Ik moet mijn woorden terug nemen. Castellón leeft niet 's nachts. 21 à 22u is etenstijd, waar ze wel hun tijd voor pakken offcourse maar hierna verdwijnt iedereen terug achter hun gevels. De jeugd spreekt hier af in een parkjes waar ze vooral gewoon 'hangen'. En waar onze generatie heen gaat, God weet waar... . Volgens mij trekt iedereen naar de naburige strandgemeente Benicassim. Hier zijn blijkbaar heel wat barretjes en danscafé's. Wel, dat zullen we vandaag te weten komen! Vandaag is het "HOLY PARTY DAY"! Een combinatie van Holi Boom (poeder smijten), Holi Bubble (foamparty), Holi Bodypainting, Holi Fluor Party, Battle Holi Color and People in White. Eigenlijk zo'n beetje als Holi Run maar dan net iets meer. Het run-gedeelte is dan ook het enige dat we niet zullen meedoen (haha). Tamme Belgen.
Het strand in Castellón is geweldig. Heel breed, enorm lang... schitterend gewoon. In Playa Gurugú heb je een reggaebar op het strand met overheerlijke Frozen Strawberry Daiquiri's! Hmmm. Al zijn de mensen wel razend voor een goede ligplaats. Amper aangekomen, of had al een spurtje mogen trekken tegen een Spaanse Furie om toch maar dat ene bankje te kunnen bemachtigen. Na even diep in en uit ademen besloot ik het toch maar niet te doen. "Maak uzelf niet belachelijk, De Leeuw", zo klonk het ongeveer. Naast ons lagen de Rastafari men met een duidelijke boodschap: "First I smoke, then I drink coffee and then I eat. Everyday. So do not push me woman." De oudste was de zotste. De lyrics kende hij allemaal maar plaatste ze meestal bij het verkeerde liedje. Wijzend naar de zon, ohnanananaaa. Geweldig.
Ohja, het druipt er echt van af dat we buitenlanders zijn. We worden aangegaapt alsof ze hier nog nooit een toerist hebben gezien. De meeste gaan er nog wel goed mee om maar dan heb je er andere die je 's nachts zo'n 300m volgen, links afslaan als jij dat doet en stoppen als jij dat doet: de stalkers. Bah! Als er dan ene mens op straat is, word je erdoor achtervolgd. Gelukkig heb ik, als professionele boxer, daar geen problemen mee. (hahaha - grapje natuurlijk). We gaan gewoon voor de ogen, duwen tot ze ploffen. Muhah.
Ahja, Kimmay en Jelke, miss you guys. 't Is vooral niet omdat jullie zo aangedrongen hebben.
One day baby we'll be old, oh baby we'll be old... het was weer zover. Om 3u10 in de nacht bracht dit lied weer de meest teleurstellende mededeling van de dag: opstaan. Nog een uur de tijd om de laatste spullen in te pakken en opgepikt te worden door ons Stephke. Ik wou dat ik deze ochtend kon skippen. Ik wist niet meer of ik nu enthousiast moest zijn of me ongelofelijk slecht voelen; 5 maanden onder de Spaanse palmbomen met een cocktail in de hand, een taal bijleren en de cultuur opsnuiven (samengevat een waarschijnlijk onvergetelijk avontuur) versus afscheid. Hoe kort het woord ook maar kan zijn, des te langer het blijft nazinderen. "We goan ni bleiten" was al dagen voordien weggesmeten. Valiezen in de koffer en ju, nog een laatste kus, knuffel en traan (laatste?) voor dat de Dodge koers zette naar de luchthaven. Of toch richting luchthaven. Eerst nog een tussenstop om de 10kg aan te veel bagage te droppen bij de papa.
"Guten morgen" klonk het onder het check-in bord. Stephanie haar gezicht dacht nochtans iets anders. De familie Lange stond paraat (-1) met een zjatteke Staarbuks. Koffers weg en richting scanners aan de A-pier waar het korte woord werd verder gezet. Ons Stephke ocharme, al een geluk dat ze wist dat make-up enkel down werkt in dergelijke gevallen. Goed, op het gemak naar de Gate 34... Ah nee, 40 waar de papa ons ook nog eens opwachtte voor een bisnummer.
Bienvenidos a Valencia, son las 9. Neem metro 3 of 5 tot North Station. Hierna trein naar Castelló. Ondertussen was het al 13u toen we aankwamen in het appartement. "Hola, buenos días" sprak een stem door de parlefone. Marcelo, onze Braziliaanse flatgenoot stond ons al op te wachten. Na korte kennismaking arriveerde de verrassend jonge huisbaas (25 jaar?) Luis Edwin. Naast de paperassen die getekend moesten worden sprak hij alleen maar over fiesta y fiesta y más fiesta. Very funny. Nadat alles in orde gebracht was, was het tijd voor een shopke in "Bazar", een bazaarwinkeltje voor de deur. Hoewel het echt alles heeft, hebben we alleen maar kuisproducten gekocht en hebben we ons die namiddag ook voornamelijk bezig gehouden met kuisen. Grappig want ik dacht dat ik er eindelijk vanaf ging zijn! Ondertussen was het al 6u 's avonds en voor ons, niet-Spanjaarden, was het tijd om te eten. Snel naar de Mercadona twee pizza's (en nog wat kuisproducten) gaan halen en eten! Of toch niet want bibi vergeet ze terug uit de oven te halen... Snel naar de Mercadona twee pizza's (opnieuw) gaan halen en eten!
De avond ging door en meer en meer mensen bevonden zich op straat. Castellón leeft duidelijk vooral als het donker is of 's morgens. Dat valt best wel te begrijpen, die siësta'kes in de dag. Na 't eten nog wat gebabbeld, flesje wijn gekraakt en het beste van den avond: geskypet. Het is een algemeen gezegde dat je pas echt weet wat je mist wanneer je het kwijt bent, of ja niet bij je is. Ik kan het alleen maar bevestigen. Ik mis je.
