Vorige week is er veel gebeurd en ik vertelde toen ook dat hij waarschijnlijk dood was. Wel, ik heb jullie daar heel wat over te vertellen. Ik ging dus naar die plek en zag daar een lijk liggen. Ik dacht dat het mijn vader was maar wonder boven wonder was hij dat helemaal niet. Dat was een opluchting dacht ik. Maar… Toen ik zag wie het was, was ik in shock het was dan wel mijn vader niet maar het was een klasgenoot van me. Het was namelijk Dylan. Ik kende hem dan wel niet zo goed toch was ik erg gechoqueerd en bedroeft. Toen ik thuis was heb ik meteen een warm bad genomen, ik moest namelijk even bekomen en nadenken. De dag voordien was Dylan wel al afwezig dat vond ik wel al vreemd. Hij was volgens sommigen in de klas bijna nooit afwezig. De laatste keer dat ik hem zag herinner ik me nog goed, hij fietste voor me en net toen hij afsloeg in een steegje keek hij nog eens achterom naar me en glimlachte naar me. Die glimlach was niet zomaar een glimlach maar een teken begon ik meer en meer te beseffen. Wist hij dit al op voorhand? Waarom hij? Zoveel vragen waarop ik zo graag een antwoord zou willen. Maar zou ik ooit een antwoord krijgen op al men vragen? Of zullen deze voor altijd onbeantwoord blijven. Het is allemaal zo ingewikkeld pff. Waarom moet dit mij weer overkomen? De dag erna in school kon ik echt niet volgen. Ik dacht steeds weer aan wat er gebeurde. Maar ik kon er niets over zeggen tegen de andere klasgenoten. Dat is mijn taak toch helemaal niet en trouwens ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen. Iets later kwam ineens de directeur binnen en die vertelde alles wat er gebeurde aan ons, ik deed of ik van niets wist. Hij vertelde wel niet de waarheid. Hij vertelde dat Dylan aangereden was met de fiets terwijl dat niet zo was. Maar waarom loog hij daarover? De hele klas was in shock en we mochten allemaal meteen naar huis, we konden namelijk toch niet meer op letten na het hartverscheurende nieuws dat we te horen kregen. Toen ik naar huis fietste bedacht ik me net dat toen ik naar de moord plaats ging van Dylan ik de directeur zag fietsen vanuit de richting van waar het allemaal gebeurde. Helemaal in paniek was hij. Zou hij iets te maken hebben met de dood van Dylan? Stel je voor dat zou wel heel straf zijn hé. Maar ik ga er niet teveel proberen over na te denken. We zien wel.
Tot een volgende keer allemaal, dan weet ik misschien meer.
Eerst je geheugen eens opfrissen. Op mijn vorige blog vermelde ik dat ik na al die jaren eindelijk iets meer te weten ben gekomen over mijn vader. Ik ben erachter gekomen dat mijn vader een crimineel is die uit de gevangenis is ontsnapt, wat dus het strenge gedrag van mijn ouders verklaarde. Nadat ik dit nieuws had laten bezinken heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt om mijn mama en mijn vader Gert eindelijk te confronteren om te zeggen dat ik op de hoogte ben en dat ze moeten stoppen met zich telkens zo zorgen te maken om mij, ik ben geen klein kind! misschien had ik dat laatste maar beter niet gezegd, want nu heb ik 1 week huisarrest gekregen en mag ik het huis niet meer uit. Het enigste herinnering die ik aan mijn vader heb is een goudkleurige paardenpion met rode ogen dus als ze denken dat huisarrest mij tegenhoud om verder onderzoek te doen naar mijn vader, dan hebben ze het goed mis! Ik las voor het laatst dat mijn vader het laatst werd gezien in [plaats] en besefte dat het hier eigenlijk niet ver vandaan was, dus besloot ik om er met mijn fiets naar toe te gaan. Wanneer mijn ouders sliepen natuurlijk. Na een tiental minuten fietsen begon ik mij kei veel vragen te stellen, zou hij mij nog herkennen, zou hij mij accepteren als dochter...? Hoe dichter ik bij mijn bestemming kwam hoe onzekerder ik werd. Ongeveer 1 min voor mijn bestemming zie ik 8 politiewagens, 5 politiemotors en 2 helikopters voorbij vliegen alsof Pablo Escobar hier in [plaats] werd gespot. Je weet wel, die ene Mexicaan die als de grootste drugsdealer ter wereld wordt gezien. Toen ik er eindelijk aankwam was alles al verzegeld door de politie en was er een menigte waardoor ik niets kon zien. Ik probeerde mezelf dus tussen de menigte te wringen om te zien wat er aan de hand was en uiteindelijk zie ik een lijk. Ik kon jammer genoeg niet zien wie het was, en of het een meisje of jongen was. Het enigste wat ik ervan kon zien was een arm. Een gestrekte arm met in de hand een goudkleurige paardenpion met rode ogen. Ik kon mijn ogen niet geloven! De toeval dat ik er toevallig bij was. Was mijn vader het lijk? Of was het een teken naar mij toe dat hij het gedaan heeft? Ik vertrok snel terug naar huis voor mijn ouders door hadden dat ik niet in mijn bed lag. Ik los dit mysterie wel een andere keer op
Weet je nog dat ik Estella vroeg om ergens te gaan praten?
Dat hebben we gedaan de volgende dag direct na school. We hebben allebei onze
excuses aangeboden, ik over het schreeuwen en zij over te nieuwsgierig zijn. Daarna
hebben we nog gepraat over school en het nieuws. Ze heeft me ook geholpen met
wiskunde. Ik snap niets van dat spilmethode ding… Het blijkt dat ik toch een
nieuwe vriendin heb. Er was wel iets wat bij me bleef hangen na ons gesprek. Er
is blijkbaar een gevangene ontsnapt uit de gevangenis in Mechelen en hij werd
gespot in Boom. Ik zei tegen haar dat ze zich nergens zorgen over hoefde te
maken, maar mijn nieuwsgierigheid was aangewakkerd zoals een kleine vlam waar
ineens een papier wordt ingegooid. Ik vond het raar dat ik niets had gelezen over
de ontsnapte gevangene. Ik lees elke dag de krant, hoe kan het dan zijn dat ik
hier niets over wist? Die avond zocht ik naar alle kranten van de voorbije 2
maanden. NIETS! Wel vreemd dat er in een paar kranten pagina’s misten. Maar
gelukkig bestaat er nog iets genaamd het internet. Ik heb een artikel gevonden
en daarin stond een foto en de naam van de gevangene. Frank Peeters. Die naam
ringt misschien geen bel bij jullie maar bij mij wel, het is mijn vader8 Ik
wist niet dat hij in de gevangenis zat! En raad eens mijn mama en Gert zijn
rond de tijd dat mijn vader is ontsnapt zo streng geworden! Echt oneerlijk! Ik
begrijp dat er bang zijn, maar ik kan mezelf prima beschermen. Ik ben niet
bang! Ik ben van plan om morgen tegen mijn mama en Gert te zeggen dat ik het
weet en dat ik niet bang ben voor hun of mijn vader!
