Sinds zaterdag 17 mei ben ik terug thuis uit de kliniek.
Er is een 8 polige electrode geplaatst voor stimulatie in rechterbeen en onderrug.
De eerste tekens zijn wel positief hoor. De stimulatie zit nog niet zoals het moet maar dat wisten ze en dat was op te lossen.
De battery van de stimulatie in het linker been was leeg, die is niet vervangen omdat, als de 8 polige aanslaat word dat ingeplant en dan komen de electrode van het linker been daar bij aangesloten.

Sinds maandag ben ik ook van de morfine pleisters af wat dan ook positief is. Denk wel dat het nog niet helemaal uit mijn lichaam is want ik heb het soms vreselijk koud, kan nog niet te best eten, heb soms pijn in mijn kuiten...
Ik voel wel dat, die drie weken ziekenhuis en nu die ingreep mij een beetje gekraakt hebben, ik ben zeer slap.

27 mei moet ik terug op controle en dan zal ik weten wanneer ze alles gaan inplaten. Dan hebben we ook meer mogenlijkheden volgens de dokter om de stimulatie beter te verdelen naar de plaatsen waar eht moet zijn.

Het heeft ook een postieven kant, met al mijn miserie ben ik al 4 kilo verloren.
Kwestie van altijd postief te blijven zeker?

Dinsdag 13 mei is onze geliefde viervoeter overleden. Prutske was onze malthezer, hij zou 15 juli 10 jaar geworden zijn.
Prutske had wel sinds mei vorig jaar suiker, lange tijd hebben we dat goed onder controle kunnen houden door hem elke dat insuline te spuiten wat ik dan ook zeer graag deed!

De laatste weken viel het ons op dat prutske niet meer was gelijk het moest zijn. Hij is op korte tijd twee maal in de dierenkliniek geweest en grondig onderzocht maar buiten de suiker niets ernstig gevonden. Enkele weken terug ging de suiker raar doen en dacht ik ook dat het niet zou goed komen, hij kon moeilijk lopen en plaste in huis.
Na enkele dagen in de kliniek stond alles weer op punt en was prutske weer even beter.

Maandag, 12 mei, zagen we dat het voor prutske weer meoilijk ging, hij begon terug te manken, janken regelmatig dat we niet wisten waarom en moesten we hem s' avonds voor het slapengaan buiten zetten om zijn plasje te doen, al strompelend is hij dan naar het gras gegaan, we hebben hem opgepakt en op zijn geliefde plaatsje gelegd voor de nacht ( achteraan op ons bed).

Rond 01u20 werd ik wakker en zag dat prutske niet meer op zijn plaatsje lag, ben gaan kijken en dan lag hij in onze kim zijn kamer iets wat hij anders nooit doet!
Ik ben naar het wc gegaan en hoorde een gestompel in de gang, prutske wou blijkbaar achter mij komen maar dat lukte hem niet meer, het beestje viel gewoon door zijn pootjes!

Ik heb direkt naar de dierenkliniek gebeld en hem daar naartoe gebracht. Zijn suiker stond 600 veel te hoog maar verder was er niet direkt iets wat ze konden vinden. Prutske kreeg een snel werkende insuline spuit en een baxter met vocht, meer konden ze echt niet doen.
Toen ik de kliniek verliet wist ik ergens dat ik prutske niet meer naar huis zou halen. Rond 8u20 kreeg ik een telefoontje dat onze lieve vriend overleden was. Om 9u  ben ik afscheid gaan nemen van prutske.

Voor mijn gezinsleden is het raar dat prutske hier niet meer is, ik begrijp hen want zij waren de ganse dag weg, eric gaan werken en kim naar school.
Voor mij is het een kind dat ik verlies, mijn maatje, iemand die er elke minuut voor me was want we waren de ganse dag samen.
Prutske kon juist niet praten, verder was hij perfect!!
Altijd luisterde hij als ik iets zei, als ik ging poetsen? ging hij mee, ging ik douche? lag hij in de badkamer, had ik pijn? prutske voelde mijn pijn en dan kwam hij liefdevol bij mij liggen voor een dikke knuffel.

Nee voor mij is het een groot verlies. Het zal lang duren voor ik dit verdriet verwerkt heb!

Sinds gisteravond ben ik thuis uit de kliniek. Er gaat echt niets boven je eigen huisje hoor. Eerst hadden we ons gesprek bij de dokter, dan zijn we eerst langs de apotheek gereden want er moeten nieuwe morfine pleisters op nu. Bij deze is het precies of ze zijn na 48u uitgewerkt terwijl ze normaal 72 u moeten meegaan. Toen was het tijd om prutske , ons hondje, te gaan ophalen, dat beestje werd bijna zot toen hij ons zag. Drie weken is ook niet niks he.
Mijn dag verloopt heel erg rustig, veel slapen eignelijk maar dat zal door de morfine zijn. Niet erg eigenlijk want zo voel je de pijn niet die toch nog steeds aanwezig is ondanks de moefine.

Nu is het aftellen naar 13 mei.
De volgende dagen voorspellen ze redelijk goed weer zo kan ik mijn nodige vitamientjes buiten opdoen.
Een gemakkelijke zetel in het zonnetje en je zal mij niet meer horen.
Natuurlijk, hier liggen en alles zien is niet altijd even gemakkelijk .
Vanag volgende week heb ik hulp, dinsdag en vrijdag komt er iemand van familiehulp langs om een beetje te koken, kuisen, wassen en strijken.... dat gaat voor mij al een groot pnt zijn, een zorg minder want als vrouw heb je toch graag je huishouden in orde niet?

Deze avond ben ik naar de pijnkliniek geweest. Morgen moet ik in de kliniek binnen komen en gaan ze een catheter plaatsen, een soort pijnpomp, om zo de rugpijnen en beetje onder controle te krijgen en mijn lichaam de nodige rust een beetje te geven. Een lichaam mat echt af van de pijn, is helemaal verkrampt erdoor en daar wil de dokter verandering in brengen. Ik ben er niet kwaad voor want ik ben echt " op ". Volgens de dokter zou het voor een week zijn. Ze zullen ondertussen ook bekijken wat ze gaan doen, ofwel een nieuwe battery plaatsen of ééntje erbij. Het feit dat ik morgen minder pijn zal hebben? daar kijk ik echt nar uit!
Jullie zullen mij hier dan even moeten missen. Zodra ik terug ben breng ik verslag uit.
Veel Liefs,

Mijn man is deze week in verlof, het is te zeggen, het personeel is in verlof want een zelfstandige heeft nooit gedaan. Toch hebben we er vandaag een dagje samen tussenuit geweest. We moesten nog enkele foto's nemen voor de website van onze zaak dus was dat een mooie gelegenheid om er een uitstap van te maken. We zijn eerst met mijn schoonmoeder ons appartementje gaan kijken, een lekkere koffie gaan drinken waar we zalig verwend zijn met hapjes. Kim was de voorlaatste dag op circusmix, morgen om 11u30 is er een kleine voorstelling van onze clowns.

Gisteren had kim een verjaardagsfeestje van zijn beste vriend Lucas en zino, een schoolvriendje. Lucas is vandaag jarig, hij word 7 zoals kim. Ze kunnen kibbelen als de beste maar trekken altijd weer naar mekaar toe wat ik zeer leuk vind. Lucas is een toffe jongen en ook met zijn mama heb ik een zéér fijn contact wat ik erg waardeer.

Het weekend is voor mij zéér zwaar geweest! Het waren palingfeesten van onze school en als ouderraad lid draag je dan je steentje bij wat ik ook gedaan heb.
Zaterdag was het alles klaarzetten, paling kuisen en groeten, die heb ik voor mijn rekening genomen met nog twee mama's.
Het is dan ook een gezellige dag geworden. De directeur had tegen de middag voor broodjes gezorgd.
Zondag was dan de grote dag! Om 10u15 was ik in de zaal, aangezien ik met mijn rug probleem zit was ik dan ook " vliegende kracht", een handje helpen waar het nodig is. Dat is even anders uitgedraaid. Er was aan de kinderen een briefje meegegeven om vrijwillergers te vragen voor het bakken van een cake, taart, gebak.... eender wat, voor zo een dessertenbuffet te krijgen, dat is uiteindelijk zéér goed gelukt. Samen met de secretaresse die zwanger is, stond ik aan de koffie en gebak. Dat heeft niet lang geduurd want toen de eerste mensen hun dessert kwamen halen was het daar een hekseketel!!
Vlug, vlug hebben we dan ons dessertenbuffet aan de andere kant geplaatst waar ik dan de ganse dag gestaan heb, met zéér veel plezier!!!
Resultaat is natuurlijk dat ik nu al twee dagen verga van de pijn! Ik wist het zo maar kan het niet laten, ik doe zo graag iets voor de school en voor de kinderen!
Gelukkig is het niet alle dagen palingfeest!

Dinsdag was weer mijn "leesdag" in onze school. Toen ik naar het leeslokaal wilde gaan zei er een juf dat er een kindje ziek was en daar lag te slapen. Tegen dat ik boven was kwamen ze die kleine meid halen. De mevrouw sprak mij aan. " het gaat jou allemaal wel precies goed af he wat jij doet"? ( leesmam, gemachtigd opzichter ). Ik moest bevestigen dat het werkelijk zo is. Nadien heb ik nog lang nagedacht over die vraag. Ja, het gaat mij inderdaad goed af. Als ik op de speelplaats kom en zie die kleine kleutertjes naar mij toe komen met hun schattige snoetjes, hun mondjes soms nog een beetje vuil van een koek, spontaan hun armpjes om me heen slaan......of die stoere jongens die je gaat halen om te lezen en die spontaan de deur voor je open houden......Of de stoerste van de hoop die ZO graag hebben dat je eens in de refter komt omdat je dan een beetje meer door de vingers ziet dan de andere mensen die daar staan...... Ja, dan weet ik direkt waarvoor ik het doe! Ik zou die vriendschap voor geen geld van de wereld meer willen missen. Niets is spontaaner dan een kind, hun vriendschap is onbetaalbaar. Morgen namiddag ga ik in de 2 de kleuterklas met de kindjes nog een beetje oefenen, sommige puzzelen goed, andere iets minder. Elk kind verdiend evenveel aandacht en aangezien de juffen er soms niet altijd tijd voor hebben steek ik met veel plezier een handje toe!
Voor hen is het altijd feest.
Wie zou er het meest genieten denk je???

Er word soms gezegd " het is maandag ", wel voor mij was het werkelijk zo!
Na een redelijk goede voormiddag wat betreft onze sponsoring voor de school, moest ik tegen 11u 10 in bornem zijn voor onze kinderen te gaan halen. Geen probleem, ik was ruim op tijd, was het niet dat mijn auto er anders overdacht!!
Bij het binnenrijden van puurs dacht ik dat er een vrachtwagen naast mij reed, na een minuut te moeten beseffen dat er iets niet klopte met mijn auto. Vlug maar voor de veiligheid aan de kant gaan staan en ja hoor, toen voelde ik het probleem.
Ik had een lekke band, zo plat dan een vijg!! Daar stond ik dan he. Met mijn rug is het niet haalbaar een wiel te vervangen en eric? Die was juist in Tervuren aan het werk! Na overleg met mijn schat heb ik dan maar de garage gebeld en die mensen waren ter plaatsen binnen het kwartier!!

Tussen 18u en 18u30 moest ik naar de dokter bellen voor de uitslag van de myelografie die ik donderdag moest laten nemen.
Na een half uurtje aan de telefoon te hangen weet ik evenveel dan ervoor, NIKS!!
De dokter heb ik tot nu nog niet kunnen bereiken.
Van een goede maandag gesproken!!