😉 Alles over de aanlooptochten van Gent naar Roncesvalles, voettochten die we maakten met overnachting in onze camper kan je vinden op onze blog: www.bloggen.be/bo_en_bie
... samen op weg gaan is vooral steunen op elkaar als op een pelgrimstaf en de zekerheid ontdekken dat je elkaar liefhebt en samen oud wil worden ...
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
CAMINO DE SANTIAGO DE COMPOSTELA
👣 Met de rugzak op pelgrimstocht naar het graf van de apostel en verder naar het einde van de wereld 🚩 Camino Francés door Navarra, Rioja, Castilië en Galicië, van Roncesvalles naar Compostela 🚩
15-04-2015
woensdag 15 april 2015 ✔ 24: EL ACEBO naar PONFERRADO ✔ 16,5 km
🚩 Het weer:
Regen, niet koud / 15°
👣 Het traject:
El Acebo (1150m) - Riego de Ambros (940m) - Molinaseca (603m) - Campo (540m) - Ponferrado (540m)
✉ Dagverslag:
De beklimming naar het Cruz de Ferro en vooral de bruuske afdaling over het met rotspuin bezaaide smalle pad heeft voor wat averij gezorgd aan onze versleten knieën. Vooral de linkerknie van Lieve -gevolg van een fietsongeval op Kos- heeft de afdaling slecht verteerd. Vandaag wacht ons nog eens 8,5 km steil naar beneden. We zien er wat tegenop.😡
Gelukkig hebben we een zeer rustige avond en nacht achter de rug.
De natuur heeft besloten de vertoning van gisteren even te onderbreken en laat een vaag doorschijnend gordijn neer. Gelet op de concentratie die we beslist nodig zullen hebben om zonder kleerscheuren -of liever kniescheuren - beneden te geraken, malen we niet om deze onderbreking. Het gebergte op de achtergrond is ook zonder de volle zon best te genieten en mag er als achtergrond -zij het wazig- best wezen.
Spijts veelvuldige stops heeft het nog heel wat voeten in de aarde -al is die tussen de stenen en brokstukken moeilijk te vinden- vooraleer we veilig en wel in Molinaseca landen. De moeilijke afdaling heeft ons evenwel niet belet te genieten van de natuur in de onmiddellijke omgeving van het pad, ook al was het zicht beperkt door de regencape en de regen en is het pad glibberig en -door de los liggende stenen- best moeilijk begaanbaar. De regen viel niet bij bakken, maar hield het afwisselend, maar onophoudelijk bij gedruppel en fijn gesproei. De knieën hebben het gehouden -bedankje aan Sarah-, het zwaarste stuk is achter de rug, even pauze en dan naar Ponferrado en misschien verder, maar bij die beslissing krijgt het weer de beslissende stem.
Het moet gezegd dat de natuur, in de regen, niets van zijn schoonheid heeft ingeboet, integendeel lijken de struiken en bloemen extra schoonheid uit dit weer te puren. Ze stralen als het ware de grijsheid van zich af. Vaak wordt het pad aan ene zijde overheerst door wilde witte brem, terwijl aan de overkant -het pad als grensgebied- de wilde witte Hibiscus, die enkel de vlinderlavendel doogt, de scepter zwaait. Ze worden bevolkt door massa's vogels -we menen te herkennen lijsters, putters, groenling, citroensijsjes, grasmussen, koekoeken, ...- die elkaar in hun eigenste taal van onze komst verwittigen. Ze zingen misschien "wiedewiedewiet, je hoort me wel, maar ziet me niet" en dat klopt, op de stoutste exemplaren na, die net voor ons, het nog aandurven van schuilplaats te wisselen.
Vanaf Campo, komen we in het voorstedelijk gebied van Ponferrado en dat betekent stratenloop en een kerk die maar niet dichter komt. Uiteindelijk komen we er toch en staan we onverwacht voor een heus Gravenkasteel, een stukje Gent in Spanje. Ponferrado is leuk, maar de regen beneemt ons de zin om te toeristen. Verder gaan we evenwel niet meer. We negeren de gemeentelijke gratis refugio en kiezen de enige andere -private- albergue. Kamertjes van vier. De hospitaleras, Esperanza en Amelia koken voor hun gasten. Het salon is gezellig, de keuken ruikt naar goed eten. Wij laten het gebeuren. De pelgrims verbroederen bij de wijn. Dit is een 'thuis'.
Tot morgen.
Een datweettochiedereentje: Castilië y León is het overwinteringsgebied van de ooievaar. Op elke kerktoren of gelijkwaardig hoge torenachtige constructie vind je een ooievaarsnest met krijsende jongen en klepperende -vermanende- ouders. Straks komen ze terug naar ons, babys afleveren.
Esperanza en Amelia (foto 2545) zorgden gisterenavond voor een lekkere maaltijd en doen dat deze morgen nog eens over door ons een uitgebreid ontbijt voor te schotelen. Ze sloven zich uit om het hun gasten naar de zin te maken en dat, en het huiselijke kader, zijn pluspunten die ervoor zorgen dat de dagtocht -in weerwil van het weer- aangenaam begint. Het geeft ons vleugels.
De perigrinos halen de regenjassen boven en de bicigrinos hullen zich in regenpakken. We weten hoe laat het is -tussen haakjes 8 u30-. Off we go!
Ponferrado valt groter uit dan verwacht, want naast de oude stad strekt zich een dichtbevolkte nieuwe stad uit, eentje van huizenblokken, appartementen, sociale wijken en villawijken; kortom kilometers verharde weg. Het duurt dan ook tot na Camponaraya (+10km) vooraleer we eindelijk een veldweg krijgen voorgeschoteld en ook dat duurt amper 5 km (tot voor Cacabelos). Dit is wat ze in de Tour een overgangsetappe noemen, eentje waarin -alleszins voor ons- weinig valt te beleven.
Het moet gezegd dat we vooraf in Fuentes Nuevas, in de kapel "Ntra. Sra. de la Asunción" (1742) een pracht van een interieur met magnifique muur- en plafondfrescos ontdekten. Zonder meer prachtig, ook al is men volop aan de restauraties bezig. De restaurateur is er in volle actie te bewonderen.
Is er dan niets te beleven? Bij ja. Wij ... die, om de eentonigheid van de lange tocht over asfalt -zij het over golvend landschap- te breken, liedjes aanpassen aan Spanje of aan de tocht en die -net niet met danspasjes- luidkeels toezingen aan verbaasd kijkende automobilisten. Een greep uit ons repertoire: "stap op de weeeeegen wij beeeenen, mooi op de maat van een lied, schele ..." of "we're going tot postella" en iets meer in de geest van de bedevaart "waar men gaat langs Spaanse-e-wé-e-gen, ... ... onze lie-ieve vrouw va-an Spa-aandren ...".
In Cocabelos (km 16) opschudding. Tientallen pelgrims zijn er in babelse gesprek met druk gesticulerende Spanjaarden. Na samenraapsel van wat elkeen heeft weten te verstaan, blijkt dat de enige brug over de Cua is onderbroken. Een behulpzame flik geeft ons te verstaan dat de pelgrims op kosten van de gemeente met taxis naar de andere kant zullen worden gebracht. Dit worden de gemakkelijkste 100m (8 km omrit) van de camino. Vooraleer we de taxirit aanvatten wippen we nog gauw even de kerk binnen, die onderdak biedt aan een aantal prachtige religieuze draagtaferelen voor processies (alla giesbergse processe van plaisance?).
Aan de overkant wacht ons weer het asfalt, dat zich over de met wijnranken begroeide heuvels eindeloos voor ons uitsmeert. We zwoegen ons -slechtverterend- door de kilometers heen en worden, een tweetal kilometer voor Villafranca voor die inspanning beloond met een veldweg door de wijngaarden, weg van alle verkeer. Op die manier krijgen we toch nog wat stiltegenot in een beregend groen kader onder een grijze lucht. Stilleven van twee peregrinos in een schaal druiven.
Zoals zo vaak zijn de laatste honderden meters de langste, maar ze gaan er ook door. We nemen nog een menu peregrino op het centrale plein (bar Compostela) vooraleer we inchekken in Albergue Leo. Amelia (weetjenogwel) raadde ons deze aan en reserveerde er voor ons een stapelbed in een met een gordijn afgesloten deel van een slaapzaal. Top!
Een hoekomenzerbijtje: Ooievaars (ciconia ciconia) zijn eigenlijk schaamteloze huis(mus)jesmelkers. Ze onderverhuren de onderste laag van hun nest (het oudste en meest uitgeleefde deel) aan allerlei inheemsen, die er soms met tientallen in samenhokken.
Een niettemissenlabeltje: de benaming van de herkomst van de wijn van de streek van Bierzo wordt gereguleerd door een kwaliteitslabel, te weten een sierlijke B boven een tros druiven.
😪 Overnachting:
Albergue Leo, C/Ribadeo 10
10 pp
verse lakens, knap kader, bar - TOPPER ! Beste tot nu toe.
vrijdag 17 april 2015 ✔ 26: VILLAFRANCA DEL BIERZO naar O CEBREIRO ✔ 30 km
🚩 Het weer:
Grijs maar droog / 13°
👣 Het traject:
Villafranca del Bierzo (550m) - Pereje (510m) - Trabadelo (578m) - Ambasmestas (610m) - Vega de Valcarce (620m) - Ruitelan (630m) - Las Herrerias (630m) - La Faba (900m) - La Laguna (1200m) - O Cebreiro (1345m)
✉ Dagverslag:
Gisterenavond zijn we aan het verbroederen gegaan met Spaanse bejaardenverzorgers uit Cadiz in Andalousia. Maria de hospitalera deed haar duit in het zakje door af en toe een rondje van de zaak toe te staan op voorwaarde dat we zelf tapten. Nu wat dacht je. Meer willen we er niet over kwijt in dit verslag, maar op facebook Ivan onthullen enkele fotos een en ander.
Maria voorziet ons van een degelijk ontbijt en nadat we met wat piepers op vlaamse wijze (drie) afscheid hebben genomen (beste albergue tot nu toe) vertrekken we voor een tocht naar de voet van de Montes de O Cebreiro of verder.
De eerste 15 km zijn -op een paar korte afwijkingen na- volledig langs een door een meterhoge betonmuur van de rijweg afgescheiden strook van de N6 autoweg. Dit gedeelte van de dagetappe vergeten we zo vlug mogelijk. Het enige voordeel eraan was, dat we een redelijk tempo konden aanhouden en veel vroeger dan gepland de voet van de Montes de O Cebreiro bereikten. Gelukkig slingert en wringt de N6 zich door de Sierra del Calderón, wat ons toch wat mooie decorbeelden als troostprijs oplevert.
Na Vega de Valcarce worden we eindelijk weer langs landwegen -aanvankelijk nog verhard, daarna smaller en onverhard- gestuurd.
We besluiten -gezien de dorpen hier als paternosterbollekes aan elkaar zijn gerijgd- onze beslissing om te stoppen na elk dorp -zegge om de drie à vier km- opnieuw in overweging te nemen.
De klim vanaf 630m naar 1345m over een afstand van een 8tal km is zwaar, maar het pad is schitterend mooi en strooit de panorama's kwistig in het rond. Vooral de paarsrode heuvels voeren onze bewondering -en onszelf- naar ongekende hoogte. De wondermooie omgeving met de gigantische vergezichten, die in dit seizoen van mooie kleurpatronen zijn voorzien, drijft ons steeds verder de Montes op. Moe maar dankbaar om al het mooie bereiken we de top en het kleine, maar mooi gerestaureerde dorp O Cebreiro in Galicië.
We stoppen hier en krijgen in de albergue twee naast elkaar gelegen bedden op een slaapzaal met minstens 100 bedden. De albergue heeft zo'n 30 gasten, zodat de slaapzaal nog niet halfvol ligt. Hopelijk gaat het gesnurk verloren in de ijle lucht en de ruimte van de zaal.
De albergue heeft geen wifi dus moeten we naar een restaurant. Daar schrijf ik -bij wat inspirerend vocht- dit stukje.
een gewortagewoontje: vaak dreunt men bij het serveren van de drank een lijstje tapas af waaruit men vraagt te kiezen. Deze zijn gratis bij -de al goedkope- drankjes. We wisten dit eerst niet en bedankten, maar nu ...
zaterdag 18 april 2015 ✔ 27: O CEBREIRO naar TRIACASTELA ✔ 21 km
🚩 Het weer: Grijs, fris, af en toe een bui, weinig zon / min 2° max 11°
👣 Het traject: O Cebreiro (1345m) - Liñares (1240m) - Alto do Poio (1337m) - Fonfria (1295m) - Biduedo (1230m) - Filloval (1035m) - As Pasantes (840m) - Triacastela (665m)
✉ Dagverslag: Gisterenavond stellen wij bij terugkomst van de plaatselijke bar vast dat de slaapzaal zo goed als vol ligt. De meeste bovenbedjes zijn nu ook ingenomen, maar boven ons blijft het leeg -misschien doordat we er achteloos onze rugzakken hadden opgelegd. Het werd dan ook een concertueuze nacht, waartegen geen oordop was opgewassen. We ontwaken -vroeg of laat slaap je toch- met slippergekleppel, plastiekgefrommel en ritsgerits.
Buiten weigert de lucht kleur te bekennen en hult zich in nietszeggend grijs. Vandaag gaan we terug naar beneden en de temperatuur heeft alvast als eerste de daling ingezet (2°).
We krijgen al van bij aanvang mateloos veel natuur onder de voeten geschoven. De paden zijn onverhard, omringd met het beste wat de natuur in zich heeft. Bovendien kleuren de wegbermen in alle tinten die een voorjaarspalet te bieden heeft. En dat voorjaar manifesteert zich ook in de onvoorspelbaarheid van het weer: een regenbui, een windstoot, smeltende sneeuw, een streepje zon -ingrediënten van een soepje aprilse grillen.
Desondanks dat, ervaren we deze tocht als de mooiste die we tot nu toe maakten. Niet alleen de paden, de bermen en de dorpen, maar ook het ons omringende panorama van het violetpaarse gebergte maken er een absolute topper van. Het fototoestel maakt overuren en stapelt de digitaaltjes op (vandaag +200). Dit hadden we graag in de zon gezien. Hopelijk hebben Georges en Rozemie (nog) meer geluk.
En alsof dat nog niet volstond, krijgen we ook nog wat woudbewoners te zien, eerst een soort konijn dat het hazenpad kiest en daarna met veel geroffel een hertachtige die ons pad in enkele sprongen kruist. Het dier is zo snel dat het al verdwenen is vooraleer ik de kans krijg mijn geweer -in dit geval mijn fototoestel- te schouderen. Lieve die -met het hoofd in de grond- meters lager hijgend naar boven komt gekropen, heeft zelfs niets gemerkt.
In zo'n omgeving, over dergelijke paden en in dalende lijn verloopt de wandeling, op wat snel aantrekken en zwetend uittrekken van regenkledij na, vlot. De holle wegen op het einde van de dag, vóór Triacastela zijn echte parels en voor ons 'du jamais vu' (Foto's 2913 en 2914). De restauraties van het oude dorp -met een meer dan 800 jaar oude kastanjeboom (foto 2916)- zijn gestart in 2012 en tonen aan hoe groot het belang van de camino is voor de Spaanse economie.
Tegen 14u 30 stappen we Triacastela zelf binnen en schuiven aan in een restaurant voor een voortreffelijke dagschotel (restaurant Xacobeo is er eentje van de betere klasse, zonder daarom duurder te zijn). De bijhorende albergue -die er 50m voor ligt- bevalt ons ook en we trekken er in. We zijn voorlopig -samen met twee Amerikanen de enige gasten (alle andere albergues zijn goedkoper of staan in een gids vermeld). We liggen met z'n vieren op een kamer voorzien voor acht (vier stapelbedden). Afwachten wat het wordt.
Inmiddels is het beginnen water te gieten. Vanavond geen uitgang, maar vroeg naar bed.
Tot morgen
😪 Overnachting: albergue Xacobeo
9
Alle voorzieningen, restaurant (lunch, diner, ontbijt).
zondag 19 april 2015 ✔ 28: TRIACASTELA naar SARRIA ✔ 21 km
🚩 Het weer: Geen zon, grijs maar droog / 12°
👣 Het traject: Triacastela (671m) - A Balsa (730m) - Alto de riocabo (910m) - Fontearcuda (660m) - Furela (680m) - Calvor (500m) - San Mamede (487m) - Sarria (453m)
✉ Dagverslag: Er zijn gisterenavond geen pelgrims meer bijgekomen, wat ons zeer verwonderde gezien de kwaliteit van de herberg en het bijhorende restaurant. Verklaring zou kunnen zijn: niet vermeld in de diverse gidsen.
Bij het ontbijt in het restaurant wel tientallen pelgrims. Verklaring zou kunnen zijn: als enige vroeg open (vanaf 6 uur).
We verorberen -na een verkwikkende nacht zonder gesnurk- een voor de prijs kwalitatief goed ontbijt en zien dat Triacastela, gehuld in de mist slaperig ligt te wachten op een nieuwe dag.
En die nieuwe dag begint mistig naast een autoweg zonder verkeer -we zouden haast gaan denken aan een autoloze zondag. De eerste kilometers zijn gauw te vergeten, ook al loopt de weg tussen de hoge flanken van het Siera de Orbido en de Montes da Arbela, wat een pracht van een decor oplevert.
Na een drietal kilometer worden we de natuur -het platteland is hier misplaatst gezien het bergachtig karakter- ingestuurd. We zullen pas in Samos voor heel even en later op een drietal kilometer voor Sarria nog eens, op de grote weg terugkeren.
Het terrein is meer dan 'valloné', ook al oogde het profiel van de etappe aflopend. De ene heuvel volgt de andere moeiteloos op als gold het een ploegentijdrit in de Tour. De veldwegen klampen zich -voor zover ze niet meedoen aan het op en af klauteren van de heuvels- vast aan de flanken van het gebergte van gene of andere Sierra, als bevreesd om neer te storten of af te glijden in de wat lagere kronkelende en klaterende rivier.
In Samos, niet meer dan een dorp, maar dan wel één met een mooie monasterio, stuiten we op twee Duitse brandweermannen (vrijwillige brandweer Hasloch) die de camino stappen in hun brandweeruitrusting voor een goed doel, in casu een brandwondencentrum voor kinderen. We doneren graag.
Daarna wacht ons weer den boeren buiten in de beboste heuvels. Het is wonderlijk mooi hoe doodgewone bomen een natuurlijke schoonheid weten te ontwikkelen enkel en alleen door het vrije samenspel van weer en tijd. Het ontbreken van menselijke tussenkomst lijkt hier een zegen of levert op zijn minst schitterende natuurpracht, zodat de teller van mijn fototoestel alweer in overdrive gaat. Bovendien zijn de schaarse 'dorpen' niet meer dan door elkaar vervlochten boerderijen, waar de dieren vrijuit de weg - of wat er voor moet doorgaan- innemen. De tijd is hier enkele decennia aan de bomen blijven hangen.
Het klauter- en daalwerk, in combinatie met het gebrek aan rustplaatsen of bevooradinsmogelijkheden, begint met het verstrijken der uren, door te wegen en we zijn blij -ook al betekent dit het einde van een heerlijke tocht- dat Sarria in zicht komt. Zoals gewoonlijk is het gewicht van de laatste kilometers dat van de spreekwoordelijke laatste loodjes.
In het centrum van Sarria, boven een reeks trappen naar de kerk, vinden we voor een prikje in een oud caféetje een onderkomen voor de nacht. De tweepersoonskamer is oud en klein, maar proper en vooral hebben we privacy, wifi en gewone bedden naast elkaar.
We kunnen zelfs een bad nemen in een gemeenschappelijke, uitgeleefde , maar propere badkamer. Straks gaan we op zoek naar een restaurant voor een pelgrimsmenu.
Tot morgen.
Een wadismedatje: foto 2958 eigenaardig verkeersbord in een dorp op de boeren buiten. Wat betekent dat?
Een wanneeristdemomentje: het voorjaar is misschien nog wel het mooiste seizoen om de camino naar Compostela te stappen. Prachtige kleurenpracht van heide, brem, gentiaan, daslook, bosanemoon, boshyacint, dovenetel, aronskelk, salamonszegel, madeliefje, margriet, dotterbloem, primula, enz.
✉ Dagverslag: Sarria is de startplaats van wat men de kleine camino noemt, de minimum afstand die men moet afleggen om als peregrino gecertificeerd te worden. De stad staat vol albergues, pereginomenu-restaurants, desayunos-bars en camino-winkeltjes. Het wemelt er van de -al dan niet bepakte- peregrinos. We ontmoetten gisterenavond dan ook heel wat van de stappers waarmee we de laatste week op baan waren: de Amerikanen John en Bill, de Japanse met de bloemetjesbroek die haar Koreaanse gezel is kwijtgespeeld, de twee Fransen Gerard en Bernard, de jonge Amerikaan en zijn Argentijnse kompaan, de Italiaanse Zwitser met zijn lief, ....
Deze morgen ontwaken we met het geluid van de bimbambeierende parochiekerkklok. We negeren de oproep tot geloofsbelijdenis en duiken de badkamer in voor een opfrissertje vooraleer we wat later tiktakkend met onze stokken het stadje verlaten.
De mist is aanvankelijk wat stoorzender, maar zelfs dan bevalt de camino ons vanaf de eerste meters. De Sierras zorgen nog voor wat behoorlijke klim- en daalpartijen, maar het zijn vooraleer de tussen muurtjes van gestapelde rotsstenen geklemde paden, afgezoomd met prachtige oude bomen, die ons in vervoering brengen. Tussen de stenen en in de bermen bloeit alles wat in een voorjaar aan bloem voorhanden is.
De schaarse behuizing op de percelen landbouwgrond en de afbaking der percelen is uitgevoerd in wat de mens van de natuur -overvloedig- ter beschikking krijgt: natuursteen, leien en hout.
En net als gisteren ontbreekt me de woordenschat om dit onder woorden te brengen en ik vraag me af wat schrijvers doen wanneer ze voor een dergelijk probleem staan. Ik weet het niet en ik bedenk dat ik maar beter gewoon opgeef en tot de essentie van het moment kom en het enige woord gebruik dat daar voor is voorzien: gewoon "mooi". Want zeg nu zelf, bestaat er iets mooier dan mooi?
Het woord vat in zijn samenstelling perfect samen wat we bedoelen: 'm' van mmmm, 'oo' voor twee ogen in bewondering en 'i' een door de overdondering omgekeerd !.
Wij wandelen door de foto's in bijlagen en laten deze dus beter woordeloos verder vertellen.
Na het beklimmen van de 58 treden na de brug in Portomarín kazerneren we in, in een albergue met meer dan 120 bedden -een gigantische zaal, onderverdeeld met gordijnen in 5 sectoren. We liggen in sector 1. Er is nog maar weinig volk, maar we kennen Bredero.
50m verder vinden we restaurant Mirador, waar we de pelgrimmenu links laten liggen -we eten op kosten van onze jarige schoonzoon- en een schotel gebraden vlees voor 2 personen bestellen. Lekker maar veel te veel -minstens anderhalve kilo vlees- zodat we de overschot (de kip en de chirozzo) in folie meekrijgen. De entrecotes, de T-bone en de cote-à-l'os hebben we met een paar frieten en een fles wijn smakelijk naar binnen gewerkt. Heerlijke maaltijd en meer dan voldaan!
Het zonneterras wenkt, dus tot morgen.
Een wistjemisschienaldatje: We zagen in de dorpjes, aan de boerderijen en in de landerijen eigenaardige bouwsels, hórreo genoemd (foto 3091). Navraag leerde ons dat het drooginstallaties betreft voor maïs (soms ook koren), hoog boven de grond (voor de ratten) en met ventilatie door de gaten in de stenen. Geniaal in z'n eenvoud.
dinsdag 21 april 2015 ✔ 30. PORTOMARÃN naar PALAS DE REI ✔ 23 km
🚩 Het weer: Na optrekken mist, zonnig en mooi / 20°
👣 Het traject: Portomarín (400m) - Toxibo (520m) - Gonzar (540m) - Hospital de la Cruz (680m) - Ventas de Narón (702m) - Airexe (630m) - Portos-Reboredo (570m) - Valos (630m) - O Rosario (630m) - Palas de Rei (574m)
✉ Dagverslag: Na onze copieuze maaltijd gisteren in de namiddag, konden we het 's avonds stellen met wat fruit alleen. Voordien profiteerden we honderduit van het zonnetje om onze rechterkant toe te laten zijn kleurachterstand tegenover onze linkerkant, die meestal tijdens de wandelingen in het zonnetje loopt, wat goed te maken.
Tegen 19 uur landde een grote groep (een twintigtal jongeren met begeleiders) in de albergue, zodat de rustige avond in enkele minuten vergleed in een drukte van jewelste, waarin de hospitalera verwoed orde probeerde te houden -wat gelukkig lukte. Rond 22 u30 was alles peis en vree,
De nacht verliep maar zus en zo, niet door noemenswaardig gesnurk of luidruchtige jongeren maar wel door verdomd slechte matrassen (metalen veren). We ontwaken wat stijfjes en zijn moeilijk uit de veren te lokken en dat betert er niet op wanneer we door het raam een dichte mist bespeuren. Wederzijdse peptalk en de wetenschap dat we in laatste 100 km zitten drijft ons toch nog vrij vroeg de camino op.
Zoals gezegd beperkt de dichte mist de eerste uren een ruim zicht op de omgeving en beleven we de tocht met oogkleppen en gevangen tussen de bermen -alweer bol van kleurenpracht. Het pad klimt fors gedurende de eerste 10 km en volgt in grote lijnen de autoweg LU633, hetzij er vlak naast hetzij evenwijdig een eindje er vandaan. Het inspireert me tot het schrijven van een ballade -die ik op een andere keer zal publiceren.
Tegen de middag, bij het doortrekken van de Sierra de Ligonde is de mist plots helemaal verdwenen en krijgen we stralende zon bij een helblauwe hemel. We trekken door bos, hei, berg en dal. De heuvels zijn niet zo steil meer, maar het is geen moment plat. Zoals zo vaak zingen we en bewonderen we de gele brem, paarse heide en de donkergroene tijm. Zij vechten een strijd uit om de heuvelflanken; de brem en de heide hoogsopschietend, de tijm en de kleine bodembedekkers breed uitwaaierend.
Mooi, mooi, mooi. Sorry, de herhaling begint de volgers wellicht te vervelen, maar wij kunnen er niet genoeg van krijgen.
Na 17 km komen we de Fransen Gérard en Bernard terug tegen. Hun tocht loopt al sinds Sahagun met de onze mee. Ook zij hebben het lastig met de vele afdalingen -klimmen gaat ook hen beter af. We praten bij en gaan terug onze eigen weg. Op de camino dringt niemand zich op. De laatste kilometers -ook dat wordt herhaling- slepen we ons met de klassieke laatste loodjes, over lange rechte stukken, naar Palas de Rei. Worden we moe?
In Palas de Rei vinden we in een op het eerste zicht uitermate sympathiek ingerichte albergue, een stapelbed in een kamer van drie op de tweede verdieping. 'The tird man' is in dit geval een Ierse vrouw, Maureen. We gebruiken onze IMLtochten in Castlbar als ijsbreker.
De albergue -van de 'red albergues' of ecologisch beheerde albergues- heeft op elk verdieping veel knusse hoekjes met stoeltjes en tafeltjes ('zona club social', 'reader corner', ... ), maar ook oud sanitair en een kleine onpraktische keuken. Alles is wel netjes en proper en het zijn houten bedden met goede matrassen.
Verdere planning: gaan eten en wat rond kuieren en dan .... ah ge weet het.
😴 Overnachting: Albergue Buen Camino Palas de Rei, Rúa de Peregrino 3
Oud, wat uitgeleefd spijts recente opfrisbeurt, wel gezellig, bar/restaurant op gelijkvloers.
woensdag 22 april 2015 ✔ PALAS DE REI naar ARZUA ✔ 25,5 km
🚩 Het weer:
Regen / 14°
👣 Het traject: Palas de Rei (574m) - San Xiao (470m) - Casanova (475m) - Leboreiro (450m) - Furelos (420m) - Melide (457m) - Rio Catasol (410m) - Boente (425m) - Río (380m) - Ribadiso (300m) - Arzua (398m)
✉ Dagverslag:
Tijdens het kuieren gisterenavond in Palas de Rei kwamen we Gérard en Bernard opnieuw tegen. Zij kwamen pas aan. Vermits onze albergue -tis te zeggen die waar wij verbleven- inmiddels volzet was, waren ze op zoek naar een niet te prijzig onderkomen. Palas de Rei beschikt over tientallen albergues zodat dat geen probleem mag geweest zijn. Wij sliepen alvast goed.
We vertrekken deze morgen in dichte mist, waarvan we hopen dat die oplost in een schitterende dag. Niets is evenwel minder waar, want zo de mist al verdwijnt, hij maakt zeker geen plaats voor zon, wel voor regen. Die komt er evenwel pas nadat we in albergue "O Abrigadoiro" in San Xulián (km2) een goed ontbijt kregen voor 3,50 pp. De patron is een bierliefhebber die ons trots zijn verzameling flesjes toont, waaronder 5 Belgische trappisten. Eigenaardig zijn de WestVleteren, de Chimay en de Rochefort, bijna als enigen leeg. Hij vindt de Rochefort de beste en daar kan ik inkomen. Wanneer we ooit nog eens in de streek zijn komen we hier zeker logeren.
De regen heeft ondertussen de mist weggeveegd, blaast bellen in de plassen, etst grillige patronen in de onverharde paden -we zullen vandaag nauwelijks autowegen zien- houdt ons constant in de weer met de cape en zorgt voor een regendouche die bij deze temperatuur van rond de 14° en op sterk hellend terrein niet erg storend is.
We zien tientallen "last 100" wandelaars, touristica met hun keurig op een vouwtje gestreken hemdjes, splinternieuwe ritsbroeken, kleurige sportschoenen -maar verre van wandelschoenen- en kleine rugzakjes -bagage gaat per courier-, behangen met alle merchandising die rond de camino wordt gevoerd. Hun capes staan nog stijf en de vouwlijnen verraden een eerste gebruik. Ze flitsten ons de vorige twee dagen nog vrolijk voorbij, maar likken nu al hun eerste wonden (pijnlijke knieën, blaren, spierpijn). We zullen al gewassen op een terras zitten te eten, wanner zij binnenstrompelen.
Zoals elke dag lopen we tegen 11 uur de fransen Gérard en Bernard in -korte babbel en wij weg- en wat verder de Amerikaanse Ellen, die ons steevast aan iedereen die het horen wil als haar redders voorstelt. Ze werd eerder aangevallen door een varken op de plaats waar wij toen ook waren en daarom -al gebeurde dit achter ons en merkten we het niet eens- roept ze ons uit tot haar redders(?). We laten het gebeuren en noemen haar "big lady", wat zij dan weer anders verstaat.
Het landschap waar we doortrekken lijkt sterk op de Vlaamse Ardennen. De hellingen zijn van het koppenbergtype, maar dan ongekasseid. Korte nijdige hellingen die je eens boven, onmiddellijk terug naar beneden sturen, en dat de ene helling na de andere. Maar het gaat goed -we zijn tenslotte Padstappers- en we klaren de bijna 30 km dan ook probleemloos. Lieve beweert zelfs dat ze zo zou kunnen blijven stappen. Dat komt nog wel, naar het einde van de wereld (Finesterre).
We lopen in Arzua verschillende albergues voorbij en kiezen ver in het centrum van Arzua op de camino een kleine albergue uit. We hebben een houten stapelbed met propere lakens en goede matrassen op een kamer van vier personen. We zijn alweer gedoucht en klaar om de stad in te trekken om te gaan eten, wanneer we het gezelschap krijgen van een Duitse van tegen de Oostzee. Eerst gaan eten daarna socialisen.
Tot morgen beste blogbuiskinderen.
Eenwieweeterdatje: foto 3281 we zien hier ganse bossen met een soort loofboom die volledig zijn bast verliest. We denken dat het platanen zijn. Wat denken jullie?
donderdag 23 april 2015 ✔ ARZUA naar COMPOSTELA ✔ 39 km
Het weer: Zonnig en zeer mooi / 24°
Het traject: Arzúa (388m) - Peroxa (400m) - A Calzada (390m) - Salceda (355m) Santa Irene (390m) - Rúa (290m) - Pedrouzo/Arca (289m) - Amenal (260m) - BArre Iran (360m) - Labacolla (280m) - Montes de Gozo (350m) - Compostela (260m)
Dagverslag:
23/4: We zijn om 18u26 aangekomen in Compostela na een tocht van 39 km (twee laatste etappes in één dag afgewerkt).
Te moe en te blij om nu nog verslag te maken. We bouwen een bescheiden feestje met Kim de Koreaan waarmee we weken geleden waren gestart, die inmiddels al terug is van Fisterra en die we hier terug treffen.
24/4: Ik ben eindelijk uit bed geraakt met een geblokkeerde schouder die door Lieveken liefdevol wordt gemasseerd. Maar nu eerst het verslag van 23/4.
Verslag 23/4:
We waren aanvankelijk gestart met als doel tot O Pedrouzo te stappen, een tocht van 19 km. Enkele pelgrims startten voor de volle resterende 39 km. Wij niet. Nog niet. Vooraf toch een rechtzetting. We hadden, met het oogmerk de groenen onder de volgers, in hun pen -of beter klavier- te doen kruipen, in het verslag van 22/4 laten vallen dat platanen hun bast verliezen. Dat is ook zo, maar in dit geval waren het eucalyptusbomen. We kregen enkel reactie van een canvascrack, die terecht opmerkt dat de bomen op de foto geen platanen waren. Wat het dan wel waren meldde hij niet omdat hij vermoedelijk nog op de meerkeuzevragen zat te wachten of het antwoord van een uitdager. 't Zijn dus eucalyptussen.
De tocht is er eentje om van te snoepen. We trekken bos in bos uit en jawel heuvel op heuvel af. Beslist niet van de poes en als laatste etappes kan dat tellen. Het weer is schitterend. We vorderen dan ook vlotjes. Tussendoor maken we de ons door Ellen toebedeelde rol van redders volledig waar, door een woelmuis van de dood te redden. Die was, om boodschappen voor haar kroost, op een marterachtige gebotst, die andere bedoelingen had dan even een praatje over het goede weer te maken. De kennismaking was volop aan de gang en verliep nogal heftig en zeker niet vredig. Toen wij dit rendez-vous en de voorbereiding van het diner van de marterachtige kwamen verstoren, greep de woelmuis de kans te baat de benen -nou ja de gekwetste poten- te nemen. Zonder dankjewel of ommezien strompelde ze recht naar huis -een spleet in de Romaanse brug waar we net over waren gekomen.
Het is onderweg weeral vrij druk en dat zijn we nog niet echt gewoon. De terrasjes zitten vol 'last 100' stappers en net als andere peregrinos voelen we ons daar niet echt mee verwant.
In O Pedrouzo op terras, zien we andere peregrinos verder trekken. Ze willen tot op Mont do Gozo, op 5 km van Compostela geraken. Na een zeer grote pint cerveza én witte wijn voor Lieve, worden we zo overmoedig dat we besluiten om Blane en Jane -die zonder bagage lopen- te volgen tot 5 km voor het einde. Blane vertelt ons dat ze al een paar keer een taxi namen op de moeilijkste stukken. Nu begrijpen we hoe het komt dat sommigen plots een dag voorzitten of eerder aankomen. Toffe pelgrims, nul aflaat zou ik zeggen.
Wat iedereen al kon voelen aankomen, voltrok zich dan ook in Villamayor, weliswaar op 10km van Santiago. Blake en Jane stoppen en wij gingen door. Geen sprake van dat wij met deze -would be-pelgrims Santiago zouden binnenstappen.
De kilometers liepen tot op Monte de Gozo super, met dank aan het weer en het afwisselend en mooi parkoers. En dan lag Santiago aan onze vermoeide voeten. In een roes zijn we door de straten getrokken en plots stonden we voor de kathedraal, monumentaal als passend bij de prestatie van de camino. Toch was de ontroering of het 'moment de gloire' minder dan verwacht. Kwam het door de moeite, die ons plots na al die dagen overviel ?
Met onze diploma trokken we een bar in, wat me terug brengt bij het begin van dit verslag.
We boekten nog een hotelletje via booking.com. waar we op ons positieven aan het komen zijn.
Nu eerst rust en genieten van de stad, alhoewel het weer niet meezit. Grijs en miezerig en vóór maandag geen verbetering te verwachten.
Zondag beginnen we de tocht naar Fisterra. We hebben het momenteel -in het regenachtige Compostela- moeilijk om onszelf terug op te peppen, nu ons hoofddoel is bereikt, maar we maken ons sterk dat eens terug op pad de goesting er vlug opnieuw zal zijn.
vrijdag en zaterdag 24 en 25 april : Santiago de compostela
We logeren in hotel Hortas in de gelijknamige straat die vanaf het Plaza de Obradoiro westelijk de stad uitloopt richting Fisterra.
Het plaza de Obradoiro is overweldigend groot en is omringd door vier prachtige gebouwen, waaronder de kathedraal, een romaans-gotische kruiskerk met barokke voorgevel die -hoe kan het ook anders wanneer wij er zijn- in de steigers staat. Die omgeving zal de komende twee dagen (24/4 en 25/4) onze uitvalbasis zijn om op adem te komen. Geen grote culturele verkenningen -laat staan museabezoeken- wel kuieren en sfeer opsnuiven.
Door de onophoudelijke regenval en de middeleeuwse bouwstijl die het vooral van grijze rotsstenen moest hebben, geven deze -we geloven het graag- bij zonnig weer mooie oude stad, iets intriestig en somber, als wenend om zoveel zondaars op zoek naar vergeving. We pogen er het beste van te maken en doorlopen de kleine nauwe stegen aan beide zijden van de oude kathedraal en ontdekken er prachtige gebouwen. De stad imponeert en straalt vooral kerkelijke macht uit, wat met het sombere weer een donkere middeleeuwse sfeer creeert. Het barokke is overvloedig en de verschillende gevels vertellen stuk voor stuk geschiedenis, vooral uit de achtiende en negentiende eeuw, maar er zijn ook Romaanse parels uit de 12de en 16 de eeuw. Het bezoek aan de kathedraal laat op ons vooral een indruk na van overvloedige rijkdom en het streven om dat vooral te tonen -de grootste en mooiste te willen zijn-, waarbij opvalt dat samenhang en planning ontbreken. Het lijkt dan ook een chaotisch geheel van rond de kruisbeuken verzamelde kapellen -stuk voor stuk op zichzelf pareltjes- die in de pompeuse barokheid verloren gaan. Ook de kathedraal deprimeert ons wat.
Dan maar op zoek naar gezellige drukte in de honderden souveniertjewinkeltjes vol prullaria en nutteloze doch leuke hebbedingetjes, waarin toeristen zoals wij zich drummend staan te vergapen -of komen schuilen voor de aanhoudende regen- én af en toe ook wat kopen. Het geroezemoes, geschuifel en de babelse spraakverwarring waaruit iedereen zich poogt uit te redden door de meest gekke taalcolbinaties en os-achtervoegingen op de hulpeloos kijkende maar verkoopgrage spaanse verko(o)p(st)ers los te laten is zowat het enige dat ons in de grijze druilerige donkere stad ietwat kan opfleuren. Gelukkig is er ook de standvastige stroom van aankomende pelgrims, waartussen we geregeld een bekend gezicht herkennen.
Met dit weer hoeft het voor ons niet meer, we schrappen de voettocht naar Fisterra. We hebben meer dan genoeg regen gehad -de meteo voorspelt nog minstens twee dagen regen- én gaan op zoek naar andere opties om ons verblijf - tot onze vlucht op 5/5- te vullen op een ontspannende en aangename manier.
We boeken een minireisje naar Porto. We vertrekken morgen en komen dinsdagavond terug naar Santiago. Tegen dan voorspellen ze beter weer.
We zullen later een excursie naar Fisterra en Muxia maken en de misviering (vrijdagavond zegening pelgrims om 19u30), die we gisteren misliepen voor volgende vrijdag houden.
We zijn wandelmoe -doel bereikt, veer gebroken- en willen nog gewoon toeristen.
We zijn deze morgen in de stad een groep belgen tegengekomen die een geleid bezoek aan de kathedraal brachten. We geraakten aan de praat met een koppel uit Herzele, waarvan de man jaren geleden de camino had uitgelopen en die nu mee met de busreis was omdat hij toendertijd bij zijn aankomst in Santiago nooit de kans had gehad het swingende wierookvat -de "botafumeiro" te zien. Zij weten ons te vertellen dat tijdens de misviering van 10u het wierookvat zal zwaaien (prijs betaalt door het reisbureau - notabené 300, anders geen swing). Vermits onze bus pas om 12 u naar Porto vertrekt deponeren we onze rugzak in de toeristinfo en schrijden we devoot de kathedraal binnen, waar we een klein uurtje later worden beloond met een zegening met het 1,60m hoge en 80kg zware wierookvat.
Zo dat was waar we nog op hoopten in het nog steeds door regen geteisterde Compostela.
We besluiten dan ook na Porto huiswaarts te keren.
Dus tot dinsdag in Porto -waar ik nu dit verslag typ en waar het momenteel niet regent- en woensdag naar huis.
Het is ons gelukt de boeking van onze vlucht voor 5/5 te wijzigen naar 29/4 (maar dan vanuit La Coruna, via Madrid naar Brussel).
EINDE VERHAAL
PS: We hadden graag Rozemie en Georges nog gezien, maar 't zal voor in België zijn. We slaagden er niet in hen te contacteren.
🚩 Het weer:
🚩 Het weer:
🚩 Het weer:
🚩 Het weer:
🚩 Het weer:
Het weer:
