Na mijn knap staaltje literatuur van enkele weken geleden kan het niet anders dat jullie staan te popelen om weer wat meer te lezen! Geen tijd dus voor een nutteloze inleiding, ik begin meteen weer met het echte werk.

Zoals het einde van mijn vorige blog al deed vermoeden ben ik die maandagavond gaan voetballen met de collega’s. Mijn verwachtingen waren uiteraard hooggespannen. Voetballen in het land van Messi en Maradona kan niets anders betekenen dan omringd zijn met baltovenaars en champagnevoetballers. Niets bleek minder waar,  dat Argentinië ook het land is van Mascherano en Veron was eerder zichtbaar (lees: voelbaar). Er was weliswaar een scheidsrechter maar ongeveer alles wat in Europa een fout zou zijn hoorde volgens hem gewoon bij het spel. “Doorspelen” en “niet klagen” zijn de favoriete woorden van de scheidsrechters hier. De beste quote dateert toch van de eerste match: “Het kan nooit duwfout zijn als je slechts met één arm duwt.” Los van de bedenkelijk lage kwaliteit van scheidsrechters was het toch de moeite om te doen. Na lange tijd nog eens voetballen deed echt deugd. Bovendien zijn de veldjes echt schitterend! Nu spelen we elke week een wedstrijd in een competitie en kan iedereen mijn talent bewonderen.

Diezelfde week was er ook een groep Belgische toeristen. De ‘stiefgrootouders’, of hoe je dat ook mag noemen in correct Nederlands, waren enkele dagen in Buenos Aires met een groep vrienden waarmee ze door Chili en Argentinië hebben gereisd. Hun favoriete pleintje van Buenos Aires lag op 5 meter van mijn studio dus we hebben elkaar dan ook daar ontmoet. ’s Avonds zijn we gaan eten in een van de bekendste vleesrestaurants van San Telmo, La Brigada. De meningen over het vlees waren heel uiteenlopend: aan de ene kant was niets anders te horen dan ‘mm’, aan de andere kant klonk er dan:”Dit is precies soepvlees wat ik hier op mijn bord heb.” Gelukkig was mijn impressie dezelfde als de eerste groep dus ik had niets te klagen. De volgende dag is de hele groep komen lunchen in de ViaVia. Als je ziet hoe ik aan het sukkelen was met “stiefgrootouders”, dan kan je je al inbeelden hoe het was om dat uit te leggen in het Spaans. Ik kan kort zijn : ‘het zag er niet uit en het klonk ongetwijfeld nog slechter.” De ViaVia viel gelukkig bij iedereen in de smaak!

Wat betreft de stage zelf heb ik nog steeds niet te klagen. Ik ontmoet via het hostel mensen van over de hele wereld en allemaal hebben ze wel interessante verhalen te vertellen. Het werk zelf valt ook nog steeds heel goed mee. De laatste tijd heb ik wat meer namiddagen gewerkt in het restaurant dan in het hostel. Hierdoor kan ik ook wat verdienen want de fooien worden verdeeld onder het personeel. Gemiddeld is dit iets van een 60 à 70 pesos, wat neerkomt op ongeveer 10 euro. Voor het geld moet je het dus niet doenJ.

In de weekends is het dan tijd voor ontspanning. ’s Avonds afspreken met kameraden om iets te gaan drinken of op stap te gaan is een vaste activiteit geworden. Nadeel: “clubs” openen pas rond 2u à 3u dus ik moet jullie niet vertellen dat zondag de productiviteit quasi onbestaande is.

Tussen werk en vrije tijd moet ik ook nog ergens tijd zien te vinden om aan mijn scriptie te werken. Iedereen weet dat uitstelgedrag een van mijn favoriete hobby’s is.  Echt veel tijd heb ik er dus ook nog niet kunnen voor vrijmaken, maar de feedback is over de doorgestuurde delen is over het algemeen wel positief. De verhouding kwaliteit/ geïnvesteerde tijd is op die manier perfect en zet me aan om op exact dezelfde manier verder te blijven doen.

Ik begon met het voetbal, dus moet ik ook afsluiten met voetbal. Dit weekend ben ik eindelijk naar een Argentijnse voetbalmatch geweest. De ploeg, Racing(Club de Avellaneda), heeft blijkbaar een rijke geschiedenis waar de supporters dan ook bijzonder fier op zijn. Ze wonnen als eerste Argentijnse ploeg tweemaal op rij de Copa Libertadores, werden als eerste Zuid-Amerikaanse ploeg wereldkampioen voor clubs,… Daarom noemen ze zichzelf de voetbalacademie. Ik kan heel kort zijn over die academie, qua voetbal zouden ze beter zelf nog wat naar school gaan. Het voetbal van de Argentijnse “top”ploegen is volgens mij te vergelijken met een matige playoff II match. Om samen te vatten komt de wedstrijd neer op : belachelijke overtredingen, prachtige schwalbes, pogingen tot dribbelen en tenslotte een totale afwezigheid van positiespel. Oh ja, de  wedstrijd eindigde op 0-0 met in totaal misschien 2 echte kansen.

 Máár de sfeer in het stadion is onvoorstelbaar. Omdat ik met een Argentijnse fan van Racing meeging stonden we in de spionkop. Een massa die dicht op elkaar geplakt is en continu zingt en springt. Het stadion is gebouwd uit oude spoorwegrails, hierdoor veert het hele stadion als het publiek begint te springen. Sorry Standard supporters, maar zelfs een volgepakt Sclessin komt zelfs niet in de buurt van de sfeer in een Argentijns voetbalstadion.

Er blijven ondertussen nog maar drie weken over van mijn stage en een week daarvan heb ik vakantie. In die week ga ik naar het noorden, richting Iguazu en vermoedelijk ook naar Salta. De overige twee weken zal ik gebruiken om ook eens de echte toerist te zijn. Er staan nog enkele zaken op de agenda. Ten eerste nog wat echt toeristische zaken bezoeken in BA en daarnaast nog een tripje naar Uruguay.

Tenslotte heb ik hier ook nog wel een paar handige trucs geleerd die wel van pas kunnen komen. Om niet te moeten insteken parkeren veel auto’s zich hier en doen dan de motorkap open. Zo lijkt het alsof de auto pech heeft, maar is het eigenlijk een handige manier om geen boete te krijgen. Misschien moet ik dit ook maar eens proberen in Leuven om die parkeerboetes te vermijden J

Zo nu zijn alle geïnteresseerden weer wat op de hoogte! Tot de volgende blog, of tot in België als ik geen motivatie meer heb om nog meer te typen. De kans is groot dat het tot in België wordt ;)

09-05-2013 om 21:08 geschreven door Ben Deglinne