Welkom terug op mijn blog. Aflevering 2 van mijn leven.
School is nog erger geworden en ik die dacht dat de eerste schooldag al een hel was. Maar eerst zoals beloofd meer over mijn ouders. Mijn vader had nogal losse handjes en daarom is mijn mama een aantal jaar geleden van hem gescheiden.
Ondertussen heeft ze een nieuwe vriend, Gert Pauwels, maar ik beschouw hem als mijn echte papa. Op zich hadden we wel een goede band, tot vorig jaar. Toen is er nogal wat misgelopen. Ze zijn veel strenger geworden en laten me nooit het huis uit. Ik word dan ook elke dag voor de schoolpoort afgezet. Over mijn biologische vader praat ik nooit. Hij is uit mijn leven verdwenen en daar hou ik het bij.
Op school was er nogal wat drama. Ik was dus effectief aan het proberen vrienden te worden met Estella. Tijdens de pauze was ik bij haar gaan staan want ik had de tijd nog niet gevonden om andere vrienden te maken. Ineens begon ze me te verhoren. Waar kom je eigenlijk vandaag? Waarom ben je van school verandert? Bla bla bla. En natuurlijk moest ze weer een stap te ver gaan. De vraag die een bom in mij deed ontploffen: hoe zit het met je vader? Ik werd rood van woede en ben nogal uitgevlogen toen ze het vroeg. Dus nu probeer ik nieuwe vrienden te maken. De rest van de dag ben ik bij Serena en haar vrienden gaan hangen. Ze is zo lief en vriendelijk. Dat had ik wel verwacht, die indruk had ik al. Waarschijnlijk is het ook wel beter zo. Nu kan Estella weer bij Aria en Clara gaan hangen, vindt zij ook wel beter denk ik.
Oh wacht, ze stuurt me net een berichtje. Sorry voor vandaag, kunnen we ergens praten? Ik kan maar beter gaan.
Ik weet niet wie dit gaat lezen maar iedereen heeft toegang dus verwelkom ik jullie graag in mijn gedachten en dromen, mijn ervaringen en meningen, eigenlijk zowat in mijn hersenen. Iedereen heeft een uitlaat nodig en een dagboek is zo saai, daarom is hier mijn eerste blog.
Maar wie ben ik? Dat vraag je je misschien wel af. Wel ik ben Charlotte Peeters. Geboren en getogen in Antwerpen en een kersverse nieuwe leerling in Boom. Die eerste schooldag was best stressvol. Wanneer je van school moet veranderen door “persoonlijke redenen” lijkt het altijd alsof iedereen al je geheimen al kent, ze kijken je aan met een blik vol verachting en nieuwsgierigheid en je voelt je als een dier in de dierentuin. Je kan ze bijna horen denken: “Wie is dat? Wat doet ze hier?” en duizenden andere vragen waar ik liefst geen antwoord op geef. Dan kom je in je klas en voel je je als een eenzaat. Iedereen kent elkaar en jij zit er maar gewoon bij tot de leerkracht opmerkt dat je nieuw bent en iedereen je weer aanstaart. Best ongemakkelijk als je het mij vraagt.
Maar desondanks dat alles ben ik wel blij met de nieuwe start. Mijn klas lijkt me ook wel best oké. Al was er wel dat ene meisje met bruin haar die me vies aankeek, haar naam ben ik vergeten. Dan is er nog “de slimme” van de klas, zij lijkt me nogal een nerd. Zo iemand die alles volgens de regeltjes doet, nooit haar mond opendoet en altijd betweterig reageert. Toch ben ik ervan overtuigd dat zij en ik goede vrienden gaan worden, dat zal in elk geval mijn punten ten goede komen. Op mijn vorige school leerde ik dat je op de middelbare school vooral vrienden moet maken die iets kunnen betekenen voor je resultaten of je imago. Estella, zo heet de slimme, kan ervoor zorgen dat ik met glans afstudeer en daar doen we het toch allemaal voor.
Zolang ik hier maar na een jaar weg ben, wat ik ook moet doen ik blijf hier geen dag langer dan nodig. Mijn imago kan me dan ook niet veel schelen, ik moet gewoon dit ene jaartje doorkomen en dan is er vrijheid. Waarschijnlijk denkt iedereen er zo wel over. Mijn ouders in elk geval wel, die willen me zo snel mogelijk buiten. Maar volgende keer meer daarover, ik moet gaan.
