We situeren ons in Aartselaar.
Op een rustig, redelijk landelijk plekje. Het was een zonnige vrijdagmiddag.
Galopperende paarden waren al van ver te horen. Het getik van laarzen klonk
haast melodisch. Er rezen hinniken op vanuit een rij stallen. Ooh ja, ik bevond
mij op ponykamp! Na al die stress rond de zwangerschap en de vraag naar wie de
vader nu eigenlijk was, kon ik deze ontspanning echt wel gebruiken. Bovendien
was het verlengd weekend en had ik dus ook alle tijd om me naar mijn kleine
Diamond te begeven. Ik had haar zo gemist!
Mijn kleine Diamond was altijd
al voorzichtig geweest met me, maar vandaag was ze extra voorzichtig. Waarom?
vroeg ik me af. Lag het aan haar, lag het aan mij of ? Toen ik Diamond bereed,
voelde het alsof ik verlost werd van al mijn zorgen. Het was zij, ik en de
baby. In onze eigen bubbel reden we doorheen ponykamp. Ik kon me zo een leven
voorstellen waarin de baby en ik voor Diamond zorgden. Het idee van abortus te
plegen jaagde me plotseling de stuipen op het lijf.
Maar toen ik terug in mijn
kamer kwam sloeg de realiteit me als het ware in mijn gezicht. Ik, Diamond en
de baby was maar een illusie. En ik moest Kenny vertellen dat ik zwanger was,
ook al was de baby niet van hem. Dat kon hij toch niet weten. En omdat ik te
bang was om het in zijn gezicht te zeggen, moest ik toch wel een momentje
reflecteren. Plotseling had ik een idee. Ik trok een mirrorselfie en legde mijn
hand op mijn buik. Ik moest natuurlijk nog wel een inspirerende citaat vinden
voordat de foto facebookwaardig kon zijn. Uiteindelijk kwam ik op: Life is hard, but I live it, and so will my
baby. Maar ja, nu is het tijd voor mijn beautysleep, dus ik zal het
hier bij laten.
Nog een heel weekend hier op
ponykamp voor de boeg. Tot de volgende keer!
