Wat zijn mijn buurman André en buurvrouw Françoise trots de foto van één van hun poezen op mijn blog terug te vinden. Daarom stel ik ook aan jullie voor: "Rambo". Een echte rakker, deze gecastreerde kater, maar zeer lief en voor niets bevreesd. Ik zal de komende dagen hun andere poes hier ook een plaatsje geven. Zouden zij dan nog meer aangenaam verrast zijn?...
Mijn kapster Kathy heeft een heel lieve poes, eigenlijk nog een kitten van een paar maand oud. Bij ieder bezoek komt het zich neervleien op mijn schoot. Het weet ook heel goed bij wie het welkom is en waar niet. Het is een katertje, gitzwart en enorm aanhankelijk. Hij heeft de naam Paris gekregen. Is hij niet lief?...
Met dit koude weer laat Misty zich induffelen als een eskimo in zijn iglo. Zelfs verwarmde kersenpitjes weet ze te waarderen. Wat heeft ze het goed hier, al zeg ik het zelf. Deze foto spreekt boekdelen want knus en gezellig ligt ze te spinnen. Voor haar geen nieuwe thuis meer want die heeft ze "hier" gevonden...
Ons Misty is een echte rakker. Ze ligt of zit steeds op de loer om Rusty te laten opschrikken. Hier zie je haar door het raam loeren en zo volgt ze iedere beweging van haar maatje. Of moet ik zeggen haar doelwit...haha...
De allerbeste wensen voor 2006 Dat elke nieuwe dag Jullie vrede geven mag En bergen van geluk Een heel jaar aan één stuk Veel liefde voor elkaar Een ongelooflijk goed jaar!
Gisteren was het een dagje vol zenuwen. Misty kwam van heel de dag niet opdagen. Ze gaat anders nooit op stap en uitgerekend nu in zo'n koud weer. Laat op de avond was ze daar terug, ongedeerd...gelukkig. Het zal even wennen zijn want iedere maal denk ik nu dat er iets voorgevallen is...
Daar Misty er wat verloren bijliep na het verlies van Blondie verdient ze wat extra aandacht. Dit laat ze gelukkig niet aan zich voorbijgaan en wentelt zich onmiddellijk op haar rug voor een lieftallige streling. Dat kan je haar toch niet weigeren... is het niet?...
Ik tracht mijn verdriet te verwerken door te schrijven over haar. Ik voel dat de enige manier is daarom wil ik een vervolg geven aan haar vehaal. Bovenop de houtstapel was één van haar favoriete plekjes. Als een koningin zat ze op haar troon en overschouwde heel de tuin. Zodra het zonnetje scheen kon ze daar uren soezen in de warme zonnestralen, zittend of liggend uit de wind. Was het geen pracht van een poes?...
Het was op een zaterdagavond bij het betreden van een videotheek. Een klein graatmager poesje kwam al miauwend langs mijn benen kronkelen. Ik heb toen navraag gedaan in de winkel. Niemand wist van waar of van wie ze was, alleen dat ze daar al dagen ronddoolde, bedelend om wat eten. Een hevig onweer brak toen los. Dit alles werd mij teveel, de maat was vol! Ik heb het diertje dan maar in mijn armen genomen en naar mijn wagen gedragen. Gelukkig bleef ze kalm en panikeerde niet. Bij thuiskomst heb ik haar verzorgd, melk en eten gegeven en een warm nest. Dag na dag zag ik haar sterker en sterker worden. Ze werd de liefste kat die ik ooit bezat. Waarom toch moest zij zo aan haar einde komen? Ik ben echt heel verdrietig...kon ik klok maar terugdraaien en haar nog eens strelen...
De bovenstaande foto is van toen ze hier al een 14dagen was. Ze zag er toen al stukken beter uit.
Mijn lievelingskat Blondie is dood. Ze werd gisterenavond aangereden door een wagen. Ik weet dat velen zeggen: "het is maar een kat!", maar voor mij is dat een harde klap. Na een slaaploze nacht heb dan toch de moed gevonden om nog eens een foto van haar op mijn blog te plaatsen. Ik wil mijn verdriet kunnen uiten en wil haar dan ook "hier" een mooi plaatsje geven, zoals in mijn hart...
Ik sta steeds met verstomming geslagen hoe lenig een kat wel is. Hier loopt ze op een doorbuigende dunne tak van de taxusboom. Het is de gewoonste zaak van de wereld voor haar maar ik sta steeds in bewondering voor al die capriolen ze soms uithalen...
Ik wens jullie allemaal een "Prettig Kerstfeest" en een "Sprankelend Eindejaar" ! Tevens wil ik jullie ook bedanken voor al de bezoekjes aan mijn poezenblogje...
Ook al werden de molshopen vandaag met een laag sneeuw bedekt, niettemin gaat Blondie op jacht. Men zegt wel eens dat een kat niet van natte voetjes houdt maar...dat weerhoudt haar niet om verder op zoek te gaan naar "die mol"! De aanhouder wint, denkt ze bij zichzelf...
Het spreekwoord "De kat de bel aanbinden" heeft hier niets te maken maar...
Zoals ik daarstraks beloofde volgt nu mijn verhaaltje... Blondie, mijn vondelingpoesje van 7 maand wordt soms weggejaagd door Misty, de laatst toegekomen rosse kattin. Als ik in de buurt ben is er geen vuiltje aan de lucht en doet ze alsof haar neus bloedt. Daar Blondie eergisteren méér dan een dag van huis wegbleef kwam ik op een idee. "Moest Blondie nu de sluipende Mistyhoren afkomen dan zou ze niet meer verrast worden en opschrikken" dacht ik bij mijzelf. Dus gisterenavond bond ik letterlijk Misty de bel aan. Een halsbandje met een klein belletje werd om haar hals bevestigd. Maar...dan pas kwamen de poppen aan het dansen! Zij, die waarschijnlijk nog nooit zo'n halsbandje droeg, panikeerde en zette het plots op een lopen. Uren heb ik haar al roepend gezocht, opgezadeld met een enorm schuldgevoel. Tot...rond 4h 's nachts zij plots terug te voorschijn kwam en haar slaapplaats indook alsof er niets gebeurd was. Was dat een opluchting! Het bandje draagt ze nog steeds en dit zonder enig probleem. Nu nog afwachten of er Blondie mee geholpen is...
Door een mol werd mijn tuin herschapen in een maanlandschap. Blondie ligt dan ook dagelijks met engelengeduld op de loer. Zodra de aarde een tikkeltje beweegt begint ze te graven om haar prooi te kunnen vastgrijpen. Ik denk dat ik na de winter niet veel gras meer zal overhebben...
Je zou je wel afvragen wie of wat nu het beeld is? Maar 2 ogen vol vuur spreken boekdelen. Blondie heeft binnenshuis ook een vast stekje. Als ik aan den pc zit dan wil ook zij dicht bij mij zijn. Bovenop een boekenrek is haar favoriete plekje dus daar kan je haar altijd vinden...
Een hond denkt: Hé, deze mensen waar ik bij in huis woon, voeren me, houden van me, verlenen me een warm en droog huis, aaien me en verzorgen me op een fijne manier... Ze moeten goden zijn!...
Een kat denkt: Hé, deze waar ik bij in huis woon, voeren me, houden van me, verlenen me een warm en droog huis, aaien me en verzorgen me op een fijne manier... Ik moet een god zijn!...
Ik vond dat zo'n toffe uitspraak dat ik het op mijn beide blogs heb geplaatst!
Ondanks de bijna vorsttemperatuur, gaf het zonnetje met haar warme winterstralen, toch een heerlijk gevoel. Ook Blondie wist een geschikt plaatsje uit te kiezen om ervan te kunnen genieten. Zij lag op het handvat van de voordeur te soezen en moest zich met haar nageltjes vastklampen om er niet af te donderen. Ik ben dan heel voorzichtig de gang ingeslopen om dit fantastisch schouwspel van binnenshuis op foto vast te leggen. Prachtig, is het niet?...
edankt dat jullie mij helpen
