Ik ben Carine
Ik ben een vrouw en woon in Ruisbroek () en mijn beroep is Invalide.
Ik ben geboren op 05/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: p.c , Vrijwillegerswerk in de school.
Ga zeker ook een kijkje nemen op de website van onze zaak!
www.bloggen.be/develder
De laatste tijd lijkt het wel of er een echte babyboem is. Hoeveel mensen die ik ken, die ofwel zwanger zijn, ofwel hun baby'tje al hebben. Leuk is het wel want zwanger is altijd nieuw leven en wat is er nu mooier dan dat? Gisteren zijn Kim en ik nog op bezoek geweest bij vroegere buren van ons. Zij zijn de trotse ouders van NICOLAS, een prachtige baby, geboren op 7 Juni met een gewicht van 4 kilo 500 gr en een grote van 57 cm! Jaja, jullie lezen het goed, een baby kun je hem niet echt noemen, ik heb kleedjes voor 6 maand gekocht! Een schatje? Ja dat is hij wel. Het lijkt me ook een braaf ventje want we zijn er de ganse namiddag geweest en hij heeft altijd geslapen. We hebben een leuke namiddag gehad met de trotse mama en papa.
Ondertussen is ook het aftellen begonnen naar " Prutske ". Prutske is het toekomstig kindje van mijn lieve vriendin Katie en haar man. Van bij de zwangerschap kreeg dat klein dutske die troetelnaam van zijn/haar mama en papa in spe en ondertussen is het al een echt mensje geworden voor bepaalde mensen onder ons. Op mijn forum, http://anne.messageboard.nl/29904/index.php, leven we dan ook volop mee en tellen af naar de geboorte van Prutske. Wat zijn we allen benieuwd naar hem/haar. Van bij het begin heeft de mama eht altijd over hem of haar, jaja, ze houd er goed de spanning in! Eigenlijk is het allemaal niet echt belangrijk meer wat het geslacht is, als " Prutske " maar gezond en wel ter wereld komt, jongen of meisje maakt niet veel uit.
10-08-2008
De day afther
Zoals beloofd, een dagje te laat, een verslag van de dodentocht in Bornem met cotrole post in onze school. De controle post was in onze school waarna de wandelaars voorbij de zaal kwamen waar wij ons hadden opgesteld. Rond 20u heb ik mij naar de zaal begeven waar onze leerkrachten, directeur, ouderraad en andere mensen die ik vergeten ben, alles al in gereedheid aan het brengen waren voor de toeschouwers. Met de nodige muziek zat de sfeer er al dadelijk goed in bij onze mensen, we hebben ook wel een zéér toffe ploeg. Voor mij was het enkel uitzoeken van een stevige stoel, kussen erop, kassa zetten en ik was klaar om zo de drank en eetbonnetjes te verkopen. Hoe meer hoe liever, onze school is er goed mee en onze kindjes nog beter!
Ongeveer 22u30 waren we klaar om de eerste echte toeschouwers te verwelkomen. De mensen van Ruisbroek komen dan ook buiten om zo de sfeer mee te maken die er toch wel rond hangt. Na goed een half uur konden we de eerste lopers en rolstoelmensen ( Knap wat die mensen presteren!!!) verwelkomen onder luid applaus. Hoe verder de nacht vorderden, hoe langzaamer de wandelaars doorkwamen. Er was een groepje die er met de nodige muziek de moed in houden door mee te zingen en waggelen vanop hun stoel. Sommige mensen lagen in de zaal op tafel met de benen omhaag. De nacht was redelijk koud waardoor de spieren ook vlugger afkoelen. Maar liefst 9.597 mensen kwamen aan de start in Bornem wat wel weer een knappe prestatie is. Elk jaar word toch de massa groter en groter wat bewijst hoe populair die DODENTOCHT wel is.
De controlepost was open tot 4u16 waarna je goed zag dat de toeschouwers weggingen om zo zich naar huis OF naar andere gemeenten te begeven om verder de mensen te volgen waar sommige ook voor kwamen. Om 5 u was dan ook zo goed als iedereen weg. Na netjes de , hopelijk goed gevulde kassa, te hebben afgegeven aan onze directeur heb ik mij naar huis begeven om nog de boterhammetjes voor mijn man te maken en me dan in mijn bedje te nestellen.
Ook onze Kim heeft mee de sfeer gaan proeven van de dodentocht. Die heb ik om 3u45 in bed komen leggen. Jaja, dat ventje heeft het ook goed volgehouden! Voor mij was het een goede zaak, zo konden we beiden lekker slapen tot 11u30! Voor foto's had ik spijtig genoeg geen tijd, je kan daar voor best deze week eens een kijkje nemen op de website van onze school: www.sintcarolusschool.be Zo, dat was eht beloofde verslagje van onze toch wel geslaagde dodentocht!
08-08-2008
Dodentocht in Bornem
Deze avond om klokslag 21 u starten er weer duizenden moedige stappers voor een tocht van 100 km. Elk jaar opnieuw is dat weer een spectakel om te zien. Mijn broer heeft dat verschillende jaren ook gedaan en mijn ouders en ik volgde hem dan de ganse tijd met de wagen. De sfeer, zeker s' nachts , is ongelooflijk!! Ik heb eens, jaren terug, mijn broer gesteunt en op studentenslippers 62 km mee gewandeld, dat was wel in mijn goede periode tijd hoor
Dit jaar heb ik de eer om weer een beetje van de sfeer op te snuiven. Onze school heeft namelijk een controle post met de dodentocht en dat wil ik niet missen. Ik heb mij direkt kandidaad gestelt om te komen helpen, ik mag aan de kassa zitten voor de drankbonnetjes, een goede stoel, een kussen en ik kan vertrekken.
Ik ben zeer blij dat ik nu toch weer de kans krijg om van die sfeer te proeven. Mijn grote zorg is nu enkel nog het weer. de kandidaten brengen wel volk mee maar als weer goed is komen ook de Ruisbroekenaars een buiten piepen en dat geeft dan soms wel extra sfeer. Het verslag horen jullie morgen wel.
27-07-2008
Verlof in Cochem
Ondertussen is het weer een tijdje. Even een klein verslagje van onze verlof in Cochem. De rit naar Duitsland viel voor mij al bij al nog redelijk goed mee. Ons hotel was zeer proper, verzorgd en een prachtig uitzicht op de Moezel en op de burcht van Cochem. Het enige probleem een beetje was dat je most wegrijden om met Kim iets te kunnen doen. Voor mama was dat dan weer zéér vermoeiend aangezien ik telkens over mijn limiet ging maar he, we waren wel in verlof dus was het wel de bedoeling om alles samen te doen. Dat moest ik s' nachts dan wel bekopen, elke nacht ( en dag ) de nodige pijnstillers hielde mij dan wel op de been. Uiteindelijk hebben wij een leuke vakantie gehad daar in Cochem.
Maandag 21 juli zijn we dan naar huis gekomen, vlug alles wassen en strijken ( met de hulp dinsdag van ons veerle lukte het prima) en s' avonds zijn we dan naar zee vertrokken. 3 prachtige dagen hebben we gehad in Wenduine. Kim had niet mer nodig dan zon, zee en strand, dat ventje heeft hem reuze vermaakt! Zaterdag zijn we naar huis gekomen aangezien we een bbq bij vrienden hadden die we niet wilden missen.
De wasmachiene draaid op volle toeren, morgen proberen de strijk te doen en dan vertrekken we weer naar ons vakantiehuisje in St Pauwels. Daar moeten we dringend ook weer eens naartoe. Met mijn medische verleden is het TE lang geleden dat we daar nog geweest zijn. Eric ging het gras afrijden maar verder werd er niets gedaan dus hoogste tijd voor actie. Zo loopt stilaan mijn man zijn verlof op zijn einde maar wij gaan proberen om toch van deze week nog te genieten! Tot de volgende....
06-07-2008
44 jaar
He he, ondertussen een jaartje ouder geworden. Ben gisteren 44 jaar geworden, hoewel, de laatste maanden ik me meer 84 voelde! Gisteren is mijn schoonzus en haar man en één van de dochters langs geweest. Gezellig een hapje en een drankje. Mijn verjaardag met de familie word later gedaan als ik persoonlijk beter te been ben. Mijn broer en zijn gezin zijn trouwens op verlof dus ging het toch niet.
Van mijn lieve schat heb ik een romantische weekendje gekregen in Duitsland. Het is geboekt voor het weekend van 15 augustus. Ik kijk er naar uit om eens onder ons twee weg te zijn want het hebben voor ons beiden zware maanden geweest. Aan de andere kant zijn er dan weer de " moedergevoelens " die aan onze Kim denken. Ik weet, waar hij ook gaat, dat hij daar niets te kort komt maar ja, je hebt hem niet bij je he.
Deze morgen zijn we dan samen gezellig gaan onbijten aan het water. Spijtig genoeg te veel wind om buiten te zitten maar binnen was het even gezellig. Lekker onbijt, voor je neus gezet en een glas cava? Wat moet een mens nog meer hebben! Nadien zijn we nog eens tot bij cardoen gereden. Met alle miserie die ik gehad heb zit ik niet zo comfortabel in onze huidige wagen. Mijn man en ik gaan alles nog even afwachten, tenslotte ben ik nog niet volledig hersteld, maar ik vrees ervoor. We zien wel binnen enkele maanden.
Straks nog een kleinigheidje eten en zo is het weekend dan ook weer voorbij. Gelukkig hebben we mooie vooruitzichten want het is de laatste werkwek van mijn man en komende zondag vertrekken we dan naar Cochem, het zal ons allen deugd doen!
01-07-2008
Controle bij de dokter
Vandaag ben ik op controle geweest naar de pijnkliniek. De haakjes mochten eruit en dat is ook al een verluchting. Mijn man was met mij gereden omdat ik nog niet met de wagen zelf kan rijden. Alles was goed, de wonde stonden mooi dus dat was een goed teken. De hoofdpijn is het gevolg van de pijnstillers ( tradonal odis ) die ik gekregen had en inderdaad, vandaag geen meer genomen en de pijn is beter. De vermoeidheid mocht ik me ook geen zorgen over maken, volgens de dokter allemaal de oorzaak van de zwaar weken van miserie die ik achter de rug heb. Je staat er niet echt bij stil maar het is inderdaad al van 10 april dat ik ferm op de sukkel ben. Dus moet ik goed naar mijn lichaam luisteren en de nodige rust nemen. De heesheid van mijn stem zou nog altijd van de narcose ( het buisje in de keel ) zijn. Donderdag moet ik terug voor de stimulater volledig op punt te zetten. Dat neemt veel tijd in beslag. Het feit dat ik nog elke nacht oploop van de pijn in de rug gaat de dokter proberen of we de rug mee met de stimulater kunnen laten gaan. Dat zou fantastisch zijn. Ik ben al zeer blij dat de beide benen beter zijn. In het slechtste geval moet er een aangepaste medicatie gevonden worden om zo de rugpijn onder controle te krijgen. Er zijn zo mensen genoeg volgens de dokter.
We zien wel. Ik hoop alleen dat we op 13 juli vol goede moed op verlof kunnen vertrekken. Wij zien er allesins naar uit! Zo kan ik hier eens iets anders pennen dan altijd maar miserie en pijn!
25-06-2008
Ondanks alles krult mijn neus!
Sinds gisteren ben ik thuis uit de kliniek. Moet zeggen, het is allemaal pijnlijker dan ik verwacht had! Op de plaats waar de vorige battery zat is nu de nieuwe geplaatst, aangezien die een beetje groter is zal het wat moeilijker geweest zijn. Resultaat is dat ik daar een ferm blauwe plek heb, het nog steeds bloed en geweldig veel pijn doet! Op de rug zelf zijn twee nieuwe littekens bij gemaakt om de geleidensdraden en de electrode te plaatsen.
De pijn die ik voel was vandaag even in het niets verdwenen toen onze Kim thuis kwam van t' school. Vandaag was het rapportdag, de grote dag voor onze kinderen hier. Onze kim kwam naar huis met een prachtig rapport van 89,5 %! Mijn neus krulde langs alle kanten! Zo trots en fier ben ik op hem. Direkt naar papa gebeld en die was ook reuze blij! We blijven wel met onze voetjes op de grond staan aangezien het nog altijd maar een eerste leerjaar is. Wij hopen enkel dat hij de volgende jaren evengoed zijn best doet als nu en dan komt hij er wel.
Eerst gaan we volop genieten van de vakantie volgende week want dat hebben die kinderen wel dubbel en dik verdiend!
19-06-2008
Weer naar het ziekenhuis.
Morgen is het weer zover. Dan moet ik ( hopelijk ) de laatste keer naar het ziekenhuis. Tegen 11u moet ik daar zijn en na de middag planten ze dan alles in. Ik hoop maandag of dinsdag terug thuis te zijn. Wat mij de laatste dagen zorgen baard is dat de rug terug begint op te spelen! Daarstraks kon ik bijna niet op mijn benen staan van pijn in de rug. Hopelijk is het vals alarm, ik ben er wel niet gerust in!
Ik hoop echt dat dit het laatste is en dat er nadien een beetje meer vrolijke zaken op ons blog aan bod kunnen komen. Het lijkt hier bijna een ziekblog.
Hopelijk ben ik tegen volgende week vrijdag terug een beetje te been. Ik zou wel zeer graag onze kim zijn laatste schooldag mee afsluiten! Alvast een prettig weekend gewenst van ons drie.
16-06-2008
Vrij rustig weekend.
Zo, het weekend zit er weeral op! Ik moet zeggen, het was een vrij rustig weekend voor ons. Mijn man heeft van vrijdag op zaterdag geen oog toe gedaan van de tandpijn. Zaterdag voormiddag kon hij bij de tandarts terecht en die stelde een zware ontsteking vast! Nu moet hij zwaar medicijnen nemen om alles vlug in orde te hebben. Resultaat was dat we zaterdag eigenlijk niets speciaal gedaan hebben, mijn schat had echt teveel pijn hoor.
Zondag is mijn man naar de wapenbeurs in Waterloo geweest. Eric is verzamelaar van oude sabels en ik vind het dna ook geen probleem dat hij enkele keren per jaar zo een beurs meepikt.
Mijn schoonmoeder was jarig geweest op 11 juni maar aangezien ze op verlof was hebben we gisteren haar feestje gedaan. Tegen 16u30 daar, een lekkere aperitief met een hapje als entree. Het koud buffet dat er stond was om U tegen te zeggen! MMMMM, zo lekker!
Het eten goed, het gezelschap goed......wat heeft een mesn eignelijk nog meer nodig om te genieten. Ons heb je alvast niet horen klagen!
08-06-2008
Kim's feestje voor de familie
Zaterdag had onze kim nog een feestje. Bij ons word er aan een verjaardag wel veel aangedacht besteed. Aangezien mijn medische toestand hadden mijn man en ik dan ook afgesproken om het wat simpel te houden. Een hapje en een drankje en dan een lekkere taart voor kim met wat dacht je, bouwkranen op! Tja, blijkbaar valt de appel niet ver van de boom.
Zaterdag was er eigenlijk nog een verassing. Tamara, de dochter van mijn man zijn zus, was eind mei 20 geworden. Nu haar zus die heeft, toen ze 21 werd, een weekendje kado gekregen, tenslotte word je maar één keer 21. Aangezien ons Tamara een onzeker bieke is hadden mijn man en ik altijd gezegd, als die 21 word krijgt die een gps!
Ons juffertje had haar auto een jaar vroeger dus besloten Eric en ik om haar nu de gps kado te doen, een jaar vroeger of later zal nu ook geen zaak maken. Of " ons moontje " ( tamara's troetelnaam ) blij was met haar kado'tje moeten jullie zelf maar uitmaken.
05-06-2008
Kim had het reuze naar zijn zin!
Gisteravond hadden wij hier een moe maar voldaan zoontje aan tafel zitten! Na zijn verjaardagsfeestje in " het Bowlingpaleis " was hij echt kapot. Die kinderen staan dan ook geen minuut stil he. Eerst een bowlingspel, dan pannekoeken al volanté, dan weer een bowlingspel, dat laatste spel was naar het einde toe wel precies een beetje teveel. Die kinderen waren echt moe van met die ballen te gooien. Belangrijkste was dat onze jongen een leuke dag had want dat was tenslotte de bedoeling.
04-06-2008
Onze " kleine jongen " word 7 !!
Tja, onze " kleine jongen " word 7, wat gaat de tijd toch snel. Toen mijn man en ik gisteravond gingen slapen hebben we nog de herinnering opgehaald dat we er nu toch niet uit moesten.
4 Juni, 7 jaar terug was tweede pinksterdag. De zondagavond nog lekker gegeten maar s' nachts rond 1u 30 werd ik wakker van krampen in de buik. Na een bezoekje aan het wc was het over tot ik rond 2 u 25 wakker werd en oeps, mijn water was gebroken! Rustig naar eht ziekenhuis en daar wisten we vlu dat het niet voor direct was!
Die maandag, 4 Juni, hebben wij zeker 5 maal de finale gezien tennis tussen Kim Clijsters en Jennifer Capriati die uiteindelijk won op roland garros.
Onze " kleine jongen " liet uiteindelijk nog op zich wachten tot s' avonds 21u25! Mijn man en ik hebben, toen we op de kamer waren, gelijk twee verslagen honden zitten kijken naar dat kleine wonder in dat bedje dat van ONS was!
En nu? 7 jaar later? Zit die " kleine jongen " hier volop af te tellen naar zijn verjaardagsfeestje met zijn vriendjes om 14 u en mama? Die zt te dromen en te mijmeren, 7 jaar terug!
28-05-2008
Na controle
Dindsdag ben ik op controle moeten gaan voor de proefstimulater. Ik had eigenlijk wel een bagage klachten mee, kou, geen honger, ( 4,5 kilo op 10 dagen vermagerd ), pijn in armen en benen, hoofdpijn... Volgens Dr Van Buyten nog afkickverschijnselen, volgens Dr Smet moeilijk te geloven, die stelde dan ook voor om bloedafname en alles eens goed na te kijken. Morgen eens bellen of er iets is uitgekomen.
5 juni moet ik terug op controle om te zien of alles ok is. 20 juni moet ik opgenomen worden en gaan ze alles inplanten. Ik hoop dat mijn rug ook in orde komt want die doet geweldig veel pijn!
Ik vind het erg want ons familie blog word zo stilaan een klaag of pijn blog. Dat is dus niet zo maar helaas staat mijn miserie en pijn centraal in ons gezin. Gelukkig heb ik een schat van een man die zeer hard werkt EN dan ook nog eens zoveel mogenlijk voor mij probeert te doen als ik echt niet kan. Ik heb het maar getroffen met mijn man!!
21-05-2008
De stim slaat aan
Sinds zaterdag 17 mei ben ik terug thuis uit de kliniek. Er is een 8 polige electrode geplaatst voor stimulatie in rechterbeen en onderrug. De eerste tekens zijn wel positief hoor. De stimulatie zit nog niet zoals het moet maar dat wisten ze en dat was op te lossen. De battery van de stimulatie in het linker been was leeg, die is niet vervangen omdat, als de 8 polige aanslaat word dat ingeplant en dan komen de electrode van het linker been daar bij aangesloten.
Sinds maandag ben ik ook van de morfine pleisters af wat dan ook positief is. Denk wel dat het nog niet helemaal uit mijn lichaam is want ik heb het soms vreselijk koud, kan nog niet te best eten, heb soms pijn in mijn kuiten... Ik voel wel dat, die drie weken ziekenhuis en nu die ingreep mij een beetje gekraakt hebben, ik ben zeer slap.
27 mei moet ik terug op controle en dan zal ik weten wanneer ze alles gaan inplaten. Dan hebben we ook meer mogenlijkheden volgens de dokter om de stimulatie beter te verdelen naar de plaatsen waar eht moet zijn.
Het heeft ook een postieven kant, met al mijn miserie ben ik al 4 kilo verloren. Kwestie van altijd postief te blijven zeker?
18-05-2008
Prutske is niet meer
Dinsdag 13 mei is onze geliefde viervoeter overleden. Prutske was onze malthezer, hij zou 15 juli 10 jaar geworden zijn. Prutske had wel sinds mei vorig jaar suiker, lange tijd hebben we dat goed onder controle kunnen houden door hem elke dat insuline te spuiten wat ik dan ook zeer graag deed!
De laatste weken viel het ons op dat prutske niet meer was gelijk het moest zijn. Hij is op korte tijd twee maal in de dierenkliniek geweest en grondig onderzocht maar buiten de suiker niets ernstig gevonden. Enkele weken terug ging de suiker raar doen en dacht ik ook dat het niet zou goed komen, hij kon moeilijk lopen en plaste in huis. Na enkele dagen in de kliniek stond alles weer op punt en was prutske weer even beter.
Maandag, 12 mei, zagen we dat het voor prutske weer meoilijk ging, hij begon terug te manken, janken regelmatig dat we niet wisten waarom en moesten we hem s' avonds voor het slapengaan buiten zetten om zijn plasje te doen, al strompelend is hij dan naar het gras gegaan, we hebben hem opgepakt en op zijn geliefde plaatsje gelegd voor de nacht ( achteraan op ons bed).
Rond 01u20 werd ik wakker en zag dat prutske niet meer op zijn plaatsje lag, ben gaan kijken en dan lag hij in onze kim zijn kamer iets wat hij anders nooit doet! Ik ben naar het wc gegaan en hoorde een gestompel in de gang, prutske wou blijkbaar achter mij komen maar dat lukte hem niet meer, het beestje viel gewoon door zijn pootjes!
Ik heb direkt naar de dierenkliniek gebeld en hem daar naartoe gebracht. Zijn suiker stond 600 veel te hoog maar verder was er niet direkt iets wat ze konden vinden. Prutske kreeg een snel werkende insuline spuit en een baxter met vocht, meer konden ze echt niet doen. Toen ik de kliniek verliet wist ik ergens dat ik prutske niet meer naar huis zou halen. Rond 8u20 kreeg ik een telefoontje dat onze lieve vriend overleden was. Om 9u ben ik afscheid gaan nemen van prutske.
Voor mijn gezinsleden is het raar dat prutske hier niet meer is, ik begrijp hen want zij waren de ganse dag weg, eric gaan werken en kim naar school. Voor mij is het een kind dat ik verlies, mijn maatje, iemand die er elke minuut voor me was want we waren de ganse dag samen. Prutske kon juist niet praten, verder was hij perfect!! Altijd luisterde hij als ik iets zei, als ik ging poetsen? ging hij mee, ging ik douche? lag hij in de badkamer, had ik pijn? prutske voelde mijn pijn en dan kwam hij liefdevol bij mij liggen voor een dikke knuffel.
Nee voor mij is het een groot verlies. Het zal lang duren voor ik dit verdriet verwerkt heb!
12-05-2008
Morgen terug naar de kliniek
Morgen, dinsdafg, moet ik tegen 14u terug in de kliniek zijn en woensdag word de ingreep gedaan. Ik ben er niet kwaad voor want het waren zware dagen hier thuis, niet alleen voor mij ook voor mijn man. Die lieverd werkt al zo hard en dan komt die thuis en moet nog vanalles doen omdat ik niet kan! Deze avond hebben we samen alles aan kant gedaan zodat het voor eric toch ook een beetje aangenaam blijft.
Mijn lieve schoonzus was naar zee geweest en had voor ons lekker penne meegebracht, die eet je nergens beter dan van in Wenduine. Aangezien we deze avond bezoek hadden en chinees zijn gaan halen komt het zeer goed uit voor morgen, ik kan nog eten voor ik naar de kliniek vertrek en Eric en Kim hebben morgen avond direkt eten. Bedankt lieve Nancy voor het lekkere eten!!
En nu maar hopen dat de ingreep aanslaat, dat is mijn grote zorg op dit moment! Ik blijf met mijn voeten op de grond zo is de teleurstelling niet te groot als het moest tegen gaan.
Veel Liefs, Carine
07-05-2008
Ziek van de morfine
Het is een paar dagen geleden maar eindelijk ben ik even terug deftig om iets te laten horen. De morfine pleisters die ik heb die laten mij niet veel doen, slapen, slapen en nog eens slapen. Ook vaak hoofdpijn en misselijkheid spelen mij parten. Gisteren was tot hier toe de zwaarste dag, zo ziek ben ik nog niet geweest.
Ik tel volop af naar dinsdag, dan moet ik binnen in de kliniek en woensdag is de ingreep, dan kunnen we ook beginnen met de morfine af te bouwen!
Voor onze kim is het ook niet altijd even gemakkelijk. Gelukkig hebben wij de steun van twee schatten van vrouwen, Anja, onze lieve buurvrouw die onze was en strijk deed zolang we geen hulp hadden. Juist komt ze nog binnen, even dag zeggen en hup, ze is weer met de stofzuiger bezig. Hoe kunnen wij die ooit bedanken voor alles wat ze doet. Dan is er nog Debby, Juf Debby, de juf van onze kim in de tweede kleuterklas. Ook een lieve vriendin ondertussen geworden en die zorgt voor onze kim alsof hij van haar is! Wat zij voor kim al gedaan heeft? Debby maakt het voor kim allemaal veel gemakkelijker. Dankzij haar is het voor kim toch nog aangenaam.
Ondanks al mijn miserie mag ik blij zijn met twee van die schatten van mensen!
01-05-2008
Oost west, thuis best!
Sinds gisteravond ben ik thuis uit de kliniek. Er gaat echt niets boven je eigen huisje hoor. Eerst hadden we ons gesprek bij de dokter, dan zijn we eerst langs de apotheek gereden want er moeten nieuwe morfine pleisters op nu. Bij deze is het precies of ze zijn na 48u uitgewerkt terwijl ze normaal 72 u moeten meegaan. Toen was het tijd om prutske , ons hondje, te gaan ophalen, dat beestje werd bijna zot toen hij ons zag. Drie weken is ook niet niks he. Mijn dag verloopt heel erg rustig, veel slapen eignelijk maar dat zal door de morfine zijn. Niet erg eigenlijk want zo voel je de pijn niet die toch nog steeds aanwezig is ondanks de moefine.
Nu is het aftellen naar 13 mei. De volgende dagen voorspellen ze redelijk goed weer zo kan ik mijn nodige vitamientjes buiten opdoen. Een gemakkelijke zetel in het zonnetje en je zal mij niet meer horen. Natuurlijk, hier liggen en alles zien is niet altijd even gemakkelijk . Vanag volgende week heb ik hulp, dinsdag en vrijdag komt er iemand van familiehulp langs om een beetje te koken, kuisen, wassen en strijken.... dat gaat voor mij al een groot pnt zijn, een zorg minder want als vrouw heb je toch graag je huishouden in orde niet?
28-04-2008
Even naar huis.
Woensdag mag ik voor 14 dagen naar huis gaan. Wel met de bedoeling van niets te doen, het zou trouwens toch niet gaan. Voorlopig heb ik morfine pleisters en s' avonds 2 pilletjes om de pijn een beetje proberen onder controle te krijgen, echt lukken doet het niet maar aangezien de morfine een suf gevoel geeft is het alsof de pijn minder is. Vandaag is er dan volop aan het zoeken geweest voor hulp. Beetje koken, beetje poeten, was en strijk.....echt veel is het niet maar ja. Morgen gaan ze mij van familiehulp terug bellen, ik hoop met positief nieuws. Als er, in die bijna 3 weken dat ik hier lig, iets is dat ik geleerd heb dan is het wel dat ik weet op wie ik kan rekenen is geval van nood. Voor die mensen zal ik er ook altijd zijn! En dan ook mijn pa niet te vergeten, wat zouden wij zonder hem doen?
Op 14 mei gaan ze dan nieuwe electrode steken, 8 polige, die ze kunnen uitbreiden naar de beide benen en de rug. Ondertussen is dan toch de battery leeg dus dat komt goed uit. Met de hoop dat dit het grote probleem terug leefbaar kan maken. Ik wil terug een beetje leven, niet door het leven gaan met een loopwagentje gelijk nu. Tijdelijk is dit een goede oplossing omdat ik anders toch niet ver kan stappen zonder te rusten en zo heb ik ook de nodige steun! Ik hoop dan ook dat alles daarna terug een beetje positief mag verlopen en de pijn onze deur voorbij zal gaan.
24-04-2008
Nog steeds in het ziekenhuis
Ik weet dat het lang geleden is maar zoals jullie zien, ik ben nog steeds in het ziekenhuis, vandaag al 14 dagen. De dag toen ik binnengekomen ben hebben ze direkt een morfine pomp in de rug geplaatst wat vrij vlug een verlichting van de pijn gaf. Aangezien zoiets niet kan blijven zitten voor infectie gevaar hebben ze dit na een week verwijderd en zijn ze begonnen met morfine pleisters te kleven, de laagste dosis van 25 en nog de nodige pijnstilling erbij want met het verwijderen van de pomp kwam ook de pijn weer boven! Na een paar dagen zonder beterschap werd dan beslist om de pleisters op te drijven van 25 naar 50. Dat gaf niet zo een goed resultaat want gistermorgen was ik volledig van de kaart! Ik herinner mij weinig of niets meer, was zeer misselijk , niet gegeten en hab de ganse dag geslapen. De pleister is onmiddelijk verwijderd , we moesten 12 u wachten en gisteravond is er dna een nieuwe van 25 opgekleeft. Mensen die hier komen, familie, vrienden, begrijpen het niet zo goed maar het is ook niet evident om chronische zenuwpijnen op punt te zetten. Alle dagen hoop dat het dit is wat we zoeken, dat het aanslaat maar tot hiertoeheb ik weinig resultaat. Slapen is/was weer een probleem. Ik heb om 23u00 de andere medicijnen genomen, ben rond 0u15 in slaap gevallen en 3u40 liep ik in de gang omdat ik weer niet kon blijven liggen. Half liggend half zittend is de perfecte houding voor mij maar kan ik zoz mijn leven slijten? daar heb ik eerlijk gezegd geen zin voor. Ik vraag niet veel, enkel en alleen maar een klein beetje minder pijn dat ik nog iets heb van mijn leven, meer moet het echt niet zijn! Ben realist genoeg om te weten dat ik nooit of nooit meer zonder pijn zal zijn maar het moet haalbaar zijn he. Ik hou jullie op de hoogte. Dikke Knuffels, Carine
