Wow, de laatste paar dagen zijn zo hectisch
geweest, ik weet zelfs niet waar ik moet beginnen. Chronologisch misschien
best. We weten allemaal nog uit mijn vorige blog dat onze Miss Monde haar (te
dure) Starbucks koffie over mij had gegoten. Wat een verspilling.
Maar dus een dag of twee later waren de
leerlingen op school er nog niet over uitgepraat. De moed begon me in de
schoenen te zakken maar opgeven doe ik nooit. Ik spendeerde veel van mijn tijd
aan het beramen van een plannetje om dat mens terug te pakken, al wisselde ik
dat wel af met enkele blikken naar Heisenberg. Na school was ik één van de
laatste leerlingen in de fietsenstalling, samen met hem. Toen hij mij zag
aankomen om mijn fiets te nemen kwam hij naar mij toe en mijn hart sloeg een
slag over. We hebben eventjes gepraat. Hij zei dat hij wat er gebeurd was erg
vond en dat hij mij beter wilt leren kennen, hij nodigde mij zelfs uit voor
zijn ‘homeparty’ voor zijn verjaardag.
Ik kom dus aan op dat feest, waar ik me niet
bepaald thuis voelde, en wie loopt daar rond met een ego van hier tot in Tokyo,
Miss Monde. Dat was het ergste nog niet, Miss Monde was niet enkel op het
feest. Ze stond rond Heisenberg te draaien als een bij rond nectar. Het liefst
had ik haar om de keel gevlogen maar ik hield me in, ik wou Heisenbergs feest
niet verpesten. Blijkbaar was ik daar trouwens niet voor nodig. Na een uurtje
wat rond te draaien, niet echt op mijn gemak, komt Layla uit de badkamer
gelopen. Ze keek alsof ze een spook had gezien en brabbelde iets over een man
met een mes. Al wist ik niet zeker of ze gedronken had of niet, uit voorzorg
belde er iemand toch maar naar de politie. Vanaf dat die aankwamen was het
feest natuurlijk verpest.
Ik heb vanmorgen nog met Layla gesproken en ze
blijft erbij dat er een man met een mes in de badkamer van Heisenberg stond. Ik
heb zelf niets gezien en de politie heeft niets gevonden maar het is niet
onmogelijk om tussen een groep jongeren binnen te geraken. Dit doet me allemaal
terug aan het gedoe met Dylan denken. Misschien was ik toch maar beter op mijn
vorige school gebleven.
Joow mannekes , mijn verhaal bij de directeur is met sisser
afgelopen; dixit de directeur heb ik te veel stress ervaren door de
gebeurtenissen van de laatste weken. Ma
bon … buiten dat ik een blog vol kan klagen over de hoeveelheid schoolwerk die
naar onze hoofden word gesmeten en buiten het feit dat die foor van een Blair,
als dramaqueen, tegen iedereen heeft liggen rondbazuinen dat ik een oogje heb
op die mega knappe Heisenberg van de klas, heb ik gisteren voor zoveel commotie gezorgd op school, amai
de rellen in Brussel waren er nieeeets tegen. Maar nog efkes over Heisenberg
tussen ons gezegd en gezwegen alleen al als hij naar mij kijkt heb ik zin om de
kleren van zijn gespierd en atletisch lichaam te rukken. En hem mijn kamer in
te strikken en nog zo veel meer.
Ma bon …. op een of andere manier had zo’n de plaatselijke
miss du monde met een Franse ‘rrrrrr’ en met zo’n dikke bontjas (en natuurlijk
weer een vriendin van de 3 viswijven van onze klas) het in haar hoofd gehaald
om voor niemand plaats te maken in de gang en met haar dikke dieren bonte jas rond
haar heen in de gang te paraderen van links naar rechts. Ik zou het begot niet
weten waarom (misschien was ik weer sensuele blikken naar Heisenberg aan het
werpen) maar ik had die miss du monde dus niet gezien en zoals je wel raden kan
bots ik juist op dat bolleke bond in het midden van de gang. Ineens was het
precies doodse stilte ge kent da wel zo da precies alle blikken op u gericht
zijn, mijn adem stokte en mijn handen werden klam, ik zag alles in slowmotion
en reageerde ook in slowmotion dus zonder dat ik er ook maar iets tegen kon
doen gooide ze haar nog steeds hete Starbucks coffee over mij heen en draaide
zich om zonder me nog maar één blik te gunnen. Als verstijfd stond ik daar een pilaar
te wezen met Starbucks coffee over me heen. Nu lijk ik wel zwak en weinig
assertief maar ik zou Charlotte Peeters niet wezen indien ik dit zo zou laten. De
bitchfight is nu officieel begonnen…
Ik wou dat het anders was, dat ik jullie over mijn oh zo perfecte leven kon vertellen. Maar dat is niet zo, en ik ga jullie dan ook de schijn ervan besparen. Ik voel mij slecht. Echt kut. Ik voel mij als een spermacel van een bronstige hengst. Iets concreter: een spermacel die als eerste van zijn 300 miljoen collegas - met 62 kilometer per uur in de ranzige vagina van een op zijn minst even opgewonden merrie - wordt geëjaculeerd. Zich dan tegen 4 millimeter per minuut naar de eicel begeeft om dan op nog geen honderdste van een milliseconde, als tweede aan te komen. Pittig kut dus. Maar heyy er bestaan ergere mislukte organismen. Mijn klasgenoten bijvoorbeeld. Wat een bekrompen, idiote, egocentrische stelletje ezels zijn me dat. t Is niet de eerste keer dat ik tot deze vaststelling kom maar sinds deze week is werkelijk elk sprankeltje hoop op verandering weg gekatapulteerd. Dylan is dood. Morsdood. De eerste twee dagen na het nieuws leek iedereen er kapot van te zijn. Er waren hashtags op twitter en facebook. Er werden kaarsen aangestoken en er werd een gesprek met mevrouw Zaagmans over dood en rouwen gevoerd. Komaan kon het nog oppervlakkiger? Het leek wel alsof de school samen met de klas er een handleiding voor had. Omgaan met een dode leerling op school voor dummys. Kon er dan niets meer worden gedaan voor Dylan? Twee dagen later was de handleiding afgerond en kon iedereen weer verder met zijn normale leventje. TWEE FUCKING DAGEN. Aja, want Dylan was niet populair, noch aantrekkelijk of opvallend. Hij was zoals vele een minuscule grijze stip in een uitgestrekte grijze massa. En terwijl ik geen oog dicht doe, leef op een dieet van afhaalkoffie en s nachts urenlang naar herfstbeelden op canvas staar, heeft het merendeel van de klas Dylan al lang uit zijn harde schijf gewist. Toen ik hier tijdens een klasgesprek iets van zei en de drie viswijven van de klas: Erna, Serena en Vicky, met hun ogen draaiden, kreeg ik het. Ik werd hysterisch. Vanaf dan is alles zwart geworden, het eerste wat ik mij weer herinner is dat ik bij de directeur op bureau zat. Tot mijn verbazing had hij SHIT, mijn pc gaat uitvallen en de lader ben ik kwijt aahggrrrrr!!! Oké snel uploaden dan.
Tot volgende week bloggers, dan kan ik jullie verder vertellen over mijn oh zo niet perfecte leven.
