  Ik  heb  gezien  dat  mensen  uit  de  hele  wereld  hier  op  bedevaart  komen  en  dat  het  een  gebedsplaats  van  heel  de  kerk  is.  Dit  geeft  mij  nog  meer  vertrouwen,  dat  hier  de  Moeder  van  God  verschijnt.  Later  ging  ik  bij  elke  gelegenheid  naar  Medjugorje,  wanneer  het  maar  mogelijk  was,  terwijl  ik  de  Moeder  van  God  dankte  dat  Medjugorje  voor  ons  geloof  en  voor  de  kerk  een  nieuwe  lente  is  geworden.