Deze avond mag ik het ziekenhuis terug verlaten.
De operatie is beter verlopen dan de dokter verwacht had. Alles ging vlot, de electrode waren direct op de plaats waar ze moesten zijn.
Bij het opstarten in de recovery voelde ik direct alles perfect zat, veel beter dan de vorige keer.
Het enige dat een beetje tegen zit is de pijn aan de bovenste wonde, ik had niet verwacht dat die zoveel pijn zou geven.
Ze vertelde me hier dat het niet abnormaal is aangezien het maar 3 maanden geleden is dat er een zware ingreep plaats had en er nu wéér aan die rug gewerkt is.
Ja als je het zo bekijkt dan hebben ze meer dan gelijk natuurlijk!

Toen ik woensdag op de kamer terug was heb ik direct mijn gsm genomen want ik wist bijna zeker dat er een sms van mij zus zou zijn.
Ons Evie, dochter van mijn zus, en haar man, Johan, zijn voor de 2 keer de trotse ouders geworden van een zoontje "SILAS", 3 kg zwaar en 48,5 cm groot.
Wat was dat een fijn sms-je om te krijgen.
Het spijtige is natuurlijk dat ik ons klein ventje niet kan gaan bewonderen omdat ik te St Niklaas lig en ons Evie te Mechelen.
Hopelijk ben ik snel op de been en zie ik die kleine schat vlug.
Silas is geboren om 10u22, het moment dat ze bij mij de ingreep aan het uitvoeren waren.
Zo zie je maar weer dat er op dezelfde momenten in een leven vaak uiteenlopende zaken gebeuren.
Silas is voor mij het lichtpuntje in al mijn miserie!

Ondertussen zijn de zeeklassen van Kim achter de rug. Dat was echt wel een zware week voor mij. Maandag bij eht vertrek heb ik toch even een traantje weggepinkt.
De dindsag was echt een " rotte " dag, de emoctie, de pijn, Kim weg......alles bij mekaar.
Gelukkig ging het daarna snel beter en was het vlug vrijdag!
Kim had me gevraagd of ik hem ook wou komen halen, ze doen dat in de school om de kosten een beetje te dekken.
Gelukkig is mijn wagen een automatic dus vrijdag mama met vake naar de zee voor kim op te halen.
Het weer zien tussen mama en zoon was dan ook een emo moment! Zowel Kim als ik konden onze tranen niet bedwingen, wat was het toch zalig hem weer te kunnen knuffelen.

De " euforie " was hier van zeer korte duur. Het was blijkbaar maar een éénmalig ies, het been optillen is niet meer gebeurd spijitg genoeg.
Ik maak mij dan ook geen enkel illusie meer dat het nog goed komt.
Wat ik wel weet is dat ik zeer goed naar mijn lichaam moet luisteren. Vrijdag Kim halen naar zee, zaterdag een Lentefeest en een 40 st verjaardagsfeest en zon- en maandag een wrak! Je geniet van erna moet je het wel dubbel en dik bekopen.
Dus, vandaag enkel een ganse dag bijna over gedaan om toch de strijk aan de kant te krijgen, zo hebt ik dan toch het gevoel dat ik " iets " gedaan heb!

Zalig waren de afgelopen dagen. De zon die zich van haar beste kracht liet zien wat alle mensen een echte " boost" gaf.
Ook ik heb genoten van de zon na zware weken.
Ondertussen gaat alles hier zijn gangetje. Mijn man heeft eht super druk, Kim vertrekt maandag op zeeklassen voor de eerste maal en mama die doet haar best om van elke dag iets nuttig te maken.
Het feit dat Kim maandag een week weg is zal voor mij toch even zwaar zijn. Het is nog nooit gebeurd dat ik mijn zoon een ganse week zie laat staan hoor. Zelfs de 2 maanden in het ziekenhuis heb ik, ook al kwam hij niet elke dag, minstens 2 keer per dag Kim gehoord en nu zal het een ganse week zijn! Amai, het gaat mij zeer zwaar vallen. Ik hoop dat mijn venteke een fijne week heeft!

Deze week was er voor mij even een euforie. Dinsdag kon ik mijn Li been 2 cm optillen! Ik was gelukkig als een kleinkind!!
Spijitg genoeg moet ik nu, vrijdag, vaststellen dat het maar van korte duur was. Er zit geen enkel beweging meer in!!
Ik probeer mij er niet op vast te pinnen, anders gaan het achteraf te veel pijn doen als je meot vaststellen dat er niets veranderd is!

Wat in ondertussen wel weet is dat ik over alles al heel veel heb nagedacht.
Het valt me dan ook vaak zwaar dat mensen zo zwaar tillen aan onnozelheden. Ze zagen over hun werk terwijl ik dan wou dat ik kon gaan werken, zeuren over hun huishouden terwijl ik wou dat ik alles nog kon doen,zeuren dat ze wéér één of ander verplichting hebben terwijl ik wou dat ik nog eens ergens naar toe kon.............
Hou vaak zou ik willen ruilen met andere. Ik probeer er niet te veel op in te gaan want anders wil je aandacht trekken of ben je een zaag.
Toch zou ik graag eens met andere willen ruilen, eens benieuwd of sommige mensen dan nog zo een mening hebben.

Dinsdag moest ik op controle komen bij de chirurg. Grappig eigelijk want toen ik in de wachtzaal zat en de dokter voorbij kwam had die me helemaal niet herkend vertelde hij, ik leek helemaal niet meer op die vrouw die 2,5 maand terug in dat bed lag en door een hel ging! ( het eerste complimentje van de dokter)
Wéér vertelde hij me dat het 5 voor 12 was! Ik ben mij er dus heel goed van bewust hoe blij ik mag zijn dat ik nog kan stappen en dat heb ik ook aan de dokter verteld!
Hij stelde zich de vraag of het niet moeilijk was om er mee om te gaan? Nee eigelijk niet, het zwaarste was toch al achter de rug en wat voor een nut heeft het om je leven ongelukkig te maken terwijl er nog genoeg zaken zijn waar je gelukkig mee bent?

Bij de vraag of er veel verbetering ging komen hebt ik met weinig woorden veel antwoord gekregen.
Ze moesten mij niets wijs maken! Nee, zeker en vast niet, daarom dat voor mij ook het ergste voorbij is en we zullen proberen ons leven op te bouwen in functie van dat been en wat er bij komt.

Bij de vraag of ik het ng terug kon krijgen was er ook direct een antwoord. Er zit nog vanalles in de rug dat er niet hoeft te zitten.! Artrose, uitpuilingenn vergroeiingen.............zolang ik er geen last van heb word er niets aan gedaan!

Het enige dat ik kan en mag doen is héél voorzichtig zijn! Dat ga ik dan ook doen want ik wil nooit of nooit nog meemaken wat ik doorstaan heb!
Op dit gebied ben ik wel aan het veranderen. Ik lijk de laatste weken een egoist maar voor mijn eigen goed en door de ervaring kan ik niet anders!
Ik ben maanden, voor de operatie en erna, door een hel gegaan, niemand die beseft of begrijpt hoe erg!
Toen moest ik ook zien dat ik er door geraakte, met vallen en opstaan, gesteund door slechts enkele........
Dat maakt mij dat ik nu naar mijn eigen kijk en naar niets of niemand anders. Er is tenslotte nog een lange weg te gaan met op 25 Mei nog een ingreep waar ik ergens wel naar uitkijk aangezien de pijn in het been vaak niet te houden is.
De weg is nog lang met een zeer grote kans op blijvend letsel maar ik weet ook dat de enige juiste weg vooruit is en die zullen we dan ook bewandelen.

Op 8 April heb ik de revalidatie mogen verlaten. Na 2 maanden ziekenhuis was het echt geen dag te vroeg!
9 April moest ik in de pijnkliniek te St Niklaas zijn om te horen wat er aan de chronische zenuwpijnen in het been kon worden gedaan.
De revalidatie heeft eigenlijk niet het gewenste resultaat gebracht wat het been betreft, dat blijft gedeeltelijk verlamd. Voor mijn lichaam heeft het wel positief geweest want zo heb ik de nodige rust gehad na een zware ingreep.
Veel slapen, na de revalidatie, dat was zowat alles wat ik daar gedaan heb en dat voel ik nu goed aan mijn lichaam.

In de pijnkliniek hebben ze besloten om een inspuiting te zetten ( vandaag gebeurd) om de pijn een beetje te onderdrukken en op 25 Mei moet ik terug een ingreep ondergaan, dan gaan ze naast de 8 electrode die al in de rug zitten, er nog 8 bijplaatsen om zo een beter bereik te krijgen naar de zenuwen van het been toe.
Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat er op die manier toch een verbetering kan zijn wat beterft de chronische zenuwpijnen in het Li been.

Vaak dwalen mijn gedachte terug naar die fatale dag en de weken erna. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan maar toch zijn er zaken die me op één of andere manier verdriet en pijn hebben gedaan.
Niet zozeer het feit dat ik door het leven ga met een half verlamd been, dat is eigenlijk een kleine zorg voor mij.
Wij hebben altijd voor iedereen klaar gestaan en als je dan zelf iets voor hebt dan weet je pas wie er voor je zijn.
En dat is wat je zo verdriet heeft gedaan. De mensen waar ik kon op rekenen waren op mijn één hand te tellen.
Ik heb mijn les daarin echt wel geleerd! In de toekomst zal ik, naast mijn eigen gezin, nog enkel er zijn voor de mensen die er voor mij ook waren. Elke dag is het nog steeds vechten om mijn dag door te komen met buiten koken toch nog " iets " nuttig te doen in het huishouden, simpel is anders! Denk dat er door zeer weinig mensen beseft word wat wij hier doorstaan hebben en waar we nog steeds inzitten.
Het einde van de tunnel is zeker en vast nog niet in zicht, je zit tenslotte nog steeds met een half verlamd been.
Gelukkig heb ik ook een stuk mijn vrijheid aangezien mijn auto al een automatic was EN het feit dat het mijn Li been is kan ik mij op dat gebied behelpen. Enkel voor boodschappen te doen is het moeilijker maar dan is mijn Pa altijd wel bereid om mee te gaan, de schat, wat zou ik toch zonder hem moeten doen..........

11 Februari, op zich een zware dag aangezien het de overlijdensdatum van mijn " MA " is.
 
Reeds vele maanden had ik helse pijnen in de rug, kreeg verlammingsverschijnselen in het linker been......voor mij hoefde het op bepaalde momenten niet meer. Je hebt echter een man, een zoon, een zaak....willen of niet je moet vooruit wat ik dan ook altijd deed.
Ik denk niet dat er ooit iemand het besef gehad heeft met wat pijnen ik mijn dagen doorbracht, je zou voor minder domme dingen doen vrees ik.
Ergens in Januari moest ik een EMG  laten doen van het linkerbeen aangezien het altijd maar slechter ging. Dat EMG toonde enkel oude letsels dus moest er iets anders aan de hand zijn want die verlamming moest van ergens komen.
De dokter had voor 18 Februari een Myelografie voorzien aangezien ik met de neurostimulater die ingepland is niet alle onderzoeken mag laten doen was dit het best. Ik moest daar normaal een nachtje voor in het ziekenhuis blijven omdat je 24 u moet plat liggen om geen hoofdpijn te krijgen.
Zover ben ik dus niet geraakt!

Donderdag 11Februari had ik van de avond voordien al helse pijnen, echt niet meer uiot te houden.
Ik had dan ook de huisarts al gebeld aangezien het echt op zijn hoogte punt zat.
Toen ik mij met veel moeite naar het toilet had begeven en terug wou rechtstaan, zakte ik gewoon door de benen, gedaan, niks meer!
Gelukkig was mijn man door de slechte weersomstandigheden, thuis. Ik denk dat ik alles bij elkaar heb gebruld van onmacht en pijn.
Mijn man heeft me dan van het toilet naar de zetel gesleurd en hebben we gewacht tot de dokter er was.
De diagnose was vlug gesteld, het enige wat de dokter kon doen was een inspuiting voor de pijn geven en dan de ambulance bellen.
Ik denk toen ze mij in de ambulance hebben gedaan dat ik gans de straat heb bij mekaar gebruld van de pijn!
Ze hebben me dan naar St Niklaas gevoerd aangezien ik daar in behandeling ben in de pijnkliniek.

Na een tussenstop in Bornem wat normaal was aangezien een ambulance maar 14 km mag vervoeren, moest Bornem de goedkeuring geven om me door te voeren naar St Niklaas.
Daar toegekomen hebben ze mij een flinke dosis morfine gegeven om de pijn te verzachten.
Na op een kamer te zijn beland hebben ze met de nodige pijnstilling alle pijn onder controle kunnen houden.
De vrijdag hebben ze een CT SCAN  genomen waar de blijkbaar al genoeg op konden zien. Ze hebben alles nog een beetje rustig gehouden maar zaterdag zijn ze dan komen zeggen dat ze de Myelografie van 18 Februari niet gingen afwachten en mij op maandag 15/2 met spoed zouden opereren aangezien er een zware hernia zat en ik zo goed als lam was.

De operatie was volgens de chirurg zeer zwaar, hij vertelde mij dat hij gevloekt heeft maar dat het voor een goed doel was namelijk mij uit een rolstoel houden. Het bleek dat er 2 zenuwen vergroeid zaten in een wervel wat volgens de chirurg veel " kapwerk " met zich mee had gebracht.
Terwijl ik dit alles hier neer type is de operatie al 2 weken voorbij.
Ik zit niet in een rolstoel maar moet wel terug de kracht krijgen om te stappen. De aanvraag is ingediend voor naar een revalidatiecentrum te worden overgebracht.
Ik sta nu voor de grootste uitdaging van mijn leven, terug deftig stappen want dat is iets wat de artsen niet weten, ze hebben geen glazen bol en kunnen niet zeggen in hoever de zenuwen zich terug gaanh herstellen.

Ik ben 14 dagen door een hel gegaan, geloof me. Geen dag dat ik niet huilde van woede en onmacht. Dat is ondertussen gelukkig iets beter.
Aan de dokters heb ik gezegd dat ik tot het uiterste zal gaan om terug deftig te lopen, lukt het niet dan moet ik mij daar bij neer leggen maar dan weet ik voor mijn eigen dat ik er alles voor gedaan heb!
Ik bundel nu al mijn krachten voor de revalidatie die gaat komen met maar één doel, stappen als vroeger!!

Het nieuwe jaar is van start gegaan.
Voor ons is het in alle rust verlopen. Voor mij persoonlijk was de pijn mijn metgezel zodat van feesten niet al te vel in huis is gekomen.
Het is spijtig regelmatig " pijn " te moeten vermelden maar dat is ook een stuk van mijn leven geworden.
Je kan de pijn een beetje onderdrukken maar dan loop je de ganse dag misselijk en als een zombie rond en dat is iets wat ik niet wil.
De pijnstillers zijn dan ook ( weeral ) aan de kant gelegd. Ik blijf dan ook hopen op een middel waar die bijwerkingen niet van toepassing zijn.
Daarom dat ik zo blij ben dat alles voorbij is, de gewone gang van zaken, zo heb ik het liefst van allemaal.

Voor mijn man is het nieuwe jaar niet zo goed van start gegaan. Door de weersomstandigheden is het niet mogelijk om te werken.
Een massa werk hebben en niet kunnen werken is dan ook helemaal niet fijn.
Hopelijk word het volgende week beter dat we aan de slag kunnen zodat we niet te ver achterop geraken.
Sneeuw is leuk voor de kinderen maar niet zo direkt voor iemand die zijn job dan niet kan uitoefenen.

De drukte is zo goed als voorbij.
Ondertussen zijn we al een dikke week van start gegaan en is alles zo goed als rond.
Nog enkele kleine dingen die moeten geregeld worden maar dat is deze week ook in orde.
Zo rest ons dan enkel nog de wekelijks/maandelijkse zaken die moeten gebeuren en zal de routine vlug een feit zijn.

Verleden week hebben mijn man en ik, dankzij JOE FM, kunnen genieten van een concert van Natalia.
Wat is dat een klasse dame! We hebben genoten van de eerste tot de laatste minuut. Bij het begin van haar carriére hebben we ze ook eens gezien maar wat is ze ondertussen nog beter geworden!
Ze moet zeker niet onderdoen voor Tina Turner hoor. Er is geen enkel hoekje van het podium dat ze niet benut. Bij pijnlijke voeten doet ze gewoon haar laarzen uit om zo dan maar de show verder te zetten. Niet verwonderlijk dat de Lotto Arena volledig uit de bol ging zeker?

Eindelijk ben ik nog eens op mijn blog geraakt.
Het is dan ook al druk geweest om alles een beetje in orde te krijgen voor de zaak van mijn man die op 1 Oktober van start gaat.
Er komt veel bij kijken om alles toch een beetje deftig in orde te hebben om acheraf niet met miserie te zitten door zaken die niet correct zijn.
Vaak zijn er dan ook nog onverwachte zaken die in orde moeten gemaakt worden.
Ons hoor je niet klagen hoor omdat we weten dat de drukte afneemt na 1 Oktober en het dan enkel nog maar de normale gang van zaken is.
Als er personeel aan te pas komt moet je ook zien dat daar alles voor in orde is. Je moet zaken verkopen, nieuwe aankopen........ je bent echt wel even bezig.


Ondertussen hebben we ook wel enkele leuke zaken om naar uit te kijken. Zaterdag hebben we een verjaardagfeesten.
Vrijdag heb ik, via Joe FM, 2 tickets gewonnen voor het concert van Natalia in de Lotto Arena in Antwerpen en de dag erna moeten we naar een verjaardagsfuif van 4 vrienden van mijn man.
We weten al dat die fuif een ferm bedoening zal worden, voor ons niet gelaten, wij kijken er echt naar uit!

Met veel spijt zijn Kim en ik Dinsdagavond laat thuis gekomen van onze Belgische Kust. De vakantie was echt goed. Het weer zat mee en Kim heeft weeral nieuwe vriendjes bij.

Moest je Kim laten doen waren we nog niet thuis geweest! Dat ventje heeft zich reuze geamuseerd. Het fijne aan de kust is dat je er altijd nieuwe mensen leerd kennen. Vaak zijn het ook vakantiegangers en zie je hen niet meer terug. Andere kom je nog wel eens tegen, zo zien we elk jaar een lieve Mevrouw met haar kinderen die we steeds weer tegen het lijf lopen aangezien ze ondertussen het huurappartement gekocht hebben.

De nieuwe vriendjes die Kim gemaakt heeft zijn al " vaste", één kapoen is de zoon van een zalige Taverne op de dijk en twee handen op één buik met Kim, de andere, broer en zus, hebben we op het strand leren kennen. Niet moeilijk dat Kim niet naar huis wou he.

Onze rakker was dan ook de eerste om te zeggen van onze Chalet te verkopen en aan Zee iets te kopen, daar geniet hij tenminste en heeft hij vriendjes. Nu, ergens kan ik Kim wel begrijpen, onze Chalet is een oase van rust, gelegen is de bossen, enkel zie je er niets. kim kan wel in de tuin spelen maar dan wel alleen met als resultaat dat hij daar altijd TV kijkt.
Ik zou het ook wel zien zitten, een appartementje aan Zee, een wandeling met de hond, mensen die een paartje maken op de dijk......
eigelijk moeten we niet ver lopen om het vakantiegevoel te hebben.

De was en strijk zijn achter de rug en zo komen we stilaan terug in het dagelijks ritme hoewel ik probeer om in de maand Augustus de vakantie nog een beetje op punt te houden hoor.