😉 Alles over de aanlooptochten van Gent naar Roncesvalles, voettochten die we maakten met overnachting in onze camper kan je vinden op onze blog: www.bloggen.be/bo_en_bie
... samen op weg gaan is vooral steunen op elkaar als op een pelgrimstaf en de zekerheid ontdekken dat je elkaar liefhebt en samen oud wil worden ...
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
CAMINO DE SANTIAGO DE COMPOSTELA
👣 Met de rugzak op pelgrimstocht naar het graf van de apostel en verder naar het einde van de wereld 🚩 Camino Francés door Navarra, Rioja, Castilië en Galicië, van Roncesvalles naar Compostela 🚩
27-03-2015
vrijdag 27 maart 2015 ✔ 08: NAVARRETE naar AZOFRA ✔ 23,8 k
🚩 Het weer:
Blauwe hemel, zo'n, maar schrale wind / 11°
👣 Het traject:
Navarrete(520m) - Ventosa(620m) - Alto de San Antón(670m) - Poyo de Roldan(600m) - Rio Yalde (520m) - Najera(480m) - Azofra(560m)
✉ Dagverslag:
We zijn gisterenavond in het sympathieke restaurant "Bar Deportivo" blijven eten, met nog een fles wijn en in gezelschap van Janet en Anna, de twee Amerikaanse kamergenoten. Het eten was schitterend (aperitief, tapas, voor-, hoofd- en nagerecht met wijn voor amper 45 euro), met onder andere een vegetarische schotel met zwarte inktvissaus. We hadden er kunnen blijven. In de Albergue was op de kamer niemand bijgekomen en dit keer was in ons gezelschap geen snurker.
Uitgerust kunnen we dag 8 beginnen stappen, maar niet zonder een ontbijt, samen met Georges en Rozemie, onze belgische collega-pelgrims. Wij trekken vandaag iets verder en vertrekken dan ook wat vroeger. Ventosa is ons eerste doel en we kunnen dit dorpje al van ver zien liggen op een helling aan de rand van de vallei. De weg slingert zich lichtgolvend dwars door de wijngaarden en olijfboomgaarden voor ons uit naar zijn doel. We vorderen goed en de zon op de rug doet deugd. De lucht kleurt hemelsblauw, helaas strooit de gure wind roet in het eten. Ventosa verwelkomt ons evenwel met een terras in de zon. Niet getwijfeld, innemen!
De rustpauze kwam goed van pas want de helling die daarna voor onze wandelschoenen wordt geschoven is niet mis. De Alto de San Anton is vooral lastig doordat het pad slijkerig is en bezaaid met losliggende keien, maar het lukt ons vrij aardig. De pa van Lieve zou gezegd hebben: "ge wordt da gewoon zoals nen ezel pakken dragen". Na de pas ontvouwt een nieuwe vallei haar schoonheid en dankbaar om er van te kunnen genieten trekken we langs de Poyo de Roldan ('t moet er niet altijd over zijn 😊) en over de rivier de Rio Yalde naar Najera, waar de meeste pelgrims halt houden. Wij willen wat verder. We vleien ons eerst nog eens neer op een terrasje in de zon en uit de wind, kwestie van de spanning van de kuiten te halen.
We verlaten Najera via een nijdige klim tussen rotsen van rode zandsteen. We kreunen onder onze last (we zijn dus duidelijk geen ezels die dit gewoon worden). Maar na die klim rest alleen nog een vlakte met weinig hoogteverschillen, met er middenin Azofra. Daar moeten we vaststellen dat alle Albergues nog gesloten zijn tot volgende week. In het plaatselijke Bar-restaurant Sevilla vernemen we dat zij ook een pension hebben met 2pers kamers. We happen toe, het ligt op een boogscheut van de bar. Het pension is top , echte luxe en een bad! Er is evenwel geen wifi aanwezig, maar daar hebben we zo onze oplossing voor ... (😈).
zaterdag 28 maart 2015 ✔ 09: AZOFRA naar REDICILLA DEL CAMINO ✔ 26,5 km
🚩 Het weer:
Hemelsblauwe lucht en de zon. 14°
👣 Het traject:
Azofra (560m) - Ciriñuela (740m) - Santa Domingo de la Calzada (638m) - Grañon (710m) - Redecilla del Camino (740m)
✉ Dagverslag:
Gisterenavond hebben we de nodige offers moeten brengen om het verslag te kunnen ingeven en posten (ganse fles wijn moeten drinken op café samen met Gert, de 68jarige Duitser). Maar we hadden het er voor over. Onze overnachting in pension Plaza was super. Heerlijk, een heet bad en een groot bed. Meer dan opgetogen doen we er deze ochtend nog een ontbijt bij en laden dan onze lasten op onze schouders voor onze negende stapdag. Al van in het begin is er de zon, en zo op de rug, voelt dat, na de weersperikelen van de afgelopen dagen, heerlijk. De weg voert ons door akkerland naar de rand van het dal, dat wordt begrensd door steile hellingen, waar we niet rond kunnen. De eerste beklimming van de dag is een feit, maar we komen er goed op en trekken verder over een plateau dat zonder noemenswaardige heuvels ons toch op een hoogte van 740m brengt. Het vals plat, uitgesmeerd over vele kilometers, in prima lenteweer, is zonder meer aangenaam en smaakt naar meer. Cirueña wordt rond 10 uur bereikt en dat verdient een colapauze met fotoshooting. We hebben ondertussen vriend Gert (een eerste maal zo zal later blijken) achtergelaten. Zonder moeilijkheden bereiken we tegen de middag Santa Domingo de la Calzada, een vrij interessant oud stadje met een kathedraal. Aan de kathedraal zien we Gert terug, die rustig een ijsje aan het eten is en twijfelt of hij vandaag nog verder doorgaat. We nemen terug afscheid want wij voorzien nog 12 km te stappen.
Wat verder ontdekken we een terras dat we onmogelijk kunnen negeren. We verorberen er een bocadillo met jamón, tomaat en aioli. De aioli doet ons denken aan de dochters en onze vakanties in Spanje. De camino is peinzen, herinneren, ... Gesterkt door de snelle hap (en de herinnering), zetten we onze weg verder door de vlakte, waar we op het einde ervan Grañon zien liggen. Een flinke klim voert ons aan het begin van de smalle hoofdstraat. We maken er gebruik van een bankje om uit te hijgen en ons fruit op te eten. Het dorpje ligt er slapend bij en wij duiken naar beneden het volgende dal in. Beneden merk ik dat ik mijn pet kwijt ben, en jawel enkele honderden meter hoger zien we ze op de weg liggen.Terug er naartoe klimmen vergaat me beter dan ik dacht en met de pet op sluit ik even later terug aan bij mijn lieve metgezel. Op een rots in het dal zit een pelgrim naar ons te zwaaien, de Gert ! Hij wil ons overhalen nog twee kilometer verder te trekken dan ons geplande stopplaats, maar wij vinden dat het met 26,5 km meer dan genoeg is geweest. We nemen andermaal afscheid.
In Redecilla is werkelijk niets, op een winkel, een gesloten hotel, een gesloten massage, een gesloten kerk en gelukkig een open albergue na. We trekken er in want er is wifi en wasmogelijkheid. Drogen zullen we moeten doen op de wasdraad in de zon. We laten de wasmachine draaien en schrijven ons verslag.
Verdere planning: was drogen - geen restaurant vanavond, dus jamón en chorizo met stokbrood en mogelijk wijn (de winkel gaat om 18u open) - dodo met vijf op de kamer (hopelijk geen snurkers).
😪 Overnachting: Hospedria de San Lazaro uitgeleefd, kleine keuken, kramiekel sanitair, kleine smalle kamer met 5 stapelbedden 5 pp. Flop!
zondag 29 maart 2015 ✔ 10: REDICILLA DEL CAMINO naar VILLAFRANCA MONTES DE OCA ✔ 24,5 km
🚩 Het weer:
Zonnig, strakke wind / 16°
👣 Het traject:
Redicilla del camino(740m) - Castildelgado(770m) - Viloria de Rioja(800m) - Villamayor del Rio(780m) - Belorado(770m) - Tosantos(818m) - Villambistia(868m) - Espinosa(900m) - Villafranca Montes de Oca(950m)
✉ Dagverslag:
Onze overnachtingsplaats was geen schot in de roos en bovendien waren we zo afgemat, enerzijds door de snotverkoudheid opgelopen tijdens de voorgaande dagen en anderzijds door de lange etappe, de bepakking en het zware parkoers dat er van een avondbeleving nog weinig overbleef. Voor de eerste keer zijn we zonder ons te wassen ons bed ingedoken. Lieve had daarvoor wel een was van kledij gedaan maar kwam niet meer tot het drogen ervan (geen droogkast voor een pelgrim). Terwijl Lieve knock-out lag hield ik me bezig met het drogen van onze kledij op een electrisch radiatortje, een mens moet iets doen wanneer er niets op tv is. Deze morgen bleken we toch gerecupereerd te zijn en stonden we, als gevolg van het zomeruur, in het donker en bij vrij frisse temperatuur buiten, klaar om een nieuw blik "landschappen zonder grenzen" open te trekken. We snotteren er op los en ondergaan het machtspel tussen zon en wind, en aldra kunnen we de winst van de zon vieren op een terrasje met ... Gert en nog een duitser. Vermits de vorige dag de zon Lieve met een rode arm, een rood oor en mij met een rood hoofd heeft bedacht (hoogtezon onderschat) besluiten we onze bepakking nog te verzwaren met een flacon zonnebrandolie. Het voordeel van dergelijke lasten is dat ze met de dag verlichten. Het pelgrimspad voert ons evenwijdig met de N120 (op deze tijd van het jaar niet druk) naar de rand van het dal. Gestaag gaat het vals plat omhoog, vals plat omlaag en zonder het te merken (nu ja, 'zonder' is veel gezegd) bereiken we een hoogte van meer dan 800m. We laten de N120 voor wat hij is en wandelen de Montes de Oca binnen, waar ons al vlug de betekenis van 'montes' duidelijk wordt gemaakt. Het is vergelijkbaar met de Vlaamse Ardennen, alleen moeten wij de heuvelruggen niet allemaal over, alles beperkt zich tot wat gestoei met de flanken. De Montes zijn er als omkadering en dat bevalt. We lopen Villafranca Montes de Oca binnen, reserveren de klim naar het gedenkteken voor morgen, en houden het bij de klim naar de Albergue Anton Abad. De herberg is gevestigd in een toplocatie die tevens een ***hotel huisvest. We nemen twee bedden van 10 op een kamer van 12 (er zijn ook mogelijkheden aan 5 en 8 in stapelbedden in zaal of grote kamer). Onze kamer blijft verder leeg terwijl de goedkopere volliggen. Het is tenslotte voor ons ook zondag. Geen wifi op de kamers enkel in de bar. Is dat een minpunt? We schrijven onze verslagen toch best met een fles wijn en blijkbaar weten ze dat ook al in Spanje.
verdere planning: we grijpen terug naar het beproefde recept. Jawel, ... pelgrim menu, Skype en dodo.
Ps: sorry voor de grootte van de foto's. Op onze tablet is geen programma om ze te verkleinen. Wie iets wil zien moet daar het geduld voor hebben.
😪 Overnachting:
Albergue San Anton Abad
Zaal van 12 met bedden in compartimenten 10 pp. Menu peregrino 12 - ontbijt 5 TOP
maandag 30 maart 2015 ✔ 11: VILLAFRANCA OCA naar ATAPUERCA ✔ 19km
🚩 Het weer:
Mooie blauwe lucht, zonnig, maar boven op het plateau van de Montes de Oca nog frisjes / 10 tot 16°
👣 Het traject:
Villafranca(950m) - Valdefuentes(1120m) - San Juan de Ortega(1000m) - Agés(970m) - Atapuerca(955m)
✉ Dagverslag: We hebben vannacht weer eens geluk gehad. Door iets meer te betalen lagen we weer eens alleen op de kamer. De albergue was top en de witte wijn was uitermate lekker, bovendien kregen we bij het avondeten nog een fles rode wijn, die we wel half hebben laten staan ("trop is trop" om een historisch figuur te citeren). Het blijft ons verbazen dat we al een paar keer een volle fles wijn hebben gekregen, inbegrepen in de prijs van de menu Peregrinao. Enige voorwaarde: vertoon van pelgrimpas. Hoe doen ze het. Na het ontbijt (4 - fruitsap, koffie, toast met boter en jam) trekken we onze trouwe schoenen aan. We ontvluchten de beschaafde(?) wereld door de Montes de Oca op te trekken. We klimmen ruim 40 minuten vooraleer we het gedenkteken boven op de berg bereiken, waarna we nog een rotsteile daling en een even kwade stijging moeten overbruggen vooraleer we het plateau van Oca betreden. Hier wacht ons een zalige wandeling door heide en bos, zonder veel hoogteverschillen. Het woud, waar we via een brede brandgang doortrekken, wordt bevolkt Door vogels van allerlei pluimage die in verschillende roeptalen elkaar van onze komst verwittigen. Het is heerlijk te luisteren naar hun gezang, dat wordt begeleid door het gedempte geroffel van onze voetstappen en het monotoon getik van onze stokken; mens en dier in concert. Spijtig dat we zo weinig weten over ornitologie. We weten dus niet met welke vedetten we op de affiche staan.
We blijven nog een goeie 8 km in het woud en vertellen elkaar anekdotes uit onze jeugd. Zo glijdt het woud onopgemerkt onder ons door en brengt San Juan de Ortega (niet de middeleeuwse bruggenbouwer, maar het dorpje) ons terug onder de mensen. Tijd om te verpozen en krachten op te doen. Maat Gerd schuift even later ook aan.
We laten San Juan en Gerd achter en stappen verder een nieuw bos in, dat ons tot Agés voert, tot nu toe één van de mooiste dorpen op de route. We vinden er een bar, waar we voor een habbekrats een smakelijke bocadillo met jamon en tomaat kopen, die we samen met een koffie (wijn is voor 's avonds) naar binnenspelen. Helaas moeten we vanaf hier -en dat voor het eerst op de StJacobsroute- een geasfalteerde weg volgen over zowat 2 km tot onze eindbestemming. Na wat zoeker vinden we er, wat afgelegen van de route, toevallig een charmante oude albergue, waar we onze intrek nemen. De eigenaars spreken Frans en bieden niet alleen onderdak aan, maar ook pelgrimmenus. De herberg is stokoud, maar kraaknet en binnen brandt het houtvuur. Terwijl Lieve haar kleine teen verzorgt (gebroken net voor ons vertrek naar Spanje) en wat rust om te bekomen van de geleverde inspanningen, werk ik dit verslag af, pook en onderhoud ik het vuur ( 't is buiten beter dan binnen) en laad ik onze electrische apparatuur op (2 tablets, 2 telefoons, fototoestel en scheerapparaat). Van deze laatste taak hadden ze in de Middeleeuwen geen last. De albergue ligt in het gehucht Papasol vernoemd naar het slagveld waar de beroemde veldslag in 1053 tussen twee broers (Fernández van Castillie/Leon en Garcia van Navarra) om de macht in Noord Spanje werd beslecht in het voordeel van de eerste.
verdere planning : op zoek gaan naar een fles wijn, wat rusten, pelgrimmenu, Skype en ..... dodo
😪 Overnachting: Albergue La Hutte, naast hotel Papasol in Atapuerca, niet ver van de kerk. oude stal met authentieke dakspanten (foto 0074-1) - kraaknet - voldoende comfort indien weinig volk 54
Toen we gisterenavond -na het lezen van de reacties en de likes- de blog en Facebook afsloten en naar het restaurant trokken voor onze pelgrimmenu was de temperatuur in vrije val naar wintertemperatuur. De waardin wist ons te verzekeren dat het in de Montes de Oca 's avonds flink afkoelt en dat ondervonden we aan den lijve. De oude hoeve die verbouwd werd tot hotel, herbergt tevens in de schaapsstal een slaapzaal voor 20 pelgrims annex leefruimte en sanitair. Voor verwarming moet men zelf zorgen Door de houtkachel aan de praat te houden, iets wat wij en onze drie medepelgrims uiteraard niet lang volhielden. Voor 20u30 lag iedereen al in zijn slaapzak onder een extra dikke deken. We staan deze ochtend dan ook op in de kou, kleden ons vlug aan, schikken en laden onze lasten en snellen naar buiten, waar de nacht een schitterende ochtend heeft gebaard. Het is voorwaar warmer buiten in de opkomende zon dan in de koude stal, die zomaar in Bokrijk had kunnen staan.
En warm krijgen we het zeker, want we beginnen -zonder ontbijt, want alles nog potdicht om 8u- met een flinke en redelijk lange klim. De weg die over rotssteen en keien loopt is bovendien moeilijk te bewandelen. Na een dik halfuur komen we boven op het plateau van de Matagrande, waar -onvermijdelijk- voorvaders een kruis hebben gepland. Voor ons ligt een brede vallei waar we in de verte Burgos ontwaren. De afdaling er naar toe is er eentje van oppassen geblazen, de keien en stenen liggen er vervaarlijk bij en de dauw en het groen ertussen zorgen voor slipgevaar. Dit is het terrein van de schaapherders en hun dieren en dat merken we aan de paternosterbollekes tussen de stenen. Beneden in het dal worden we in Villalval een geasfalteerde weg opgestuurd, die we tot Villafria de Burgos niet meer zullen verlaten (gelukkig is er geen verkeer). Tip voor Georges en Rozemie: in Villalval uitstekende tapas 1,5 en spek met eieren 5 te verkrijgen. Tip voor de volgers: De pelgrims van de Heidetochten houden ook een blog bij. Georges tikt er verslagen in onder het toeziend oog van Rozemie (lol) : www.georozemie.blogspot.be. Mooie blog en de moeite om volgen. Het stappen over asfalt valt ons tegen en alsof dat nog niet volstond krijgen we vanaf Villafria de Burgos een brede kaarsrechte en drukke steenweg voorgeschoteld, langs fabrieken, werkhuizen, magazijnen, garages en toonzalen en dat over een afstand van ruim 3 km. Op het einde van de steenweg komen we eindelijk Burgos binnen, maar dan nog moet meer dan 3 km door de stad worden getrokken vooraleer we aan het klooster van de Benedictessen het oude stadsgedeelte binnenwandelen en de Rio Arlanzón oversteken. De laatste loodjes wagen inderdaad altijd het zwaarst. Wat verder in de Calle de la Pueble met zijn sjieke winkels ligt ons hotel, te wachten om ons te verwennen.
We zijn moe -lopen op asfalt mat af- en snakken naar een heerlijk ligbad, niet zozeer omdat we vuil zijn maar eerder om eens goe te relaxen. We schrijven ons verslag (in bad) en doen wat iedereen in Spanje doet, we houden siësta.
Verdere planning : van alles en nog wat curieuzeneuzen
Wij bezochten vandaag de gotische kathedraal van Burgos. Van alle kathedralen en baselieken is dit een van de meest indrukwekkende die we ooit zagen. Formidabele retabels, tabernakels, grafmonumenten, koorstoelen, wandversieringen, frescos, beeldengroepen in steen, hout, zilver en goud. Onschatbaar en immens groot. Werelderfgoed. De kathedraal wastafel vandaag gratis te bezoeken, wat mooi wastafel meegenomen. Helaas was de baterij van het fototoestel zo goed als plat (gelukkig eigenlijk, want ik kon wel honderden foto's nemen). We zijn er zeker van dat Georges en Rozemie ook voor dit monument tijd zullen vrijmaken en foto's zullen plaatsen.
Na een overigens heerlijk relaxte avond en een verkwikkende nacht, zijn we de dag gestart met een ontbijt in het hotel, iets waarvan we al direct spijt hadden, gezien het aanbod geenszins de prijs verantwoordde (9 pp). Niet getreurd het was te eten en we zijn geleerd. We hadden onderweg op de camino afgesproken om in de goede week toch te trachten een eucharistieviering bij te wonen en zie het lot leidde er ons stommeling naartoe. Bij de ochtendwandeling rond de kathedraal bemerkten we een grote toeloop naar de voor toeristen afgesloten kapel van Santa Tecla, gesloten deel van de kathedraal. Wij mee naar binnen waar we terecht kwamen in -wat later bleek- de openingsviering van het liturgisch jaar te zijn (Miercoles Santos, een Celebracion Sacerdotal) De aartsbisschop van Burgos ging er de mis voor, voor ruim 300 priesters en geestelijken, allen in witte albe. Vermits we met de eersten binnen waren konden we nog een plaatsje bemachtigen, naast de voor de priesters (sacerdotal) voorbehouden plaatsen. Die kwamen even later in processie naar binnen en uit de reacties van de amper vijftig leken die een plaats wisten te bemachtigen maakten wij op dat het om kennissen of familie ging; en wij daartussen! De mis duurde anderhalf uur, werd volledig gezongen en had de zegening van de oliënen tot voorwerp. Het betrof het heilig chrisma, de olie van de cathechumenen en de olie van de zieken. En hoe gezongen? Zalig, zo mooi, zo helder en zo welluidend, een moment van bezinning en rust middenin een wereld van chaos.
Ik kon uiteraard geen foto's maken (de kapel is voor toeristen niet toegankelijk) en deed dat, mede uit respect, ook niet, op een paar na ten gevolge van een geniepige oncontroleerbare opwelling. God zal mij dit vergeven (na aankomst in Compostela).
Diep onder de indruk verlieten we de kathedraal en mengden onze terug onder de toeristen op het plein, waar we na het middagmaal nog eens echt de toerist gingen uithangen door met een treintje een rondrit te maken door deze, overigens geschiedkundig rijke stad. Zo kwamen we moeiteloos langs het uit de 9de eeuw daterende kasteel, het Arco de Santa Maria, het Hospital del Rey, Las Huelgas Reales en andere bezienswaardigheden, maar nog het meest genoten we van het kuieren door deze mooie stad. Wij denken dat Georges en Rozemie nooit voorbij Burgos geraken. Veel teveel te zien en veel te veel open deuren.
Ik heb net Lieve in bad een glas witte wijn gebracht en zit op bed met een zelfde exemplaar dit verslag te schrijven. We eten wat tapas met de rest van de fles (geen roomservice maar afhaaltapas).
Verdere plannen: nog naar de mercado om fruit (de volgende dagen zijn feestdagen - veel gesloten), skypen met de kleinkinderen en dodo. Morgen back to business.
donderdag 2 april 2015 ✔ 13: BURGOS naar HORNILLOS DEL CAMINO ✔ 20 km
🚩 Het weer:
Zon ! 7u30: +3° / 14u: +22°
👣 Het traject:
Burgos(860m) - Villalbilla de Burgos(830m) - Tardajos(820m) - Rabé de Calzadas(830m) - hoogvlakte(925m) - Hornillos del camino(820m)
✉ Dagverslag:
En of we goed geslapen hebben en uitgerust zijn! De batterijen zijn terug opgeladen.
Burgos was mooi, maar de camino wacht. Via de Puente de los Manatos over de Arlazón verlaten we de stad, die ons zo kon bekoren en trekken door het dal richting Tarjados. Deze vlakte wordt ontsierd door honderden electriciteitsmasten en wordt overspannen door een reuzachtig spinnenweb aan electriciteitsdraden. Bovendien legt men hier in ijltempo een grote infrastructuur aan wegen aan. Indien de Romeinen hier terug zouden keren zouden zij versteld staan van de rij zuilen die wij nu te aanschouwen krijgen. Die zuilen zullen evenwel niet verworden tot tempels maar tot steun van de bouwwerken voor keizer Otto (auto).
Opvallend vandaag is, dat er veel meer pelgrims zijn dan de vorige 12 dagen. Het aantal is simpelweg vertienvoudigd. Dit heeft alles te maken met de goede week voor Pasen, een vakantieweek in Spanje en Burgos als een vaak gekozen startetappe voor de camino.
Na een rustpauzes in Tarjados, waar we de zoveelste ooievaar op een kerktoren spotten, krijgen we opnieuw het betere Spaanse landschap op ons bord. Dit is, mede door het mooie weer een stuk camino om van te smullen (zie ook facebook). De weg kruipt vanaf het charmante Rabé de las Calzadas, langzaam, haast ongemerkt, maar gestaag naar het hoger gelegen plateau, waar hij wellustig kronkelend in de zon even pauzeert, om zich daarna in rotvaart steil het dal van Hornillos in te storten. Dat is de weg die ons de geschiedenis van Hornillos invoert, evenwel zonder ons daarin een rol van betekenis voor te behouden. In Hornillos wemelt het van de pelgrims en de gemeentelijke Albergue is ons iets te druk. We keren terug naar het begin van het dorp en vinden in Albergue El Alfa niet alleen een bijzonder vriendelijke en behulpzame gastvrouw maar ook een leuk aanbod: kamer van 10 met stapelbedden (bezit door ons en een ander koppel), gezamenlijk avondeten (19u30) en ontbijt 7u30) en dit alles voor 20 pp. (tip voor Georges en Rozemie als ze ooit uit Burgos weg geraken). We zitten er nu in de tuin dit verslag te maken met een flesje wijn (vin blanco 6). Onze gastvrouw is bezig de voorbereidingen te treffen voor het avondmaal. La vie en rose.
wistjedatje: Calzadas in de naam van een dorp verwijst naar het feit dat er (in de middeleeuwen) geplaveide wegen waren, wat wees op een zekere luxe en derhalve op welstand van de bewoners, waar ze dan ook fier op waren.
😪 Overnachting: EL ALFAR op de linkerkant bij het binnenkomen van Hornillos. bed 8 mogelijkheid om gemeenschappelijk avondmaal en ontbijt te verkrijgen. Alle services. Tuin met ligzetels.
vrijdag 3 april 2015 ✔ 14: HORNILLOS DEL CAMINO naar CASTROJERIZ ✔ 21 km
🚩 Het weer:
Mooi - 7u30: 5° / 12u: 21° / 18u: 16°
👣 Het traject:
Hornillos del Camino(820m) - Sambol(880m) - Hontanas(870m) - San Anton(800m) - Castrojeriz(808m)
✉ Dagverslag:
Gisterenavond heeft de hospita voor de pelgrims paella klaargemaakt. Met al die nationaliteiten aan tafel werd het een geanimeerde avond. De wijn vloeide en de verhalen borrelden spontaan op, zelfs politieke- en wereldproblemen vonden hier een eenvoudige oplossing. Op de foto (1361) in wijzerszin Chaime en zijn vrouw Conchi van Barcelona, dan Maud en Cirrian van Dublin, Denise en Mario, twee Maltezers wonend in Engeland, dan wij en tenslotte Simonne een duitse. Mooie avond. De nacht was er een evenwel om vlug te vergeten, het gesnurk was niet uit de lucht. Deze morgen namen we allen samen ontbijt en ging ieder op eigen tempo op weg (naar een volgende ontmoeting?). Het pad wringt zich, gedurende een drie kwart uur, in enkele flauwe bochten langzaam licht omhoog naar de rand van de vallei, waar het ons na een korte steile knik (venijn zit altijd in de staart) op de meseta aflevert. De meseta is zonder meer, zeker in dit weer, mooi. Het boomloze platte landschap, nu nog groen, maar beslist weldra dor, wordt doorsneden door de aan weerszijden met stenen wallen afgezoomde pelgrimsweg. Het is best aangenaam wandelen op de vlakte, die evenwel abrupt eindigt. Voor ons doemt uit het niets een steile afdaling op naar een dal waarin zich -het in volle restauratie zijnde- Hontanas situeert. We maken van de gelegenheid gebruik om de dorstigen in ons te laven en de spieren wat ontspanning te gunnen. Hontanas ligt in een dal dat langs een kant (het westen) open is. Het pad surft op de flanken van de noordelijk heuvel de opening naar Castrojeriz in. Het bewandelen van het pad is een verademing, we lopen achtereen, tussen ons een schaduwpelgrim en de stilte, die slechts af en toe wordt doorbroken door een zingende vogel. Af en toe een blik, een handkneepje, een vluchtige kus is wat ons verbindt op deze tocht ergens op een flank van een berg. Helaas, een paar kilometer voor Castrojeriz volgt de anticlimax. Het pad buigt de flank af en zet ons af aan een kaarsrechte asfaltweg, die slechts zal worden onderbroken door de ruïnes van het klooster San Anton (tamelijk rudimentaire pelgrimsherberg). Freewheelend zien we al van ver op de geïsoleerde heuvel boven Castrojeriz de ruïnes van de burcht van Sicherich, een baken in de wolkeloze helblauwe lucht. Bij de kapittelkerk van Santa Maria del Manzano betreden we het stadje, waar we vrij gemakkelijk een geschikte overnachtingsplaats vinden. Het stadje heeft culinair wel wat infrastructuur, waar we gretig gebruik van maken om wat kleine tapas en een cerveza te nuttigen. Vanavond plannen we een pelgrimsmenu te gaan eten en daarna zien we wel nog. Nu eerst dit verslag afmaken, douchen, apperatuur herladen en wat rusten; dit alles niet noodzakelijk in die volgorde.
😪 Overnachting:
Albergue de perigrinos CASA NOSTRA, calle real de oriente herberg met een zeer oud antiek interieur. Stapelbedden staan zeer ruim van elkaar en de verschillende kamertjes bieden veel privacy. salon, keuken, alle service, geen eten. Restaurants in de buurt. Top
Castrojeriz(808m) - Mostelares(910m) - Fuente del Ployo(800m) - Itero de la Vega(769m) - Otero Largo(857m) - Boadilla del Camino(780m) - Fromista(790m) - Poblacion de Campos(790m)
✉ Dagverslag:
Gisteravond zijn we van de eigenaar van de albergue te weten gekomen dat aan de kerk San Juan werd gewerkt door "hombres de Gentas" in opdracht van Karel V. Deze zouden hebben verbleven in de herberg, waar ze ook klussen in uitvoerden (oude eiken trap). Ten bewijze voerde hij een oud register aan met de handtekening van de keizer ter ondertekening van de verblijfskosten ("Yo el rei"). Deels door de ruimte en de privacy in de albergue en deels door de wetenschap dat we in een stukje Gentse geschiedenis slapen, hebben we een van onze beste nachten. We sliepen als roosjes.
In Castrojeriz geraken we om 8 u aan geen ontbijt zodat we genoodzaakt zijn zonder eten op pad te gaan (gelukkig hadden we gisterenavond een goeie pelgrimsmenu). Desondanks vatten we met volle goesting onze dagetappe aan, waarvan het begin niet van de poes is. Voor ons rijst immers als een muur de volgende meseta boven het dorp uit. De beklimming naar de rand van de hoogvlakte, die nauwelijks enkele honderd meter breed is, is steil (om het met een stokwoordje te zeggen): 12% en houdt ons een halfuur aan de praat. De afdaling die na de smalle hoogte volgt doet het nog beter 18% en is een marteling voor onze knieën. Het dal erna ligt wijds en lang voor ons uitgestrekt en het brede pad dat er slangenlings doorheen kronkelt is aangenaam begaanbaar en voert ons tussen akkers en grasland naar Itero de la Vega, het eerste dorp met eetmogelijkheden. Een eindje ervoor worden wij (en de andere pelgrims - er zijn er elke dag meer) opgewacht door een plaatselijke schoonheid die ons uitnodigt in haar restaurant, een uitnodiging die we niet kunnen weigeren. Ze raast ons even verder voorbij en staat ons nog iets later al druk in de weer op te wachten in haar eetgelegenheid (van doeltreffende marketing gesproken). Het spek met eieren laat zich smaken en maakt van ons meer dan ooit gedreven stappers. We malen de kilometers er met gemak door, ook al stijgen we haast onmerkbaar tot Otero Largo. De vergezichten zijn schitterend en het is aangenaam stappen. We nemen nog een duik naar Boadilla, waar we nog even verpozen en stappen dan langs het Canal de Castilla, een te gek irrigatiekanaal vermits het langs een kant ruim tien meter boven land en langs de andere kant haast gelijk met land loopt. We volgen het tot een groot oud sluisencomplex, net voor Fromista. Ook hier doet de ontspanner van het fototoestel weer overuren.
Fromista kan ons niet bekoren en dus belanden we een uurtje later, in het gezelschap van Davy, een jonge Nederlandse globetrotter uit Helmond (groetjes aan de buren in Deurne) in Poblacion de Campos. We hebben er 29 km opzitten.
Morgen is het Pasen, dus gaan we op hotel en zullen we ons beperken tot een veel kortere tocht.
Verdere planning : een zalig badje, eten en rusten.
😪 Overnachting:
Hotel Amanecer en Campos, Poblacion de Campos
63 voor 2pers kamer met badkamer, diner (menu peregrinos) en ontbijt.
zondag 5 april 2015 ✔ 16: POBLACION DE CAMPOS naar CALZADILLA DE LA CUEZA ✔ 33 km
🚩 Het weer:
's morgens zonnig maar koude wind 10° / namiddag zonnig en warm 20°
👣 Het traject:
Poblacion de Campos(790m) - Villovieco(790m) - Villarmentero de Campos(790m) - Villalcazar de Sirga(800m) - Carrion de los Condes(840m) - Calzadilla de la Cueza (870m)
✉ Dagverslag:
Gisterenavond hebben wel genoten van een goede maaltijd met twee medepelgrims, de zweedse Sonja en de duitse Mia. Het is bijzonder amusant om in verschillende talen te communiceren, elkaar te verbeteren en samen te zoeken naar dat ene nog ontbrekende woord. Mooie avond. Vermits we maar zinnens waren 16 km te stappen, beginnen we de dag ietwat loom, zoals de zon die zich door de wind alweer laat ringeloren. Wisten wij dat diezelfde zon ons op andere gedachten zou brengen. De tocht naar Carrion de los Condes, het geplande eindpunt, loopt over de oude StJacobsroute, waarnaast later een autoweg werd aangeleg , die gelukkig nog door de automobilisten moet worden ontdekt. Het grind-aardepad loopt kaarsrecht -rechter is strafbaar- door het biljartvlakke land. Pas in het zicht van Carrion stoten we op een paar rimpels in het gladgestreken land. In de dorpskern bespreken we de overnachtingsmogelijkheden bij een cerveza en enkele tapas. En daar is ons gezelschap van gisterenavond ook. Ze overhalen ons -of is het uitdagen- om door te gaan naar het volgende dorp, op zo'n17km. We happen toe, maar laten hen al vlug achter. Op het geluid van het gekrisp van onze schoenen in het grind drijven we ons tempo op naar eurodaxniveau. We doorkruisen één van Spanjes belangrijkste Cañada (cañada Leonesa Oriental) of veedrijversroutes. Het is een route die vroeger door veedrijvers werd gebruikt om het vee van het zuiden naar het noorden en terug te drijven en nu drijven ze ons er dwars doorheen. Het desolate en monotone landschap nodigt uit tot stilte, blik op oneindig en stappen. De zon die inmiddels de wind wandelen heeft gestuurd zorgt voor kleur en warmte en dat vergemakkelijkt het verteren van de vlakke kilometers. Haast onopgemerkt bereiken we Calzadilla. We zijn blij met onze prestatie (33km) en zijn al gedoucht wanneer onze jonge uitdaagsters de albergue binnenkomen. Ze zijn onder de indruk van opa en oma ...
En er zijn zo van die zekerheden onderweg: de ooievaars op de kerktorens, de "buen camino" aanmoedigingen van de bevolking, de tapas, de perigrinomenus en het 'linkse kant warm (zon) - rechtse kant (wind)' gevoel en dito verkleuring.
Zalig Pasen aan alle volgers en hun familie. De kaarsjes branden.
PS: Rozemie en Georges blij dat jullie opnieuw posten.
😪 Overnachting:
Albergue municipal de Calzadilla 5 pp. Alle voorzieningen. Prima restaurant op 200m. Netjes en vrij nieuwe installaties. Top.
Calzadilla de la Cueza(870m) - Ledigos(870m) - Terradillos de los Templarios (865m) - Moratinos (860m) - San Nicolas del Real Camino (845m) - Ermita Virgen del Puente (830m) - Sahagun (830m)
✉ Dagverslag:
Gisterenavond verbleven wel echt in een zeer goede albergue en bovendien hadden wel de meeval dat we aankwamen op het moment dat de kleinere kamer met 12 bedden bijna vol was en we in de grote kamer mochten (moesten dachten we). De kamer had liefst 24 bedden, maar we moesten ze slechts met 4 delen. Bijzonder rustige nacht na een gezellige peligrinomenu. De StJacobsroute van vandaag wordt ons voorgeschoteld als een soort oud en nieuw traject. Wij lopen op een grindpad (oud) naast een autoweg (nieuw), gelukkig zonder verkeer. Het landschap is sedert gisteren nog niet veranderd: plat, platter, platst. De route evenmin : recht, rechter, rechtst. De wind is strak en maakt dat de hartjesfoto van Annelies met de kleinkinderen wapperend zwaait naar de achteropkomende pelgrims. We lopen op een gesappig tempo in de wetenschap dat elke stap er een is dichter bij Santiago. Onderweg krijgen we het gezelschap van een wel zeer praatgrage, maar oh zo sympathieke amerikaan, Dominique uit Wisconsin. Hij wandelt de camino alleen, alhoewel we hem al altijd in gezelschap hebben gezien. Met z'n drieën gaat het nog vlotter. Net als wij vraagt hij zich ook af tot welk doel de autoweg naast de StJacobsroute werd aangelegd? De schaarse landbouwers die er met hun tractor gebruik van maken om hun versgeslepen eggen te botvieren op de met stenen overladen dorre akkers, kunnen, als enige gebruikers die we zien, zeker de investering niet verantwoorden (of toch?). Net voor we Sahagun dreigen binnen te komen, worden we nog even rondgeleid langs de Ermita Virgen del Puente, een Romaanse kapel uit de 12de eeuw. Het is een gewezen pelgrimsherberg, nu gerestaureerd doch ongebruikt en plompverloren gelegen in de middle of nowhere. De plaats is evenwel wondermooi en nodigt uit tot rust. We ontmoeten er Carlos een oude Spanjaard, verweerd door de wind en de zon. Hij is samen met zijn ezel Marina en zijn hond Sancho onderweg en rust hier uit. Hij vertelt ons dat hij heen en terug (!) van Artzeniega (Spaans Baskenland) naar Compostela trekt met de ezel. Hij slaapt in een tent of gewoon buiten onder een afdak. Hij biedt ons wijn aan in een wijnzak en wat kaas. De camino verveelt dus toch nooit. Ik heb onderweg mijn handige etappewijzer achtergelaten en zo zitten we met een probleem om te bepalen of we nog verder dan Sahagun kunnen gaan. Ook de ingewikkelde Engelstalige caminogids van Dominique en het onderling overleg bij meer dan één cerveza helpt ons geen stap verder. We besluiten met Dominique te gaan kijken in de Albergue municipal, die is gevestigd in een gerestaureerde kerk tegenover de bar waar we het etappeconclaaf hielden. Het is er kraaknet en vrij nieuw. De stapelbedden staan per vier in chambrettes. We beslissen te blijven. We zijn nu precies halfweg de camino francés.
Verdere planning: 1. De stad in op zoek naar een nieuwe etappegids, want nu hebben we geen enkel zicht meer op wat komt. 2. Een bankautomaat met ons paswoord verleiden tot het verstrekken van wat onontbeerlijke fondsen. 3. Chillen met peregrinos. 4. Een menu peregrinos gaan eten. 5. Hopelijk de dag van morgen plannen met een nieuwe etappewijzer. 6. Zzzz
😪 Overnachting: albergue municipal Sahagun vrij nieuwe accomodatie in een kerk, alle voorzieningen. 5 pp Top
dinsdag 7 april 2015 ✔ 18: SAHAGUN naar RELIEGOS ✔ 31,5 km
🚩 Het weer:
Zonnig en warm, flauwe wind / +24 °
👣 Het traject:
Sahagun(815m) - Calzada del Coto(825m) - via de calzada Romano - Reliegos(820m
✉ Dagverslag:
We zijn gisteren niet alleen aan een pelgrimmenu, geld en een caminogids geraakt maar hebben bovendien in Sahagun een interessant stadje ontdekt met heel wat overblijfselen uit de donkere middeleeuwen en heel wat huizen met de voor deze streek zo typerende gevels bezet met in de zon gedroogd leem. Op de koop toe verkregen we in het Sanctuarium de la Vierge Peregrina het bewijs dat we de helft van de camino francés hebben gelopen (Carte de peregrina). Blij als kleine kinderen die een eitje van de paasklok hebben gevonden zijn we de nacht ingegaan, dromend van Santiago en de eeuwige roem.
We verlaten Sahagun via de Puente de Canto, een stenen brug over de Rio Cea. Het pad wordt geflankeerd door de autoweg en hoe verlaten die ook is, hij stoort ons mateloos. We hebben gisteren genoeg van dat gehad. We beslissen dan maar, om na Calzada del Coto (na 4 km naast de steenweg te hebben gelopen) het langere traject langs de calzada Romana te wandelen. Het probleem is dat de calzada een stuk van 27,5 km is, zonder enig huis, laat staan een bar, ook geen overnachtingsplaats, wat de afstand van de etappe naar 31,5 km opdrijft. Maar Sonja en Mia doen het, dus wij gaan er ook voor.
En we hebben goed gekozen. De calzada of Via Trajana was in de Middeleeuwen een koninklijke baan en ze is nu verlaten en eenzaam, dat wel, maar van een pracht die haar gelijke op deze camino nog niet heeft gevonden.
Het grind bikkelt onder onze voeten het stof in wolkjes achter ons over de weg, waarin grote keien verspreid liggen, als atols in een terracotta zee. Ze steken venijnig hun scherpe kanten naar boven in een poging de droom van argeloze pelgrims om Santiago te bereiken, stuk te slaan. Maar wij weten ze te ontwijken. Ons geschoffel in de kanten van de weg, waar de wilde tijm welig tiert, vult de lucht met die verrukkelijke bijzondere mediterrane geur, die nu en dan wordt verdrongen door de zoete geur van -ons onbekende- witte bloemetjes. De weidse vergezichten worden slechts sporadisch onderbroken door bosjes met -met zilvermos overwoekerde- dorre bomen. De met wintergras begroeide groene akkers steken schril af in het dorre land en worden constant besproeid middels een uitgebreid systeem van smalle irrigatiekanalen met sluizen, pompen en sproeimachines. De mens in gevecht met de natuur.
Hoe dichter we Reliegos naderen, hoe dichter ook het met sneeuw bedekte gebergte dichterbij schuift en de vlakte als in een wurggreep dreigt te omsluiten. Er staat ons binnenkort blijkbaar weer klimwerk te wachten.
Moe bereiken we Reliegos, waar nogal wat -enkel verraden door hun uit de heuveltjes opstekende schoorstenen- ondergrondse woningen zijn overgebleven en opnieuw in gebruik zijn genomen. Onze overnachtingsplaats is evenwel in een gewoon gebouw, een gewone confortabele albergue. We slapen met 6 (waaronder toevallig Sonja en Mia) op een kamer van 6 (3 stapelbedden).
We maken ons klaar om met Sonja en Mia te gaan eten in een wel heel bijzonder café (de Elvisbar). De muren zijn er bezet met honderden aantekeningen, namen en data van doortocht van pelgrims. Wij voegen onze namen en de datum toe aan één van de muren.
😪 Overnachting:
Albergue de peregrinos LA PARADE
7 pp (kamer van 3 stapelbedden)
alle voorzieningen + restaurant met menu peregrino
woensdag 8 april 2015 ✔ 19: RELIEGOS naar LEON ✔ 26km
🚩 Het weer:
Zonnig, afnemende wind, 20°
👣 Het traject:
Reliegos(820m) - Mansilla de las Mulas(800m) - Villamores de Mansilla(800m) - Puente Villarente(800m) - Arcahueja(840m) - Alto del Portillo(840m) - Léon(840m)
✉ Dagverslag:
Gisterenavond hebben we een gezellige avond beleefd in bar El Torres bij "de Elvis van de camino", een echt bruin cafeetje dat je moet gezien hebben als je in Reliegos bent geweest. Alhoewel de bar en zijn te gekke patron geen te frisse indruk gaven, was het eten (aanrader is de vis) toch lekker en verzorgd. Ivan beleefde met vier vrouwen en een paar flessen witte wijn een gezellige avond, de vrouwen hopelijk ook.
Deze morgen een anticlimax. Toen we probeerden het verslag van gisteren te posten, stelden we vast dat de mini SDcard niet meer in het fototoestel zat. Met verenigde kracht werd de ganse kamer ondersteboven gehaald en elk hoekje onderworpen aan een grondig onderzoek, evenwel zonder resultaat. We trommelden zelfs de patron van de Elvisbar van zijn matras (in zijn bar). Nada. Alle foto's dus verloren, op uitzondering van de foto's op de blog en facebook uiteraard. Maar van de tocht van gisteren langs de calzada romana dus totaal niets meer, gezien we nog niet hadden kunnen publiceren (foto's moesten nog worden opgeladen) en dat bedroeft ons zeer. We kunnen alleen hopen dat Rozemie en Georges ook de Romana doen en de foto's met ons delen. Ook vandaag kunnen geen foto's worden opgeladen, vermits de kaart waarmee we nu fotograferen een gewone SD is die niet in de tablet past, maar we hebben tenminste fotos, voor zover Ivan dat kaartje niet verliest. Vandaag komen we aan in Léon, dus morgen gaan we op zoek naar nieuwe mini SDCards (meerdere).
We liepen er zodoende wat bedrukt bij en bovendien was het traject van vandaag ook al niet om vrolijk van te worden, maar relativeren is iets wat op de camino wordt aangeleerd. De autowegen blijven de StJacobsroute immers schaduwen als een dedectieve een overspelige echtgenoot en bovendien worden ze drukker, hoe dichter bij Léon hoe drukker. Het stoffige pad gaat onder en over, langs en effe weg maar snel terug van de autowegen. Toch hebben ze enorm veel inspanningen gedaan om de pelgrims veilig door het voorstedelijk gebied te loodsen: afsluitingen, afzonderlijke bruggen, passerellen... Maar we stappen nu eenmaal naar een grote stad en daar is verkeer inherent aan.
Onderweg pauzeren we regelmatig, want de zon lijkt het vandaag definitief van de wind te winnen, met het gevolg dat laag na laag kledij de rugzak komt te verzwaren. We nemen de tijd om in Arcahueja rond 14u een menu peregrino te eten (goed, alleen er was enkel rode wijn) want het dreigt laat te worden vanavond. Achteraf gezien valt het mee, rond 6 uur 's avonds komen we aan in het hotel dat we vooraf boekten voor 2 nachten vanaf morgenavond. We zijn te vroeg, maar we kunnen een nacht bijnemen. Dat betekent twee volle dagen rust in León, waaronder onze huwelijksverjaardag.
We houden het rustig vanavond en morgen regelen we wat praktische zaken (was, mini SD card, ...). Genoeg Blabla hé Dirk, nu ...
En aan alle volgers bedankt voor al jullie reacties, ze stuwen, nou ja laat ons zeggen duwen (wij doen ook nog wat), ons vooruit. Groeten.
Doordat we een dag vroeger in León zijn aangekomen, kunnen we een dagje extra besteden aan de viering van onze huwelijksverjaardag. Het verblijf in het hotel kon voor een prikje (naar Belgische normen) met een dag meer worden vervroegd, zodat we zorgeloos de stad in kunnen.
Het ontbijt is uitgebreid zoals van een viersterrenhotel mag worden verwacht en we voelen ons geen arme pelgrims, maar eerder vorst en vorstin op weg naar een volledige aflaat. We geven knecht Google de opdracht in het wereldwijde web een wassalon te zoeken en dat blijkt een koud kunstje te zijn. Rond de noen heeft hofdame Wasmagina alles gewassen en gedroogd en zijn we klaar voor een eerste rondje León. Het weer is niet zo best (geen zon, grijs, 14°), maar dat is slechts een onbeduidende bijkomstigheid op de camino.
León is een moderne grote stad met veel oog voor ruimte, die bovendien een op wandelmaat kleine oude historische kern in zich draagt. De kathedraal is buitengewoon bijzonder, maar dat niet alleen maakt León een interessante bestemming voor een citytrip (eventueel in combinatie met Burgos of Santander), ook de talloze bezienswaardigheden en de leuke wijnbars (!gratis tapas bij de wijn!) om te verpozen dragen bij dat León (what's in a name) ons meer dan bevalt.
Inmiddels is de zon onze afspraak vergeten en krijgen we een Belgisch druilregentje dat ons met zachte dwang naar ons hotel drijft, waar de wijn reeds gekoeld staat.
Tot morgen.
Ps: nieuwe mini SDCards aangeschaft voor geen geld. We waren niet van plan foto's te plaatsen van onze rustdagen, maar om de card in te zegenen, als bijlagen wat beelden uit León.
Het is vandaag onze huwelijksverjaardag en dat valt bij toeval op onze rustdag en dan nog wel in Léon.
Het weer laat het afweten: Max 13° en lichte regen verwacht.
Toch gaan we van deze rustdag proberen te genieten. Heerlijk met ons tweetjes zonder gerommel, gesnurk, gewriemel, geschuifel en geprot van medepelgrims. We kunnen bovendien onze bagage eventjes met gerust gemoed achterlaten en ronddwalen. Een betere maaltijd zal natuurlijk niet ontbreken.
Geen foto's vandaag, we nemen de dag voor ons alleen.
😈 De camino is ook leren nee zeggen en durven -zonder schuldgevoel- je eigen ding doen.
zaterdag 11 april 2015 ✔ 20: LEON naar VILLAR DE MOZARIFE ✔ 21,5 km
🚩 Het weer:
Zonnig, af en toe licht bewolkt, weinig wind / 17°
👣 Het traject:
Léon (840m) - Trobajo del Camino (830m) - La Virgen del Camino (900m) - Fresno del Camino (880m) - Oncina de la Valdoncina (880m) Chozas de Abajo (880m) - Villar de Mozarife (879m)
✉ Dagverslag:
Vertrekken aan een kathedraal, 't heeft iets theatraals, maar het past perfect in de geest van de camino: relatieve grootheid.
Het verlaten van een stad als León doe je niet op één twee drie, maar gelukkig is de ochtendzon al vroeg op de afspraak. Ze streept met langgerekte schaduwen de gebouwen af op de trottoirs langs de brede lanen, die ons de stad uitleiden. Na het centrum, de rand en de voorsteden, moet ook nog een industrieterrein worden doortrokken, maar eerst vragen we om zegening in een kapelletje in Trobajo del Camino (foto's 2034).
Het kost ons 7 kilometer vooraleer we in "La Virgen del Camino", een aangrenzend dorp, de laatste plaveien inruilen voor een stoffig pelgrimspad. We hebben het een tijdje gemist het vertrouwde gekrisp onder onze voeten, maar het is er helemaal terug. We kozen immers voor het alternatieve traject via Villar de Mozarife in plaats van voor de kortere oude pelgrimsweg langs Villadangos del Páramo, die volledig langs de N120 loopt, wat ons te druk is.
Dit alternatief is alweer een schot in de roos. De aankondiging "route nature" is niet gelogen of overdreven. De naam verwoordt precies voor wat het staat. En rustig! Het moet gezegd dat de genootschappen die instaan voor het onderhoud van de weg regelmatig op zoek gaan naar mogelijkheden om aan het juk van keizer Otto te ontsnappen en het kader te creëren waarin de camino moet worden beleefd: rust, eenzaamheid, oneindigheid.
De weg loopt door de velden en kan de vergelijking met de Calzada Romana naar Reliegos (zie verslag 7 april) best doorstaan, al zijn er natuurlijk verschillen en was de Romana veel natuurlijker en ongerepter. Maar deze keer zijn er foto's!
En waar zijn al de anderen? Die andere pelgrims zijn inderdaad, na de twee dagen rust in León, allemaal anderen. 't Wordt dus weer kennismaken met het arsenaal aan vragen dat daartoe als vaste tool bij een pelgrim hoort -"vanwaar ben je? tot waar ga je? hoe noem je?" enz- en dat in naargelang de nationaliteit, in begrijpbare of onbegrijpbaar taal. Een Hongaar uit Budapest met een polo waarop een fotoafdruk van zijn vrouw en twee dochters, twee niet praatgrage Fransen, een jonge Duitser uit Hamburger, een Duitse vrouw met veel te zware rugzak en een Oostenrijkse weetal, zijn stappers die we vandaag meerdere keren zijn tegengekomen en waarvan we vermoeden dat ze de volgende dagen nog geregeld ons pad zullen -niet kruisen- maar meevolgen.
In Villar nemen we onze intrek in albergue Tio Pepe. We krijgen er kamer 3 toegewezen en dat is een klein kamertje met een stapelbed en een stoel (foto 2094 ). Goed voor ons.
Wistjenietje: de ondergrondse huizen (foto 2037), die we eerder ook al zagen en waarvan we dachten dat ze werden bewoond, in feite "casa bodega" of wijnkelders zijn.
zondag 12 april 2015 ✔ 21: VILLAR DE MOZARIFE naar SANTIBAÃEZ DE VALDEIGLESIAS ✔ 22 km
🚩 Het weer:
Zonnig, weinig wind, licht bewolkt / 19°
👣 Het traject:
Villar de Mozarife (879m) - Villavante (845m) - Hospital de Orbigo (824m) - Villares de Orbigo (834m) - Santibañez de Valdeiglesias (850m)
✉ Dagverslag:
06:05 - Ik ontwaak in een smal bed op een voor mij ongebruikelijke hoogte en ontwaar de contouren van een veel te kleine kamer, met boven een oude houten deur het gedempte licht van noodverlichting. Op de gang hoor ik gefluister en het geritsel van kledij dat zich vermengt met het scherpe gekrijs van scharnieren, het langerekte schuren van deuren over de krakende plankenvloeren en het gekreun van de uitgeleefde houten trap. Een zondag op de camino, die smeekt om te beginnen ! We negeren de oproep en blijven nog wat liggen in stand-by, dromend van ...
Pipi, kaka, ochtendhygiëne, desayunos of ontbijt op zijn Spaans (vers fruitsap, koffie en toast met jam), rugzakken klaar, voetverzorging (voeten invetten), de schoenen aan en de hort -in dit geval de camino- op. (08:00).
Bij het verlaten van Villar staan we voor een kaarsrechte asfaltweg, die dwars door braakliggende of pas gerooide velden de blauwe lucht doorklieft. Geen verkeer, maar waarom dan een verharde weg? We hebben zo ons eigen infrastructuurplan klaar, maar helaas geen gehoor. Na een vijftal km eindelijk een paar bochten en eureka terug een terracottaweg, niet dat dat veel verandert aan de omgeving, we blijven op onze honger zitten. Maar gelukkig verandert dat in Hospital de Órbigo. Schitterend dorp en het begin van een heuvelachtig gebied, de wachtkamer van een opdoemend gebergte. De goesting is er opnieuw, we zijn terug op de -voor ons althans- echte camino.
In Villares de Orbigo ontdekken we toevallig een albergue gerund door een koppel uit West-Vlaanderen. Zeer mooie, gezellige en propere albergue. Een aanrader. Wij hebben evenwel gepland om een aantal km verder te gaan en wijzigen onze plannen niet. Na dit dorpje kunnen we eindelijk opnieuw hellingen beklimmen en de eerste van hopelijk nog vele, smaakt naar meer.
In Santibañez ontmoeten we twee jonge Belgische meisjes, Sarah en Nele, die een stuk van de camino doen. Tof eens in je eigen moedertaal te kunnen babbelen, vooral wanneer het onderhoudend en gezellig is en blijkt dat de wereld slechts een bierviltje groot is. Ik zet er mijn cerveza op.
De albergue bevalt ons, dus wij blijven. Het terras is zonnig, wij genieten. Stilaan druppelen meer en meer pelgrims binnen. De kamer van tien (vijf stapelbedden ) loopt vol. Hopelijk geen snurkers.
In de bar staat de tv aan : Paris-Roubaix ! We volgen de ultimo kilometros (de camino is meertalig). Tot morgen.
Wistjemischientje : ooievaars zijn misschien doof want ze reageren niet op klokgelui.
😪 Overnachting:
Albergue Camino Francés, C/Real 68.
7 - alle faciliteiten - restaurant met pelgrimsmenu
maandag 13 april 2015 ✔ 22: SANTIBAÃEZ DE VALDEIGLESIAS naar EL GANSO ✔ 26 km
🚩 Het weer:
Zonnig / 21°
👣 Het traject:
Santibañez de Valdeiglesias (850m) - Crucero de San Toribio (920m) - San Justo de la Vega (853m) - Astorga (899m) - Murias de Richivaldo (885m) - Santa Catalina de somoza (980m) - El Ganso (1010m)
✉ Dagverslag:
Alle pelgrims zijn het erover eens dat de camino ons de laatste dagen niet heeft verwend wat de te volgen route betreft, zij het met uitzondering van de calzada Romano. Teveel verharde weg, teveel langs de autowegen, te weinig natuur. We zijn wel allen tevreden over de Albergue Camino Francés in Valdeiglesias, die -unaniem- zonder meer tot een van de betere wordt uitgeroepen (tot nu toe).
Maar gelukkig wist Bredero reeds dat het vandaag vanaf de eerste meters reeds kon verkeren. We worden van uit het dorp recht de terracotte landwegen opgestuurd die rollend over de heuvels dollen met de wilde lavendel en de witte brem. De heuveltjes rijgen zich aaneen als een rits molshopen door een net kortgereden grasveld. Het voelt direct opnieuw goed aan en we vergapen ons aan de weelderige flora en fauna.
En dan is er, zomaar uit het niets de "garden of paradise", een droomwereld in opbouw, geschapen en in stand gehouden door een jonge idealist. Hij leeft reeds 7 jaar op deze nihilistische plek, alleen met zijn hond, onder de beschutting van een zeil onder de blote hemel. Hij biedt drank en eten aan tegen "donativo", terwijl hij verder werkt aan zijn droomwereld. Dit is het summum van levenskunst en steevast voor de pelgrims gespreksonderwerp voor de volgende dagen.
Het blijft genieten van de natuur tot Astorga, een provinciestad met heel wat inhoud. Het paradepaardje van de stad, de kathedraal is evenwel gesloten, zodat we ons noodgedwongen moeten tevreden stellen met het bewonderen van de indrukwekkende voorgevel. Impressionante barok.
Zoals steeds neemt de doorsteek van de stad wat tijd en moet dat over straten en autowegen tot over de ring rond de stad, vanwaar de rust en de schoonheid van het platteland ongeduldig op ons ligt te wachten.
En wat een schoonheid. Het voorgebergte van de Montes de León wordt doorlopen over een grindpad, dat nauwelijks voelbaar naar een hoogte van meer dan 1000m klimt, terwijl voor ons de Montes wacht in al zijn grootsheid. Het pad is recht en lang en de pelgrims zijn van verre te zien, ze lopen alleen, soms slechts een tiental meter van elkaar. De camino is afstand houden en toch dicht genoeg lopen om niet alleen te zijn.
Een wistjemisschiennognietje : Astorga is, zoals Poperinge, omringd door hopvelden voor de Cerveza nacional.
Een gemeentatochnietje : We zijn Marc uit Galmaarden tegengekomen -letterlijk want hij kwam van de andere kant. Niets bijzonders ware het niet dat de brave man - brave in de zin van moedig- bezig is om van Compostela naar Rome -je leest het goed Rome, dat stadje in Italië- te wandelen. Te volgen op het wereldwijde web (www.marcgaatnaarrome.be).
dinsdag 14 april 2015 ✔ 23: EL GANSO naar EL ACEBO ✔ 24 km
🚩 Het weer:
Droog, af en toe zon, helder / 17°
👣 Het traject:
El Ganso (1010m) - Rabanal del Camino (1162m) - Foncebadon (1420m) - Cruz de Ferro (1530m) - Manjarin (1450m) - Collado de las Antenas(1535m) - El Acebo(1150m)
✉ Dagverslag:
Gisteren: El Ganso bleek -in tegenstelling tot de vermelding in onze gids- slechts één albergue open en één restaurant gesloten te hebben. We hebben dus gisteravond ons potje zelf moeten koken in de keuken van de inmiddels volgelopen albergue. Met een tiental in een kleine keuken en aan een lange tafel met een waaier van zelf in elkaar geflanste gerechten verbonden door één gemeenschappelijke factor: wijn. Gezellige boel in de keuken van babel.
De nacht verliep rustig -geen snurkers- ook al deelden we de zolder met 14 (7 stapelbedden).
Deze morgen passen we voor het aangeboden ontbijt (koekjes) en beperken ons tot koffie vooraleer de ochtend in te stappen voor een -denken en hopen we- mooie dag.
En of het een mooie dag wordt! Ondanks het feit dat de zon haar medewerking danig beperkt houdt, stappen we al van bij het begin in een fantastisch kader over geërodeerde paden waartussen de mossen hun sporen hebben verdiend en waarlangs brem, lavendel en heidekruid een kleurenpracht ten toon spreiden waar je allen stil van wordt. Die stilte komt de vogels, krekels en anderen -die hun bestaan deels danken aan het maken van melodieuze geluiden- goed van pas om ons te begeleiden op onze doortocht van de Montes de León. De eerste stem wordt vertolkt door een pracht van een zangvogel, de Provençaalse grasmus.
Dit is met stip de mooiste tocht tot nu toe en het ontbreekt de Nederlandse taal zonder meer aan voldoende woorden om alles te beschrijven zoals we het zien, voelen, horen en ruiken. We beperken ons dus tot verwijzing naar de fotos, liever dan te vervallen in burleske superlatieven of melige metaforen.
Aan het Cruz de Ferro laten we -zoals de duizenden voor ons- een steen achter die we al de ganse tocht (in ons geval van in Gent) meedragen en die de last en de zorgen symboliseert die we hier achterlaten. We leggen hier ook de steen van Joost als eerbetoon aan een groot wandelaar en mens.
Bij het kruis ontmoeten we opnieuw Nele en Sarah, die een poging onderneemt haar drinkbus kwijt te spelen. We zullen ze verder gedurende de afdaling naar Acebo geregeld tegenkomen; een afdaling die de knieën danig martelt maar ook zorgt voor een band tussen Sarah en Lieve die moeilijk te verbreken zal zijn.
In Acebo nemen we -op het terras van La Casa del Pelegrino aan het begin van het dorp- na een overigens uitstekende maaltijd, afscheid van de vrolijke vlaamse chicas, die inmiddels de harten van alle aanwezigen STORMEnderhand innamen en nog een opkikkertje nodig hebben vooraleer verder te trekken. Veel succes in jullie verdere leven dames en blijf ons volgen.
We trekken in in de Albergue (Casa del Pelegrino) die behoort tot dezelfde eigenaar, maar gelegen is net buiten het dorp. De albergue is nieuw en chic, ook al bedraagt de prijs slechts 10 . Mede daardoor en door het overaanbod aan albergues in Acebo is de albergue niet gekend, wat voor ons mooi meegenomen is. We hebben dan ook het geluk slechts met 3 -wij en een Australische bicigrina- op een kamer van 8 te liggen. De kamer heeft bovendien een balkon met zicht op de Montes. Schitterend. (Georges en Rozemie: dit is topklasse - complex met de vlaggen net buiten Acebo).
😪 Overnachting:
Albergue Casa del Peregrinos net buiten bij het verlaten van het dorp.
Doordat we een dag vroeger in León zijn aangekomen, kunnen we een dagje extra besteden aan de viering van onze huwelijksverjaardag. Het verblijf in het hotel kon voor een prikje (naar Belgische normen) met een dag meer worden vervroegd, zodat we zorgeloos de stad in kunnen.
