Eergisteren vertrokken we bij de brazilianen en kregen een armbandje in geel-groen om de arm, tijdens het omknopen mochten we 3 wensen doen. Ik heb er geen onmogelijke gevraagd, zodat ik het hopelijk niet te lang moet omhouden. We vertrokken in het domker in de regen, en het duurde meer dan 2u voor het over was. Het kon niet blijven duren. We liepen nu de hele dag door donkere naaldbossen, afgezoomd met braamstruiken en varens. 's Avonds overnachtten we in een oud klooster, waar geen internet was. Op de binnenkoer speelde zachtjes het Ave Maria. We hadden onderweg daarvan al een braziliaanse versie gehoord met mandolines, op de i-pod van Monika, heel grappig. Het dorpje, San Juan was heel klein en genoemd naar een tijdsgenoot van Santo Domingo. Beiden zetten zich hun hele leven in voor de camino en de pelgrims. Gisteren liepen we naar Burgos, ook vertrokken in de regen en het hield ook na ongeveer 2u op. De weg naar Burgos wa niet de mooiste, want we moesten een lange tijd door de voorstad met vooral industrieterrein. We waren voordien wel een heuvel overgelopen, bezaaid ñet keien, waartussen honderden donkerroze herfstkrokussen bloeiden. Zo zien we altijd tijdens de inspanningen andere mooie dingen. En als Geoffrey merkt dat we moe zijn, leidt hij ons af en wijst naar opvallende bomen, vogels, bloemen of vergezichten. Burgos is echter de moeite waard van een lang bezoek, want een uitzonderlijk mooie kathedraal. De geschiedenis ervan is verweven met die van El Cid, die streed tegen de Moren. Bij het binnenkomen van de stad stond zijn standbeeld, in de kathedraal zijn koffer en grafzerk. We overnachtten in Burgos in een parochieklooster van Emmaüs, heel mooi en een warme ontvangst door Almudena. Ze is van Madrid afkomstig en is van Burgos enorm gaan houden, vooral door de "zingende rivier", die vlak voor de stadspoort langsloopt. Almudena zorgde voor een heel bijzonder bezinningsmoment, waarbij ieder in zijn taal een stukje voorleest en nadien mocht ieder zijn beweegredenen voor de camino aan de anderen toevertrouwen. Een heel emotionele bijeenkomst. Monika weende toen ze vertelde dat ze van plan was de camino alleen te doen en het eigenlijk onmogelijk is om hier alleen te blijven. Ze is zo gelukkig dat ze hier is. Deze morgen zijn we er vertrokken op z'n zondags : heel lazy zoals de britse zusjes meestal doen. We vergezelden Adelheid en Albrecht die gisteren met ons meestapten tot aan de kathedraal, waar ze de ochtendmis gingen bijwonen. Pas omhalftien vertrokken, kwamen we laat toe in Hontanas. De eerste refugio was daardoor al volzet, in de tweede installeerden we ons pas om kwart over 6. Vandaag het verschil ondervonden tussen een gewone wandelvakantie en een pelgrimstocht. Heel moe van 7u stappen, nadien een koude douche en bij overmaat van ramp bij de handwa ook mijn portefeuille meegewassen. We hebben een pelgrimsmenu gegeten, het was te laat om nog zelf te koken. Morgen neemt Geoffrey dat op zich. De tocht is heel afwisselend : of we lopen alle 3 in gedachten afzonderlijk enkele meters na mekaar, of we maken grappen of we bespreken met mekaar serieuzere zaken. Vandaag opperden we dat de wereldleiders eigenlijk ook samen de camino moesten stappen, er zouden misschien beter afspraken, begrip uit volgen. En we stelden ons Obama en collega's voor naast mekaar in slaapzakken, onderweg druk alles besprekend en in de refugio's mekaars shampo en oordopjes delend. Vandaag in alle geval droog gebleven en een halve dag gezelschap gehad van een brit uit Wales, Jeremy, die in Burgos woont, er engels doceert en zich blijkbaar op zondag verveelde. We ontmoetten hem bij David, een brit uit Bath die onderweg met een bestelbusje een oase van rust schept en gratis koffie, thee, gebakjes en chocolade uitdeelt. We zijn er even blijven rusten en Jeremy stapte van daaraf met zijn koersfiets in de han met ons mee. Het was voor mij een welkome afleiding, want ik had, net als Monika een moeilijke dag. Nochtans liepen we al een dag of 3 vlotter, vanaf de 10de dag. Ik had de eerste week wat lichte pijn in de rechterkuit, maar maakte me geen zorgen, iedereen heeft ergens anders wel last. Het lichaam heeft minstens een week nodig om zich aan te passen aan de inspanningen. Het betekent dus niet dat je nadien pijnloos en zonder mindere dagen de tocht volbrengt. Genoeg nachtrust en morgen kan het weer veel vlotter gaan. Het landschap is ondertussen veel schraler en al iets ruiger. We lopen nu door het ruwere Castillië, schrale akkers met aan de weg stapels kalkstenen die de boeren uit hun velden halen na het ploegen. Vandaag zagen we talloze roofvogels boven onze hoofden cirkelen, we dachten dat het adelaars waren, of minstens buizerds, ik had er 45 geteld. Jeremy vertelde ons dat het gieren waren, en dat er in deze streek door de herders ook enkele wolven gesignaleerd werden. Ik neem me in elk geval voor om dapper bij mijn gezelschap te blijven. Morgen verlaten we de provincie Burgos al en lopen Palencia binnen.
(Belorado - San Juan de Ortega : 24,0 km) (San Juan de Ortega - Burgos : 29,3 km) (Burgos - Hontanas : 29,5 km)
Eergisteren in Ciruena heel vermoeid toegekomen en dan toch 2 mooie momenten beleefd. Ik was het laatste kwartier afgehaakt, kon geen meter meer verder, gebrek aan water of door de reserves ? Ik zette me op een muurtje en at wat noten en dronk wat water. De anderen waren doorgegaan om bedden te zoeken. Een half uur later kwam Geoffrey vanachter het hoekje om me mee te nemen, hij stelde nog voor om mijn rugzak te dragen, maar dat kon in geen geval. Monika en ik hebben gezworen onze rugzak elke meter zelf te dragen en nooit de bus te nemen. Iemand vertelde dat hij de rugzak een eind had laten transporteren en voelde zich hierover nadien zo slecht, dat hij het hele traject overdeed ! We logeerden bij Pedro, een spaanse vrijgezel. Terwijl we op het bed lagen te rusten, hoorden we dat hij in de keuken ernaast begon voor ons te koken. Ondertussen zong hij luidkeels passionele braziliaanse liedjes mee, op die momemten ben je de vermoeidheid vlug vergeten. Pedro opende voor ons de kerk om even binnen te kijken en een dankgebed te zeggen voor alweer een wondermooie dag. Nadien ging ik alleen nog eens tot in de bar om op internet te gaan. In het teruglopen liep ik even verkeerd in de grillige straatjes van het dorpje. Ik keerde naar de bar terug om er de weg te vragen naar het huis van Pedro. Ik vond dan vlot de weg terug. De dag nadien wist het halve dorp dat in de bar een vrouw naar de vrijgezel gevraagd had. Nochtans leek het ons dat Pedro vooral in mannen geïnteresseerd was. De volgende morgen verwonderde Monika zich dat ik ook aan het zingen was, de eerste keer in tien dagen. Ook Geoffrey zingt af en toe in de kerk, en dan komen de aanwezigen hem achteraf of zelfs de dag nadien bedanken omdat het zingen het bezinningsmoment zoveel intenser maakt. Bij Pedro logeerden we met 8 : wij 3, de jonge japanse Di-E, de duitsers Adelheid en Albrecht, die we de volgende dagen nog zouden terugzien en de brazilianen Rita en Hugo, die hun eerste kindje binnen 6 maanden verwachten. Als het een jongen is, zal hij Santiago heten. Gisteren zijn we na 5 km in Santo Domingo de la Calzada toegekomen en hebben er de kathedraal bezocht. Bijzonder is er het mausoleum van Santo Domingo en het hok met de levende hanen, dat te maken heeft met het meest bekende wonder van deze heilige. Monika zorgde weer voor veel animo door iedereen te vragen een haan na te doen in hun taal. Monika kocht er nieuwe en betere sandalen, want de plastieken waren volledig scheefgelopen. Santo Domingo deed veel voor de camino . hij zorgde voor ontbossing van de wegen, voor de bouw van bruggen, voor de opvang van de pelgrims,... We zijn later ook zijn geboortedorp voorbijgelopen. Gisteren lieten we La Rioja met zijn laatste wijngaarden achter ons en liepen de provincie Burgos binnen. We wilden in Belorado overnachten in een vroeger theater, maar dat was al volzet. We vonden nog plaats bij een braziliaan en zagen er Emily en de britse zusjes Isobel en Gwennan weer. Echt veel plezier gehad toen Fernando ons ontving. Aan de balie hangt hier ook de spreuk : de toerist eist, de pelgrim is dankbaar. Fernando maakt een lekkere maaltijd klaar tegen een vrije bijdrage : pasta, salade, gebraden kip en dessert. Obrigada, Fernando ! Emily nam de volgende ochtend afscheid met de tranen in de ogen. Ze had een nieuwe job in de ambassade van Parijs en werd opgeroepen. Wevermoeden dat Emily de tocht eerder vroeg dan laat volledig zal overdoen. We horen dat hier dikwijls : eens je begint erover te denken, laat het je niet meer los tot je uiteindelijk vertrekt.
De andere gasten kwamen gisteren in de keuken op de geur af, de meesten maken stokbrood klaar of wat pasta. Ik had voor 4 personen voorzien. De jonge Emily uit Toulouse had gisteren een off-day, anders is ze altijd over-enthousiast, nu was ze vermoeid en haar vriendinnen, 2 britse zusjes, waren al doorgelopen. We hebben haar onderweg op sleeptouw genomen, ik heb haar mijn laatste energiereep gegeven en 's avonds wilde ik haar uitnodigen voor de maaltijd, maar we zagen haar niet meer terug. Waarschijnlijk vond ze het toch te vroeg om al te stoppen. Vlug afgewassen en dan naar de mis in de zeer opvallende roccocco-kerk, de pastoor vernoemde de aanwezigheid van een belgische seminarist op het einde. We lagen vroeg in bed, we wilden extra vroeg opstaan, om 5u30 om zeker te zijn van slaapplaatsen in het piepkleine dorpje dat we wilden bereiken. De Vlaamse uitbaters deze week vertelden dat ze in de eerste week van september nog verschillende passanten moesten doorsturen. Dat zijn dan spijtig genoeg altijd de zwaksten. Een oudere man wond zich erg op, een groepje jongeren die de route blijkbaar als toeristen volgden, was vlak voor de herberg uit de bus gestapt met de (verplichte) rugzak en namen de laatste bedden in, zodat hij vermoeid diende door te stappen naar het volgende dorp. Deze morgen dus al om 6u30 op pad, de eerste anderhalf u in de regen. Geoffrey had vlug een engels ontbijt gemaakt, met gebakken banaan achteraf, typisch zuidafrikaans. Onderweg werd er niet veel gezegd en we moesten heel goed opletten om de markeringen in het donker niet te missen. Voordeel is dat we goed doorstapten en het belette Monika niet te zingen : I 'm walking on sunshine... Een paar koppen chocolademelk en capuccino konden er na een tijdje opnieuw de stemming in brengen. De zweedse Sven was opgelucht met ons te kunnen meelopen en haakte af in het voorlaatste dorp. Rond halfvier zijn we op onze bestemming beland, na 33 km, ik kon niet meer verder. Ik moest vandaag dan ook met bewondering denken aan de 4 mannen van wandelclub de Veter-anen. Zij legden onlangs samen een 100 km af in de Hoge Venen in een organisatie voor het goede doel. Een ferme prestatie ! We hebben onze achterstand op het schema kunnen beperken tot 5 km. Soms denk ik echt dat mijn 2 reisgenoten niet echt bestaan, dat het 2 engelen zijn die me helpen mijn einddoel te bereiken. Het is af en toe echt op de tanden bijten, en dan is Geoffrey er om ons op iets moois te wijzen onderweg. Ik heb bewondering voor Monika, die ondertussen de rest van onze reis aflegt op plastieken sandalen. Eergisteren had ze pijn aan beide voeten en toen voorbijgangers vroegen hoe het ging, antwoordde ze met de armen omhoog : Wonderfull ! Anderen die haar naam vroegen, antwoordden : O, ben jij de Monika ? Velen kennen haar al of hoorden over haar spreken. We noemen haar "El sol del camino". Elke dag komen we ook het groepje brazilianen tegen, waarvan 1 van de vrouwen bij aankomst in Madrid haar volledige bagage kwijt was. Iedereen van haar gezelschap heeft haar toen iets gegeven en ze is vertrokken op de sportschoenen die ze droeg bij vertrek. De brazilianen zullen niet gauw opgeven, ze hebben er ongeveer 3.300 euro voor over : vliegtickets, uitrusting en verblijfskosten.
De Vlaamse uitbaters, Annemie en Georges vertellen dat het hard werken is. Ze doen dit 15 dagen voor het Vlaams Genootschap, iedereen die de camino deed, kan zich opgeven als vrijwilliger, voorwaarde is dat je spaans en nog een andere taal spreekt. Het is zeker geen gratis vakantie, om 6u staan ze op, staan ter beschikking en als iedereen buiten is rond half 8, maken ze de keuken proper, nemen de lakens van de 70 bedden, wassen ze de hele voormiddag en verschonen de bedden. Vanaf de middag beginnen de pelgrims opnieuw binnen te lopen en beginnen de inschrijvingen, het geven van inlichtingen,... Soms nemen ze hun middageten pas om 17u. Je kan het 2 weken volhouden. Ik heb er de verstandige beslissing genomen spullen achter te laten. Monika begreep niet dat ik een rugzak kon meezeulen van 10 kg. In Brazilië geldt de regel . 10 % van je lichaamsgewicht, bij ons raadt men 15% aan. Omgekeerd begreep ik niet hoe zij het op 6 kg kon houden. Eergisteren voelde ik pijn tussen de schouders en dan is de beslissing snel genomen : met pijn in het hart liet ik mijn favoriete badpak, een truitje, toiletzak,... en kon 's morgens 2 kg lichter vertrekken. De canadezen zeiden ons dat we de spullen per post konden opsturen naar Santiago of naar huis, maar we hebben geen tijd om te wachten op die openingsuren en lieten alles achter in de refugio. Daar wordt alles gewassen en 1 keer per maand opgehaald en uitgedeeld aan armen. Dat maakt het afstand doen al veel gemakkelijker. Gisteren 30 km gedaan en had een moeilijke dag. De kilometers zijn niet erg, maar er komt de warmte bij, de hobbelige weggetjes bezaaid met keien, waardoor je moeizaam vordert, de rugzak Het is niet meer zo heet als de eerste dagen. Het landschap is nu veel weidser en goudgeel, de lappen rode grond blijven achterwege, het blijft wel nog heel heuvelachtig. Ik wa vermoeid gisteren en bestelde een massage voor de rug en de benen. De spaanse kinesist was zeer goed - alle pijn bleek de dag nadien volledig uit de benen - en hij verwittigde me dat ik te weinig water dronk, vandaar de inzinking. Gisteravond stopten we in Logrono, de hoofstad van de Rioja. Voor het binnenlopen van de stad, stopten we aan het huisje van senora Felisa, een vrouw die in 2002 op hoge leeftijd overleed en tijdens haar leven de pelgrims opwachtte met water, vijgen en hartelijkheid. Ze telde ook het aantal pelgrims. Nu stempelt haar dochter Maria onder de vijgenboom de paspoorten en probeert door het verkopen van drankblikjes iets bij te verdienen. Voor het eerst stonden we in Logrono voor een volle refugio, een oplossing bleek het klooster, waar pater Angel ons opving. We konden er slapen op matrasjes op de grond, kregen een avondmaal en een ontbijt aangeboden en dat alles in ruil voor een vrije bijdrage. Er was geen internet, het eten was sober, maar we hebben er veel plezier gehad. We woonden de mis bij in de kathedraal en werden voor het altaar opnieuw gezegend voor onze tocht. ' s Morgens in het mooie stadspark, hielden we halt bij het standje van Marcelino el Peregrino, een oudere man met lang haar en baard in pelgrimskledij. Hij geeft de passanten een speciale stempel, koekjes en appels en weigert hiervoor geld. Hij is een bekende figuur op de camino en heeft lang geleden, samen met zijn vrienden, de weg voorzien van de eerste markeringen. Vandaag had ik opnieuw heel veel energie en Monika had nu een slechte dag. We moesten onze planning wijzigen. De refugio van het stadje waar we naartoe wilden, is enkele dagen gesloten en in het volgende dorpje zouden de schaarse bedden bezet zijn. Het was een moeilijke keuze : tot 34 km doorlopen met het risico dat ook daar geen plaats was, of al stoppen na 14 km. We kozen voor het laatste en zullen dus de komende dagen kilometers moeten inhalen. Geoffrey bestudeert de mogelijkheden, om me gerust te stellen. Het voordeel is dat we vandaag een rustdag hebben en dat ik tijd genoeg heb om te koken vanavond : toast champignons, courgettesoep en asperges op Vlaamse wijze. Mijn reisgenoten eten niet veel vlees. Monika beloofde al om ook eens braziliaans te koken.
