Vanmorgen werden we door inspecteur van de lokale politie, mevrouw S., verhoord. Het verhoor was gelukkig gewoon een gesprek en viel 100% mee.
De jeugdrechtbank van Dendermonde had dit gevraagd, de politiediensten moeten zich daar gewoon aan houden.
Ze vroeg ons naar de redenen van adoptie, naar onze sociale en familiale contacten enzovoort. De inspecteur, zelf ook mama, vroeg, luisterde én oordeelde dat het wel goed zat.
Na ons sterkte gewenst te hebben met de lange wachttijden, konden we weer vertrekken.
Tot en met het maatschappelijk onderzoek zal het nu wel erg stil blijven in de procedure.
Vrijdag lag er een kaartje van de Aalsterse politie in de bus. We worden vriendelijk verzocht ons op 7 juni aan te bieden, om 9 uur, en dit in verband met ons verzoek tot interlandelijke adoptie. Vreemd hoor! In de nieuwe wet staat dit nergens vermeld. Heel wat andere koppels hebben dit niet moeten doen. Navraag op een paar adoptie-maillijsten leerde ons alvast dat het zoiets als Russische roulette is: Afhankelijk van de jeugdrechter krijg je de politie op bezoek, moet je zelf naar de politie of moet je helemaal niets. We zullen wel zien wat het woensdag oplevert.
Vandaag belde ik met CAW de Visserij in Gent. Dat is de dienst die het maatschappelijk onderzoek doet. Ons vonnis bleek nog niet binnen te zijn. Op dit ogenblik staan er 23 gezinnen op de wachtlijst voor een maatschappelijk onderzoek. Daar komen, samen met ons, nog 10 of meer gezinnen bij, allemaal met een tussenvonnis van mei. We moeten de eerste maanden (MAANDEN!) niet rekenen op vooruitgang. De budgetten zijn te klein, de werkdruk groot.
Wettelijk gezien moet het maatschappelijk onderzoek binnen de twee maanden na het tussenvonnis klaar zijn. Dat is dus een fabeltje. En als individueel gezin de wet afdwingen is niet echt een evidente optie!
In de voorbije weken hebben we hard gewerkt aan onze levensverhalen. We hebben ze, elk apart, geschreven. Daarna hebben we ze natuurlijk wel van elkaar gelezen. Ook over de kinderen mochten we een verhaal schrijven. De kindverhalen, heet dat dan.
Samen met een uitgebreide vragenlijst, die al lang ingevuld klaar lag, hebben we alles naar de Vlaamse Centrale Autoriteit inzake Adoptiebelangen gestuurd.
Vanaf nu is het dus wachten geblazen. Op basis van onze verhalen en de vragenlijst wordt het maatschappelijk onderzoek voorbereid. Zijn er (lange) wachttijden? Een dag, een week, een maand, een paar maanden? Worden we deze zomer al aan een spervuur van vragen onderworpen? Of pas in de herfst? Het is vooral de onzekerheid die moeilijk is, het niet kunnen inschatten van wachttijden en procedures.
Ondertussen loopt de wachttijd voor China enorm op en wordt al gesproken over het herinvoeren van quota. Hopelijk kunnen we er wat vaart achter zetten!
Gisteren is, als het goed is, ons tussenvonnis uitgesproken. Het komt erop neer dat een bevel tot opstarten van een maatschappelijk onderzoek naar de juiste diensten wordt doorgestuurd.
Han en ik moeten nu ons levensverhaal schrijven, en ook twee kindverhalen (de verhalen van Nathan en Yun). Samen met een ingevulde vragenlijst moeten we deze gegevens opsturen naar Kind & Gezin. Vanaf dat moment kunnen we een telefoontje verwachten van de dienst die het maatschappelijk onderzoek zal uitvoeren. Hoe lang de wachttijden zijn, is ons niet bekend.
Waarschijnlijk krijgen we maar twee gesprekken, omdat we al eerder geadopteerd hebben. Maar heel misschien moeten we toch een langer traject afleggen, omdat onze Yun via een Nederlandse vergunninghouder is thuisgekomen. We wachten af.
We hadden afgesproken om de kinderen met de auto naar school te brengen (wat ze niet erg vinden, en dat is een understatement!) en van daar door te rijden naar de rechtbank. Op die manier hadden we alle tijd om op tijd in Dendermonde te geraken voor de zitting. Zonder noemenswaardige problemen bereikten we de Zwarte Zusterstraat, vonden we parkeerplaats en meldden we ons bij de griffie. We waren zelfs een half uurtje te vroeg!
De rechter was er al, en het zag er naar uit dat we onmiddellijk in gang konden schieten. Maar een VTM-ploeg stak daar een stokje voor. Meester Vermassen liep daar ook rond, dus we vermoeden dat de media voor hem kwam.
Om 09.01 uur konden we naar binnen, om 09.02 stonden we weer buiten. Niet te geloven! De rechter, een bijzitter en de procureur zaten keurig in het gelid, voor een zitting van 1 minuut! Dat hebben we dan ook weer eens meegemaakt. De rechter vertelde ons met gefronste wenkbrauwen dat er een zwaar maatschappelijk onderzoek zou volgen. Ik meldde haar snel even dat het onze tweede adoptie is (maar ik weet niet of ze dat gehoord heeft, daarvoor ging het wat te snel). Vervolgens mochten we onze handtekening op een verzoek tot vonnis zetten en konden we gaan.
één minuut!
1 MINUUT!
En dat zit ik nu, toch wel blij dat de volgende horde genomen is, te verwerken bij een paar kopjes koffie :)
Volgende week dinsdag, de 23ste mei, volgt het vonnis.
We ontdekten gisteren dat we allebei een BEWIJS VAN NATIONALITEIT moeten hebben. Voor mij is dat gemakkelijk, de stadsdiensten achter het hoekje volstaan. Maar voor Han, arme Nederlander, werd het een nieuwe rit naar de Nederlandse ambassade in Brussel. Voor de zekerheid belde ik even, om na te vragen of ze inderdaad dergelijke bewijzen uitgeven, én om te zien of ze wel open zijn op woensdag!
Ambassades hebben de onhebbelijke gewoonte alleen in de voormiddag open te zijn. Maar daar kan een mens zich naar schikken natuurlijk. Van het bewijs van nationaliteit hadden ze gelukkig al gehoord, wat ook een meevaller is. Vervolgens werd me gemeld dat mijn man misschien beter zijn bewijs in Antwerpen op kon halen, want is dat niet veel dichter bij Aalst? Oh, waar ligt Aalst dan?
Zonet kreeg ik een telefoontje van Han: Hij heeft zijn bewijs. En de Nederlandse mijnheer achter de balie weet nu ook waar Aalst ligt :)
Vandaag kreeg ik dan toch contact met een verantwoordelijke van de Cel Adoptie van Kind & Gezin. Ons aanmeldformulier is wel degelijk aangekomen. Oef!
Kind & Gezin stelt nu een attest op, met de melding dat onze Nederlandse verplichte voorbereiding (de VIA-cursus) evenwaardig is aan de Belgische. Met dat document kunnen we dan naar de griffie van de jeugdrechtbank.
Voor we ons op de rol kunnen laten plaatsen in Dendermonde, moeten we ook nog een aantal documenten verzamelen. Een attest van woonst kan ik ter plaatse ophalen, net als een afschrift van onze huwelijksakte en een voor eensluidend verklaard afschrift van mijn geboorte-akte. Maar Han moet, alleen voor 1 papiertje, naar Goes (Nederland dus) omdat hij daar geboren is! We hebben nog een afschrift van zijn geboorte-akte, maar de stempels daarop dateren van 2003, dus dat geldt niet meer!
Vanals onze papierwinkel klaar is, haasten we ons naar de griffie van de jeugdrechtbank. Daar moeten we allebei in persoon aanwezig zijn, en worden we op de rol gezet. We zijn benieuwd wanneer we de eerste keer zullen mogen verschijnen.
Mogelijkheid 1. We willen jullie iets vertellen. Ga even zitten. Ja, we hebben er over nagedacht. Ja, we zijn blij dat we de knoop hebben doorgehakt. En ja, het zal nog een hele tijd duren.
Mogelijkheid 2. Hoi allemaal, klik op onderstaande link. Jipie!
Mogelijkheid 3. Niet.
Mogelijkheid 4. Te pas en te onpas, gewoon omdat het toevallig permanent op het puntje van je tong ligt.
We hebben ze allevier uitgetest. En de reacties? Die variëren van het droge 'weten jullie het wel zeker' tot ontroerende papieren zakdoekmomenten.
Vorige week hebben we ons aanmeldformulier voor buitenlandse adoptie naar Kind & Gezin gestuurd. Onze zoon van 6 en onze dochter van 4 hebben hun voorkeur al gemeld: Hij wil een broer, want die heeft hij nog niet. Zij wil een zus, want die heeft ze nog niet. Geen speld tussen te krijgen. We hebben toch maar even uitgelegd dat we er graag één kindje bijwillen (enkelvoud) ;) .
We beseffen dat het een lange weg zal zijn. Onze jongste komt ook uit China (procedure via Kind en Toekomst, aangezien we toen nog in Nederland woonden), dus we weten wel een beetje waar we aan beginnen. Worden we wel geschikt bevonden? Lopen de wachttijden nog verder op? Het blijft koffiedik kijken, dus wachten we gelaten (uhum) op wat komen gaat.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
