Achter ons huis in de Korte Dijkstraat in Sint Gillis bij Dendermonde was alles nog kale landbouwgrond. Een kleine kronkelende kasseiweg, om de boeren  tot aan hun land te laten geraken, voerde tot aan de Wolvestraat in Baasrode.

Bij de eerste kronkel lag een soort heuveltje, gevormd door een stortplaats van allerlei afval. Gasboetes bestonden toen niet.

Mij vader had het vlug ingenomen. Samen met mijn oudere broer en ikzelf werd met hard gezwoeg opgeruimd om er een plaatsje van te maken om aardappelen te planten en dat in de hoop dat ze niet zouden gestolen worden, want het lag toch een paar honderd meter achter ons.

Maar groot was onze verbazing toen we er een volledig skelet van een paard uitgroeven. Waar we ermee gebleven zijn kan ik me niet herinneren. Misschien gebruikt als brandstof. 

En pattatten dat dit stukje grond van hoogstens vijftien meter op drie heeft opgebracht!

Bijna alle exemplaren waren twintig centimeter lang en acht centimeters breed en gestolen zijn ze nooit. Zat het paard er voor iets tussen?  

Men leed honger. Alles was gerantsoeneerd en plots was daar een wonderbare visvangst op de Noordzee. Tonnen panharing werden gevangen en aangevoerd.

Al van in het donker schuifelden honderden vrouwen en kinderen, met emmertjes naar de visboer, om maar niet te laat te zijn.

Panharing, om te braden, te pekelen. Het duurde weken. En de panharing heeft ons die winter in leven gehouden.

Raar vind ik het dat er, naast korte verwijzingen, zo weinig over te lezen valt op internet. We mogen het beestje, 30 a 40 cm groot, dankbaar zijn.

Zoals wellicht in elk huwelijk wordt niet dag en nacht geflikflooid en vallen er nooit harde woorden. 

Financiëele problemen, opgroeiende kinderen, kleine ongevallen, gewoon een slecht humeur laten je soms dingen zeggen of doen waar je misschien even later spijt van krijgt, maar je bent te koppig en te trots om het toe te geven.

Daar loopt het in vele relaties fout. Als het ware liefde is dan voel je zelf de pijn en maak je het goed, zelfs zonder woorden. Er wordt gewoon niet meer over gesproken.

Alleen dan blijft men levenslang bij elkaar. Maar ook dan voelt het toch aan als een verraad als de partner overlijd.  

Bijna alle kinderen lopen rond met een metalen pul of drinkbus met een zelf gebrouwen drankje van zwarte drop, begijnenbaard genaamd. Die er geen heeft loopt te schooien met de smeekbede "va wie krijk ewa?". Vind men gehoor dan wordt met beide handen een kommetje gevormd waarin dan een beetje van het kostelijke vocht wordt gegoten.

Een deel van de koer is overkapt met een schuin dak, rustend op vier bruin-rood ijzeren palen, zo een twaalftal centimeters dik.

Het gaat er niet altijd zacht aan toe met meer dan vijftig kinderen en af en toe valt er iemand een buil. De enige remedie is met het hoofd tegen een van de koele palen gaan staan.

Wat doen we in de klas? Matjes vlechten met reepjes gekleurd papier. Plukken, dat is kleine stukjes textiel uitrafelen tot fijne draadjes.

Bidden, zingen, kleuren, slapen. En als de "troskesbezen", dat zijn    (wordt vervolgd)