One day baby we'll be old, oh baby we'll be old... het was weer zover. Om 3u10 in de nacht bracht dit lied weer de meest teleurstellende mededeling van de dag: opstaan. Nog een uur de tijd om de laatste spullen in te pakken en opgepikt te worden door ons Stephke. Ik wou dat ik deze ochtend kon skippen. Ik wist niet meer of ik nu enthousiast moest zijn of me ongelofelijk slecht voelen; 5 maanden onder de Spaanse palmbomen met een cocktail in de hand, een taal bijleren en de cultuur opsnuiven (samengevat een waarschijnlijk onvergetelijk avontuur) versus afscheid. Hoe kort het woord ook maar kan zijn, des te langer het blijft nazinderen. "We goan ni bleiten" was al dagen voordien weggesmeten. Valiezen in de koffer en ju, nog een laatste kus, knuffel en traan (laatste?) voor dat de Dodge koers zette naar de luchthaven. Of toch richting luchthaven. Eerst nog een tussenstop om de 10kg aan te veel bagage te droppen bij de papa.
"Guten morgen" klonk het onder het check-in bord. Stephanie haar gezicht dacht nochtans iets anders. De familie Lange stond paraat (-1) met een zjatteke Staarbuks. Koffers weg en richting scanners aan de A-pier waar het korte woord werd verder gezet. Ons Stephke ocharme, al een geluk dat ze wist dat make-up enkel down werkt in dergelijke gevallen. Goed, op het gemak naar de Gate 34... Ah nee, 40 waar de papa ons ook nog eens opwachtte voor een bisnummer.
Bienvenidos a Valencia, son las 9. Neem metro 3 of 5 tot North Station. Hierna trein naar Castelló. Ondertussen was het al 13u toen we aankwamen in het appartement. "Hola, buenos días" sprak een stem door de parlefone. Marcelo, onze Braziliaanse flatgenoot stond ons al op te wachten. Na korte kennismaking arriveerde de verrassend jonge huisbaas (25 jaar?) Luis Edwin. Naast de paperassen die getekend moesten worden sprak hij alleen maar over fiesta y fiesta y más fiesta. Very funny. Nadat alles in orde gebracht was, was het tijd voor een shopke in "Bazar", een bazaarwinkeltje voor de deur. Hoewel het echt alles heeft, hebben we alleen maar kuisproducten gekocht en hebben we ons die namiddag ook voornamelijk bezig gehouden met kuisen. Grappig want ik dacht dat ik er eindelijk vanaf ging zijn! Ondertussen was het al 6u 's avonds en voor ons, niet-Spanjaarden, was het tijd om te eten. Snel naar de Mercadona twee pizza's (en nog wat kuisproducten) gaan halen en eten! Of toch niet want bibi vergeet ze terug uit de oven te halen... Snel naar de Mercadona twee pizza's (opnieuw) gaan halen en eten!
De avond ging door en meer en meer mensen bevonden zich op straat. Castellón leeft duidelijk vooral als het donker is of 's morgens. Dat valt best wel te begrijpen, die siësta'kes in de dag. Na 't eten nog wat gebabbeld, flesje wijn gekraakt en het beste van den avond: geskypet. Het is een algemeen gezegde dat je pas echt weet wat je mist wanneer je het kwijt bent, of ja niet bij je is. Ik kan het alleen maar bevestigen. Ik mis je.
