Het is verdorie weer lang geleden dat ik een berichtje heb gepost. Ik weet niet dat het aan mijn nieuwe verslaving, een forum, ligt of dat het gewoon mijn leven is waar op dit moment niet zoveel in gebeurt, maar ja, zoals jullie misschien gemerkt hebben, is het wel zo.
Had ik vorig keer niet een paasei -of een vrolijke noot- beloofd? Ik heb het even gecontroleerd en blijkbaar heb ik dat al gegeven, maar niet getreurd hier komt er nog eentje: mijn eerste herexamen is meegevallen! Nu kan het niet allemaal goed zijn, want mijn tweede, dat ik vandaag gedeeltelijk had is tegengevallen. En aangezien een ongeluk nooit alleen komt weet ik nu redelijk zeker dat mijn klein reisje hoogst waarschijnlijk niet zal doorgaan, mijn compagnon heeft volgens mij een beetje schrik voor dat onzekere. Ik wou het heel graag eens doen, een beetje mijn grenzen verleggen, dingen doen die je alleen maar doet als je nog (relatief) jong en onbezonnen bent, van uitstel komt afstel zeggen ze, ik hoop van niet maar ik vrees van wel. 'k zou het op mijn eentje kunnen doen, maar misschien ligt die grens nog net iets te ver. Het jammere is dat ik ergens al kon voorspellen dat hij dat ging laten weten. 't is niet leuk om mensen op die manier door te hebben...
It's a beautiful lie It's the perfect denial Such a beautiful lie to believe in So beautiful it makes me [cry]
heb je soms ook niet het gevoel dat je al de leugens van je leven zo graag wil geloven?
Oa studeren houdt mij een beetje weg van deze heerlijke blog-site, tot mijn eigen spijt. Anderzijds heb ik nu niet zo'n boeiende verhalen te vertellen, want mijn neus zit in de boeken! Nuja morgen zit hij altijd in de boeken, vandaag nog niet zoveel. Maar voorlopig is het nog haalbaar, hopelijk blijft dat zo! Mijn vakantie werk is al even gedaan en -zoals voorspeld- mijn contact met het mooie meisje ook, enerzijds jammer dat je iemand moet achter laten waar het op zo'n korte tijd zo goed met "klikt", anderzijds ben ik gewoon blij dat ik haar een beetje heb leren kennen en dat ze heeft bijgedragen dat mijn werk maand ook een leuke maand was. Maar ik ben, algemeen genomen wel vrolijk deze dagen, een goede vriendin van mij zit volgend jaar ook op kot in Gent en ik zal haar hopelijk dan wat meer zien, ik mag bijna zelf terug naar mijn kot, en ik ga misschien na mijn herexamens nog een kleine trip maken naar Zuid-Europa -mmmmm- maar dat staat nog niet vast.
Een klein ietsje ligt me wel wat dwars, weer zoiets aan mijzelf dat ik liever niet te veel bloot leg, maar 't is hier een blog voor iets hé! Mijn (min of meer) beste vriend in Gent, (ik heb het nogal moeilijk met dat beste omdat het nogal ogenblikkelijk is bij mij, hoewel dat ogenblik ook wel eens een jaar durft duren) heeft net één herexamen meer dan mij (ik heb er 3), maar hij heeft drie van die vakken nog niet gedaan, nog nooit ècht geleerd, en ik hoop stiekem dat hij er volgend jaar nog ééntje mee moet nemen, niet omdat ik hem dat toewens, maar gewoon om toch in iets beter te zijn dan hem. Erg van mij hé? 'k vind het moeilijk om zo'n dingen van mijzelf in te zien ik heb niet graag mensen door, hun mysterie mag gerust blijven en bij "die mensen" hoor ik ook bij. Wat is er nog spannend aan iets als je alles al weet?
veel gegroeten
studyChimp
ps: dit is de tiende poging om mijn lay-out in orde te krijgen, het verschijnt altijd als lopende tekst :(
(ik zal proberen mijn tekst van gisteren in grote lijnen te reconstrueren maar kan niet beloven dat dit ook zal lukken) blijkbaar is de tijdsspanne niet verkleind tussen mijn vorig bericht (dat van gisteren om even mijn frustratie te laten zien achterwege latend) en dit bericht, maar tijd blijkt nogal schaars en de technologie laat mij nog altijd in de steek. Niet dat ik niet genoeg dingen heb om even bij stil te staan, maar willen en kunnen is niet altijd hetzelfde.
En met de vrees om eentonig te worden (zo voelt het voor mij bijna aan) toch nog eens het onderwerp van ik en de vrouwenmeisjes (ik zal het als één woord beschouwen omdat ik niet goed weet hoe ik ze moet noemen vanaf ze 20 zijn) aansnijden. Ondertussen geniet ik van de doodsstrijd van een mug, misschien gemeen van mij, maar zij zijn een van de weinige dieren waarvan ik het nut niet inzie, het enige wat ze doen is irritatie veroorzaken als je tv kijkt (gezoem), als je rondloopt(jeuk), probeert te slapen (beide), enz. Dus het sadistische trekje kan ik verantwoorden. On topic! Ik vind het onvoorstelbaar tot wat vrouwen in staat zijn teweeg te brengen bij mannen, niet dat ze alles bewust doen, maar de strelingen voor mijn ogen zijn vaak steken in mijn gevoel. Niet zozeer dat ze mij echt pijn doen maar - dit is verdorie moeilijk uit te leggen! ;-) - het is moeilijk om zo'n knap (hiermee bedoel ik puur het uiterlijk, los van innerlijk!) iemand te zien en dat dat alles is, geen interactie op eender welke manier. Daarom durf ik soms wel eens te zeggen dat ik niet tegen knappe vrouwen kan. En wat ze bij mij persoonlijk doen kan ik helemaal niet verklaren, maar ik zal proberen het een beetje uit te leggen. Nu, op mij vakantiewerk, is mijn collega jobstudent een heerlijk vrouwenmeisje. Grappig, leuk, knap ik zou bijna durven zeggen net niet perfect. Dat is natuurlijk oppervlakkig van mij omdat ik haar amper drie weken ken. Maar toch ja, doet het mij iets, vind ik het bijna jammer dat het weekend is. Zij is voor mij een heldere zon en daarmee gaan duistere schaduwen gepaard. Die schaduw kan op verschillende manieren gezien worden. De ene manier is redelijk duidelijk denk ik, namelijk als ze niet meer straalt voor mij, in welke betekenis dan ook, de andere manier is te zoeken in mijn leefwereld. Hoe ik de dingen zoek en ervaar. Namelijk zij, die andere, die ik nu minder hoor. Hoe past zij hierin? Gewoon als een ander meisje dan? Of toch als die ene die mij lijkt te bekoren. Maar het antwoord lijkt mij niet echt in een positief daglicht te stellen. Althans dat is mijn mening. Als ik nu terug kijk op de gesprekken die we hebben gehad, de momenten die we hebben gedeeld, lijkt het dat we meer naast elkaar praten dan met elkaar, dat we naast elkaar staan en niet over elkaar. Ik weet wel dat dat ergens zo hoort als je "maar" goeie vrienden bent met iemand, maar in mijn visie zal het altijd zo blijven. En jammer genoeg kan ik uit mails alleen maar hetzelfde opmaken. Zij doet haar verhaal, ik dat van mij. Dat van haar interesseert mij wel, maar in beperkte mate dus verwacht ik dat het omgekeerd wel hetzelfde zal zijn. Daarmee stel ik mij de vraag of het dan puur haar aanwezigheid is die mij doet dromen van een toekomst met haar, of is het gewoon omdat zij het dichtste bij mij staat? Want blijkbaar lijkt de band niet echt op de boeiende gesprekken te zijn gebaseerd. Dat durven toegeven is toch wel een harde noot. En in zekere zin is zijn dan mijn vangnet, iemand waar ik op terug val als de anderen te ver weg zijn. Maar of dat zo positief is, daar heb ik mijn twijfels bij.
Ik weet niet meer hoe ik er gisteren bij kwam, maar dit is een gedicht uit de heerlijke serie Buiten De Zone. Elke keer als ik het lees kan ik het mij levendig voorstellen, het spreekt voor mij letterlijk tot de verbeelding. De naam op het einde in de serie is Roxanne, maar van mij mag je hem zelf naar believen invullen
Langzaam glijden treinen binnen
en ademt de stad in en uit.
Maar al ben je ver weg,
ik voel je dichter dan de dag
de nacht die verdringt in de aarde
iedere dag weer.
Ik teken de golf van je neus en de zachte lijn van je lippen
in de broos blauwe avondlucht.
In mijn hoofd grif ik jouw stem
bind ik de flarden herinneringen samen
met de zoete geur van je gezicht.
En in mijn hart schrijf ik je binnen,
schrijf ik je binnen met de letters
van je naam: Roxanne
En bij die flarden moet ik meestal denken aan een fragmentje uit Bitter Glass van Feeder, een heel mooi liedje waar ik regelmatig naar geluisterd heb bij mijn tot nog toe pijnlijkste breuk. Mijn vreemde trekje om niet-happy-muziek te luisteren op niet-happy-momenten, misschien in mijn zoektocht naar het niet alleen zijn in dingen en bevestiging van gedachten. Het fragmentje zoals ik het wil horen (op internet vond ik een lichtjes andere versie):
Your voluntary loving
Apologies have passed and come 'round again
The fragments of a reason,
The taste of bitter glass
Het liedje spreekt mij nu nog altijd heel hard aan, niet het altijd op mijn waarheid zit, maar wel regelmatig, vooral in de strofen zitten mooie zinnen. En het lijkt zo gemeend hoe de zanger (een Nicholas denk ik) het brengt, maar daar zal ik (nu) niet over uitweiden... Nog één onderwerp heb ik gisteren even aangehaald denk ik namelijk tijdsgedachten. Ik denk dat ik altijd in een verkeerde tijd leef, niet van eeuwen maar van momenten waar ik moet aan denken, dingen waar ik met zit en over nadenken. Verleden, heden en toekomst passeren allemaal de revue, maar op de ogenblikken dat ze beter even weg zouden blijven. Zoals nu ook weer, mijn "collega", nog enkele dagen - ik kan ze al op één hand tellen - en dan zal ik ze waarschijnlijk nooit meer zien. Zal ik regelmatig denken, had ik maar dit gedaan en dat gezegd. Maar het leven biedt niet zoveel tweede kansen, ja kan niet een week opnieuw doen, een maand terug springen. Die juiste woorden en daden moeten op het juiste ogenblik komen, de juiste knop moet (al dan niet letterlijk) op het juiste moment worden aangeklikt of ingedrukt. Maar een tweede kans voor een derde of vierde keer zou soms heel leuk zijn
Dat was mijn redelijk groot ei, hopelijk voor mijn hoofd de laatste keer, waarschijnlijk niet. Volgende keer wordt het een paasei (en daarmee wil ik zeggen dat ik mijn best zal doen om het iets opgewekter te maken ;-) )
Chimp
(toch maar even gekopieerd naar kladblok om mijn tweede kans af te dwingen indien ik ze nodig zou hebben ;-) en!! de smilies lijken niet te werken als afbeelding dus heb ik ze er ook gewoon bijgezet, als iemand wel weet hoe ze werken, laat dan aub een berichtje achter, nu sleep ik ze gewoon naar het tekstvak, maar dat lijkt niet te werken...)
Drie maanden geen blik op haar kunnen werpen en als afscheid en magere "Geniet van je vakantie!" "Ja, jij ook!" stemmen me niet zo vrolijk deze avond.
Maar de tijd zal me deugd om te vinden of zij het is die mij bekoort, of gewoon "iemand" een persoon, die me na aan het hart ligt. Mijn onophoudelijke nood aan aandacht zei mijn ex soms eens. Maar dat is te hard overdreven vind ik. Af en toe eens een kus en blij zijn met een aai op je rug is toch geen onophoudelijke nood aan aandacht? Nuja, dat zij verkeerd was heb ik al langer dan vandaag door.
ik heb vandaag weer tijd dus een nieuw bericht: het liedje kan je hier vinden (dus gewoon op de hier klikken)
bijna een klassieker voor mij: Puddle of Mudd - Blurry
Ik heb soms de neiging om eerder niet happy muziek te luisteren, depressieve muziek als je het in zwart wit kotjes zou willen plaatsen. Ik weet niet hoe het komt maar soms lijkt het dat ik het nodig heb, waarschijnlijk in mijn zoektocht naar herkenning, andere mensen begrijpen en lezen, zien hoe ik het naar mijn eigen leven kan doortrekken. In elk geval, dit is zo'n niet-optimistisch liedje Anderzijds wat heb je inhoudelijk gezien aan iets dat zegt "zon zon zon". Toegegeven op zich is dit ook wat cru, en ik hoor zeker ook eens graag een vrolijk liedje, maar de meest waardevolle liedjes zitten daar naar mijn mening niet tussen.
Everything's so blurry
And everyone's so fake
And everybody's empty
And everything is so messed up
Ik leef in mijn wereld van wazigheid. Ik zou een bril moeten dragen, maar meestal doe ik dit niet. Om de eenvoudige reden dat als iets wazig is, je er nog je eigen gedacht van kunt maken, er zelf nog een draai aangeven zo dat het jou goed uitkomt. Het eenvoudigste voorbeeld zijn mensen. Als je op je fiets door de stad fietst en je ziet een beetje wazig, dan neemt heel de stad je gemoedstoestand over. Ben je blij lijkt iedereen naar je te lachen, ben je kwaad, kijkt iedereen boos naar elkaar. En zo hoort het, want zo voel jij je, dus voelt iedereen zich zo.
Can you take it all away [...]
This pain you gave to me
Mensen zeggen regelmatig de eenvoudige woorden "vergeven en vergeten" maar ik denk niet dat ze dat ooit echt menen. Ik zou het toch nooit echt kunnen menen. Vergeven, dat gaat, een actieve keuze. Vind ik jou belangrijker of de woorden of daden waarmee je me die keer geraakt had? Meestal is de keuze eenvoudig, vergeven doe je bewust. Vergeten daarentegen... Hoe meer je iets wil vergeten... iedereen kent het vervolg van deze zin wel en van al de gelijkaardige zinnen. Vergeten kan alleen maar als iets slijt, dat alleen nog maar de scherpe kanten verdwenen zijn, is niet voldoende. 3 Doors Down omschrijft het heel mooi in een van hun niet zo bekende liedjes This Time: "Your wounds have healed by now but you still see your scars". Nu in de examens zit ik heel de dag met mezelf in mijn hoofd opgesloten, omgeven door mijn lichaam. En op die momenten vallen de al dan niet fysieke littekens van het leven me meer dan ooit op en ben ik bang dat anderen het zouden zien. Iedereen heeft wel een duister kantje achter zich liggen. En ik zou maar wat graag hebben dat iemand dat van mij kan wegnemen.
And you could be my someone
You could be my scene
Het kan toch lukken? Met haar misschien wel? Het hoeft niet altijd verkeerd te eindigen? Misschien is zij wel diegene die ik op een verhoog kan zetten en aanbidden? Het kan toch?
Ik ben een mateloze fan van muziek.Ik vind het geweldig welke gevoelens en emoties muziek in je kunnen doen opborrelen, soms zelfs opdringen. En daarom had ik het idee om er enkele van mijn favorieten uit te halen en wat meer uitleg te geven waarom dat liedje me nu zo raakt, mijn een ander gevoel geeft dan andere liedjes... Om jullie toch een beetje te laten inleven in het liedje en niet volledig in het duister moeten tasten naar hoe het liedje ook in het echt klinkt zal ik het telkens uploaden naar een server vanwaar je het normaal gezien zonder veel problemen zal kunnen downloaden, de link zal ik elke keer in de titel steken, door erop te klikken kom je er dus gewoon terecht. (Als dit niet toegestaan is volgens de regels van deze blog gelieve het mij te zeggen dan zal ik dit niet doen...)
Om te beginnen een van mijn favoriete liedjes van het moment (hoewel het geen recent liedje is)
Het eerste woord zit al meteen raak... maar laten we toch maar even de zin nemen "Thinking about thinking of you" denken... 'k heb het hier al eens gezegd maar nog niet zo expliciet. Als ik met een lichte overdrijving mag spreken kan ik wel stellen dan mijn leven zich voor 80% in mijn hoofd afspeelt, denken over hoe het kon geweest zijn, hoe het had moeten zijn, wat het zal worden, hoe ik iets zal vertellen, wat ik zal vertellen... alles overdenk ik en overleg ik met mezelf talloze keren. En als het dan nog over een meisje ging, dan zit het al helemaal in mijn hoofd!
"Laying back, head on the grass" wat is er meer ontspannend dan even de tijd voor jezelf nemen om je (al dan niet letterlijk) in het gras te leggen, eventueel met een walkman/mp3 speler) en wat naar de wolken staren, wat op je gemak mijmeren en genieten van de echt eenvoudige dingen van het leven, lucht, kleur en geur?
Het refrein: Made me feel like the one
Made me feel like the one
The one
Made me feel like the one
Made me feel like the one
The one
Is dat niet wat iedereen zoekt? Wat iedereen nodig heeft? Wat iedereen verwacht en verlangt als ze een relatie aangaan met iemand? Al dan niet liefdesrelatie... Ik weet in elk geval maar al te goed dat dat is wat ik zoek, dat dat is wat mijn drijfveer zou zijn, het meisje dat me dat laat voelen, daarvoor doe ik alles (hoewel ik niet zo bijgelovig ben valt dit binnen mijn sterrenbeeld zoals een gevlochten meisje mij onlangs weer liet herinneren ) Nu het zou geen goed liedje zijn als alleen maar de tekst mooi en gericht was, vooral in dit refrein komt de stem van de zanger zo spontaan over, zo oprecht, zo recht-naar-je-hart, dat ik elke keer weer toch kan voelen dat hij dat gevoel met me deelt...
(Een heel eind verder:) "Wake up cold coffee and juice" Als laatste zinnetje waar ik nog iets over wil zeggen. Wakker worden, koffie, fruitsap, ... de gewone dingen, wat je elke dag tegen komt, de routine die het leven soms dragelijk houdt. Naast dat speciale, dat ene meisje waarvoor ik de wereld wil zijn, staat tot mooi contrast, maar past in mijn vreemde ogen weer o-zo-mooi samen...
'k vind het vreemd om vast te stellen hoe snel ik een gevoel ben vergeten, zowel positief als negatief. iemand waar je kwaad op bent, iemand die je heeft gekwetst uiteindelijk vervaagt het wel, de ene keer al wat sneller dan de andere. Maar dat de positieve gevoelens zo vergeten worden verbaast mij nog meer. Van een relatie een lange tijd geleden herinnerde ik mij tot voor kort alleen maar de negatieve dingen. Ik was vergeten hoe graag we elkaar wel zagen, ook al was de liefde nog relatief jong. Door oude mails nog eens te lezen is dat gevoel weer boven gekomen, begreep ik eindelijk weer waarom ik ooit iets was begonnen met haar; waarom ik haar toen zo graag zag. Maar veel pijn heeft mij lang belet om dat gevoel te durven voelen.
En nu overvalt het mij weer, vandaag tijdens het blokken. Al enkele dagen ben ik half in gedachten verzonken tijdens het leren. Uiteraard door een meisje. maar nu, vandaag heb ik pas echt door dat ik het mis om haar in mijn omgeving ergens te hebben, dat ik het mis om haar regelmatig te zien. Heb ik door dat ik echt wel meer voel voor haar. En nu weet ik weer hoe het is om echt verliefd te zijn, 't was al lang geleden om dat pure gevoel mee te maken, de intense beleving te voelen. En ondanks het minder leuke gevoel van haar te missen ben ik blij dat ik nog zo verliefd kan zijn, dat er nog mensen zijn die me echt raken, die meer betekenen dan "gewoon" en vriend of vriendin. alleen... de examens staan in de weg
Met de examens in aantocht en drukke tijden achter de rug was en zal het voor mij niet eenvoudig zijn om mijn zegje hier kwijt te geraken. Maar 'k zal er mijn best voor doen.
Na een laatste avondje uit onlangs, met een staartje van een week heb ik eindelijk iets door. Een lange tijd geleden, laten we zeggen 3 jaar, was ik eens héél verliefd op een meisje, ze leek wel mijn prinses in haar witte koets en ik mocht haar koene ridder zijn. Na korte tijd echter was het kleine sprookje al gedaan. Ze zei me toen "we moeten eens babbelen" veel meer woorden zijn er dan niet nodig natuurlijk om te beseffen dat je niet lang meer een relatie zal hebben en inderdaad de volgende dag was het gedaan. Wat het zo lastig maakte voor mij was dat ze mij niet een echte reden kon geven. Relaties komen relaties gaan, zo gaat het nu eenmaal, dat weet en geloof ik ook, maar als een relatie gedaan is wil ik wel graag weten hoe het komt, of ik iets misdaan heb, of we gewoon niet voor elkaar "bestemd" waren, ... 't maakt niet zoveel uit wat de reden is, zolang er maar één is. Zij wist me te vertellen dat ze meer vrijheid wou. Maar wat wil dat zeggen? Ben ik te opdringerig? Vraagt zij te veel? Toen kon ik er mijn verstand niet rond krijgen. Nuja uiteindelijk waren we dan terug samen, en na een tijd heel gelukkig te zijn was het dan toch gedaan geraakt, gewoon ja, een relatie die niet mocht zijn... Externe omstandigheden? Wij? 'k weet het eigenlijk nog steeds niet. De breuk was dan ook ongelooflijk pijnlijk voor mij ('k had de indruk dat het voor haar minder moeilijk was, maar dat weet je nooit echt hé?) en ik geloof wel aan de gevleugelde woorden van ABN in Ex-Liefdadigheid: Liefde is een hond die je blijft aaien, al weet je dat hij bijt en is het mes dat langs één kant pijnlijker snijdt.
En nu, na drie jaar, heb ik eindelijk door waarom het die eerste keer gedaan was. 't was niet zij, 't was niet ik. 't was gewoon beangstigend om al de mogelijkheden van geen relatie te hebben te zien verdwijnen, beseffen dat je iemand hebt om rekening mee te houden. En hoewel ik héél graag de aandacht van een meisje krijg, en ze ook héél graag die aandacht terug geef, is het een verbinding die je aangaat, die tijd en moeite vraagt en soms is het een beetje een opgave om aan te werken. En als je ook maar een beetje twijfelt of die persoon wel een juiste persoon voor je is, wordt het moeilijk om de energie vrij te maken voor die persoon.
Aan al de studenten: veel moed en studie-ijver voor de examens!
Ik had gisteren een tekst getypt, maar door een druk op de verkeerde knop was alles onherroepelijk verdwenen! nu een tweede poging om het terug verwoord te krijgen...
Ik vroeg mij al redelijk lang af of ik een one night stand zou kunnen hebben ('k bedoel niet of een meisje zo zou kunnen versieren, maar op emotioneel vlak). Er zijn in mijn ogen twee soorten one night stands, ofwel met een compleet onbekende, iemand die je op café leert kennen en er dezelfde avond mee in bed kruipt, ofwel iemand die je al wat kent en daar dan eens een nachtje met onder de lakens kruipt. Het eerste geval kan ik snel beoordelen: dat zou ik niet willen en daardoor ook niet kunnen. Het tweede geval ja... dat ligt toch anders. 'k vermoed dat je het allemaal wel kan voorstellen maar 'k zal toch even de situatie schetsen. Je wordt op een avond uitgenodigd op kot (of appartement) van een vriendin (of vriend voor de lezende meisjes/dames onder ons ) om bv monopolie te spelen (ok dom voorbeeld maar 'k kan op niet veel anders komen) Om de andere persoon even te schetsen... vooral geen "girlfriend-material". Voor zij die niet weten wat ik hiermee bedoel: een goede vriendin (of vriend, ja 'k ga dat niet meer typen vanaf nu zij die op jongens vallen zullen het zo ook wel begrijpen) je kan je er goed mee amuseren, niet lelijk, misschien zelfs (heel) knap, maar om één of andere reden is "de vonk" er niet... geen idee wat ik bedoel? -> 't eenvoudigste waar ik kan aan denken is, stel je een knappe BV voor, je voelt je er in zekere zin wel tot aangetrokken maar weet dat een relatie nooit zal lukken... (ok daar zijn we door ) Waarom geen girlfriend material? tja, 't zou voor mij niet als een oprecht begin van een relatie overkomen en als ik dan toch een relatie zou willen opbouwen met iemand begin ik liever van de grond te bouwen. Dus: 't is een heel leuke avond, je amuseert je goed en als iedereen langzaamaan vertrekt blijf jij als laatste achter... Je begint elkaar wat te plagen en voor je het weet lig je half bovenop elkaar. Dan de grote vraag, wat doe ik, kus ik haar, plaag ik wat verder, stop ik abrupt, ... en dan kies je afhankelijk van veel meer omstandigheden, meestal voor het tweede of derde, ik dan toch... Nu die ene keer kwam dan toch de eerste keuze uit de bus, enkele maanden geleden. Een geweldige nacht en misschien nog belangrijker achteraf geen lastige gevoelens, geen van beide problemen met de andere en voor zover ik weet geen verliefdheid daardoor (zou dan vooral lastig zijn aangezien ik dit nooit zou doen met iemand waar ik een relatie mee zou kunnen beginnen) Dan zou je denken, hé tof voor jou! Maar dan zijn er twee dingen, ten eerste kan je er niet echt met iemand over babbelen zonder stoeferig over te komen vind ik en ergens ja, vind ik toch dat je over zoiets nog iets zou moeten kunnen zeggen (leve deze blog!) ten tweede... zie de titel... Wat als je nog is zo'n nacht met haar zou willen beleven? Geen probleem? Dat weet ik zo nog niet, enerzijds zou het dan kunnen lijken alsof je haar nog alleen maar kent voor die nachten, anderzijds stijgt zo wel de kans op een verliefdheid (van haar kant vooral (die "vooral" voor het voorgaande) maar dan ook langs jouw kant) en dan wordt het helemaal lastig, vind ik toch. Niet dat ik hier antwoorden verwacht, maar 'k wou het gewoon even delen... Uit mijn leven gegrepen
'k heb altijd zo van die impulsieve momenten waarop ik ineens vanalles wil. Meestal zijn het dingen die nog gemakkelijk te krijgen zijn of snel overgaan. Nu zijn het weer twee levende dingen waardoor het al iets moeilijker wordt. 't is alletwee voor op mijn kot (in Gent) om het een beetje levendiger te maken... Het ene is een plant (wat op zich nog meevalt) het andere is een vogel (wat al minder meevalt). Nu hoop ik mijzelf weer even in te kunnen houden zodat de bevlieging snel overgaat anders zal ik nog veel vogelstront mogen kuisen op mijn kot. En meer planten op kot ('k heb er al enkele staan) wordt door mijn moeder aangemoedigd, maar 'k ben niet zo heel goed in het verzorgen van de planten (de huidige toestand van mijn papyrus is daar getuige van). Anderzijds is een kamer zoveel gezelliger als er wat groen in staat. Niet?
En een vogeltje ja, da's extra vrolijk, 't grote probleem is dan vervoer en thuis mijn (super coole ) kat ik zal hem Wollé noemen vanaf nu (maar zo heet hij niet) want er zal waarschijnlijk nog wel wat over hem verschijnen.
woow een tweede post in mijn blog! 'k ben trots op mijzelf!
Chimp
Alright een eerste keer voor alles zeggen ze. Blijkbaar klopt het wel. Nu vraag ik mij vooral af, zal er iemand dit ooit lezen. Ik post dit wel anoniem (normaal gezien zal niemand echt weten wie ik ben maar da's mijn persoonlijke keuze anders zou ik wel op windows live bloggen) en 'k denk dat dat nog minder aanzet tot lezen van iemands blog. Zeker als het op grote schaal gebeurt. Ik zal in elk geval mijn best doen eens wat andere blogs ook te lezen. Tenslotte doen jullie de moeite om het te schrijven, dan kan ik ook wel de moeite nemen om het te lezen.
Nuja ik wil het vooral eens proberen en als het niet lukt, of niets voor mij blijkt te zijn, jammer maar helaas!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
 "Wink"){kind=icon}
) Nu het zou geen goed liedje zijn als alleen maar de tekst mooi en gericht was, vooral in dit refrein komt de stem van de zanger zo spontaan over, zo oprecht, zo recht-naar-je-hart, dat ik elke keer weer toch kan voelen dat hij dat gevoel met me deelt...
Ik had gisteren een tekst getypt, maar door een druk op de verkeerde knop was alles onherroepelijk verdwenen!  "Sad"){kind=icon}
'k heb altijd zo van die impulsieve momenten waarop ik ineens vanalles wil. Meestal zijn het dingen die nog gemakkelijk te krijgen zijn of snel overgaan. Nu zijn het weer twee levende dingen waardoor het al iets moeilijker wordt. 't is alletwee voor op mijn kot (in Gent) om het een beetje levendiger te maken... Het ene is een plant (wat op zich nog meevalt) het andere is een vogel (wat al minder meevalt). Nu hoop ik mijzelf weer even in te kunnen houden zodat de bevlieging snel overgaat anders zal ik nog veel vogelstront mogen kuisen op mijn kot. En meer planten op kot ('k heb er al enkele staan) wordt door mijn moeder aangemoedigd, maar 'k ben niet zo heel goed in het verzorgen van de planten (de huidige toestand van mijn papyrus is daar getuige van). Anderzijds is een kamer zoveel gezelliger als er wat groen in staat. Niet?
En een vogeltje ja, da's extra vrolijk, 't grote probleem is dan vervoer en thuis mijn (super coole 
) kat ik zal hem Wollé noemen vanaf nu (maar zo heet hij niet) want er zal waarschijnlijk nog wel wat over hem verschijnen.
woow een tweede post in mijn blog! 'k ben trots op mijzelf! 
