Zoals ik vorige week geschreven had, zou ik een hoofdstuk in mijn leven afsluiten. Ik hoopte dat ik dit zou kunnen na mijn bezoek bij de dokter maar hij dacht er immers anders over. Hij wou niet te vlug vooruit lopen. Ik was immers nog een vogel voor de kat. Ontgoocheld maar ook stiekem een beetje blij dat ik nog een doktersbriefje kreeg voor een maand. Ik besefte iedere dag meer en meer dat ik wel de goeie kant opging maar dat ik er zeker nog niet was. Ik moet terug in een dagelijks ritme komen die zich continue voorzet. Op dit ogenblik lukt dit nog niet. Dat bleek ook na het gesprek met de psycholoog gisteren. Ze ziet het allemaal goed komen maar toch zit ik van binnen nog met grote angst. Zou ik terug optimaal kunnen functioneren in een nieuwe job? Zou ik mijn grenzen aanvoelen en af en toe durven nee zeggen. Dit zijn allemaal vragen waar ik nu meteen geen antwoord op kan vinden of krijg. Maar is stel me vooral de vraag in verband met mijn toekomst. Welke job past er bij mij? Waar ben ik goed in en wat doe ik graag. Door mijn burn-out is mijn zelfzekerheid er niet op vooruit gegaan. Ik begin aan alles en nog wat te twijfelen. Morgen ga ik eens mijn oor te luisteren leggen bij de werkwinkel. Ik hoop na het gesprek al wat meer duidelijkheid te hebben over wat kan en niet kan. En dat ik zo al enkele denkpistes kan verlaten. Want ook al dat nadenken, vergt super veel energie van mij. Ook zit ik nog met iets anders in mijn maag. Van mijn huidige werkgever hoor ik niets meer en dat vind ik heel verdacht. In al de tijd dat ik thuis ben heb ik nog niemand van mijn collega's gehoord. Wel heb ik zelf op het internet gevonden dat ook onze boekhouder het bedrijf heeft verlaten. Zo zie je maar wat je betekent na 13 jaar dienst.
