Beste bloggers (als dit überhaupt iemand leest)

Ik wou dat het anders was, dat ik jullie over mijn oh zo perfecte leven kon vertellen. Maar dat is niet zo, en ik ga jullie dan ook de schijn ervan besparen. Ik voel mij slecht. Echt kut. Ik voel mij als een spermacel van een bronstige hengst. Iets concreter: een spermacel die als eerste van zijn 300 miljoen collega’s - met 62 kilometer per uur in de ranzige vagina van een op zijn minst even opgewonden merrie - wordt geëjaculeerd. Zich dan tegen 4 millimeter per minuut naar de eicel begeeft om dan op nog geen honderdste van een milliseconde, als tweede aan te komen. Pittig kut dus. Maar heyy er bestaan ergere mislukte organismen. Mijn klasgenoten bijvoorbeeld. Wat een bekrompen, idiote, egocentrische stelletje ezels zijn me dat. ’t Is niet de eerste keer dat ik tot deze vaststelling kom maar sinds deze week is werkelijk elk sprankeltje hoop op verandering weg gekatapulteerd. Dylan is dood. Morsdood. De eerste twee dagen na het nieuws leek iedereen er kapot van te zijn. Er waren hashtags op twitter en facebook. Er werden kaarsen aangestoken en er werd een gesprek met mevrouw Zaagmans over dood en rouwen gevoerd. Komaan kon het nog oppervlakkiger? Het leek wel alsof de school samen met de klas er een handleiding voor had. “Omgaan met een dode leerling op school voor dummy’s”. Kon er dan niets meer worden gedaan voor Dylan? Twee dagen later was de “handleiding” afgerond en kon iedereen weer verder met zijn normale leventje. TWEE FUCKING DAGEN. Aja, want Dylan was niet populair, noch aantrekkelijk of opvallend. Hij was zoals vele een minuscule grijze stip in een uitgestrekte grijze massa.  En terwijl ik geen oog dicht doe, leef op een dieet van afhaalkoffie en ’s nachts urenlang naar herfstbeelden op canvas staar, heeft het merendeel van de klas Dylan al lang uit zijn harde schijf gewist. Toen ik hier tijdens een klasgesprek iets van zei en de drie viswijven van de klas: Erna, Serena en Vicky, met hun ogen draaiden, kreeg ik het. Ik werd hysterisch. Vanaf dan is alles zwart geworden, het eerste wat ik mij weer herinner is dat ik bij de directeur op bureau zat. Tot mijn verbazing had hij … SHIT, mijn pc gaat uitvallen en de lader ben ik kwijt aahggrrrrr!!! Oké snel uploaden dan.

Tot volgende week bloggers, dan kan ik jullie verder vertellen over mijn oh zo niet perfecte leven.

Adios