Vandaag, mijn derde afspraak bij de psycholoog
gehad.Ik dacht dat ze niet zo tevreden
zijn met mijn vooruitgang.Ik vond van
mezelf dat ik nog nergens stond na een maand.Maar blijkbaar vond ze het niet abnormaal.Ik zat nog in de fase dat ik moest
recupereren van de vermoeidheid. 1 ding was duidelijk, mijn huidige werkgever is
nog niet verbannen uit mijn leven en daarom beleef ik de vooruitgang ook niet
positief.Misschien wordt het tijd om
aan ontslag te denken.
Vanaf nu moet ik een dag planning opmaken en me er ook aan houden.
Wat mijn toekomst betreft, daar was ze zeker van dat het in orde komt.Nu moet ik veel nadenken over welke job ik in
de toekomst wil uitvoeren.Wordt het
dezelfde job maar bij een andere werkgever of ga ik voor iets totaal
anders.Misschien een opleiding
volgen?Al de voor- en nadelen moet ik
één voor één noteren.Dus ik weet de
komende weken wat gedaan.Ga ook nog
eens langs bij de werkwinkel voor verdere informatie maar dat zal pas voor
ergens volgende week zijn.Deze week ga
ik daar niet meer over nadenken en laat ik mijn hersenen wat rusten.
We waren een maand verder en er was nog niks
veranderd.Ik stond nog nergens, laat
staan dat ik een idee had hoe ik het zou oplossen.Sommige mensen raadden me aan om zeker mijn
tijd te nemen om te klik te maken.Maar
wat is die klik en waar ga ik die vinden?
Iedereen zei dat ik moest
tot rust komen en dingen doen die ik graag deed of waar ik energie uit
haalde.Ik besloot om eens naar de
solden te gaan kijken.Na 10 minuten in
de eerste winkel aanwezig te zijn, werkte het al sterk op mijn zenuwen en krijg
ik een raar gevoel.Ik zag allemaal
vrouwen, geen mannen te zien.Wat stond
ik daar te doen?Waarom ben ik niet aan
het werk?
Na de solden en de afwas was het wel geweest en kroop ik in de zetel om de
krant te lezen.Het uurtje lezen deed me
goed en ik had niet gepiekerd.
Zoals
voorheen gepland, vertrokken voor twee weken Kerstvakantie naar onze caravan in
de Hoge Venen.Ik vertrok met het doel
om daar alles te kunnen vergeten en terug te komen met een oplossing en nieuwe
ideeën.De eerste nachten sliep ik niet
al te goed, maar na enkele dagen verbeterde dit wel.Ik probeerde me woede aanvallen te beheersen
maar soms faalde ik nog even.Bijvoorbeeld toen ik in de frituur mijn bakje friet omgooide of toen ik
een nieuwe gasfles moest aansluiten.Ik
had dit echt niet onder controle.
De tweede week van de vakantie verliep al niet meer zo relaxt als de
eerste.Althans hadden we leuk gezelschap
op de camping.Ik begon constant te
denken dat de vakantie al bijna te einde was en dat ik moest terug keren naar
het probleem.Ik had constant enge
dromen over mijn huidige werkgever.De
laatste nachten was ik terug om 4u30 wakker en kon ik niet meer slapen.Ik wist dat ik nog niet terug hoefde werken maar
toch had ik hetzelfde gevoel.
Na het lezen van verschillende artikels, leek het geen
slecht idee om een psycholoog te raadplegen.Ik nam contact op met de eerstelijnspsycholoog.Na het bekomen van een afspraak, vroeg ik me
af of dat wel een goed idee was.Wat
zouden de mensen zeggen als ze hoorden of zagen dat ik een psycholoog
bezocht.Ik zag mijn buren nu al met een
vragende blik kijken.Waarom gaat hij
niet werken.Tot nu toe heeft er me nog
niemand aangesproken.Maar wat zeg ik
hierop?
Het introductiegesprek bij
de psycholoog viel dan uiteindelijk wel goed mee.Ik moest vooral veel vertellen en de
psycholoog maakte constant notities.Af
en toe onderbrak ze me om een directe vraag te stellen.Ik werd al vanaf het begin met mijn neus op
de feiten gedrukt.Op het einde van het
gesprek liet ze me weten dat mijn probleem niet kan opgelost worden zolang ik
bij mijn huidige werkgever blijf.Ze zou
me helpen om hier en daar wat aan mezelf te veranderen en werd er een tweede
afspraak gemaakt.
Tijdens mijn tweede gesprek werd me gevraagd om mijn dag terug opnieuw in te
plannen.Want tot op heden had ik slecht
1 activiteit en dat was mijn job.Het
evenwicht tussen job en gezin moet terug evenredig worden maar daar zal er nog
wat werk aan zijn.
Eind november stortte ik in.Help, alles rond mij is weg.Doodmoe en uitgeput bleef ik achter.
Op aandringen van mijn vrouw nam ik contact op met de huisdokter.
Terug kreeg ik te horen dat mijn lichaam volledig uitgeput was en dat ik moest
tot rust komen.Hij raadde me aan om
vooral dingen te doen die ik graag deed en die ik al veel te lang had
uitgesteld.Ik was verzeild geraakt in
een burn-out.Op dat ogenblik had ik
zoiets van hij kan zeggen wat hij wil maar mij overkomt dit niet.
Toen de dokter me een
briefje voorschreef voor een maand, begon ik fel te zweten.Een maand mijn collegas in de steek laten,
dat kan ik toch niet.Ik heb gefaald.
De eerste weken zocht ik van alles over burn-out op.Alle sites, forums en blogs liet ik
passeren.Overal las ik wel zaken waarin
ik me herkende maar de meeste elementen kwamen bij mij niet voor.Had ik wel een burn-out en was het wel nodig
om een maand thuis te blijven?
Op een dag begin februari liep de wekker af en was het
tijd om op te staan.Mijn hersenen gaven
signalen om uit bed te stappen, alleen mijn lichaam wou niet mee.Ik voelde me doodmoe en stijf en al mijn
ledematen blokkeerden.Wat grieperig,
dacht ik en ik zocht de dokter op.Algauw kreeg ik van de dokter te horen dat het geen griep was maar dat
ik overspannen was.Hij stelde voor om
twee weken thuis te blijven en echt te rusten.
Na twee dagen ziekte kreeg ik al een mail van de werkgever waarin hij duidelijk
schreef dat ze in de miserie zaten door mijn afwezigheid.Hij hoopte (lees eiste) dat ik de maandag
terug op het werk verscheen.Hij ging me
uitnodigen om s middags iets buiten de firma te eten.
Na een discussie met mijn vrouw, besloot ik toch om de maandag terug aanwezig
te zijn.Enkele dagen rust hadden me
deugd gedaan en ik kon toch mijn collegas niet in de steek laten.
Bij mijn aankomst op de firma was er geen werkgever te bespeuren.Dus ik vloog meteen in het werk om de
achterstand wat in te halen.Kort na de
middag verscheen de zaakvoerder op kantoor en ik mocht meteen naar zijn kantoor
gaan.
Ik hoopte om nu eens echt mijn gedacht te kunnen zeggen en een goede babbel te
hebben.Maar dat was maar een
illusie.Ik kreeg meteen te horen dat
het niet kon dat iemand van 33 jaar uitgeput thuis zat.Al de problemen die ik opsomde (die alles
veroorzaakten) waren te wijten aan mij.Ik moest beter een planning maken en blablabla.Iedereen zou me helpen en ik moest aan de
alarmbel trekken als het niet meer ging.
De eerste week daarna verliep goed.Enkele taken werden me verlicht en ik werd niet constant gestoord in
mijn werk.De periode die hierop volgde
verliep met ups en downs.Maar na enkele
maanden waren het terug constant downs.Met het vakantieverlof in het vooruitzicht, sleurde ik me dagelijks
verder.Ik probeerde voor het verlof nog
te redden wat er te redden viel en liet mijn bureau dan ook ontploft achter.
De drie weken vakantie
deden me deugd en ik beleefde bepaalde momenten anders dan als ik die dagelijks
gewoon was.Lange liedjes duren niet
lang.De vakantie vloog voorbij en we
konden terug aan de slag.
De eerste dag na het verlof verliep heel vlot maar algauw keerde het tij.De werksituatie werd van de ene dag op de
andere slechter.Iedere dag verloor ik
al mijn energie aan zaken en problemen die ik eigenlijk niet alleen kon
oplossen.Ik had het idee dat niemand
het snapte en dat niemand er ook iets wou aan doen.
Het werk nam ik in mijn hoofd meer dan vroeger mee naar huis.Thuis kon niemand nog iets zeggen tegen mij
want ik zat constant met mijn gedachten op het werk.Het liefst van al wou ik me opsluiten of
weglopen.Weg van de dagelijkse shit.
Ik kon niets meer verdragen.Als mijn
kinderen iets lieten vallen dan was het groot alarm en vloog ik als een zot
uit.In het verkeer ergerde ik me aan
alles, ik had soms goesting om uit te stappen en te vragen wat eigenlijk het
probleem was van de chauffeur.
De goesting om iets leuks te doen was ook ver te zoeken.Van niets kon ik nog genieten.Alles vroeg zoveel energie en ik had er geen
meer.
Mijn huidige job had ik gezien.Vroeg me
af wat ik daar in godsnaam deed.Ik wou
vooruit maar het kon niet.Iedereen
begon aan mijn oren te zagen en zelfs mijn collegas kon ik niet meer
verdragen.Stilzwijgend voerde ik voor
zover ik kon mijn job uit.Op bepaalde
momenten wou ik daar alles smijten en weglopen.
Familie en kennissen keken me aan en zeiden dat ik er niet goed uitzag.Ik zag er ook niet uit en was doodmoe.Ik voelde me niet goed in mijn vel en de
persoon die iedereen dagelijks zag, was ik niet.Mijn gezin leed onder mijn manieren.Deze situatie was voor niemand binnen het
gezin haalbaar.Ik besefte op bepaalde
ogenblikken wel dat ik inderdaad niet goed bezig was maar dat zou ik veranderen
en alles zou goed komen.
Natuurlijk waren bovenvermelde elementen al langer aan de hand, maar pas nu
struikelde ik erover.Ik moest eraan
werken maar hoe?Alles rond mij zag ik
negatief.
Het
is nu 13 jaar dat ik werk voor dezelfde werkgever.Dag in, dag uit heb ik me voortdurend voor
100% ingezet.En dit zowel in mijn
functie als magazijnier als in de functie als logistiek verantwoordelijke.
In de loop der jaren heeft de firma twee maal verhuisd.Altijd ben ik mijn werkgever blijven
volgen.De laatste jaren reed ik iedere
dag 77 km heen en terug om op mijn werk te geraken.Fulltime job gepresteerd op vier dagen want
op vrijdag waren we thuis.In het begin
was dat allemaal top, iedere week een verlengd weekend.Algauw werd me duidelijk dat de vrijdag een
dag was om te herstellen van de voorgaande dagen.Na een tijd had ik al niet meer genoeg met de
vrijdag en had ik zelf een heel weekend nodig.
Het ging van kwaad naar erger.Op het
werk kon ik mijn job door talrijke factoren niet meer uitvoeren zoals ik dit
wou.Iedere dag stapelden de problemen
zich op en niets werd er concreet opgelost.De problemen werden gewoon verschoven.De werkgever had er geen oren naar en zei altijd dat er geen problemen
waren.Iedere dag kwam ik uitgeput thuis
aan omdat ik constant energie moest steken in zaken die eigenlijk niet tot mijn
job behoorden.
