|
Missie geslaagd. Aangekomen op 1 september en intrek genomen in ons "tijdelijke" appartement dat Bert met grote zorg heeft ingericht om ons thuis te doen voelen. Het is een modern complex, met prachtig uitzicht over rivierdelta, vlak bij de oceaan. Wat een zicht, wat een ongelooflijk mooi zicht. En dan de geluiden, vooral 's avonds. Je hoort de kikkers (of padden) kwaken vanuit de mangrove aan onze voeten, de parkieten ruzie maken, de papegaaien kirren... We hebben zelfs een "huispad", een kerel die zijn intrek genomen heeft in de riolering van de gemeenschappelijke garage. Hij is beste maatjes met de garagepoort. Telkens als die opengaat, denkt heer Pad dat een soortgenoot hem toeroept, waarop hij luidkeels antwoordt.
De kinderen hebben zich zoals vermoed aangepast als kleine kameleons. Ze nemen alles op met een ongelooflijke vanzelfsprekendheid. Ze hebben hun nieuwe onmgeving al grondig onderzocht: Lou is vooral gefascineerd door de lokale fauna en legt zowat alles vast op zijn camera (van vogels tot tl-lampen), Pauline heeft zich gespecialiseerd in mieren en klein kruipend (on)gedierte. Voorlopig nog geen engerds tegengekomen. Slangen ontwaken pas uit hun winterslaap (tja, het is dan ook nog maar 27°C) en spinnen zitten hopelijk voor altijd ergens verstopt waar we ze niet zien...
De kinderen gaan sinds vier dagen naar school. Een katholieke school hier in de buurt, mét uniform. Super. Ik hoef 's morgens niet langer met Pauline te debatteren over de noodzaak aan variatie in het gamma "roze". Dat katholiek mag je best letterlijk nemen. Toen ik de kindjes de eerste dag ging afzetten in hun klasje, werd Lou begroet met een warme, klassikale "Peace be with you, Lou". Beetje eng, maar de warmhartige Aussies menen dit ook echt. En een beetje "peace" voor Lou is nu eenmaal niet overbodig, denk ik zo. Wie weet wordt onze jongen hier ooit een welopgevoede burger ;-)
De ontvangst was overigens allerhartigst. Zowel Lou als Pauline kregen elk twee "buddies" die hen wegwijs moesten maken en bijstaan bij hun "integratie". De schoolkinderen lijken hier wel engeltjes die het allerbeste voor hebben met elkaar. Op het absurde af. De school is doordrongen van het "community-gevoel". Had Lou dan ook meteen door, want hij had al snel de volledige klas achter zich geschaard om kangoeroes en leguanen te gaan zoeken op de schoolterreinen. ("en hoe heb je dat gedaan?" vroeg ik hem. "Oh, gewoon, ik zeg: Kom nu! En ze komen allemaal mee.") Beesten zijn er met hopen aan/in en rond de school. De school is namelijk gebouwd op een stuk "bush", en de beestjes zijn dus min of meer verdreven uit hun habitat. Daarom hebben ze gewoon de schoolgronden ingepalmd. De school heeft ook zijn eigen "bush turkey", een boskalkoen op visite die is blijven plakken omdat er nu eenmaal veel boterhammekes gesmost worden op de schoolpleinen. Mr busturkey heeft een grote voorliefde voor boekentasjes en openstaande brooddoosjes.
School stopt hier om 14.45, start om 8 uur. Vroeg opstaan dus. Stipt als ik ben, zorg ik er altijd voor dat de gastjes op tijd zijn. Maar de Aussies nemen het niet zo nauw met stiptheid, toch niet op school. De leerlingen druppelen rustig de school binnen tot een uur of negen. Onlangs vroeg ik aan de "principal's assistant" of dat wel OK was. Ze antwoordde: "Oh no, dear. It certainly not OK. We would like them to be here at eight. But I'm not going to be too strict with them, because you never know their situation at home". Heel begripvol, die Aussies.
Na school wordt hier duchtig gesport, ondanks de hitte. Hitte voor ons weliswaar, niet voor de Aussies. Het is nog maar pas lente en dus volgens hen koud. Sommigen durven hun chauffage nog aanzetten 's morgens! Gisteren hadden we overdag een lekkere 27°C. 's Avonds koelt het weliswaar wat af...
Voor foto's van onze eerste dagen: zie hier!
Keep you posted!
Caro, Bert, Lou, Pauline
07-09-2012, 03:11
Geschreven door Caroline 
|
