Ik ben een vrouw, en da's heus geen pech,
Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg.
Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop
en ruim mijn rotzooi achter me op.
Als ik iets zoek, vind ik het in 1 keer!
Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer!
Van een griepje is bij mij niets te merken.
Ik neem een aspirine en ga gewoon werken.
Ik hou me bezig met echt belangrijke vragen.
In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen!
........................................
Al is vrouw-zijn dan een enorme zegen,
helaas houdt "De Man" onze ontwikkeling tegen!
Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie.
Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie?
Dat is niet het ergste in dit geval.
Wat echt irritant is bij mannen: hun gebral.
Ze denken zelf de beste te zijn.
Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn.
...................................
Uiteraard laten we ze in de waan,
want waarheid kunnen ze psychisch niet aan:
Mannen zijn eigenlijk nog kind
Dat spelen met auto's het einde vindt,
Die een potje gaat vechten als hun club verliest,
Computerspelletjes speelt en maar knoeit als ie piest.
Nee, mannen willen de waarheid niet horen.